Daniel'ın dudakları benimkilerden uzaklaşmadığı için bir an geri geldiğini sandım ama yanılmıştım. Olduğu yerde bir kaç saniye boyunca kıpırdamadan dikildi ve beni aniden ittirdi. Bu sefer ki bir önceki gibi şiddetli değildi. Sendeleyip korkuluklara sırtımı çarptım ve yere düştüm. Tabi bunun acısı kolumunkinin yanında solda sıfır kalırdı. Bana yaklaşıp elini uzatmasını şüpheyle izledim. Kalkmama yardım etmek ister gibiydi ama ona nasıl güvenebilirdim? Az kalsın beni bir vampire dönüştürecek, daha kötüsü öldürecekti. Ben hareket etmeden elimi yakalayıp doğrulmama yardım etti. "Vampir halimde iyi ama sanırım ben bu halimi daha çok seviyorum. Çünkü onda sana karşı bir şeyler hissedebiliyorum." Yüzündeki gülücüğü çözümlemeye çalıştım. Gerçekten geri mi gelmişti? Gözlerimi gözlerine kilitledim. Gerçeği ancak bu şekilde anlayabilirdim. Daniel'ın yüzünü tekrar benimkine yaklaşırken derin bir nefes aldım. Dönüp dönmediğini anlamak üzereydim. Az önce onu öptüğüm anın tersine hareketleri yumuşak ve sevgi doluydu. Geri çekilirken gülümsüyordum. "Eminim sende öylesindir." Kaşlarımı kaldırdım. "Vampir gibi görünmeyen vampir halinin profesörümü öpmüş olması gerçekten tuhaf... Hayal kırıklığı yaşıyorum sanırım. Biraz da kıskançlık." Bir tepki görmek adına gözlerine baktım ama ne korku ne endişe vardı. Olvia'yı o öpmemiş olmalıydı, yani kendindeyken. Kollarımı boynuna doladım. "Üzgünüm, yaptıklarım için." diye mırıldandım gerçek bir pişmanlıkla.

Spoiler:

O da düzelmiş gibi gözüküyordu. "Vampir gibi görünmeyen vampir halinin profesörümü öpmüş olması gerçekten tuhaf... Hayal kırıklığı yaşıyorum sanırım. Biraz da kıskançlık." Vampir halim olmasının nedeni içinde bir gram insanlık olmaması. Görüntü önemli bir şey değildi ne de olsa. Profesörümü? Demin kafasını korkuluklardan birine bayağı bir sert vurmuş olmalıydı. Çünkü ben, o profesörünü değil müşteşarı öptüğünü söylemişti. Nasıl düzeldiği belli oluyordu en azından. Kollarını boynuma doladı. "Üzgünüm, yaptıklarım için." Pişman olduğu çok belliydi. "Bende, O'nun yaptıkları için üzgünüm." dalga geçer bir biçimde söylemiştim bunu. Ama kafam hala karışık olduğu için, ona karşı tepkisiz kalmıştım. Kafamda düşünüyordum ama profesör derken ne demek istediğini çözememiştim. "Profesörünü kim öptü, Kathleen? Aynı zamanda profesörün kim?" Bunları ciddi bir sesle söylemem korkunç görünebilirdi ama ben orada olanların hepsini hatırlıyordum. Bazen bilinçsiz olma duygusu iğrenç geliyordu. Hatırlamadığım bir şeyler olması beni korkutuyordu. "Aynı zamanda öyle bir şey olduysa, hatırlamıyorum. Gerçekten üzgünüm." Bunlar biraz korkuyla söylenmiş sözlerdi. Ondan rahatlatıcı bir şeyler duyana kadar hiçbir şey yapmadan öylece durmam gerektiğini düşünüyordum ama onu rahatlatmak istedim için kollarımla onu kendime doğru sardım.