Önemli Şeyler.

Mesaj Sayısı : 291

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Tony Stark & Nymeria Stark

Mesaj Sayısı : 291

Kahvaltıya giderken önüme çıkan baykuş sayesinde hayatım tam anlamıyla alt üst olmuştu.

Mila uyanmadığı için onu ellemeye kıyamamıştım. Renkli çoraplarım ve elbise kazağımı giymiş ıslık çala çala kahvaltı için Büyük Salon'a iniyordum. Bir anda önümde kapkara bir kuzgun çıktı. Hemen geri çekildim. Ağzında bir mektup tutuyordu. Mektubu ağzından aldım. Kuzgun ise ciyaklayıp gitti. Elimdeki mektuba garip bir şekilde baktım ve arkasını çevirdim. Arkasında hiç bir şey yazmıyordu. Meraklanıp mektubu açtım. İçinden bir not kağıdı, bir resim ve bir belge düştü. Resme baktığımda çok güzel kızıl saçlı bir kadın ve yanında duran Tony Stark'ı gördüm. Adamın Tony Stark olduğunu biliyordum çünkü Mila bu adamın hastasıydı. Diğer not kağıdına baktım sonra. Okurken yüzümden kanın çekildiğini hissettim ve duvara tutundum. Sonrasında elimdeki kağıda inanmazlıkla bakıp yeniden okudum.

Sevgili Nymeria,
bu mektuba nasıl başlayacağım konusunda hiç bir fikrim yok. Bazı şeyleri sana söylemek zorundayım artık. Seni uzaktan izliyordum. Aileni aramaya çalışıyordun. Ve sonrasında dayanamadım. Senin babanın adı Tony Stark. Ama senden asla haberi olmadı. Çünkü bunun tehlikeli olacağını düşündüm. Seni bu tehlikeye atamazdım. Git ve babanı bul. Doğum belgesi ile fotoğrafı ona ver. Bunlara inanacaktır.
Annen.
Seni hep izliyor olacağım Nymeria.

Kelimeler kafamın içinde bir birine geçiyordu. Ne oluyordu? Annem yaşıyordu ve beni mi izliyordu? Kafamın içinde binlerce soru dolanıyordu. Annem kim? Ne tehlikeli? Ne oluyor!? Elimdeki kağıtları cebime tıktım ve hızlıca geçitleri kullanarak okuldan çıktım.

-Yarım Saat Sonra-

Londra sokaklarında hızlı adımlar atarak Stark kulesini arıyordum. Kafamı kaldırınca kulenin hemen önünde durduğumu fark ettim. O kadar şaşkındım ki her şeyi karıştırıyordum. Derin bir nefes alıp çenemi dikleştirdim. İçeri girince bir kaç deneme yanılma sayesinde sekreterin ofisini bulmuştum. Ama Tony Stark'ı görüp göremeyeceğimi sorunca aldığım tek cevap şu olmuştu. "Randevusuz içeri giremezsiniz." Sinirden kıpkırmızı olmuştum. Ayağımı yere vurup konuştum. "Hayat memat meselesinden anlamaz mısınız siz!?" dedim. Daha fazla bağırmama fırsat kalmadan bize doğru gelen adamı gördüm. Bütün vücudun kaskatı kesildi ve gözlerim büyüdü.

Bu, O'ydu.

Konu: Geri: Önemli Şeyler. Ptsi Ağus. 20, 2012 7:31 pm

Bir daha iki sokak ötedeki hamburgerciden yemeyecekti Tony, asla ama asla yemeyecekti. Kişisel asistanına döndü ve "Bir daha oraya gitmeyeceğim, sakın bana unutturma," dedikten sonra son hızla şirkete doğru gitmekte olan arabasının camından dışarı baktı. Nedense bugün hiç işte gidesi yoktu, Dia'yı son gördüğü günden beri kendisini oldukça değişik hissediyordu. Dia o gün hiç olmadığı kadar değişik davranmıştı, sanki kendisine bir şeyler anlatmaya çalışıyor gibiydi. Tony ne anlatmaya çalıştığını anlayamamış olduğu için gerçekten çok sinirliydi. Derin bir nefes alıp verdi ve şirkete girer girmez en sevdiği viski şişesini açıp ağzındaki bu iğrenç hamburgerin tadından kurtulmaya çalışacaktı. Bildiğin yerden şaşarsan böyle olur, Tony. Karşı sokaktaki dürümcü, oraya her gittiğinde harika dürümler yapıyordu, ancak Tony o günlük hamburger yemek istemişti ve pişman olmuştu. Aynı hatayı bir daha yapmamalıydı. Tony kendi kendine güldü, bu sırada asistanı ile göz göze geldiler. Asistanı ona birkaç saniyeliğine anlamayan ve hatta korkan gözlerle baktı, ardından omzunu silktikten sonra elindeki kağıtlara not almaya devam etti. Tony boğazını temizledi ve yüzüne ciddi bir ifade yerleştirdikten sonra dışarı bakmaya devam etti. Stark kulesini gördüğünde yutkundu ve kendi kendini yoğun bir güne daha hazırladı.

Binadan içeri arkasında asistanı ile hızla girdiğinde bir an herkes durdu Tony'e baktı. Hemen üzerilerindeki kıyafetleri çekiştirip düzelttiler ve hep bir ağızdan ona selam verdiler. Tony yüzünde soğuk bir gülümseme ile hepsinin selamını aldıktan sonra hızla odasına doğru yürüyecekken resepsiyondaki genç kızın adını seslenen sesini duydu. Neydi adı? Anna, Vivien, Diana? "Bay Stark!" Tony arkasına döndü, bu ani dönüşü ile asistanı şaşkınlıkla geriye doğru sendelemişti. Ona bakarak hafifçe gülümsedi ve"Afedersin," dedikten sonra resepsiyondaki kıza döndü. Cintia! Evet, kızın adı buydu. Boğazını temizledi ve kollarını göğsünde birleştirdikten sonra Cintia'nın karşısında durmakta olan sarışın kıza baktı. Kız ona öylece bakakalmıştı, bu da Tony'nin gülümsemesine neden olmuştu. Her yaştan bayanın ilgisini çekmeye alışıktı, ancak bu kızda Tony'nin de ilgisini çeken, değişik bir şeyler vardı. Bakışları... "Bay Stark, genç hanımefendi sizinle görüşmek istiyor, ancak ona randevu alması gerektiğini belirttim. Beni ne yazık ki dinlemiyor." dedikten sonra sinirle iç çekti ve yerine oturdu. Tony yüzünde sevecen bir gülümseme ile asistanına döndü ve "Onu kuleye çıkar, tatlım." dedikten sonra arkasını döndüğü gibi odasına doğru yürümeye başladı. Kızın ısrarla bir şeyler anlatmak istediği belliydi ve bir bayana karşı nezaketsizlik göstermek hiç de Tony'e göre bir şey değildi.

:

Zarftan çıkan resim de bu olsun :

Mesaj Sayısı : 291

Olduğumuz yere yaklaşırken attığı her adım kalbimin daha hızlı çarpmasına neden oluyordu. Tek düşündüğüm; "Tanrım bu benim 5 numaralı bakışım!?" olması biraz saçma olsa da gerçekti. Tam önümde durduğunda gülümsedi. Ben hala şaşkınca adama bakıyordum Sekreter; "Bay Stark, genç hanımefendi sizinle görüşmek istiyor, ancak ona randevu alması gerektiğini belirttim. Beni ne yazık ki dinlemiyor." dediğinde yüzümü buruşturdum. O ise asistanına döndü ve konuştu. "Onu kuleye çıkar, tatlım." dedikten sonra yürümeye başladı ben ise şaşkınlıktan kurtulmak için gözlerimi kırpıştırdım. Asistanı yürümeye başlayınca apar topar peşine takıldım.

Ofisin kapısının önünde dururken bir an kararsız kaldım. Sonrasında çenemi dikleştirdim ve elbisemi düzelttim. Sarıya boyadığım saçlarımı endişeyle geriye attım. oya kalitesiz çıkmış saçlarımdaki kızıllar görünmeye başlamıştı. Bir anda gelen deli cesaretiyle kapıyı itekledim ve içeri girdim. İçerisi oldukça geniş ve parlaktı. Gözlerimi kırpıştırdım ve hemen önümdeki masanın arkasında oturan adama baktım. Masaya bir kaç adım daha yaklaştım ve titrememesi için çaba gösterdiğim bir sesle konuşmaya başladım. "Benimle görüşmeyi kabul ettiğiniz için teşekkürler. Ama çok önemli bir şey vardı... Konu, tam olarak gerçekliğini bilmediğim için size geldim. İlk önce bir şey sormam gerek;Dixon soyadı size bir şey ifade ediyor mu?" dedim ve bana şaşkınca bakan yüze kararlılıkla baktım.

Spoiler:

Konu: Geri: Önemli Şeyler. Ptsi Ağus. 20, 2012 8:32 pm

"Benimle görüşmeyi kabul ettiğiniz için teşekkürler. Ama çok önemli bir şey vardı... Konu, tam olarak gerçekliğini bilmediğim için size geldim. İlk önce bir şey sormam gerek; Dixon soyadı size bir şey ifade ediyor mu?" Genç kız gergin bir şekilde içeri girdiğinde Tony'nin yüzünde elinde olmadan sevecen bir ifade belirivermişti. Ancak bu ifade kızın söylediklerini duyar duymaz yüzünde donakalmış ve şaşkınlıkla genç kıza bakakalmasına neden olmuştu. Tony nefes almaya çalışarak boynunu her zamankinden on kat daha fazla sıkmaya başlamış olan kravatını gevşetmeye çalıştı. Yuktundu, derin bir nefes aldı. Bakışlarını dışarı, tüm ayaklarının altındaki Londra'ya çevirdi. Neler oluyordu? Bu kız ona neden Dia'nın soyadının onun için ne ifade ettiğini sormuştu? Kız bir ajan mıydı? Tony sonunda kendini az da olsa toparlayabildiğinde ayağa kalktı ve yüzünde sert bir ifadeyle "Bu ismi her yerde dile getirme, ufaklık," dedikten sonra masasının ardından çıktı ve genç kıza doğru yürümeye başladı. Aralarında birkaç adımlık mesafe kaldığında durdu ve bir elini beline, bir elini de aniden çok feci zonklamaya başlamış olan başına götürdü. "Söyle bakalım, neden buradasın?" diye sordu. Kız tam ağzını açıp yüzünde tedirgin bir ifadeyle konuşacakken Tony boğazını temizledi ve "Ama dürüst ol," diye ekledi. Genç kızın bu soyadı nereden öğrendiğini ve neden burada olduğunu artık gerçekten çok merak etmeye başlamıştı. Ne yani, Dia artık peşine çaylaklar mı takıyordu? Bir dakika, Dia ne zamandan beri çaylaklar eğitmeye başlamıştı. Tony o sırada son derece tuhaf dakikalar geçiriyordu.

Kızın yüzüne dikkatlice baktı. Gözlerine... Bir anda zihninde Dia'nın kahkaha atan ve gülen gözleri canlandı. Tony irkildi ve geri çekildi. Bir yere tutunması gerekiyordu, kendisini gerçekten berbat hissediyordu. Derin bir nefes aldı ve dişlerini sıktı. Kendisine hakim olmaya çalışıyor ve iyi olduğunu kendisine, beynine hatırlatmaya çalışıyordu. İyiydi, hiçbir sorun yoktu. Kızın yüzüne bakarken bir anda Dia'nın aklına gelmesinin genç kızla hiçbir alakası yoktu. Ha bu arada, Pepper neredeydi yahu? Her zaman onu kontrol etmeye gelir, biraz muhabbet ederler ve Tony genç kadının yüzünü ve mimiklerini seyrederken tüm stresinden arınmış olurdu. Ancak şimdi ortalarda yok gibiydi. Bu yüzden Tony'den çekeceği vardı. Zihnindeki düşüncelerden arınmaya çalışarak kızın yüzüne baktı, lanet olsun, hiçbir şey olmamış gibi davranmak çok zordu. Gayet iyiymiş gibi davranmak... Tony her zaman harika bir oyuncu olmuştu ama bu genç kızın karşısında geçerli değildi. Kızda şirketin girişinde de fark ettiği gibi değişik bir şeyler vardı. Kız konuşmaya başladığında, Tony onun bu ruh bu halinden oldukça habersiz olduğunu gördü. Belki de kız da kendisiyle aynı durumdaydı ve bu yüzden onun düştüğü kaosu hissememişti. Tony gerçekten böyle olduğunu umarak kızı dinlemeye koyuldu.

Mesaj Sayısı : 291

Karşımdaki adamın hızlı ruh hali değişimi beni birazcık olsun bile şaşırtmamıştı. Bu işin çok şaşırtıcı ve kötü olması tamamen doğal gelmişti. Ve ya öyle bir şoktaydım ki biraz ruhsuzlaşmıştım. Düşüncelere dalmışken adam sert bir sesle konuştu. "Bu ismi her yerde dile getirme, ufaklık," dedi. Kaşlarımı çattım. Neden soyadımı yüksek sesle dile getiremeyecektim ki? Oturduğu yerden kalkıp yanıma geldi. Yüzü gerilmişti. "Söyle bakalım, neden buradasın? Ama dürüst ol,"dedi. Ağzımı bir kez açıp kapadım. Sorular o kadar hızlı bir şekilde beynimde uçuşuyordu ki!

Titreyen ellerimle cebimden mektubu, fotoğrafı ve belgeyi çıkardım. Ve adamın eline bıraktım. Adam şok olmuş gözlerle belgeye bakarken konuştum. Titrememesi için zorladığım sesim, ince ve titrek çıkıyordu. Kararlılığım bu kadardı. " Bunlar bir kaç saat önce elime ulaştı. Doğru mu bilmiyorum. Ama doğru gibi gözüküyor. Belge yasal ve resim gerçek. Be-ben bilmiyorum. "dedim ve elimi saçlarımın içinden geçirip derin bir nefes aldım. Başım dönüyor, dizlerim titriyordu...

Konu: Geri: Önemli Şeyler. Ptsi Ağus. 20, 2012 10:23 pm

"Bunlar bir kaç saat önce elime ulaştı. Doğru mu bilmiyorum. Ama doğru gibi gözüküyor. Belge yasal ve resim gerçek. Be-ben bilmiyorum." Tony sinirden titreyen elleriyle zarfı tuttu ve açmadan önce kısa bir süre bekledi. İçinden çıkacak olan şeylere hazır değildi, ne olduklarını bilmemesine rağmen hazır olmadığını hissediyordu. Gözlerini sıkıca kapattı ve aradan geçen birkaç saniyenin ardından hızla zarfı açtı. Zarftan önce bir fotoğraf çıkmıştı. Tony fotoğrafı çevirip baktığında neredeyse kalp krizi geçirecekti. Deli gibi titreyen ellerinin arasından zarfın, kağıtların ve fotoğrafların kaymaması için büyük bir uğraş göstererek geriye doğru yürüdü ve masasına dayandı. Fotoğrafa tekrar baktı ve kalbi yeniden deli gibi çarptı. Dia'nın fotoğrafı bu kızda ne arıyordu? Kız ona artık anlaması gerektiğini ima eden bakışlarla bakıyordu, ancak Tony öyle şaşkındı ki gözünün önündeki, elleri arasındaki gerçeği göremiyordu. Yutkundu ve fotoğrafın altındaki mektubu açtı. Mektupta yazanları okumak için kendini biraz daha hazırlaması gerekiyordu. O fotoğrafın kızın eline nasıl geçtiğini hala anlayamamıştı. Derin bir nefes aldı ve karşısında sabırsız ve gergin bir şekilde dikilmekte olan kıza baktı. Keşke, keşke sıradan bir hayranım olsaydın. Kağıdı açtı ve üzerinde yazan sözcükler bir hançermişçesine göğsüne saplanırken öylece kalakaldı. Yutkundu ve tekrar kızın yüzüne baktı. Karşısında durmakta olan kız Dia ile ikisinin çocuğuydu. Tony bir babaydı. Bu sözcüğü bir başkası yüzüne söylese onunla beraber tüm dünya kahkahalarla gülebilirdi, ancak kağıttaki el yazısını her yerde, her şekilde anlayabilirdi Tony. Bu kız ya usta bir casustu, ya da gerçekten öz kızıydı ve lanet olsun ki Tony ikinci seçeneğin gerçek olma ihtimalinin daha yüksek olduğunun farkındaydı.

Mektubu ve fotoğrafı masanın bir kenarına bıraktıktan sonra zarftan çıkan son kağıdı açtı. Bu bir doğum belgesiydi. Karşısındaki, hayatı boyunca hiç tanımamış ve görmemiş olduğu kızın onun öz kızı olduğunun kanıtıydı. Derin bir nefes aldı ve belgeyi de fotoğraf ve mektubu koyduğu yere koydu. Neden Dia bunca zaman kendisine hamileliğinden ve bir kızları olduğundan söz etmemişti? Tony çok öfkeliydi. Hem Dia'ya, hem de kendisine. Dia'nın kendisine bu konuyu söylememesini sağlayacak kadar kırmıştı kadını. Ancak Dia da suçluydu. Bir adama baba olduğunu ya da olacağını söylemek için bu kadar gecikmek gerçekten büyük haksızlıktı. Tony ellerini yumruk haline getirmiş olduğunu ve kızın da endişeli ve gergin bakışlarla onu süzdüğünü fark etti. Konuşmak üzere ağzını araladı. Ancak ne söylemesi gerektiğini bilmiyordu. "Bir hata olmalı," dedi. Acı acı gülümsedikten sonra "Ben senin baban olamam," diye ekledi. Genç kız ona üzüntü dolu bakışlarla öylece durarak yanıt verdi. Tony dişlerini sıktı ve nefes almaya çalıştı. Kızın kalbini kırmak istemiyordu. Ancak kendisi cidden onun babası olduğunu düşünmüyordu. Dia böyle bir şeyi ona söylerdi. Söylerdi değil mi? Ayrıca kızın gerçek babası olsa bile bu sorumluluğu üstlenemezdi, daha Pepper ile arasındaki ilişkiyi bile geliştirememişti. Pepper bir kızı olduğunu öğrenirse onunla bir daha asla konuşmayabilirdi bile. Tony bunu istemiyordu. Lanet olsun, göt herifin tekiyim. Gözlerinden yaşlar akmaya başlamış olan kıza baktı. "Anlamıyorsun, bu mümkün değil... Olamaz..." Ağzından dökülen bu çaresiz sözler kendisinden ve her şeyden nefret etmesine neden oluyordu, ancak bir türlü kabullenemiyordu. Kız göz yaşları içindeki güzel yüzünü kendisine çevirdi. Tony birden karşısında kızgın ve kırgın bir Dia bulmuştu sanki. Yine irkildi ve geri geri birkaç adım doğru yürüdü. Tony bu kızın kendi kızı olup olmadığından emin değildi, ancak emin olduğu bir şey varsa o da bu kızın gerçekten de Diamontina Dixon'un kızı olduğuydu.

Mesaj Sayısı : 291

Belgeleri adamın eline bıraktıktan sonra verdiği tepkiyi görünce olduğum yere çakılıp kalmıştım. Yüzünde korku, şaşkınlık ve öfke vardı. Bir de inanmazlık. En çok bu incitmişti beni. Ellerinin titrediğini görebiliyordum. Elindeki belgeyi okuyunca kafasını kaldırdı ve inanmazlıkla ban baktı. Dudaklarımın titrediğini hissettim. Hayır, ağlatmamalıydım. Şimdi olmaz, yapamam. Böyle bir durumda ağlayamam.

Elindeki son kağıdı açıp okumadan önce diğer kağıtları titrek elleriyle masaya bıraktı. Kağıdı hızlıca okurken yüzündeki inanmazlık ifadesi artıyordu. Gözlerimi adama diktim ve Anla artık! dercesine baktım. İçimdeki küçük bir umut parçası da yavaş yavaş sönüyordu. Yıllarca aramış olduğum adamın benden haberi bile yoktu. Ne bekliyordum? Beni hemen kabullenecek birini mi? En azından bana bir açıklama yapacak birini bekliyordum. Benden habersiz birini değil. Göz göze geldiğimizde sanki benim orada olduğumu yeni fark etmiş gibiydi. "Bir hata olmalı," dediğinde gözlerimin dolmaya başladığını hissettim. Ne hatası olabilirdi ki? "Ben senin baban olamam," dediğinde sadece ona baktım. Hiç bir şey söyleyecek durumda değildim. Ayakta bile zor duruyordum. Bu haksızlıktı, yüzüne bakmaya dayanamadığımı fark edince yere bakmaya başladım.

Göz yaşlarımı tutamamıştım. Yanağımdan aşağı doğru süzüldüklerini hissediyordum. Aynı zamanda boğazımda bir yumru büyüyordu. Hıçkırıklara boğulmamak için kendimi tuttum. Konuşmaya başladığında söylediği kelimeler kalbime saplanıyormuş gibi oldu. . "Anlamıyorsun, bu mümkün değil... Olamaz..." Kafamı kaldırdım, öfke ve kırgınlıkla karşımdaki adama baktım. Ona baktığımda sanki benden kaçmak için geriye doğru adım attı.

Bu kadarı yeterdi. Ben cevabımı almıştım artık. Ellerimle yüzümü sildim, çenemi ve omuzlarımı dikleştirdim. Sonrasında adama son bir kez baktım ve kapıya yöneldim. Kapıya ulaşmadan önce omzumun üstünden adama baktım ve konuştum. "Eğer annemin yerini biliyorsan söyler misin? Ondan bir açıklama bekliyorum. Benim varlığımdan haberdar olan biri bana açıklama yapmak zorunda. "derken gene ağlamaya başlamıştım. Bu sefer çok şiddetli bir şekilde ağlıyordum. Hıçkırıklarımla omuzlarım sarsılıyordu. Bir açıklama istiyordum. Ve belki beni cidden kabullenip kollayacak birini. Ellerimle yüzümü gizlemeye çalıştım. Hala arkam dönüktü. Sonrasında yüzündeki ifadeyi görmek için arkamı döndüm. Ve ellerimi yüzümden çektim, istemsizce hıçkırdım. Göz yaşlarım hala yanaklarımdan aşağı iniyordu....

Konu: Geri: Önemli Şeyler. Çarş. Ağus. 22, 2012 2:19 pm

"Eğer annemin yerini biliyorsan söyler misin? Ondan bir açıklama bekliyorum. Benim varlığımdan haberdar olan biri bana açıklama yapmak zorunda." Tony yutkundu ve nefes almaya çalışarak arkasını dönüp gitmeye çalışan kıza baktı. Hayatı boyunca hiç bu kadar zor durumda kaldığını hatırlamıyordu. Zihninde gezinen binlerce düşünce doğru dürüst hareket etmesini engelliyordu. Derin bir nefes aldıktan sonra tam kız çıkıp gidecekken "Anneni bulup onunla konuşmanı sana tavsiye etmem," dedi ve kıza doğru yürüdü. Artık daha emin adımlar atıyordu. Öğrendiği gerçeğin verdiği şok yavaş yavaş üzerinden gitmeye başlamıştı. Tony yutkundu, bakışları yerlerde geziniyordu. Kızın yüzüne bakmak istemiyordu, bakamıyordu. "Annen sana babanın kim olduğunu hiç düşünmeden söylemiş. Peki ya kendisinin kim olduğunu söyledi mi?" Tony'nin bu sorusu üzerine genç kız yanaklarından akmakta olan yaşları silmiş ve dikkatle ona bakmaya başlamıştı. Yüz ifadesinden kafasının karışık olduğu belli oluyordu. Tony'nin kafası da en az onun kadar karışıktı. Genç adam derin bir nefes aldı ve ardından konuşmasına devam etti. "Bana getirdiğin zarfta böyle bir şey yazıyor mu? Annenin kim olduğu hakkında verdiği en ufak bir bilgi bile şu an çenemi kapatıp susmama yeter, ancak ben orada kendisiyle ilgili bir şey söylediğini görmedim," dedikten sonra kıza sırtını döndü ve şirketinin baktığı nefes kesici manzaraya gözlerini dikti. "Söz konusu ben olduğumda her şeyi feda edebilir, senin annen," diye ekledi ve birkaç saniye boyunca daha manzaraya baktıktan sonra kıza döndü. Kim olduğunu bile bilmediği bir kızın karşısında dikilmesi ve üstüne üstlük bu kızın kendi kızı olması gerçekten hem komik hem de üzücüydü. Tony belki en başından bilseydi bu konuda bir şeyler yapardı, belki Dia ile tekrar beraber olmalarına neden olurdu bu bebek. Tony elinde olmadan hafifçe güldü, kızın bunu fark etmediğini görünce rahatladı. Dia ile bir aile olduklarını düşünmek gerçekten çok komikti, çok imkansızdı. Dia'nın kolunda ağlamakta olan minicik bir bebek ve kendi kollarında ise içi bebek bezleri dolu alışveriş torbaları düşündü. Hayır, hayır, hayır, hayır. Bu kesinlikle olacak iş değildi, Dia ile bir aile olmaları demek, dünyanın sonunun yaklaşmış olması demekti. Bazı şeyler asla değişmiyordu ve değişmeyecekti. Bakışlarını kıza çevirdi ve sert bir ifade takınmaya çalışarak "Adın nedir, önce onu söyle," dedi. "Sonrasında oturup bir yerde şu işi etraflıca görüşelim. Karşı sokakta çok iyi dürüm yapan bir yer var." Şok üstüne şok geçirmek, Tony'i gerçekten acıktırmıştı ve bu sefer o hamburgercide hamburger yemek gibi bir hata yapmayacaktı.

Mesaj Sayısı : 291

Sessizlik aramızda büyürken elim kapı koluna gitmişti. İşte bu kadardı. Umduğum, en azından umut ettiğim her şey bir anda bitmişti. Tam kapıdan çıkmak üzereydim ki adam konuştu. "Anneni bulup onunla konuşmanı sana tavsiye etmem,"dediğinde şaşkınlıkla arkama dönmüştüm bile. Kaşlarımı havaya kaldırdım ve adama baktım. Yüzüme bakmıyordu. Onun için bakılmaya bile değmez bir şey miydim? Hızlıca gözlerimde aka yaşı sildim. "Annen sana babanın kim olduğunu hiç düşünmeden söylemiş. Peki ya kendisinin kim olduğunu söyledi mi?"dediğide ise kafamda uçuşan sorular yüzünden başım ağrımaya başlamıştı bile. Kafam karma çorman olduğu içi bu yüzüme de yansımıştı. Bundan emindim. "Bana getirdiğin zarfta böyle bir şey yazıyor mu? Annenin kim olduğu hakkında verdiği en ufak bir bilgi bile şu an çenemi kapatıp susmama yeter, ancak ben orada kendisiyle ilgili bir şey söylediğini görmedim," dedi, haklıydı. Neden sadece babamı bulmamı istemişti? Benden haberi bile olmayan bir adamı? "Söz konusu ben olduğumda her şeyi feda edebilir, senin annen," dediğinde arkasını dönmüş olduğunu fark ettim. Deri bir nefes aldım ve "Evet aranızdaki ilişki- ya da her neyse- bozulmasın diye beni gözden çıkardı. Ne hoş değil mi?" dememek için dilimi ısırdım. "Adın nedir, önce onu söyle.Sonrasında oturup bir yerde şu işi etraflıca görüşelim. Karşı sokakta çok iyi dürüm yapan bir yer var." dediğinde sert bir hava takınmaya çalışan ama bunu zerre kadar başaramayan adama baktım ve gözlerimi devirdim. Tony Stark'ın birazcık çatlak olduğu bilinirdi ama bu kadar olduğunu hiç düşünmemiştim.

Kapıdan geçerken öfkeli ve kırgın bir ifadeyle konuştum. "Benim adım Nymeria Arya Dixon-Stark. Her ne kadar size bir anlam ifade etmese de."dedim ve adamın arkasından ofisten çıktım... Gittiğimiz yer bana bu durumda o kadar komik geliyordu ki gülümsememek içi yanağımın iç tarafını ısırdım. Masada karşılıklı otururken ellerime bakıyordum. Bana inanmazlıkla bakan gözlere bakmaya mecalim yoktu. Sesimdeki öfkeyi gizlemeye çalışarak sordum. "Eee.. Bu iş, nasıl etraflıca konuşula bilir ki? Anlatılacak ve ya söylenecek hiç bir şey yok. Beni hayatında istemediğin belli. Zaten annem adını bile söylemiyor. Her zaman ki gibi kimsesizim."dedim. Sesimdeki öfke beni bile şaşırtacak kadar keskindi. Sonra kafamı kaldırdım ve adamın gözlerinin içine baktım. İçlerinde ne aradığımı bilmiyordum. Ama kabullenme aramayı bıraktığım kesindi.

Konu: Geri: Önemli Şeyler. Perş. Ağus. 23, 2012 2:26 pm

"Eee... Bu iş, nasıl etraflıca konuşula bilir ki? Anlatılacak ve ya söylenecek hiç bir şey yok. Beni hayatında istemediğin belli. Zaten annem adını bile söylemiyor. Her zaman ki gibi kimsesizim." Tony derin bir nefes aldı ve garson kız yiyeceklerini masaya dizerken Nymeria'ya söyleyeceği sözleri düşünmeye başladı. Kızın böyle sözler söylemesini doğru bulmuyordu, böyle bir tepki ile karşılaşması haksızlıktı. Şu güne kadar bir kızı olduğundan bile haberi yoktu, bir anda ona kollarını açıp ona sarılamaz, onu kabullenemezdi. Önce her şeyi tamamen öğrenmesi gerekiyordu. Hatta Dia ile bile konuşmalıydı. Sıkıntı içinde tabağındaki dürüme baktı ve bakışlarını karşısındaki kıza çevirdi. O da bir şeyler yeme konusunda sıkıntı çekiyor gibiydi. Pepper'a nasıl anlatacaktı olanları? Daha da önemlisi, Pepper bunları öğrendiğinde ona ne gibi bir tepki verecekti? Bu işi üstlenecekse Pepper'a ihtiyacı vardı, onun zekasına, fikirlerine, varlığına, arkadaşlığına... Pepper hayatında çok önemli bir yere sahipti. Eğer bir kızı olduğunu öğrendikten sonra Tony ile konuşmayı bırakacak olursa ve ondan uzaklaşırsa Tony bu işin üstesinden gelebileceğinden hiç emin değildi. Düşüncelerinden sıyrılıp bakışlarını karşısındaki kıza çevirdi. "Bak, Nymeria. Senden bana karşı anlayışlı olmanı istiyorum. Şu güne kadar baba olduğumdan, bir kızım olduğundan bile habersizdim. Bir anda karşıma çıktın ve bu beni gerçekten sarstı," dedikten sonra yutkundu ve dişlerini sıktı. Şirketteki o halini kimsenin görmesini istemezdi doğrusu. "Dinle. Seni hayatımda istemediğimi söylemedim. Sadece... Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Daha önce pek çok şey oldum ama asla bir baba olmadım," derken hafifçe güldü ve konuşmasına devam etti. "Belgelerin doğru söylediğinden eminim ve sen benim... Kızım olduğuna göre, artık benimle yaşamalısın. Kaldığın yer neresi? Gittiğin okul?Daha da önemlisi, bir büyücü olduğunu biliyorsun değil mi?" Tony merak dolu bakışlarla kızının yüzünü süzdü. Kızı... Bir kızı vardı, normalde Tony böyle bir gerçeğe kahkahalarla güler ya da bu şakayı yapan kişiye öfkeli bakışlar gönderirdi. Ancak o resmi ve belgeleri gördüğü andan itibaren kendine bile itiraf edemese de, Nymeria'nın kızı olduğundan emin olmuştu. Büyücü olduğunu bilmiyorsa bir an önce ona açıklama yapması ve onu mezun olduğu Hogwarts'a göndermesi gerekiyordu. Bir de evde yeni bir oda ayarlamak vardı tabi. Ama asistanı Kath her şeyle ilgilenirdi. Tony cevap vermek üzere ağzını aralamış olan Nymeria'ya baktı. Anlaşılan bugün gerçekten çok uzun bir gün olacaktı.

Mesaj Sayısı : 291

"Bak, Nymeria. Senden bana karşı anlayışlı olmanı istiyorum. Şu güne kadar baba olduğumdan, bir kızım olduğundan bile habersizdim. Bir anda karşıma çıktın ve bu beni gerçekten sarstı,"dediğinde bakışlarımı adamın yüzünden çekip ellerime odakladım. Haklıydı, lanet olsun ki haklıydı. Bu durum normal bir durum değildi. Derin bir nefes aldım. Şu bir saat içerisinde neredeyse dünyam tersine dönmüştü. Gözlerimi kapatıp açtım. Sanki bir rüyaymış ta uyana bilirmişim gibi... "Dinle. Seni hayatımda istemediğimi söylemedim. Sadece... Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Daha önce pek çok şey oldum ama asla bir baba olmadım," derken hafifçe güldüğünün duydum. Ona baktım ve yarım bir ağızla gülümsedim. Mimiklerimizin ne kadar benzediğini fark ettim. "Belgelerin doğru söylediğinden eminim ve sen benim... Kızım olduğuna göre, artık benimle yaşamalısın. Kaldığın yer neresi? Gittiğin okul?Daha da önemlisi, bir büyücü olduğunu biliyorsun değil mi?"dediğin de gülümsemem ister istemez endişeli bakışları sayesinde genişledim. Kafamı son sorusuna evet der gibi salladım. Sonrasında tek nefeste olayı özetlemek için ağzımı açtım. Evet, büyücü olduğumdan haberim var. Hogwarts Gryffindor V. sınıfım. Bir erkek arkadaşımla evimiz var. Orada yaşıyorum. Yani okul tatil olduğu zamanlarda. Yetimhaneden üç sene önce kurtuldum." dedim ve hızlı konuşmaktan dolayı ortaya çıkan Amerikan aksanım yüzünden kendi kendime gülümsedim. Sonrasında önümdeki tabağa baktım ve yüzümü buruşturdum. Ben vejetaryenim!

Konu: Geri: Önemli Şeyler. Cuma Ağus. 24, 2012 7:03 pm

"Evet, büyücü olduğumdan haberim var. Hogwarts Gryffindor V. sınıfım. Bir erkek arkadaşımla evimiz var. Orada yaşıyorum. Yani okul tatil olduğu zamanlarda. Yetimhaneden üç sene önce kurtuldum." Tony kızının kim olduğu hakkında yeterince bilgiye sahip olduğunu öğrendiğine sevinmişti. En azından kıza büyücü olduğunu anlatmak gibi zor bir yükü de üstlenmek zorunda kalmayacaktı. Derin bir nefes aldı ve yemeğine yüzünde hafif bir tiksinme duygusuyla bakmakta olan Nymeria'ya baktı. Yüzünde hafif gergin bir gülümsemeyle "Yemeğinden yemeyecek misin? Buranın dürümleri gerçekten çok güzeldir." dedi ve sonunda tabağındaki sıcak dürümden bir ısırık aldı. Dudaklarını bir peçede ile sildi ve yediklerini midesine gönderdikten sonra ona gergin bir şekilde gülümsemekte olan kıza baktı. "Şey, ben vejetaryenim de," dedikten sonra Nymeria önündeki tabağı masanın ortasına doğru ittirdi. Tony hayal kırılığına uğramıştı. Dürümün tadının son derece harika olduğunu düşünüyordu. Belki Nymeria en başından beri onunla beraber olsaydı, vejetaryen olmazdı. Belki ikisi de bu dürümcüyü çok severler ve her zaman buradan yemek isterlerdi. Dia madem Nymeria'ya bakmak istememişti, neden onu Tony'e getirmek yerine bir yetimhaneye bırakmak gibi bir acımasızlık yapmıştı? Tony Nymeria'nın varlığından bebekken haberdar olsa, belki daha normal bir tepki verebilirdi. Derin bir nefes aldı ve masanın yan tarafından hızla geçen garsona bakarak "Hey, dürümü geri alabilir misiniz? Onun yerine ton balıklı salata getirin," dedikten ve garsondan onay aldıktan sonra şaşkınlıkla ona bakan kızına döndü. Nymeria "Ton balıklı salatanın en sevdiğim yiyecek olduğunu nereden bildin?" diye sordu genç kız. Tony güldü ve "Şey, annenin en sevdiği yiyecek buydu," dedikten sonra bir anda ciddi bir ifadeyle ona bakmaya başlamış olan Nymeria'ya gülümsemeye devam etti. "Ayrıca, burası bir dürümcü restoranı ve dürüm dışında verilen tek yiyecek ton balıklı salata," diye ekledi. Nymeria bunun üzerin bir kahkaha attı, Tony de onun bu kahkahası üzerine gülmüştü. Tony derin bir nefes aldı ve yüzünde her zamanki alaycı gülümsemesiyle "Ah, bu arada. Arkadaşına artık yalnız yaşaması gerektiğini söylemelisin çünkü senin evin Stark dairesinden başka bir yer değil." dedi. Hayatta hiçbir söylediğinden bu kadar emin olmamıştı.

SON.