Randevu

Konu: Randevu Çarş. Ağus. 15, 2012 3:03 pm

Çarşamba, gece onbir civarı.
Hava serin, ve her an yağmur yağabilir.

[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Isaac Lincoln&Anastacia Bouveir

Konu: Geri: Randevu Çarş. Ağus. 15, 2012 3:22 pm

Gergindim, yatakhane de bir oraya bir buraya dolanıyordum. Tahtanın gıcırtılarından uyuyamayanların mırıltıları kulağımdaydı, ama aldırmıyordum. Ne zaman gitmeliydim, geç mi yoksa erken mi? Gelecek miydi ki? Ona bir not yollamıştım, gelip gelmeyeceğini soran, ama cevap alamamıştım. Ben daha gidip gitmeyeceğimi bilemiyordum, gitsem ne olurdu bilemiyordum. Yavaşça yatakhaneden ayrıldım, koridorlar ıssızdı. Biri ile karşılaşma ihtimalim yok gibiydi, onu ortak salonda görememiştim, gelmeme kararı vermiş olabilirdi.

Hava serindi, rüzgar yüzüme vurdukça içim ürperiyordu. Kayıkhaneye doğru ilerledim, burayı neden seçtiğim hakkında bir fikrim yoktu. Ayaklarımı suya sarkıtacak şekilde oturdum ve yıldızlara baktım. Saat onbir olmuş olmalıydı. Gelirse nasıl başlamalıydım konuşmaya? Merhaba, hoşgeldin nasılsın? Bu da neydi böyle, sanki ilk defa görüyormuş gibi. Gelmene sevindim. Evet, bu kulağa daha hoş geliyordu. Ayaklarımı hala suya sarkar biçimde bırakıp az önce oturduğum yere uzandım. Gözlerim hala yıldızlardaydı, sadece bekliyordum. İçimden bir ses geleceğini söylüyordu. Onun hakkında bir karar vermem gerekiyordu. Dostluğumuza devam edebileceğimizi biliyordum, pekala ikimizde bunu hiç olmamışcasına kabullenebilirdik. Yada güzel bir hatıraymış gibi anımsayabilirdik. Gerçekten de güzeldi. Aklıma gelince ister istemez gülümsedim. O bunlar hakkında ne düşünüyordu bilmiyordum ama benden daha cesaretli olduğu kesindi. Ben ondan köşe bucak kaçarken o beni sıkıştırmaya yer aramıştı. En sonunda başarılı olmuştu işte. Kolay kolay teslim olamazdım bu konuya oturup ikimizinde düşünmesi gerekiyordu en önce. Tabi sonra bir karar vermek falan... Gerçekten de zor bir şey.Yoksa en iyisi hiç olmamış gibi yapmak mıydı? Yıldızlara bakmaktan sıkılınca gözlerimi sımsıkı kapattım.

Konu: Geri: Randevu Çarş. Ağus. 15, 2012 7:14 pm

Saat 10.58... Saat 10.58...
Son kez duvardaki büyülü saate göz attım. Saat 10.58. Lanet olsun! İki saattir saate bakıyordum ve saat hala 10.58'di. Saat neden hala 10.58'di?! Lincis'le olacak buluşma için heyecanlıydım, evet. Ama fikrimi son anda verecektim. Gitmek ya da gitmemek... Şu Fransız onurumu bir yana bırakıp bu olayın peşinden gitmemeliyim diyordu bir yanım. Bir yanım da Lincis'in yanımda yarattığı duyguyu kaybetmek istemiyordu. Hızla başımı iki yana salladım. Yani Lincis'le olan dostluğumuzu kaybetmek istemiyordu, diyecektim. "Aptal beyin," diye mırıldandım kendi kendime. "Daha kendini bile yönetemiyorsun." Kendime kendime gözlerimi devirdim ve duvardaki saate baktım. 11.05.
Öteki saniye üzerime cübbemi geçirmiş birkaç kişiyi uyandırmama aldırmadan yatakhaneden çıkıyordum. Daha çok koşuyordum diyebiliriz. Kararımı son dakika vermeyi düşünmüştüm ama şimdi koridorlarda durmadan koşan ayaklarım benim için kararı çoktan vermişti bile. Kimseye rastlamadan geçen bir engelli 100 metre koşudan sonra Kayıkhane görüş alanıma girmişti. Pekala, sanırım şimdi yavaşlayıp nefeslerimi düzene sokabilirdim.
Adımlarım küçülüp nefeslerim düzenleşirken yüzüme vuran rüzgar önü açık cübbemin eteklerini havalandırıyordu. Bu sefer üşümeyeyim diye üzerime cübbemi almayı akıl etmiştim. Bu sefer... Yanaklarım beynime girmesini istemediğim düşünceyle kızardı. Kayıkhaneden içeri girerken etrafta kimseyi görememiştim. Harika, şimdi de ekilmiş miydim yani? Tekrar beni görmezden gelmeye başlarsa eminim sadece bir konuşmayla benden kurtulamazdı.
Tam düşüncelerim fiziksel şiddete doğru yelken açmıştı ki yerde uzanan Lincis görüş alanıma girdi. Ayaklarını suya uzatmış, gözleri kapalı, öylece uzanıyordu. Onun bu huzurlu figürü karşısında derin bir nefes aldım. Anlaşılan suyun sesine katılan nefesim ilgisini çekmişti. Gözlerini açtı ve bana odaklandı. "Selam," dedim minik bir sesle. Dudaklarımın bir kenarı gülmekle gülmemek arasında yukarı kalkmıştı.

::

Konu: Geri: Randevu Çarş. Ağus. 15, 2012 8:08 pm

Biraz sonra burada uyuyup kalabilirdim. Açık havada, rüzgar eşliğinde ve gölün sesi ile, bundan harika ne olabilirdi ki? Hızlı nefes alış verişler mi duyuyordum, yoksa bana mı öyle deliyordu? Belkide rüzgarın oynadığı küçük bir oyundu bu. Hayır, bu bir oyun değil aksine gerçekti. Nefes alış verişler hemen yanımda gibiydi. Gözlerimi açmamla karşımda yıldızları gördüm, kafamı biraz kaldırdım ve oradaydı işte, karşımda nefes nefese duruyordu. "Selam." O kadar sessiz söylemişti ki, söyleyip söylemediğinden emin olmak için düşünmem gerekti. Gözlerimi kıstım ve ona baktım. Sanki güneş parlıyor gibi kısmıştım gözlerimi, bir güneş kadar da güzeldi zaten. ''Selam,'' dedim onun kadar kısık bir sesle. Sonra kafamı tekrardan yasladım ve gözlerimi yıldızlara diktim. Evet, pek sıcak bir karşılama değildi, yaptığım onca provada boşa gitmişti. Ama onları düşünecek halde bile değildim. Sanki anın büyüsüne kapılmıştım şuan, az önceki güzelliklerin yanına birde o eklenmişti. Ona bakmadan, ''Gelsene,''dedim. Bu bir davetti, yanıma gelmesini oturmasını hatta belki benimle burada uzanmasını istiyordum. Astronomi kulesinde ki gecenin aksine üzerinde cüppesi vardı. Olanlar tekrardan gözümün önünden geçti ve onları uzaklaştırmak istercesine hızlıca gözlerimi kapadım. Gözlerimi o kadar sıkıyordum ki, canım acıyordu ve gözlerimin hemen yanının kırıştığına emindim.

:::

Konu: Geri: Randevu Çarş. Ağus. 15, 2012 8:48 pm

''Selam,'' dedi anlayamadığım bir şekilde gözlerini kısarak. Sonra tekrar gözlerini benden ayırıp eski pozisyonuna geri döndü. Ne kadar sıcak bir karşılama şekli bu böyle, diye düşünmeden alamadım kendimi. Yine de önümde öylece uzanan huzurlu görüntüsü ona sinir olmamı, bir şekilde, önlüyordu. Ben sadece ona bakarken ''Gelsene,'' diyen sesi dikkatimi dağıtmıştı. Birden ister istemez kalp atışlarım hızlandı. Az kalsın "Ben mi?" diye aptal bir soru soracaktım. Neyse ki kendimi rezil etmeden yanına yürüdüm. Kısa adımlarım neredeyse onu rahatsız etmekten korkar gibi temkinli ve yavaştı. Derin bir nefes aldım ve yanına yerleştim. Onun aksine oturup bağdaş kurmuştum. Bir yanım önümde, üzerine ay ışığı düşen bu güzelliği izlemek istiyordu. Lincis'in gözlerinin kapalı oluşundan yararlanarak başımı iki yana salladım. Sonra "Sus diyorum aptal beyin. Sus!" diye kendi kendime kızdım. Bir yandan da bakışlarımı şimdi gözlerini sımsıkı kapamış olan Lincis'ten ayırıp yıldızlara bakmıştım. Yıldızlar... Neredeyse astronomi kulesindeki o gece de yukarıda yıldızlar olduğunu unutacaktım. Lanet olası yıldızlar. Bana istemediğim şeyler hatırlatıyorlardı ve onları düşünürken normal davranmak zordu.
Önüme düşen saçlarımı arkaya ittim ve Lincis'in sessizliğine bir mana getiremeden öylece oturdum. Beni buraya çağıran o değil miydi? Öyleyse neden şimdi gece gibi sessiz, gözlerini sımsıkı kapatarak öylece yanımda yatıyordu? Gerçekten onu böylesine iğrendirecek ne düşündüğünü bilmek isterdim. Yani... Gözlerini sıktığına göre, öyle değil mi? Ya da sinirlenmişti belki. Aklımın bir ucundan bir ses, "Aptal olma, Fransız. Lincis ve sen. Kayıkhanede yalnız. Ne düşünüyor olabilir ki?" diyordu. Zorla onu arkalara ittim ve sırtımı dikleştirdim. Bir yandan da neden kendimize böyle eziyet ettiğimizi düşünüyordum. Hani, böyle rahatsız edici bir durumda kalacağımızı biliyorsak neden sadece görmezden gelmiyorduk ki? Gerçi, Lincis bunu en başında yapmıştı. İstemeyen bendim, öyle değil mi?
Bakışlarımı bir yıldızdan bir yıldıza kaydırırken artık bir şeyler söylemenin gerekli olduğuna karar verdim. Yine ilk adımı ben atacaktım. Aman, ne şaşırtıcı, diye düşündüm kendi kendime.
"Yıldızlar... Muggle dünyasında hiç böyle rahat görünmezler," dedim aklıma ilk gelen şeyi söyleyerek. "Bana şeyi hatırlatıyorlar... Ah." En sonunda biraz pot kırdığımı anlayarak küçük bir nidayla sustum. Neden konuyu lanet olası yıldızlardan açmıştım ki?

Konu: Geri: Randevu Çarş. Ağus. 15, 2012 9:06 pm

Yanıma doğru yavaşça geldiğini duydum, ve az sonra oturdu. Gözlerimi açmadım hala sımsıkı kapalıydılar. Görüntüler gözümün önünden akıp gidiyordu, onları görmek istediğim için mi gözlerimi kapıyordum yoksa uzaklaştırmak istediğim için mi? Gerçekten de ne istediğim belli değildi, tek kabul edebildiğim buydu. Konuşsun istiyordum, en azından bir şeyler söylesin. Hiç alakası olmayan bir şey bile olabilir, sorun değil yeter ki konuşsun. Onu buraya çağıran ben olduğum gibi konuşması gerekende benim biliyorum, ama yapamıyorum. Tenim tenine değmiyordu, uzaktaydı anladığım kadarıyla, ama nefes alış verişleri de bir o kadar yakın. Gözlerimi açıp bakmak istiyordum ama yapmadım. Yanıma uzanmadığını düşünüyordum, sadece oturduğunu öylece ve benim dışımda her yöne baktığını söylüyordu içimden bir ses. "Yıldızlar... Muggle dünyasında hiç böyle rahat görünmezler," Neden rahat görünmesinler ki, sadece orası çok kalabalık. Uygun bir yer olduğunda yıldızların onlara da göz kırpacağına neredeyse emindim. "Bana şeyi hatırlatıyorlar... Ah." Ah mı? Söylediğinden pişman mı olmuştu, yoksa bana mı öyle geliyordu? Neyi hatırlattıkları dün gibi aklımdaydı, onunda öyle olduğuna emindim ama yinede konuşmasını istiyordum. Bir şeyler söylemesini, sadece konuşsun istiyordum, neden bilmeden sadece konuşsun. Gözlerimi yavaşça araladım ve ''Neyi hatırlatıyorlar?'' Sesim oldukça gür çıktı bu defa, gözlerimi ona doğru çevirdim. Yanımda bağdaş kuruyordu, gözlerim gözlerini aradı ve öylece gözlerine bakakaldı.

Konu: Geri: Randevu Çarş. Ağus. 15, 2012 9:26 pm

Gözlerimi açıp kızaran yanaklarımı görmemesi için neredeyse Merlin'e dua ediyordum. Bir süre sonra "Olan oldu" diye düşündüm. Zaten ben tam zihinsel olarak dizlerimin üzerine çökmüştüm ki başı yavaşça bana döndü. Birkaç salise sonra ise bir çift masmavi göz benimkilere bakıyordu. ''Neyi hatırlatıyorlar?'' dedi bakışlarını ayırmadan. Başımı bir anlığına utançla öne eğmiştim. Neyi hatırlattıklarını gayet iyi biliyordu aslında. Sadece neden olduğunu anlamadığım bir şekilde söylememi istiyordu. Acı çektirmekten mi hoşlanıyordu yoksa sadece beni utanırken görmek güzel miydi, bilmiyordum. Şimdilik, etrafta bana Lincis'in ne düşündüğünü söyleyebilecek tek bir büyücü evladı bile yoktu.
Başımı tekrar yıldızlardan yana çevirmek istemiştim ama Lincis'in gözleri buna izin vermiyor gibiydi. Soruyu soruşu benimle dalga geçer gibiydi. Sanki söyleyip söyleyemeyeceğim üzerine kurulmuş bir iddia vardı ve o parasını "Söyleyemez"e yatırmıştı. Resmen sataşıyordu. Gözlerimi kaçırmadan sırtımı dikleştirdim. "Astronomi kulesinde birlikte olduğumuz geceyi hatırlatıyorlar. Bana dokunduğun her anı, Isaac," dedim, ismini neredeyse okşayarak söylemiştim. Sesim, onun güçlü çıkan sesine karşılık yumuşacıktı. "Yeterli mi?" diye bitirdim cümlelerimi. O neden bahsettiğimi biliyordu. Bu, kendi aramızda oynadığımız hastalıklı bir oyun gibiydi. Benden söylememi istemişti, söylemiştim işte.

Konu: Geri: Randevu Perş. Ağus. 16, 2012 2:34 am

Hala ona dönmüş, gözlerine bakıyordum. Söyleyeceği şeyin ne olduğunu çok iyi biliyordum, ama duymak istemiştim, hepsi o kadardı. ''Astronomi kulesinde birlikte olduğumuz geceyi hatırlatıyorlar. Bana dokunduğun her anı, Isaac," Sesi oldukça yumuşak ve anlayışlı gibiydi. Oda biliyordu ne söyleyeceğini bildiğimi. Benim aksime daha rahat görünüyordu, yani en azından ses tonundan öyle anlaşılıyordu. "Yeterli mi?" Birazda sinirlenmişti sanki, eh daha kötüsünü bekliyordum sonuçta. Bu dakikadan sonra onun gibi yumuşak konuşmam gerekiyordu. Yavaşça yattığım yerden doğruldum ve tam yanında bağdaş kurdum. Gözlerim artık onun üzerinde değildi, manasız bir şekilde göle dikmiştim gözlerimi. ''Güzeldi,'' dedim. Sadece bu mu? Hadi ama, bu kadar basit olamazdım. Neden bu gece bu kadar tutuktum. Şimdi git yarın gel bile diyebilirdim, o derece kötüydüm yani. Açılmak için biraz çenemi kıpırdatmam gerektiğini biliyordum, ama ne diyebilirdim ki? ''O günden sonra konuşma fırsatımız olmadı, neler yapıyorsun?'' Aptal! Bu sanki aa uzun süredir göremiyorum seni, neler yapıyorsun gibi bir şey olmuştu. Oysa her gün burnumun dibindeydi, elimi uzatsam tutabilirdim. Havadan sudan konuşmak diye buna diyordu herhalde herkes, en azından havalarda bozdu iyice falan dememiştim. Tanrım, tam bir aptalım. Yüzüme bir tokat inerse, hiçte şaşırmam.

Konu: Geri: Randevu Perş. Ağus. 16, 2012 2:57 am

Lincis cümlelerime "Güzeldi," diye cevap verince amacıma ulaşmakta pek de başarılı olamadığımı anlayabilmiştim. Yaşadıklarımız cidden normal şeyler miydi yoksa Lincis'te bir sorun mu vardı anlayamamıştım. Birkaç saniye önce yerinden doğrulup yanımda bağdaş kurmuştu. Şimdi ben ona, en azından yüzünden bir şeyler anlayabilmek için bakarken o gölü inceliyordu. ''O günden sonra konuşma fırsatımız olmadı, neler yapıyorsun?'' diye sordu bu sefer. Birazdan bayılacak gibi hissediyordum. Fırsatımız olmadı mı? Fırsatımız olmadı mı?! Acaba ben ona sinir olurken beni sürekli görmezden gelmesi fırsatının olmadığından mı kaynaklanıyordu? Yine de normalde yapacağım gibi nefesimin altından sinirle homurdanmadım ve bir türlü bana dönmeyen figürüne bakmaya devam ettim. İçimde bir yerlerde bir şeyler kaynıyordu. Sinir olmuşluk, gıcıklık. Kıskançlık... Ben her şeyi bu kadar açık söylerken onun havada sudan bahsetmesi sinirime dokunuyordu. Yüzüme bakmaması beni gıcık ediyordu ve ben onu geri kazanmak için çabalarken onun böylesine rahat durması, içimde bir şeyleri patlatıyordu. Sinirle sakinleştirici bir nefes aldım ve az önce başladığım belki de tek kişilik oyuna devam ettim. Belki de olanları duymamıştı, dış dünyaya bu kadar kapalıydı. Eh, onu haberdar etmek de şu anda benim görevimdi. "Eh, Lincis. Ne yapayım işte," diye sakin sakin başladım konuşmama. Bir yandan da eğlenir gibiydim. "O sıralar Dave daha da peşimde dolanmaya başladı. Ha, yasak ormanda yaptığımız konuşmayı unutmamak lazım. Sonra, bizim takımdaki Brian'ı bilirsin. Çok olmadı, onunla Bad Romance'e gittik," diye devam ettim. Sanki her zamanki şeylerden konuşur gibiydim. "Hani şu yeni açılan striptiz kulübü. Sanırım ateş viskisini fazla kaçırmışım. Kendimi, neredeyse, Brian'ı baştan çıkarırken buldum. Harmony bizi yakaladığında pistte dansediyorduk ve benim dudaklarım onun boynundaydı. Tabii sonra biraz ayıldım. Onları barıştırdım falan. Aaay, böyle işte. Sen neler yaptın?" Cümlelerimi bitirdiğimde dönüp beklentiyle, yüzümde masum bir ifadeyle Lincis'e baktım. Ya hep, ya hiç.

Konu: Geri: Randevu Perş. Ağus. 16, 2012 2:48 pm

eler söyleyeceğini umursamıyordum açıkçası, sadece sessizlik bozulsun diye bir konu atmıştım ortaya. Ama yüz ifadesinden de anladığım kadarı ile yanlış bir seçimdi. Kızdığı her halinden belli oluyordu, ve ben onu oldukça iyi tanıyordum. "Eh, Lincis. Ne yapayım işte," Neler yaptın sorusuna, geleneksel verilen bir cevaptı bu. Ama devamının geleceği de belli oluyordu. Dinliyormuş gibi görünmeye çalışarak kafamı salladım. "O sıralar Dave daha da peşimde dolanmaya başladı. Ha, yasak ormanda yaptığımız konuşmayı unutmamak lazım. Sonra, bizim takımdaki Brian'ı bilirsin. Çok olmadı, onunla Bad Romance'e gittik," Ya, demek ki eğlenmişti. Evet, çok hoştu ne diyebilirdim ki? "Hani şu yeni açılan striptiz kulübü. Sanırım ateş viskisini fazla kaçırmışım. Kendimi, neredeyse, Brian'ı baştan çıkarırken buldum. Harmony bizi yakaladığında pistte dansediyorduk ve benim dudaklarım onun boynundaydı. Tabii sonra biraz ayıldım. Onları barıştırdım falan. Aaay, böyle işte. Sen neler yaptın?" Gerilmiştim, yüz ifademden açıkça belli olduğunu biliyordum. Genelde duygularımı pekala içimde tutardım ama yüzümün ele verdiği zamanlarda vardı. İşte yine o zamanlardan birinin içerisindeydim. Gerginliğimin geçmesi için tekrar kafamı salladım, az önce bunu dinlemediğimi göstermek için yapmamış mıydım? Gerçekten de dinlemiyordum ama söyledikleri dinlenmeyecek gibi de değildi. Ufak bir kahkaha attım ve elimle saçıma düşen bir kaç saç saç telini geriye doğru attım. ''Ne yapayım işte,'' duraksadım, az önce yadırgadığımı kendim yapıyordum. Ama benim onun gibi anlatacak bir şeylerim yoktu. Ta ki aklıma Holl gelene kadar. Pekala onu anlatabilirdim. Keyfim yerine gelmişti. ''Dersler falan, gir çık sıradan şeyler yani. Holl ile takıldım bir de, güzel vakit geçirdik ama uzun süredir göremiyorum.'' Bundan hoşnut olmadığımı sansın diye yüzümü ekşittim. Şimdi gerilme sırası ondaydı. Neden böyle bir oyun oynuyorduk birbirimize, bunun nedeni neydi?

Konu: Geri: Randevu Perş. Ağus. 16, 2012 3:05 pm

Cümlelerimi bitirdiğimde yüzüne yayılan ifade gereğinden fazla tatmin olmama yol açmıştı. Gerilen yüz hatları ilk denememde olamadığım kadar başarılı olduğumu söylüyordu bana. Ben hoşnutlukla onu izlerken başını iki yana salladı ve sanırım konuşma sırasının ona geldiğine karar verdi. Parmakları saçlarının arasından geçerken ona bakmaya devam ediyordum.
''Ne yapayım işte,'' dedi beni taklit ederek. ''Dersler falan, gir çık sıradan şeyler yani. Holl ile takıldım bir de, güzel vakit geçirdik ama uzun süredir göremiyorum.'' Pekala, itiraf etmek gerekirse oyunu iyi oynuyordu. Hatta gereğinden fazla iyiydi. Benim söylediklerime tepki vermemişti fakat ben onun söylediklerine tepki veremeyecek kadar taş değildim. Hem, bahsettiği kişi o lanet olası Slythorlar'dan biriydi?! Nasıl olur da onu uzun süredir göremediği için pişman olurdu ki? Ve hayır, Holly'nin son zamanlarda eski s*rtük halini bırakıp gayet de iyi bir kız olması umrumda değildi. Slythorlar hep Slythor kalırdı. Hızla ayağa fırladım ve işaret parmağımı yüzüne doğrulttum. Yanaklarım fena halde kızarmıştı ve üzerimdeki cübbe soğuğun iliklerime işlemesini engellemiyordu.
"Öyle mi, Isaac Bey? Yani beni öylesine görmezden gelirken o, Slythor'la mı takılıyordunuz? Ve anlaşıldığı üzere bayağı da eğleniyormuşsunuz!" dedim sesimi bağırmakla bağırmamak arasındaki konumda tutmaya çalışarak. Gözlerim Lincis'inkilere uğramıyordu ve her zaman kızdığımda yaptığım gibi jestlerimi fena halde kullanmaya başlamıştım. "Hadi ama, Lincis! O kızın ne kadar düzeldiği umrumda değil! Üstüne üstlük, ona lakabıyla hitap ediyorsun! Lütfen! Onu uzun zamandır görmüyorsan neden ona değil de bana buluşalım dedin ki? Lanet olsun sana, Isaac Lincoln!" Duvara yaslandım ve başımı arkaya attım. Hiddetle konuşurken yağmurun başladığını fark etmemiştim bile. Yine de, bundan daha az umrumda olamazdı sanırım.

Konu: Geri: Randevu Perş. Ağus. 16, 2012 8:31 pm

Yüzü iyice gerilmişti, bu ifade hoşuma gidiyordu. Zafer duygusu yaşamak gerçekten de hoştu. Ne tepki vereceğini kestiremiyordum, kesinlikle bağıracaktı bundan emindim. "Öyle mi, Isaac Bey? Yani beni öylesine görmezden gelirken o, Slythor'la mı takılıyordunuz? Ve anlaşıldığı üzere bayağı da eğleniyormuşsunuz!" Birden ayağı fırladı, bana bağırmıyordu ama eli kolu ayrı oynuyordu. Kendimi annesi tarafından azarlanan ufak bir çocuk gibi hissediyordum. "Hadi ama, Lincis! O kızın ne kadar düzeldiği umrumda değil! Üstüne üstlük, ona lakabıyla hitap ediyorsun! Lütfen! Onu uzun zamandır görmüyorsan neden ona değil de bana buluşalım dedin ki? Lanet olsun sana, Isaac Lincoln!" Gerçekten de kafayı yemiş gibi davranıyordu, onu böyle gördüğümü hiç hatırlamıyordum. Sinirle duvara yaslandı. Ne diyeceğimi bilemiyordum, kıskanmış gibi davranıyordu ama beni kıskanma nedeni ne olabilirdi ki? Belki de Holl'ü kıskanmıştı, çünkü sonuçta ben bir sürü kızla beraber oluyordum ama bu tepkiyle ilk defa karşılaşmıştım. Yağmur çiselemeye başlamıştı, üzerimde sadece ince eşofman üstüm vardı. İyi ki cüppesini almış. ''Hadi ama, ne oldu da birden böyle parladın? Bu benim için bir ilk değil ki.'' Evet, kelimeleri seçerek konuşuyordum, tekrardan delirmesini istemiyordum açıkçası. ''Yani demek istediğim şu ki, benim için önemli bir şey değildi. Hem sende çok iyi vakit geçirmişsin, hemde sevgililerin aralarını bozarak! Peki bu sana yakıştı mı?'' Kabul ediyorum, konuşmanın sonuna doğru iyice saçmalamıştım. Yani onun hakkında neden bunları yaptığını düşünürken, aynı oyunun içinde bulmuştum birden kendimi. Yağmur gitgide hızlanıyordu, saçlarımdan şimdiden su damlaları akmaya başlamıştı.

Konu: Geri: Randevu Perş. Ağus. 16, 2012 8:50 pm

Lincis'in yüzüne bakmıyordum. Dediklerime tepkisini konuşmadan bilemezdim. Büyük ihtimalle de bakmamaya devam edecektim. ''Hadi ama, ne oldu da birden böyle parladın? Bu benim için bir ilk değil ki,'' dedi. Tabii ki bu onun için bir ilk değildi. Üstelik daha önceki bütün kızlar benim elimden çıkmıştı. Neden parladığımı ben bile bilmiyordum ya da kendimi kandırmayı seçiyordum, diyelim. ''Yani demek istediğim şu ki, benim için önemli bir şey değildi. Hem sende çok iyi vakit geçirmişsin, hem de sevgililerin aralarını bozarak! Peki bu sana yakıştı mı?'' Dolan gözlerimle ona döndüm. Bu karşısında ikinci ağlayışım olacaktı. Beni ikinci kere gardımı düşürmüşken görecekti ve bu Bouviér'e yakışan bir şey değildi. Boşversene, dedim kendi kendime. Şimdiye kadar bir Bouviér'e yakışan kaç tane şey yapmıştım ki? "Saçmalama," dedim minik bir sesle. Sönüşüm alevlenişim kadar çabuk olmuştu. Üstelik son söyledikleri canımı acıtmıştı. Slythorlar'dan bile bu konuyla ilgili alay cümleleri duymuştum çokça. Ama kelimeler Lincis'in dudaklarının arasından dökülmesi içimi acıtıyordu. "Kim birbirini seven iki insanın arasını bozarken eğlenir ki. Oraya giderken aklımdan öyle bir fikir geçmiyordu bile. Dedim ya, sarhoştum," Daha da çok ağlamaya başlamıştım ama neyse ki daha da bastıran yağmur gözyaşlarımı saklayabiliyordu, biraz. "Özür dilerim. İstediğin kişiyle olabilirsin, bana ne ki. Çok salakça bir çıkıştı." dedim başımı öne eğerek. Saçlarımın uçlarından yağmur damlaları inmeye başlamıştı. Üzerimdeki cübbe vücuduma yapışmıştı ve artık bir yararı yok gibiydi. Kollarımla kendimi sardım.

Konu: Geri: Randevu Perş. Ağus. 16, 2012 9:07 pm

Ne diyeceğini merak ediyordum, yine tam bir pislik gibi davranmıştım. Neden iyi olamıyordum, neden kimseye yardım edemiyordum? Üzüldüğünü anlamam için yüzüne bakmama gerek yoktu, tabiki de üzülmüştü. O Ananas'tı, o bir Gryffindor'du. Bense onun kalbini kırmıştım. "Saçmalama," Yine onu duymakta zorluk çekmiştim, sesi hem kısıktı hemde çatlamıştı. Kaşlarımı çattım, ağlıyor olamazdı öyle değil mi? "Kim birbirini seven iki insanın arasını bozarken eğlenir ki. Oraya giderken aklımdan öyle bir fikir geçmiyordu bile. Dedim ya, sarhoştum," Sesi gitgide daha da çatlıyordu, esip geçen rüzgar tüylerimi ürpertti. Ve konuşmasını istemiyordum, sadece susmasını istiyordum öylece kalmasını. "Özür dilerim. İstediğin kişiyle olabilirsin, bana ne ki. Çok salakça bir çıkıştı." Eh, en azından bunu kabul ediyordu. Keşke bir açıklaması olsa diye geçirdim içimden, ama olmadığını ne yazık ki biliyordum. ''Boşversene,'' dedim onunki kadar kısık bir sesle. Yüzümü yıldızlara doğru kaldırdım, artık görünmüyorlardı. Bulutlar kaplamıştı gökyüzünü, ve durmadan ağlıyorlardı. Yüzümü daha da yukarı kaldırdım ve gözlerimi kapattım, şimdi yağmur damlaları durmadan yüzüme çarpıyordu ve beni kendime getiriyordu. Ne kadar süre öyle durduğumu bilmiyordum, hatta hala yanımda olup olmadığını dahi bilmiyordum. Yavaşça kafamı indirdim ve gözlerimi açtım, tam yanımda duruyordu işte. Ağlıyor muydu, yoksa gözlerinden aşağı süzülenler yağmur damlaları mıydı? Onu bir kez daha ağlarken görmüştüm, gözlerimi kıstımi ve o anı hatırlamaya çalıştım. Yine aynı savunmasızlıkla kollarını kendine dolamış öylece ağlıyordu. Gözlerim yanmaya başladı, ama ben ağlamazdım ki. Uzun süredir ağlamanın ne olduğunu bile unutmuştum. Öylece gelip geçmişti, bir bulut gibi. Yavaşça ona doğru kaydım ve yüzüne yapışan saçlarını çektim. Kolumu yavaşça beline doladım ve onu kendime doğru ittim. ''Yapma, üzgünüm seni kırmak istemedim,'' diyebildim sadece. Derin bir nefes aldım ve ağzımı yavaşça araladım. ''Ağlama lütfen, hadi unutalım bunları.''

Konu: Geri: Randevu Perş. Ağus. 16, 2012 9:28 pm

''Boşversene,''
Doğru, boşvermekten başka hiçbir şey yapmıyorduk zaten. Yine de tüm düşündüklerime karşın hiçbir şey söylemedim. Bir şeyler söylemesini beklemiştim. Önemli bir şeyler. Oysa konuşmaya başladığımızdan beri hiçbir söylediğime kulak asmıyordu. Neredeyse alıştım diyebilecek durumdaydım. Yine de öylece durmaya devam ettim. Hiçbir şey söylemeden, başımı kaldırmadan. Kulaklarımda sürekli bir yerlere çarpan yağmur damlalarının sesi ve Lincis'in söyledikleri vardı. "Sen de çok iyi vakit geçirmişsin, hem de sevgililerin arasını bozarak! Peki bu sana yakıştı mı?" Soğuk titrek bir nefes aldım. Aptal gözyaşları. Bu gece her şey aptaldı.
Lincis'in sıcak elleri yüzümü aniden bulduğunda irkildim. Ağladığımı görmesini istemiyordum. Gerçi o çoktan fark etmiş gibiydi. Parmak uçlarıyla yağmurdan yüzüme yapışan saçlarımı çekti. ''Yapma, üzgünüm seni kırmak istemedim,'' dedi yumuşak bir sesle. Bıkmıştım artık bundan. ''Ağlama lütfen, hadi unutalım bunları.'' Kolları belime dolanmış, beni kendine bastırmışken nasıl bu kadar sakindi anlayamıyordum. Ya da tamamen bir salaktım, o gecenin onun için bir anlamı olduğunu düşünüyordum. Başımı kaldırdım ve ağzımı açmadan önce artık canıma tak ettiğine kadar verdim. "Bu oynadığımız hastalıklı oyundan bıktım, Lincis. Beni öylece, rahatça kollarının arasında tutabiliyorsun ama ben bunu yapamam. O geceyi düşünmeden yapamıyorum," Artık ağlamıyordum. Her şeyi açıkça söylemenin rahatlığı ve biraz da ağırlığı yerleşmişti içime. "Senin için hiçbir önemi yoktu belki ama ben öyle her gece başka biriyle birlikte olmuyorum. Ben de unutmaya çalıştım ama... Bilmiyorum." Sonlara doğru başımı kaldırdım ve ona baktım. Gözlerim gerçekleri söylemesi için yalvarır gibiydi.

» Ölümle Randevu, Kitap

Randevu

Randevu

Similar topics

Similar topics