Okulların açılmasına günler kalmıştı ve ben odamda sonra hazırlıkları tamamlamak için koşar adımlarla Hogwarts'a doğru gidiyordum. Güneş her zamanki gibi muhteşem bir güzellikte parıldıyordu. Hava bunaltıcıydı ama ben belki de giydiğim ince elbise sayesinde pek bunalmıyordum. Ama kucağımda taşıdığım koli sayesinde önümü göremiyordum. Bir iki saniyeliğine dinlenmek için koliyi yere bıraktım ve "tanrım, neden cisimlenmedim ki?" diye düşündüm... Koliyi yeniden elime aldığımda görüşüm 0'a inmişti artık.

Tam binaya girmek üzereyken kendimi yerde buldum. Yaklaşık bir milyon tane nükleer santral hemen yanımda patlasa ancak bu kadar canım yanabilirdi. Kime/neye çarptığımı daha düzgün görebilmek için doğruldum ve etrafıma bakındım... Kahverengi saçlı, converse ayakkabı giymiş gayet spor görünümlü birisi, pardon galiba bir güreşçi çünkü böyle bir güç ancak bir güreşçide olabilirdi, tam önümde dikeliyordu:

"Pardon, sizi göremedim?"

Sonunda hayallerimi gerçek olmuştu daha hâla inanamıyordum evet Hogwarts da mitoloji profesörü olarak göreve başlamıştım. Şaşkın şaşkın etrafıma bakınarak ilerliyordum ki bir ara çok yakınımdan geçen aptal bir kelebek dikkatimi dağıttı. Kelebeklere olan nefretim herkes tarafından bilinirdi ve onu gördüğüm anda midem havaya kalktı. Tüm dikkatim yerle bir olmuştu ve tam o anda bir sarsıntı yaşadım bu sarsıntının şokuyla ilk başta yerde acı ile yerde oturan o zarif ve güzel bayanı görmemiştim. Ben çarpışmanın şokunu yeni yeni atlatamamışken onun sesini duydum.

"Pardon, sizi göremedim?"
Ben de utangaç ve suçlu bir ses tonuyla

"Asıl ben özür dilerim. Tamamen benim hatam. Bir an dikkatim dağıldı... Neyse iyisiniz değil mi?"

"Asıl ben özür dilerim. Tamamen benim hatam. Bir an dikkatim dağıldı... Neyse iyisiniz değil mi?"

O bunu sorduğu anda "acaba bir hasar var mı?" diye şöyle bir baktım... Ahh, lanet olsun büyük ihtimalle bileğimde küçük bir kırık vardı ki, ayağım feci ağrıyordu. Sağ Bileğimi şöyle bir tuttum ve kırığın tam olarak nerede olduğunu anlamaya çalıştım. Büyük ihtimalle Aşil kemiğim kırılmıştı. "Ahh, lanet olsun! Bu akşam Pho, John ve ben yemeğe gideceğiz ve benim bileğim kırık." Bileğimi sargıda görünce John'un vereceği tepkiyi düşündükçe ölecek gibi oluyordum. Garip bir takıntısı vardı, bana en ufak bir zarar geldiği anda adeta çıldırıyordu. Ayağımın ağrısını görmezden gelerek doğruldum ve:

"Çok büyük bir hasar yok bende... Siz nasılsınız? Bu arada ben Amélie, Astronomi Profesörüyüm." dedim gülümseyerek.

Çok büyük bir hasar yok dese de ben ikna olmamıştım, yüzünden acı çektiği çok belliydi. Tanıştığım ilk kişiye zarar vermiştim. Ah benim şu sakarlıklarım yine her şeyi berbat etmeye başlamıştı bile. Sesimi biraz daha içten bir hale büründürerek

"Çok memnun oldum. Ben de yeni Mitoloji Profesörü Marcel Madelon. Tekrardan çok özür diliyorum kendimi nasıl affettirebilirim? Eğer isterseniz kolinizi gideceğiniz yere kadar taşıyabilirim." dedim.

"Çok memnun oldum. Ben de yeni Mitoloji Profesörü Marcel Madelon. Tekrardan çok özür diliyorum kendimi nasıl affettirebilirim? Eğer isterseniz kolinizi gideceğiniz yere kadar taşıyabilirim."

Resmen aklımı okumuştu. Ben de tam bu koliyi kuleye kadar nasıl taşırım diye düşünüyordum... Mitoloji profesörü haa? Gerçekten çok sevdiğim bir daldır Mitoloji. Zaten Astronomi'yi seçmemiş olsam kesinlikle Mitoloji okurdum. Gerçekten eğlenceli bir şeydi.

- Çok iyi olur. Bu minik kaza aramızda kalsa olur mu? Birilerinin duyup da John'a haber vermesini istemem. dedim ve gülümsedim. Yavaşça ayağa kalktım ve binadan içeriye doğru yürümeye başladık. Güzel bir dostluğun temellerini atıyorduk...

//Son.