Roy'un, derse girdiğini gördüğüm anda koşa koşa odasına doğru gittim kapıyı açtım ve artık içerdeydim... Günlerdir üzerinde uğraştığım aşk iksiri sonunda olmuştu, denemiştim bile. Bu iksirden bir damla aldığı anda artık gözleri benden başka kimseyi göremez hale gelecekti. Sadece ben ve o. Ahh, çok güzel bir dünya'nın hayaliydi bu...
Öğrenildiği anda alacağım cezaları düşündükçe ölecek gibi oluyordum ama, yine de aşkta her şey mübahtı. Bay Radwańska ve Bayan Marlow'un beni anlayacağından emindim. Ne de olsa, ben ona aşıktım. Ama o belli ki beni küçük görmüştü veya öğrencisiyle ilişki yaşamak istemiyordu. Olsun, ben onu istiyorsam ve benim adım da Blair'sa Roy Platts benim olacaktı.
Odası muhteşem kokuyordu. Tıpkı saçları gibi... Mükemmel derecede döşenmişti. Koltuklar o kadar rahat duruyordu ki... Odasını incelerken köşede duran kahve makinesi gözüme çarptı ve hemen kafamda bir fikir belirdi. Neden ona kahve yapmıyorum ki? Hem odasına geldiğimde bahanem de hazır olurdu.
Kahve makinesini açtım kahveyi hazırladım ve içine 2 damla aşk iksiri döktüm. tam işimi bitirdiğim anda kapı açıldı ve o kadar güzel bir varlık içeri girdi ki...

İlk derse yetişmek için hızlı adımlarla odamdan çıktım. Arkamdan bazı ayak sesleri duyduğuma emindim ama dönüp bakmaya vaktim yoktu.

Ders çıkışı yapacak başka işim olmadığı için birkaç çörek aldım ve odama kendime kahve hazırlamak için döndüm.

Kapıya yaklaştığımda hafif bir parfüm kokusu alıyordum. Bana ait değildi. Daha doğrusu, erkek parfümü değildi. Ve aslında odam da boş değildi.

İtalya'da tanıştığım, beğendiğim, öğrenci olduğunu anlayınca uzaklaştığım Blair da öğrencim sıfatıyla odamdaydı. Yani umarım öğrencim sıfatıyla olduğunun farkındadır.
Beni şölen yemeğinde gördüğünde gözlerindeki hayal kırıklığını görmüştüm. Neden geldiğini merak ediyordum açıkçası odama, önümüzdeki yüzyıl yüzü kızarık gezeceğini tahmin ederken, odamda karşılıklı bakışıyorduk.

Sustum, onun konuşmasını bekledim.

Sonunda gelmişti. Tanrım hiç değişmemişti hatta daha bile yakışıklıydı şu anda. Siyah saçlarını aynı İtalya'da gördüğümdeki gibi dağınık bırakmıştı. Üzerinde siyah, uzun bir öğretmen cüppesi vardı. Benim üstümdeyse aptal bir okul kıyafeti. Ama saçlarımı iki yanda açık bırakmıştım ve buklelerim gayet hoş duruyordu. Chanel taımsa cabası.

O Tanrı güzelliğindeydi ve ben onun tanrıçası olmaya layık tek kişiydim.

- Ahh, merhaba. Dün şölende seni pardon sizi gördüğümde çok şaşırdım ve özür dileyip olanları sizinle konuşmak için odanıza geldim. Dersten çıkmanızı beklerken size kahve yaptım. Buyrun...

Lütfen alsın, lütfen alsın, lütfen alsın...

- İtalya'daki durum biraz tuhaftı ve emin ol öğrenci olduğunu bilmiyordum.
ayrıca branş olarak kehaneti söylemen çok talihsiz bir durumdu.

Gülümsedi. Tıpkı yağmurlu bir günde açan güneş gibi...

- İtalya'yı bir daha gündeme getirmeyelim ve öğrenci-öğretmen ilişkimiz zedelenmesin, olur mu?

Demek beni iyiden iyiye unutmayı düşünüyordu. Madem öyle, ben de rolümün hakkını vermeliydim. Boşuna mı çocukken Holywood'da oyunculuk dersleri almıştım.
Onu onaylayan bakışlarla ona baktım ve gülümseyerek söze başladım:

- Aynen öyle Bay Platts. Söylediğim ve yaptığım her şey için sizden özür dilemek için bugün buraya geldim. Umarım ilişkimiz zedelenmez.

Bunalrı söylerken o kadar ustaca davranıyordum ki, neredese ben bile inanacaktım söylediklerime. O da inanmış olmalıydı ki, keyifli bir şekilde kahvesinden bir yudum aldı...

"Aynen öyle Bay Platts. Söylediğim ve yaptığım her şey için sizden özür dilemek için bugün buraya geldim. Umarım ilişkimiz zedelenmez."

keyfim yerine gelmişti, kahvemden kocaman bir yudum aldım; fakat tadı biraz tuhaftı. Karşımda Blair keyifle gülümsüyordu. Oturmaya devam ediyordu. Konuşacak bir şey kalmamıştı benim açımdan.
Ağzımdaki tuhaf tada rağmen sohbet konusu buldum, boş boş bakışmamak için.

"Ee Blair, sever misin kehaneti?"

"Ee Blair, sever misin kehaneti?"

Karşısına oturmuş onunla sohbet ediyordum. Tıpkı, eski günlerdeki gibi... Mükemmel sesini duyma şerefine bir kez daha erişmiştim. Sesi o kadar güzeldi ki, dünyanın neresine giderseniz gidin bu sesin eşini veya benzerini bulamazdınız. İmkansızdı. Kahvenin tadının farklı olduğunu anlamış olmalıydı ki, yüzü bir anlığına buruştu.

Acaba bu iksir ne zaman etkisini gösterecekti?

- Bayılırım. Annem de önceden Kehanet Profesörüymüş ama o Hogwarts değil Beauxbatons Sihir Akademisinde'ydi. Bunun bir etkisi olarak, annemin zoruyla kehanet öğrendim. Sizin ilginiz ne zaman başladı?

"Bayılırım. Annem de önceden Kehanet Profesörüymüş ama o Hogwarts değil Beauxbatons Sihir Akademisinde'ydi. Bunun bir etkisi olarak, annemin zoruyla kehanet öğrendim. Sizin ilginiz ne zaman başladı?"

Kehaneti seviyor demek. Acaba beni de seviyor muydu? Ne düşünüyordum ben, hem de öğrencimle. Doğal davranmaya çalıştım ama şimdiden terlemeye başlamıştım düşüncelerimin yanlışlığıyla.

Onun o biçimli gözleri bana baktıkça doğru düşünemez oluyordum. Tek kalmıştık sanki bu okulda, bu şehirde, bu dünyada..

Toparlanmaya çalıştım. Bakışlarımı, düşüncelerimi dışa vurmamaya çalıştım yoksa...

Ergen bir çocuk gibi üç noktalarla düşünüyor, kabul etmek istemesemde iradem dışında Blair'a aşık oluyordum...

Hayır hayır olmuyordum!
Oluyordum...

Toparlanıp cevap beklediği sorusuna geri döndüm.

"Küçüklüğümden beri kehanete ilgi duyardım. Arkadaşlarım el fallarına baktırırlardı zorla."

Güldüm. Karşısında konuşmak giderek güçleşiyorddu.

"Ama o zamanlar bilemezdim bunları hissedeceğimi.."

Ne demiştim ben! Aptal kafam!

"Ama o zamanlar bilemezdim bunları hissedeceğimi.."

Bundan öncesi ve sonrası yalandı. Benim için artık hiçbir şeyin önemi yoktu. Bana aşık olmuştu bu kadar basitti. O da artık beni seviyordu... Bilmemezlikten gelmeye çalıştım ki ona ne yaptığımı anlamasın.

- Ne ve ya nasıl hissediyorsun ki? dedim gülümseyerek...

Artık siz'lerin yerini sen almıştı. O benim için artık "sen"di.

"Ee şey, çok mutluyum. Okullar açıldı ya hani, uzun yıllar sonra öğrenci olduğum bu okulda şimdi profesörüm. O yüzden."

Aşk iksiri yavaş yavaş kafasını bulandırmaya başlamıştı bile. Bana artık sevgiyle değil, aşkla bakıyordu. İstediğim de bu değil miydi? Evet, buydu. Ama nedense gereksiz bir vicdan azabı duyuyordum...

Aşıkken normalde olduğundan milyarlarca kez daha yakışıklı görünüyordu. Yakışıklı, romantik, sevecen, tatlı, şirin... Kısacası, o çok Tanrısal'dı.

Ona bakarken Vegas'a gittiğimizi, Paris'te elele alışveriş yaptığımızı bile görebiliyordum.

- Roy, iyi misin? Kekelmee başladın da? dedim en sevecen ve etkileyici sesimle.

İşte final sorum buydu.

"Blair senden kesin ve net bir yanıt istiyorum. Kahveme ne kattın?"
Sonunda öğrenmişti işte. Cevap vermeli miydim, yoksa devam mı etmeliydim? Devam edecektim. Onu elimden kaçırmaya hiç niyetim yoktu. Kesinlikle devam etmeliydim. Annemden öğrendiğim bir şey varsa o da asla vazgeçmemektir. Hele de ebedi aşktan...

- Aşkım, şuan sana çok kötü geliyor tüm bu yaşananlar ama sen de biliyorsun ki, bana AŞIKSIN! son kelimeyi söylerken yüzünü ellerimin içine aldım ve bağırdım.

"Aşkım, şuan sana çok kötü geliyor tüm bu yaşananlar ama sen de biliyorsun ki, bana AŞIKSIN!"

Sabrımı taşıran cümle olmuştu ve bana başka şans bırakmamıştı.

"Eğer hemen itiraf etmezsen yarın akşam yemeğini birkaç damla hakikat iksiriyle yer, kahveni Bayan Malow'un odasında içersin."

Ellerini yüzümden çektim ve suratındaki acı dolu ifadeyi izledim.