Biberli aşk iksiri

Konu: Biberli aşk iksiri Çarş. Mayıs 22, 2013 9:26 pm

Kişiler:

Aria Mysté - [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Nicolas Joseph Bowie - [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Zaman: 2007, ocağın yedisi.

Mekan: Diagon yolu.

Kar yavaş yavaş yağıyor, hava kararmaya başlamış...

Konu: Geri: Biberli aşk iksiri Çarş. Mayıs 22, 2013 10:01 pm

Baş Ağrısını Geçirme İksiri

oh

Bakar mısınız, bir Baş Ağrısı Geçirme İksiri alabilir miyim acaba?

Tanıyamazsa asamı gözlerinin içinden geçirip beyninden çıkarmayı planlıyordum.

Bil bakalım ben kimim?

Konu: Geri: Biberli aşk iksiri Perş. Mayıs 23, 2013 4:48 pm

....."Affedersiniz... Affedersiniz bayan..." Çatlak kazana az kalmıştı ama benim dayanacak sabrım kalmamıştı. Bu iğrenç muggle kalabalığından kurtulmak için ne gerekiyorsa yapardım. Güneş batarken gökyüzünü mükemmel bir renge bürümüştü. İnsanların buğulu nefesleri bir sis bulutu oluşturmuştu. Siyah cübbem yüzünden insanlar sanki hortlak görmüş gibi bakıyorlardı, sanırım ara sokaklardan gitmem çok daha iyi olacaktı. Benden birkaç yaş büyük olduğunu düşündüğüm birisini ittim ve kendimi ara sokağa attım. İnsanların sesli konuşmaları ve bağırışları yalnızca uğultular haline geliyordu. Adımlarımı hızlandırıp kalabalıktan gittikçe uzaklaştım. Sessizliğin ve yalnızlığın verdiği huzurla sokakları bir bir aştım. Londranın ara sokakları buram buram kaymak birası kokmaya başlamıştı artık, çatlak kazana birkaç adım kalmıştı. Kapıyı açtım ve birkaç tanıdığa gülümseyerek selam verip doğruca arka tarafa, geçidin olduğu yere gittim. Asamı çıkardım ve Diagon Yolunun geçidini açacak olan tuğlalara vurdum. Teker teker açılıyor, ilerliyor ve bir kemer oluşturuyorlardı. Hiç düşünmeden kendimi bir kaç kişinin dolandığı yola attım.

.....Vitrinlere bakarak yürüyordum, birkaç dakika sonra Quidditch malzemeleri satan bir dükkanın önünde durdum. Üst vitrindeki ateşokuna takılmıştım. Babam kırarım diye almamıştı, haklıydı da. Şimdiye kadar kaç süpürge kırdığımı hatırlayamıyordum bile. Fiyatı düşmüş mü diye bakarken iki yumuşak elin gözlerimi kapattığını ve aynı yumuşaklıkta bir sesin kulağıma doğru fısıldadığını duydum. "Bil bakalım ben kimim?" Daha ilk anda kim olduğunu anladığım bu kişi, şimdiden içimdeki heyecanı ortaya çıkarmıştı.

....."Jennifer? Yok yok, Jenna? Ah hayır, yanılıyor muyum? Julia mı yoksa?" Diye şakalaştım ama o bunu ciddiye almış da olabilirdi. Ellerini yavaşça çekti ve "Öyle mi bay Norman? Yoksa Nathan mıydı?" Diye o da benimle şakalaştı. Suratım istemsizce kocaman bir gülümsemeyle kaplanmıştı. Arkamı döndüm ve Aria'nın buruk gülümsemesiyle karşılaştım, söylediğimi ciddiye almış olmalıydı. Bu benim de somurtmama sebep oldu, onu üzen ben olmamalıydım.

....."Hadi ama Aria, sadece takılıyordum." Onun yüzüne biraz daha baktığımda onu nasıl da özlediğimi fark ettim ve kendime mani olamadan dengesizce sarıldım, bir yandan da üzerine sinmiş garip lahana kokusunu içime çekiyordum. En azından çalışıyordum. Öylesine hasta olmuştum ki... Bir an bunu düşündüm ve hemen ardından kendimi geri çektim. Onun da hasta olmasına sebep olmak istemiyordum. Gülümsemesinin burukluğu bir nebze olsun azalmış gibiydi. "Çok affedersin, fena halde hastayım ve sana bulaştırmak istemiyorum. Şey. Nasılsın? Yani. Diagon yoluna neden geldin?" Diye kekeledim. Konuşma yetimi mi kaybediyordum? Bir süre bekledim ve sonra yutkunup "Naber?" Diye düzelttim tüm söylediklerimi.

Konu: Geri: Biberli aşk iksiri Perş. Mayıs 23, 2013 6:03 pm

Jennifer? Yok yok, Jenna? Ah hayır, yanılıyor muyum? Julia mı yoksa?

Öyle mi bay Norman? Yoksa Nathan mıydı?

Hadi ama Aria, sadece takılıyordum.

Çok affedersin, fena halde hastayım ve sana bulaştırmak istemiyorum. Şey. Nasılsın? Yani. Diagon yoluna neden geldin?

Naber?

Senden daha iyiyim. Bir dakika bekler misin? Seni iyileştirecek bir Biberli İksir almam gerek. Böylece hasta olma ihtimalimi düşünmeden sana sarılabilirim.

Tekrar merhaba... Biberli İksiriniz var mı acaba, biraz acil?

Al bakalım. Dördüncü sınıfta Profesör gribe iyi gelen bir iksir olduğunu söylemişti.

Konu: Geri: Biberli aşk iksiri Cuma Mayıs 24, 2013 12:42 am

....."Senden daha iyiyim. Bir dakika bekler misin? Seni iyileştirecek bir Biberli İksir almam gerek. Böylece hasta olma ihtimalimi düşünmeden sana sarılabilirim." Söylediği şeyleri anlamam biraz zamanımı aldı, biberli iksir neden benim aklıma gelmemişti? Neden bir dakika bekleyeceğim? Bana sarılmak mı istiyordu? Büyük ihtimal düşündüklerim benim aklımdan uydurduğum hayallerdi. Belki de gerçekten o da beni benim onu sevdiğim gibi seviyordu. Sesindeki heyecan bu düşüncemi destekliyordu, yine de bunun imkansıza yakın bir şey olduğunu biliyordum. Onun beni, benim onu sevdiğim gibi sevmesi asla gerçekleşmeyecek bir hayalden başka bir şey değildi...

.....Aria sonunda arkasını döndü ve suratında acı bir gülümseme ile Büyük Büyücü Aktarına girdi. Arkasını dönerken kahverengi saçları havada uçuştu. Beni en yakın ve en eski arkadaşıma aşık etmek için evren sürekli çalışıyordu, başarmış sayılırdı da. Aktarın kapısı tekrar kapandığında kafamı iki yana sallayıp kendime gelmeye çalıştım, düpedüz başarısız oldum, onu bir şekilde zihnimden atmam gerekiyordu, belki bir iksir ya da büyü bunu sağlayabilirdi. Aktar kapısının kapanma sesi kimsesiz Diagon Yolunda yankılandı, bir saniye sonra Aria karşımdaydı. Elinde bir iksir şişesi, şişenin içinde de kırmızımsı bir sıvı vardı. Avucumu açıp uzattım, o da dik bir şekilde avucuma koydu. Tıpasından tutup yüzüme yaklaştırdım, garip bir iksir gibiydi, daha önce gördüğümü pek zannetmiyordum. Tıpasını açtım ve biraz kokladım, tıpkı Aria gibi kokuyordu, ıslak çimen kokusu gibi... Bu koku bile beni sarhoş etmeye yeterdi. Tam içecektim ki şiddetli bir şekilde hapşırdım ve Aria'ya doğru hapşırmamak için Quidditch malzemeleri dükkanının camını azıcık ıslattım, rezildim. Daha da kötüsü rezilliklerimi Arianın tam karşısında sergiliyordum. Daha fazla Aria'ya sarılmama, hapşırık ve öksürük istemediğim için bütün iksiri bir dikişte içtim. İksir ağzıma değdiği yerde tatlı bir sıcaklık bırakıyor ve yavaşça boğazıma akıyordu.

.....İksir tamamen bittiğinde damarlarımdaki kanın daha hızlı attığını hissettim. Daha hafif hissediyordum, bu hastalığımın geçtiğinin mi habercisiydi yoksa. Başımı iki yana salladım ve gözlerimi ovuşturdum. Az kalsın düşecektim, son anda Aria'ya tutundum ve düzelene kadar ona dayandım. Kendime geldiğimde ise sanki irademi kaybetmiş gibi hissediyordum. Bütün dünya silinmiş gibi, geriye bir tek kişi kalmış gibi. Aria... Gözlerimi fal taşı gibi açmış onun gözlerine bakıyordum, geri kalanlar saçma sapan zırvalar gibi geliyordu. Kokusunu daha fazla içime çekmek için bir süre daha düşecekmişim gibi ondan yardım alıyormuş gibi yaptım. Karşısında dikleştim ve ona boş gözlerle bakmaya başladım. Konuşamayacak gibi hissediyordum kendimi, sadece onunla olmak istiyordum, ona yakın olabildiğim kadar yakın olmak... "Çok güzelsin," dedim istemsizce. Bunu söylemek istememiştim ama doğruydu. Yanakları soğuktan mı yoksa son söylediğimden mi kızarmıştı bilmiyorum ama kızarmıştı bir kere.

.....Omuzlarından hafifçe tuttum ve kendime doğru çektim. Geri çekilmesine fırsat bile vermeden yanaklarından öyle bir öptüm ki, kızarıklık daha da arttı. Umurumda değildi, bu sefer diğer yanağını aynı şekilde öpünce hafifçe itildiğimi hissettim. Bu da umurumda değildi, az önceki gibi tekrar sarıldım, bir yerlerinin kırılmasından korkuyordum ama kendime karşı koyamıyordum. Resmen bir kuklaya dönüşmüştüm, tekrar itilince dikleştim ve dik dik gözlerine baktım. "Seni seviyorum." Dedim, içimden kendime kaç küfür ettiğimi bilmiyordum ama bunları dile getirmek bana iyi geliyordu, her ne kadar bunları istemsiz yapsam da bunlar benim gerçek duygularımdı, içimde sakladığım duygularım. Bunları düşününce neden kendimi tutmak için bu kadar uğraştığıma bir anlam veremedim ve biraz akışına bırakmanın kimseye zararı olmayacağına karar verdim. Dudaklarımı bir anda Aria'nın dudaklarında bulunca da bu düşüncelerim değişmedi. En başından beridir yapmam gereken buydu zaten. Peki ya onun yapması gereken neydi? Onun duyguları neydi? Dudaklarımız ayrıldığında ise alnımı onunkine dayadım ve söyleyebileceğim tek şeyi söyledim;
"Sana aşığım..."

Konu: Geri: Biberli aşk iksiri Cuma Mayıs 24, 2013 1:51 am

Çok güzelsin,

Seni seviyorum.

Sana aşığım...

Söylediklerini ciddiye almayacağım ve... yaptıklarını. Çünkü biliyorumki sen böyle davranmazsın. Sen... neyse, bir iksirin etkisinde olmalısın. Verdiğim iksir... Tanrım o yaşlı adamı öldüreceğim, iksirleri karıştırmış olmalı! Çok... çok özür dilerim Nick.

Knockturn yoluna gitmeliyiz. Israr etme. Başka seçeneğimiz yok, sadece lütfen... başka bir iksir içene kadar bu konu hakkında konuşmayalım yeter. Bunu düzelteceğim, biliyorum aslında bunlar hissettiklerin değil, özür dilerim.

kalbim hızlı hızlı atıyordu, gözlerimdeki heyecan ve yanağımdaki kızarıklığın hâlâ geçmediğine yemin edebilirdim, Tanrım ben neye sebep olmuştum?!

Nasıl hissediyorsun? Şey... düzeldin mi?

Konu: Geri: Biberli aşk iksiri Cuma Mayıs 24, 2013 4:40 am

.....Her şeyi bekleyebilirdim şu an, bir tokadı bile. Ama ağlaması, bu dayanılmazdı. Onu ağlarken görmek, hem de benim yüzümden. Aklında nelerin olduğunu, beni sevip sevmediğini veya biraz sonra bir tokat yeyip yemeyeceğimi. Gerçi sonuncusu pek umurumda değildi, şu an kendime mani olamadığım için tokat atsa da pek fark etmeyecekti. Bir iki saniye sonra elinin sıcaklığını elimde hissettim. Kızaran yanakları acaba onun da bana aşık olduğunu mu gösteriyordu? Yoksa beni sevmediğini mi? Ben kesinlikle ilk seçeneğin olmasını istiyordum, bu yüzden suratıma kocaman, neşe ve heyecan dolu bir gülümseme yerleştirdim. İlk seçeneği güçlendiren bir başka hareket daha yaptı, bir eli elimi tutarken diğeriyle de yanağıma dokundu. Yumuşacık tenini tenimde hissetmek, şu an istediğim tek şeydi. Konuşmaya başladığında aklımda sadece bana olan aşkını itiraf etmesi vardı, tabii ki bu saplantılı hayalim gerçekleşmedi. "Söylediklerini ciddiye almayacağım ve... yaptıklarını. Çünkü biliyorum ki sen böyle davranmazsın. Sen... neyse, bir iksirin etkisinde olmalısın. Verdiğim iksir... Tanrım o yaşlı adamı öldüreceğim, iksirleri karıştırmış olmalı! Çok... çok özür dilerim Nick." Beynim uyarı sinyalleri gönderiyordu, daha fazla ileriye gitme... Ama nafile, bu iksir beni iflah olmaz bir iyimser haline getirmişti. Defalarca beni sevmediğini söyleyip tokatlasa bile, yine onu sevecektim. Belki ölsem bile onu sevmeye devam ederdim... Bu duyguların sadece iksirin etkisi olmasını dilerdim ama değildi, iksirler gerçek aşka sebep olamazlardı. Az önce cebinden mendil çıkarıp yaşlarını sildiği gözleri tekrar sulanmaya başlamıştı. Elimden çekiştirerek iksiri aldığı aktarın önüne sürükledi beni. Ben ise dua ediyordum, bu iksirin bir panzehiri varsa içmek istemiyordum. Eğer içersem kendi duygularımı da alır götürür diye korkuyordum, bunları bir daha söyleyecek cesareti bulamamaktan korkuyordum...

.....Aktarın kapalı olması kaderin bir oyunu değildi açıkça. Hava kararmıştı ve Diagon Yolu artık yalnızca sıradan bir yola dönüşmüştü. Ve bu ıssız yolda ikimizden başkası yoktu. Gözlerimi Aria'dan ayıramıyordum, yağan kar durmuş ve gökyüzündeki bulutlar çekilmeye başlamıştı. Her yeri aydınlatan artık ayın ışığıydı. Aria'yı tekrar öpmekten kendimi alıkoyma fikri beni ne kadar yıpratsa da, mecburdum. Aria da benim gözlerimin içine baktı ve "Knockturn yoluna gitmeliyiz. Israr etme. Başka seçeneğimiz yok, sadece lütfen... başka bir iksir içene kadar bu konu hakkında konuşmayalım yeter. Bunu düzelteceğim, biliyorum aslında bunlar hissettiklerin değil, özür dilerim." Bu parlak fikri bir Ravenclaw'dan duymak beni açıkça üzmüştü. Sürekli özür dilemesi de üzmüştü beni. Bunu bilerek yapmadığına kesinlikle emindim, hiçbir şüphem yoktu. Tek sorun Knockturn yoluydu. Korkunç, ürpertici ve küf kokulu yer. Hayatımda yalnızca bir kez gitmiştim, o da geçen sene kaybolduğumda... Zaten oraya ya kaybolanlar ya da kara cadı, büyücüler giderdi.

.....Kahretsin ki Knockturn'a yakın bir yerdeydik. İki üç kısa, kimsesiz sokaktan geçtik. Daha doğrusu o geçiyor ve beni sürüklüyordu. Bereket ki kimse yoktu, yoksa büyük bir rezillik olurdu. Gerçi rezilliğe alıştım sayılır ama yine de bir kız tarafından çekiştirilerek Knockturn'a götürülmek pek hoş bir manzara olmasa gerek. Sonunda paslanmış, kahverengi ve kırık dökük bir tabelanın üzerindeki 'Knockturn Alley' yazan tabelayı gördüm. Tabii üzerindeki yazıyı okumak için gözlerimi Ariadan ayırmak zorunda kalmıştım, bu bile beni rahatsız etmişti. Yüzü donuktu, ifadesinden ne düşündüğünü anlamam imkansız gibiydi. Ya çok karmaşık şeyleri düşünüyor ya da hiçbir şey düşünmüyordu sanırım. İğrenç küf kokusu ve pas kokusu birleşmişti, hala koku almakta zorlanan burnuma şükrettim. Kaderin var olduğuna inanmıştım artık. Daha fazla kanıta gerek yoktu. Karşılaşmamız, hasta olmam, aktarcının yanlış ilacı vermesi ve benim, duygularımı ifade etmem. Tamam, kader vardı. Peki ya benim kaderim? İyi mi yazılmıştı yoksa kötü mü? Kafamın içindeki saçma sapan soruları kovalamaya çalışırken bile gözlerimi Aria'dan ayırmıyordum. Bu güzelliğe bakmamak, doğaya yapılmış bir hakaret gibi geliyordu.

.....Vitrinlerinde çeşit çeşit, içi renk renk sıvılarla dolu bir sürü iksir şişesi bulunan bir dükkana girmiştik. İçerisi çok ürkütücü ve boğuktu, nefes almakta artık çok zorlanıyordum. Her adımımızda yerden gelen gıcırtılarla beraber Aria hafifçe irkiliyordu. Satıcının tam karşısına geldiğinde ise ben ilk defa onun önüne, aralarına girmiştim. Knockturn'da kimseye güvenilmeyeceğini biliyordum. Aria'ya bakarken bir anda içinden bir Slytherrin'in çıktığını gördüm resmen. Eski Aria'dan eser yoktu, kaba ve sertti. Bunun bir şeyi değiştireceğini hiç ummamıştım zaten, hala ona bütünüyle aşıktım. Aria'nın bu beklenmedik patlamasından sonra satıcı adam cübbesinin altındaki nasırlı elleri ile arkadaki raftan bir iksir aldı. Aria'ya uzatıp kaç galleon olduğunu söyledi, Aria'nın da bizim gibi zengin olduğunu bildiğim için ödenen büyük mevlaya pek aldırmadım. Yine de alamamasını tercih ederdim, bu iksirin etkisinin sonsuza dek sürmesini. Çünkü bu sözde aşk iksiri bana aşk değil, aşkımı dile getirme cesaretini vermişti. Her ne kadar istemesem de önümde bana iksir şişesini uzatmış olan Aria'ya hayır diyemezdim. Onun bugün üzülmesinin, ağlamasının tek sebebi bendim. Bir daha üzülmeyecekti. Eğer o da bana aşık değilse yalnızca arkadaş kalırdık. Arkadaş olmak istemiyorsa bile anlardım, kim benimle zaman geçirmek ister ki? Kendimi kandırmaktan başka hiçbir iş yapmıyordum. Bana uzattığı iksiri aldım, tuhaf ama bana biberli iksir almaya gittiği zamanki acı gülümsemesini şu an ben takınmıştım. İstemeye istemeye iksiri ağzıma götürdüm ve bunu da diğeri gibi tek dikişte bitirdim. Bunun diğerine karşın genzimi yakan bir tadı vardı.

.....İksir bittiğinde kalbimin atışı git gide yavaşladı, kanımın akışı da. Beynimin berraklaştığını hissedebiliyordum. Satıcının bakışlarını hissedebiliyordum, bence iksirinin işe yaramadığını düşünüyordu çünkü ben gözümü Aria'dan hala alamıyordum. Aria ise bunun farkında değilmiş gibiydi. Beni tekrar elimden tuttu ve sürükleyerek dükkanın dışına çıkardı. İçeri girerken Aria'ya bakmaktan göremediğim Knockturn yoluna baktım. Çoğu dükkan kapanmıştı, buranın da Diagon yolu gibi olduğunu hiç tahmin etmezdim. Hiç konuşmadan hatta birbirimize bile bakmadan yola koyulduk, elinin yumuşaklığını ve ısısını elimde hissedebildiğim kadar hissetmeye çalıştım. Çünkü Aria'yı haddimden fazla tanıyordum, fark ettiğinde elini geri çekecekti. Ve çekti... Tam yeniden tutmak için davranacaktım ki konuşmasıyla beraber durdum. Ne denli heyecanlı olduğunu anlamam için yüzüne bakmama gerek yoktu, ses tonu her şeyini ele veriyordu. "Nasıl hissediyorsun? Şey... Düzeldin mi?" Diye sordu.

.....Cevap vermem iki dakikamı aldı, bu sırada Knockturn'dan çıkmış Çatlak Kazan'a doğru yürüyorduk. "Ah, evet. Kendimi normal hissediyorum. Sorduğun için sağ ol." Dedim eski monoton sesimle. Hatta bu monoton sesi Aria'ya karşı ilk defa kullanıyordum. Her şeyi söylemeli miydim? Yoksa akışına mı bırakmalıydım? Onun beni sevdiğine dair kendimce kanıtlar üretmiştim ama hiçbirinin yeterli olmadığını ben de biliyordum. En önemlisinin kendisinin itiraf etmesi olduğunu biliyordum. Son kararım ise ona duygularımı- gerçek duygularımı itiraf etmekti. Çatlak Kazanın kapısının önüne gelmiştik. Az sonra ayrılmamız gerekecekti. Şimdi söylemeliydim, bir daha bu cesareti bulamazdım. Tam kemerden geçiyorduk ki, elinden sıkıca yakaladım. "Seninle konuşmam lazım." Dedim, sesimden heyecan fışkırıyordu. Başıyla onaylayana kadar bekledim. Sonra devam ettim. "Ben, Aria... Öncelikle şimdi söyleyeceklerimin iksirle hiçbir alakasının olmadığını bilmelisin," derin bir nefes aldım ve yutkundum "Ben. Ben seni, gerçekten..." Sesim gittikçe azalıyordu. Konuşmakla uğraşmanın gerçekten ne kadar gereksiz olduğunu düşündüm bir an ve tıpkı yarım saat önceki gibi onu kendime doğru çektim. Yüzünü iki elimin arasın aldım ve ellerimi yavaşça omuzlarına indirdim. Dudaklarım onun dudaklarını bulmadan hemen önce söyleyebildiğim tek şey "Seni gerçekten seviyorum." Oldu. Dudaklarımı geri çekene kadar karşı koymadığı, itmediği, tokat atmadığı veya asasını çıkartıp bana lanetler yağdırmadığı için sevinecektim. Yani sevinmeme ramak kalmışken geri geri birkaç adım atmasa. Gözleri dolmuştu, her şeye ağlamak zorunda mıydı sanki? Kemerden geçmeden hemen önce "Hogwarts'ta görüşürüz." Dedi ve hızlı adımlarla gidip, gözden kayboldu. Ben ise o akşamı Çatlak Kazanda geçirdim...

Son...

:

» Aşk İksiri

Biberli aşk iksiri

Biberli aşk iksiri

Similar topics

Similar topics