Her zaman olduğu gibi kız kardeşlerimden uzak huzurlu bir gün geçirmeye çalışıyordum. Nymeria ise olayı eğlenceli buluyor gibiydi. Tabi bu ikiz canavarlar evde onun da beynini yemiyorlardı. Koridorlarda ses çıkarmadan yürürken aniden o sesi duydum. Bir hayalet ses çıkarmazdı elbette ama söz konusu Mindy olunca beni bağırarak arama gibi huyları vardı. En azından bu konuda önceden hazırlanabiliyordum. Kendimi bulduğum ilk sınıfa attım ve sesin uzaklaşmasını beklemeden cama koştum. Belki atlar kurtulurdum. Ama tabiki bu kadar yüksekten yere çakılmak hastane kanadındaki arkadaşlara katılmak demekti. Yine de bir büyü ile durumumu düzeltip düzeltemeyeceğimi düşünürken bir baykuş uçarak camın kenarına kondu. Baykuşları bir bakışla tanıma gibi bir özelliğim yoktu ama bana mektup gönderebilecek fazla kişi de yoktu. Açıp okudum ben de. Aslında baykuşu bekletecektim de gözümü oymak istercesine bakınca düşüncemden vazgeçmiştim.

"Terasta bekliyorum. A."

Basit bir gülümseme belirdi dudaklarımda. Anastacia takımımızın biricik kaptanı ve benim en yakın arkadaşlarımdan biri. Yanına gitmek isterdim elbette ama biraz beklemesi gerekiyordu. Mindy hala koridordaydı ve ben dışarı çıkamazdım. Tabi baykuşun düşüncelerimi sezmiş gibi uçarak tepeme tünemesini ve gagalamasını beklemiyordum. Elimle kovaladım. Durmayıncada ayaklarından yakaladım onu. Tepetaklak çevirdiğim kuşa baktım. "Onun yanına gideceğim. Şimdi kaybol baykuş." Kuşu camın kenarına bıraktım. Az önce bir baykuşa kızmıştım. Ne harika bir gün geçiriyordum. Mindy'nin sesi uzaklaşınca yavaşça çıktım boş sınıftan ve koşarak Anastacia'nın beni beklediği yere gittim.

Koşmaktan tıkanmış bir halde yanına vardığımda o bana doğru atıldı ve "Gelmeyeceğini düşünmeye başlamıştım," dedi. Kendi etrafımda bir tur daha atıp indirdim yere onu. "Sen istersin ve ben gelmem. Mümkün mü bu?" Bu sırada geri gelen baykuşu dikkatimi çekti. Anlaşılan hayvanın bana karşı düşmanlığı vardı. Kötü bakışmalarımızın ardından Anastacia'ya döndüm. "Kuşuna saldırmasını söylemeseydin daha iyiydi. Sınıfta tıkılı kalmıştım. Mindy koridordayken ben içerde baykuşla kavga ediyordum." Bu açıklama yeterliydi çünkü Anastacia benim hayalet korkumu bilen nadir kişilerdendi. Kardeşlerim gibi dalga geçmiyordu elbette ki. Sakince ona baktım ve birkaç adım attım manzaraya doğru. "Görüşemedik bayadır. Özlemişim seni." Kollarımı uzatıp onu kendime çektim. Sıkıca sarıldım. Geri çekildiğimde ise gülümsedim hafifçe. Kardeşim gibiydi. Hatta belki kendi kardeşlerimden daha iyi.

OUT:

Göğsüme yediğim yumruktan daha çok acıtmıştı canımı onun solan gülümsemesi. "Ben de özledim, aptal. Hem de nasıl özledim," Uzaklara bakıyordu. "Neredeyse 1,5 ay oldu, Hecart. Gerçekten çok oldu. Ve neler oldu bir bilsen. Anlatmalı mıyım bilmiyorum." Bana anlatmak istediği çok şey vardı. Bense bu kadar uzun zaman yanına bile uğrayamamıştım. Yere oturdum ve onu da yanıma çektim. "Şu iğrenç lakabı kullanma artık." Gülümsedim ve kolumu onun omzuna atıp kendime çektim. Kenara yaslanmış bir yandan manzarayı izliyordum. "Bana anlatabilirsin elbette ki. Stacia ne zaman canın sıkılsa beni çağırabilirsin. Sana ayıracak zamanım hep olacak. Şimdi anlat bakalım neler dönüyor?" Daha fazla düşünceli konuşmalar yapmak istemiyordum. Duygusallaşmak işime gelmiyordu. Baykuş hala bulunduğu yerden bana bakıyordu. Başımı yanımaki kıza çevirdim ve yanağımı onun başına yasladım. Kokusunu burnuma taşıyan rüzgara minnettar bir gülümseme yolladım. Aynı rüzgar şu rahatsız baykuşu alamaz mıydı ki? Gözlerimi canı sıkkın arkadaşıma çevirirken son kez kötü bakış attım baykuşa. Sanki Mindy yeterince bela değildi başıma. Bir de düşman baykuşla tam oldu. Brian'a anlatsam... Bir de onun alayları var. En iyisi bunun gizli bir düşmanlı... Bir kuşa karşı bu kadar şey düşünmeme rağmen burnumun dibindeki kıza hiç de yardımcı olmuyordum. Bir süre sessizce manzaraya baktım. Bir yandan da saçlarını okşuyordum.

Kelimeleri seçmeye çalışır gibi bir hali vardı. "Şey ben... Larissa buradayken Lincis'le beraber oldum," Birden sıkıca bana sarılması yüzüme bakmak istemediği anlamına geliyordu. Dayanamadım ve birden bağırıverdim. "Kimle beraber oldum dedin?" Geri çekildim. "Ama kızmadan önce herşeyi öğrenmek istiyorum. Fakat fazla detaya girme lütfen." Ona kaşlarımı çatık bir şekilde bakarken duraksadım. Lincis de kimdi? Direk tepki vermiştim ama kimden bahsettiğini de bilmiyordum. Ayağa kalktım birden. Turladım etrafta. Ben Anastacia'yı kız kardeşim gibi görüyordum ve o şimdi böyle birşey yapmıştı. Acaba ikizler de bu hataya düşmüş müydü? Onlarla bu konuyu konuşmak istemiyordum ama. Belki de eve dönünde anneme sormalıydım. Mektup yazarsam kalp krizi geçirebilirlerdi. En iyisi tatilde kızları karşıma almaktı. O iki canavara karşı ben. Gerçekten zor bir iş olacaktı. Yine de şimdiki konum bu yanımdaki kızdı. Ona baktım ve yerime tekrardan oturdum. "Şimdi dinlemeye hazırım." Kesinlikle sakin olmalıydım.

Huzursuz olduğu belliydi. "Şey işte. Isaac. Isaac Lincoln," Bina başkanımız mı? Kurallar konusunda fazla baskıcı değildi aslında. . "Yani öyle belirli bir şey yoktu. Birden oluverdi. Sonra beni görmezden geldi. Sonra benim zorumla konuştuk. Sonra saçma sapan, belirsiz şeyler söyledi." Böyle belirsiz konuşarak sinirlerimi daha çok bozuyordu. "Anastacia açıkça söyle. Zorla mı oldu? Öyleyse elimden çekeceği var." Bir bina başkanı olarak okul kurallarını hiçe sayarak böyle birşey yapması... Anastacia'ya baktım. Sonra kollarımı ona uzatıp kendime çektim. Sıkıca sarıldım. Bunu bana anlatarak müthiş bir sorumluluk yüklemişti omuzlarıma. Artık onu koruma görevini üstlenmeliydim. Bina başkanından uzak kalmalıydı. Bir daha böyle birşey yaşamasını istemiyordum. Geri çekilip yüzüne baktım. "Ben ne olursa olsun yanındayım."

Out: Aklıma alkış giflerinden sona birşey gelmedi

Birden gülmeye başladı. Garip garip baktığımı farketmiş gibi daha çok güldü. Karnını tuttu ve gülmesine devam etti. "Ben... Lincis... Zorla... Merlin. Ölüyordum," İşaret parmağını bana doğrulttu ve "İyi güldürdün ama mümkün değil." Hala sırıtıyordu. Suratım düştü ona bakarken. Ayakta gezinmeme devam ettim. Kuralları çiğnemiş, hata yapmış ve az öncede pişman olmuş olan o değildi sanki. Gezinmeme devam ettim. Sonunda dayanamadım. "Az önce pişmandın. Neden şimdi gülüyorsun? Zorla veya değil. Sonuçta yaptın. Ama benim asıl merak ettiğim bunu nasıl yaptın?" Öfkelenmiştim şimdi. Gezinmeme devam ettim. "Bana niye anlatırsın ki? Ne demem gerektiğini de bilmiyorum." Yanına geçip oturdum birden. Onun yüzüne bakmadan sadece karşıya diktim gözlerimi. Parmaklarımı birbirine geçirdim. Öylece oturdum. Anastacia kardeşim gibiydi ve şimdi olanlar beni gerçekten rahatsız ediyordu.

Out: Anca bu kadar oldu.