Amélie evi terk etmişti aylar önce ve tıpış tıpış geri dönmüştü. Eh ne demişler, tilkinin dönüp dolaşıp geleceği yer kürkçü dükkanıdır. Bu durumda ama Roy onun için sığınacak bir limandan farksızdı. Onunla kaybettikleri yılarlı düşündükçe delirecek gibi oluyordu, özür dilemek zorundaydı. Onu kırmıştı. Normal bir kan emici yüzünden birkaç ay daha kaybedemezlerdi. Ama ikisi de bir şeyleri fark etmişti ki bu kavga onlara çok zarar vermişti. Yani şu hale bakın. Sabah kahvaltıda oturmuşlar Roy kahve içiyor. Amélie Dırdırcı okuyor ve evde saatlerin sesi duyuluyor. Kırk yıllık evli çiftlerin hayatına dönmüşlerdi. Günde beş on kelime etmiyorlardı. Rose’u özlüyordu genç kadın, kızının her saniye yanında olmasını istiyordu. John öldüğünden beri fazla içine kapanmıştı. Tamam Amélie de üzülmüştü, çok az o da kızı babasız kaldığı için, ama kendisini parçalamamıştı. Daha büyük sorunları vardı. Mesela, Roy. Hayatları kocaman bir sorun haline gelmişti. Aralarındaki bu soğukluğu gidermedikleri her gün biraz daha sona yaklaşıyorlardı. Sürekli bir şeylerin üstüne toprak atmakla meşgullerdi. Elindeki dergiyi indirdi ve gözlerini adama dikti. “Bu ne zamana kadar devam edecek?” Büyücünün boş gözlerine dikkatlice bakıldığında bu soruyu beklemediğini görebilirdiniz. Dırdırcıyı masanın üstüne bıraktı ve hafifçe geriye yaslandı. “Neden biz hiç sorunlarımızı konuşmuyoruz ki? Neden ben sana karşı hiç açık değilim? Hep bir şeyler olmamış gibi mi davranacağız. Tamam çoğunlukla bu benim suçum ama… Roy konuşsana.” Sustuğunda ona konuşmak için fırsat vermediğini fark etti ve rahatsız oldu. Kavga çıkartmaya mı çalışıyordu? Kesinlikle hayır. Sadece… Neyse, onun istekleri önemli değildi. Roy mutlu olmalıydı.

Son zamanlarda yaptığı tam olarak da buydu. Adamın hayatından çaldığı tüm o yılların karşılığında her dediğini yapmaya çalışıyordu; ama bu onu yoruyordu. Sürekli kendisini ikinci plana itmek, umursamamak. Roy için en çok istediği şeyden bile vazgeçmişti. Tam olarak vazgeçmemişti aslında, doğru zamanı bekliyordun sadece.

Sevgilisi, dolayısıyla da düzenli bir hayatı olan her erkek haftasonlarında önce uzun kahvaltılar yapar, ardından kız arkadaşıyla dışarı çıkar ve akşamları erken vakitte yatar. İtiraz seslerinizi duyabiliyorum; fakat eğer yıllanmış bir çiftseniz inanın bana yaptıklarınız bu tekdüze ve sıkıcı aktivitelerden farksızdır. Tüm alışveriş merkezlerinin her katını ezberlersiniz, hangi restoranın hangi saatlerde dolu olduğunu bilirsiniz, seyyar satıcıların hangisinden uzak durmanız gerektiğini zamanla öğrenirsiniz ve bir bakmışsınız en büyük eğlenceniz basık ve havasız bir alışveriş merkezinin bodrum katında bowling oynamak olmuş. Roy'un son zamanlarda dönüştüğü tam olarak buydu. Sıkıcı ve hatta hafif göbekli bir erkek arkadaş. Yaygın olan tabirle, mükemmel bir çiftin mükemmel erkeği. Bazen Amerikan Rüyası'nın sıkıntıdan ölme raddesine kadar sıkılmak olduğundan kuşkulanıyordu. Çünkü arkadaşlarının söylediği "Vay arkadaş ne şanslı herifsin." sözlerine anlam vermesinin başka bir açıklaması olamazdı.

Amélie her erkeğin hayallerini kuracağı kadar çekici ve aynı zamanda zeki bir kadındı. Üstelik Roy'un çocukluk aşkı olması nedeniyle birlikteliklerinin anlamı çok daha büyüktü; fakat bazen sorgulamaktan kendini alamıyordu. Yani, o kadar mücadele etmişti ki Amélie'nin eski günlerdeki gibi kendisiyle birlikte olması için, artık şüphe ediyordu. Madem aşkları o kadar büyüktü, neden sadece Roy istemişti bu birlikteliği? Amélie'nin Gelecek Postası'ndaki asparagas haberi sorgusuz sualsiz kabulünün ardından evi terk etmesiyle bu düşünceler tadını daha çok kaçırır olmuştu. Sıcak ve sıkıcı bir cumartesi gününün koyu kahve öğleden sonrasında zihnine hakim düşünceler her zamankilerdi. Anlaşılan Amélie de aynı kafa karışıklığını yaşıyordu, sadece Roy bunu dillendirmiyorken, o kavga nedeni olarak ortaya atmıştı. “Bu ne zamana kadar devam edecek?” Kavga başlatıcı cümleyi duyan her erkek arkadaş gibi şaşkın bakışlarla kaldırdı kafasını kahvesinden Roy. Ortada olan bir olayın başlangıç ve bitiş tarihlerinden mi bahsediyorlardı, yoksa Roy sohbetin başını mı kaçırmıştı? Ne ne kadar sürecekti? “Neden biz hiç sorunlarımızı konuşmuyoruz ki? Neden ben sana karşı hiç açık değilim? Hep bir şeyler olmamış gibi mi davranacağız. Tamam çoğunlukla bu benim suçum ama… Roy konuşsana.” İşte başlıyoruz. Yerinden kalkıp kahvesini musluğun içine döktü. Fazla acıydı ve şekersizdi. Zaten içecek keyfi de, iştahı da kalmamıştı. Derin bir nefes alıp büyük münakaşa için hazırlandı, kollarını mutfak tezgahına yasladı ve doğrudan Amélie'ye baktı. "Bana karşı neden açık olmadığını bana mı soruyorsun Amélie Anne?" Çok yakında birbirlerine siz diye bile hitap edebilirlerdi. Ortamın fazla gerilmemesi için, biraz ağırdan almaya karar verdi. "Hiçbir şey olmamış gibi davranmıyoruz, bence aksine olayların bilincindeyiz. John öldüğünden beri evimiz ıssızlaştı. Ne büyük tesadüf, değil mi?" Kahvesini dökmemiş olmayı diledi, boğazı kurumuştu ve bir bardak su içmek bunu kabullenmek demekti. Oysa kahvesi olsa rahatça bir yudum alabilirdi.

Her evlilikte sorunlar olurdu, böyle biliyordu Roy. Her evli çift kavga eder, sonra tekrar kumrular gibi birbirlerini sevmeye devam ederlerdi. Oysa evli olmayan Roy sık sık sorunlar yaşamanın, mutfağın yenilenmesi konusunu dahi eski olaylara bağlamanın pek de sağlıklı bir şey olduğunu zannetmiyordu. Eski günleri özlüyordu. Amélie'yi ilk gördüğünde, "Ben bu kızla evleneceğim." dediği günü hatırladı. Neler değişmişti bilinmez ama Roy bir zamanlar hayali olan mutlu yuvadan vazgeçmişti. Belki yetiyordu ona sahip oldukları. Rose vardı, çok seviyordu onu. Duyumlarına göre sevdiği kadar sevilmiyordu, ama ne fark ederdi ki? Rose bir şeyleri idrak edebilecek ve yargılayacak kadar büyümüştü; ama Roy için kumdan pastalar yapan küçük kızdı. Amélie ise en büyük mutlulukları yaşatmıştı. Tüm devlete bunu duyurmadıkları için bir aile olmadığı söylenemezdi. Sadece şu sıralar kötü bir dönemden geçiyorlardı ve bu dönemde kırılıp dökülmemeye özen göstermeleri gerekiyordu, o kadar. Haksızlık etmemeliydi, Amélie ve Roy bu aşkı hak ediyorlardı. Belki de biraz rahatlamanın vaktiydi, kırıcı olmanın kimseye yararı yoktu ne de olsa.

“Sana inanamıyorum. Bu mu problem yani? John'a mı üzülüyorum. Üzülmemeli miyim? Merlin aşkına Roy, o benim kızımın babasıydı. Rose ne halde görmüyor musun, elbette üzüleceğim. O lanet herif ölürken benim kızımın hayatını da götürdü!” A-ov! Anlaşılan ortamı sakinleştirip ılımlı bir hale bürünmek için biraz geç kalınmıştı. Üstelik haftalardır aralarında elle tutulan bir mesafe olmasına rağmen doğru dürüst yaptıkları tek konuşmada Amélie John'u savunuyordu! John'u, hayatlarını karartan adamı! Şu adamın neyinden etkilenmişti ve belki de etkilenmeye devam ediyordu merlin aşkına! Kafasında hazırladığı cevapları sıraya sokmaya çalıştıktan sonra bir bir dökecekken, Amélie'nin bakışları onu durdurdu. “Benimle evlen Roy.” Ve sözleri biraz daha durdurdu. O anda yanlış olan çok şey vardı. 1)Amélie bu teklifi etmesi gereken kişi değildi. 2)Şiddetli bir tartışmanın civcivli başlangıcı uygun bir zaman değildi. 3)Mutfağın kirli atmosferi uygun yer değildi. 4)-Sonuncusu ve en önemlisi- ROY HAZIR DEĞİLDİ!

Uzunca süre duraksadı, kendine bir bardak kahve daha koyup tek seferde koca kupayı bitirdi. Bardağı tezgaha sertçe koyduğunda sandalyelerden birini çekip oturdu. Sinirliydi çünkü bu anı böyle hayal etmemişti. Hayatındaki en özel an olması gereken anısında hiçbir şey yolunda değildi. Hiç hissetmediği kadar kafası karışmış hissediyordu ve cevaplanması en zor soruyu soran Amélie bir yanıt bekliyordu. Eğer hazır olmadığını anlatmaya çalışırsa Amélie bunu kesinlikle hayır olarak algılardı ve onu kaybederdi. Rose'u da kaybedirdi. Bunu göze alamazdı; fakat evlenmeyi de göze alamazdı. Her şeyleri vardı, bu da nereden çıkmıştı şimdi? Zamansız bir evlenme teklifine olabilecek en saçma cevabı verdi. "Eee, şimdi mi?" henüz öğleni birkaç saaç geçtiği halde dolaptan bir şişe şarap çıkarıp bardaklara dahi koymadan kafasına dikti, ardından yeni hatırlamış gibi Amélie'ye döndü. "İçer misin?" Bu saçma diyalogun üzerine iyi gelirdi.

[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] Fon müziğim ol dinleyeyim seni.

Evlilik denen bu kutsal birliktelik Amie için çok daha kutsaldı. Henüz küçücük bir kızken şekerden yaptıkları yüzüklerle arkadaşlarıyla evleniyordu ve çocukları oluyordu. Hayallerinde her zaman kendisini anne olarak görüyordu. Anne olmak en büyük hayaliydi zaten. Evlilik, çocuklar, banliyö hayatı ve sabah içilen kahveler Amélie’yi tanımlayan kelimelerdi. Annesi gibi olmak istiyordu, anne olmak istiyordu. Çocuklarını asla üzmeyecek bir anne. Ama her şey istediğiniz gibi olmuyor. Aşık olduğunuz adam bazen sizinle aynı hayalleri paylaşmıyor işte. Roy’un boş gözlerle ona baktığını fark ettiği anda içindeki o minik kız çocuğu toprağın altına girivermişti acıyla. Kendisini rezil etmekle kalmamış bütün gururunu ayaklar altına almıştı! "Eee, şimdi mi?" Evlenmek istemeyen her erkeğin vereceği cevabın bu olduğunu bütün kadınlar ergenlik döneminde öğrenirdi. İzlenilen romantik komediler başka ne işe yarar ki? Şimdi şu beş kadının olduğu dizide olsaydı çantasını alıp çıkardı; ama hayat dizi değil ve Amélie Roy’a arkasını dönüp gidemeyecek kadar çok değer veriyordu.

Boş gözleriyle yerdeki döşemeyi inceliyordu cadı. Bu sırada hani derler ya hayatım gözlerimin önünden film şeridi gibi geçti diye. Aynı o durumdaydı. Küçükken yaptığı kumdan kaleler yıkılıyor, Roy ile birbirlerini ilk gördükleri o anın büyüsü bozuluyor ve en önemlisi cadının içinde bir yerlerdeki o his yok oluyordu. Hayır! Buna izin vermeyecekti. "İçer misin?" Roy’un uzattığı şarabı aldı ve aynı onun yaptığı gibi kafasına dikledi. Gerilen sinirlerinin yumuşadığını hissediyordu, bu kadar erken etki etmiş olamazdı şarap. Gözlerini kapattı, ne yapacağını ilk defa bilmiyordu. Kontrol elinde değildi ilk defa. Bütün hayatını planlamış bir insan için çok zor bir durumdaydı. Bildiği tüm küfürleri sıraladı ardı ardına ve kendisine lanet etti. Neden o soruyu sormuştu ki? Ne gerek var evliliğe şimdi? Üzüldüğü için sesinin çatallanacağını tahmin etmişti bu yüzden birkaç dakika için mutfak ölüm sessizliğine bürünmüştü. Bu sürede dünyanın herhangi bir köşesinde bir kız çocuğu doğmuş ve sırtına vurulması gereken tokatı bekliyordu ilk çığlığı için. Amélie’nin içindeki küçük kız gibi çığlık atmak için bir şeyleri bekliyordu. Delirmemek için bekliyordu, normal olmalıydı. Normal bir ses tonunda filmlerden ezberlediği replikleri tekrar etmeliydi. “Haklısın, bunun şuan zamanı değil. Söylediklerimi unut, hata bende.” Şarabı kadehe doldurdu ve eline alıp bahçeye çıktı. Mutfaktan oraya açılan kapı kadın için bir kaçıştan fazlasıydı. Birkaç sözcükten oluşan böylesine bir cümle nasıl böyle acı verebilirdi?

“Cadılar bayramındaki balo için ne giysek? Tabii, beni götürmeyi düşünüyorsan… Başka birisiyle gideceksen elbette anlayış gösteririm.” Bu Amélie Anne Andrea’nın Fransız annesinden öğrendiği trip atma yöntemiydi. Annesi gibi buzlar kraliçesi bir kadın için bir araya gelmiş naçizane birkaç sözcük. Roy’un sadece bir bakışının yarattığı etkiyi yaratamayacağı aşikardı elbette; ama denemeye değerdi. Sevdiği adamı geri kazanmaya çalışan bir kadının serzenişlerinden başka bir şey değildi ya da. Kim bilir ki Amélie dışında?