Ad-Soyad: Blair Wendy Amy Waldorf
Diğer karakterleriniz: -

Karakteriniz

1. Seçilmek istediğiniz bina(-lar): Öncelikle Ravenclaw. Olmazsa Slytherin.
2. Sınıf: 4 ya da 5
3. Kan Durumu: Safkan
4. Karakteriniz ve Geçmişi: Daha sonra belirleyeceğim.

Örnek Roleplay

Seçtiğiniz durum: Kendi rp'm.
Rp:

Bernette, elbette ki o pervasız adamın tek aşkı olmak için gelmemişti dünyaya. Lakin iyi bir çift olmuşlardı uzun bir süre. Ortak noktaları neredeyse hiç yoktu. Adam uyuşuk ve dikkatsizdi. Dakik ve düzenli olmaktan öyle uzaktı ki… Bernette bunun tam tersiydi. Belki de adamın bu kadına bağlılık sebebi her şeyden önce hayatını düzene sokuyor olmasıydı. Bu bağlılığın bu kadar uzun sürmesi hiç beklenmedik bir olaydı.

Konuştukları konular nadiren özel şeylerdi. İki sevgili arasında geçen tutkulu konuşmalara şahit olamazdı kimse. Dünyanın gidişatından, teknolojik gelişmelerden, televizyondaki haberlerden, yeni çıkan kitaplardan ve şairlerden konuşurlardı. Adam şiir okurdu ara sıra kadına. Kadın anlayamadığı dildeki bu şiiri pek severdi kulağa güzel geldiğinden olsa gerek.

Ce qui se produirait s’il y avait des mers, de hautes montagnes?.
Puisque votre nom est découpé sur mon coeur, ne pas penser que j’oublierai toi.

Mutluluklar sonsuza kadar sürmezdi elbet. Bernette hastaydı. Neden olduğunu bilmiyorlardı ama göz göre göre eriyordu. Bunun üzerine karnında bir çocuk taşıdığını öğrendiğinde kadın, adamla hala evli değildi. Zaten hasta olması da bunu imkânsızlaştırıyordu. Yine de adam aşkından değil elbet, fakat bağlılığından ve verdiği emekten ötürü olsa gerek Bernette’yle evlenmek istedi. Belki de son zamanlarının mutlu geçmesini istiyordu kadının.

Adam karısının son sözlerini hala hatırlıyordu. Hala adamın kulağında çınlayan, karısının ölümle pençeleşen o kulak tırmalayıcı boğuk sesi “Benim nefesim kesildiğinde çocuk yaşayacak.” Diyordu. Yağmurun camı dövdüğü bir Kasım sabahı. Gündüz olmasına rağmen hava kapanmıştı. Düşen yıldırımlardan günün ölümü andırışını, yağan yağmurdan da bereketi öngörebilirdi adam. Ve kadının kehaneti kendini doğruladı. Kadın öldüğünde küçük bir kız çocuğunun ağlama sesleri hastaneyi ayağa kaldırmaya yetti. Adam gözyaşları içinde gülmek ve ağlamak arasında gidip gelen nidalarıyla kucağındaki çocuğu göğsüne bastırdı. Artık ağladığı kesinleşmişti. Çocuğu sıkı sıkı tutmasına rağmen en ufak bir mutluluk görünmüyordu gözlerinde. Kaybettiği şey kazandığından çok daha büyüktü. Ve hayatı boyunca da bu gerçek değişmedi.

Günler geçtikçe kız anormal bir şekilde gelişen bir fiziksel ve zihinsel yapıya sahipti. Kitaplardan daha yakın arkadaşı yoktu. Zaten diğer çocuklarla anlaşamıyor ve onları yeteri kadar akıllı bulmuyordu bu kız çocuğu. Ara sıra gerçekten üstün zekâya sahip olan babasıyla tartışırdı. Yaşıtlarına göre konuşma tarzı gerçekten şaşırtıcıydı. Adamın yıllar geçtikçe şaşkınlığı arttı, belirginleşti ve boğazı düğümlenmişçesine bağlandı. Konuşması, hareketleri, iri mavi gözlerini her mutluluğunda kırpıştırması ve en önemlisi gülüşü annesine benzeyebilirdi elbet, adam buna katlanabilirdi. Ama bu denli “özdeş” olması her şeyi değiştiriyor ve kızına karşı nefret-sevgi arasında bir duyguyla yaklaşıyordu.

Kim demiş insanlar öldüklerinde ruhlarıyla yok olduklarını? Hala odanın içinde yankılanıyordu. “Benim nefesim kesildiğinde çocuk yaşayacak.” Burada evde dolanıyordu karısının çocukluğu gibi o hayalet. İnanılmaz derecede bağlı olduğu o çocuk artık adama katlanılamaz bir acı veriyor ve kadına olan saplantılarını git gide artıyordu.

Ve tüm bunlar on bir sene önce adamın rüyasında canlanmışçasına ilham verdiğinden mi bilinmez ama o bir hata yaptığını düşünüyordu. Şimdi yaptığı şeyden duyduğu pişmanlığı örtemeyeceği bir hata… Ne düşünmüştü kızını kucağına aldığında da bunu yapmıştı? İlerisini düşünmeden bir anıyı yaşatmak üzereydi. İsimler ölülerle birlikte gömülemezlerdi. Yeni doğmuş kızının kulağına geleceğini fısıldamıştı: “Bernette.”