Kahraman.

Konu: Kahraman. Çarş. Ara. 26, 2012 10:32 pm

holly & isaac

#gece saat bir-iki gibi başladı olay. ancak rp'de 5'ten sonrası anlatılacak.

Konu: Geri: Kahraman. Çarş. Ara. 26, 2012 10:37 pm

3. kişinin ağzından;;
“ Alkol iyice kanına karışmıştı, belli oluyordu yürüyüşünden. Ne kadar içtiğini hatırlamadığına, nerede olduğunu bilmediğine bahse varım. Bildiği tek şey ise ayaklarına dolanan çalılıklara dikkat etmeden yürüdüğü. Biraz da şarkı mırıldanıyordu. “...but that's not the shape of my heart.”
Her şey çok ani gelişmişti. Karşısına çıkan yaratığın ne olduğunu hatırlamayacaktı, başı çok sert çarpmıştı yere. Çığlık atıyordu durmadan, tahminimce duyduğu acı çok keskindi. Tüm vücudu kanlarla kaplıydı, kendi kanıyla. Bir büyücü onun adını haykırdı, “Holly!” Eğer o genç adam orada olup bir büyü savurmasaydı, ölümü an meselesiydi cadının. Yerde baygın bir şekilde uzanan bedenini kucakladığı gibi koşturmaya başladı erkek. Sanırım Hastane Kanadı'na götürüyordu onu. „

Holly, korkunç bir baş ağrısıyla gözlerini açtı. Bir hastane odasında olduğunu görünce kaşlarını kaldırdı, fakat bu hareket canını acıtmıştı. Neler olduğunu hatırlamaya çalışıyordu. Beyaz bir hastane elbisesinin içinde yatıyordu. Yatağa biraz kan bulaşmıştı. Bu benim kanım mı? Yeni yeni doğmaya başlayan güneşi görünce, kaç saattir burada olduğunu merak etti. Odada kendisinden başka birinin de nefes aldığını duyunca başını ağır hareketlerle o tarafa çevirdi. Isaac? Başka bir yerde duysa kendisine ait olmayacağından emin olduğu, hasta, güçsüz bir sesle zar zor konuştu: “Neler oluyor?”

rpo:

Konu: Geri: Kahraman. Çarş. Ara. 26, 2012 10:56 pm

Cadının nereye gittiğinden şüphesi yoktu genç büyücünün. Yasak ormana doğru hızlı adımlarla ilerlerken bir çığlık işitti. Adımlarını daha da hızlandırdı. Artık koşuyordu. Çıkan gürültüye doğru hızla ilerlerken bir çığlık daha işitti. Tüylerinin diken diken olduğunu hissetti. Kimin olduğundan gayet emin bir şekilde, ''Holly!'' diye haykırdı. Cevap yoktu, çığlıklar da kesilmiş, yerine sadece inlemeler kalmıştı. Koşar adım ilerledikçe bir yaratığın genç cadının üzerine doğru ilerlediğini fark etti. Cadının vücudundan kanlar akıyordu. Isaac düşünmeden asasını çıkardı ve yaratığı etkisiz hale getirdi. Holly'nin yanına gittiğinde kız baygındı. Kucağına alıp hızlı adımlarla hastane kanadına doğru koşmaya başladı.

-

Kısa bir süre sonra Holly'nin yanı başında duruyordu. Kız baygındı, gözlerini açmasını beklerken Isaac oldukça sabırsızdı. İçi içini yiyordu bu gece olanlara sebep olduğu için. Birden yatakta bir kıpırdı hissetti ve sonra bir ses, “Neler oluyor?” Yavaşça genç cadının elini tuttu Isaav, onu incitmekten gerçekten de korkuyordu. ''Şşş, yorma kendini. Her şey geçti,'' dedi sakin bir ses tonuyla. Yüzüne içten bir gülümseme yayıldı. Ama sonra tekrardan içine oturan suçluluk duygusu tüm gülümsemesini yok etti. Tek bir kelime çıktı ağzından, ''Üzgünüm.''

Konu: Geri: Kahraman. Çarş. Ara. 26, 2012 11:06 pm

Erkeğin gülümsemsei içini ısıtıyordu. Elini tuttuğunda hafif bir acı hissetti fakat sesini çıkarmamaya çalıştı. Gülümsemesi yüzünden silindiğinde “Üzgünüm,” diye mırıldandı. Ne için? Gerçekten de olan hiçbir şeyi hatırlamıyordu Gözlerini yumup hafızasını zorlarken gözüne yavaş yavaş birkaç kare geldi. Noel balosu için elbisesini giydiğini hatırlıyordu ve sonra büyük salona indiğini... Gözlerini açtığında Isaac'in ona baktığını gördü. Elini yavaşça sıkmaya ve gülümsemeye çalıştı. Fakat bacaklarında hissettiği korkunç ağrı ile çığlık attı. Gözlerinden akan yaşlar, yüzünü yıkıyordu adeta. Erkeğin telaşlandığını ve ayağa fırladığını görünce “Kimseyi çağırma. İyi olacağım,” diye mırıldandı. Bunu söylerken kendisi bile inanmıyordu gerçi. Ağrısı korkunç derecedeydi fakat belli etmemeye çalışıyordu. Bir anda bastırınca istemsizce çığlık atmıştı sadece. Isaac'in üzüldüğünü gözlerinde görebiliyordu, onu üzmek de istediği son şeydi. “Yanıma gelir misin? Yanımda olduğunda daha iyi hissediyorum.”

Konu: Geri: Kahraman. Çarş. Ara. 26, 2012 11:19 pm

Genç cadının çığlığı Isaac'i yerinden zıplatmıştı. Hızla yardım çağırmak için ayağa kalktı ki yine o cılız sesi duydu, “Kimseyi çağırma. İyi olacağım,” Yürümekten vazgeçse de kızın yanına gitmedi. Olduğu yerde başını ona doğru çevirdi ve sorgular gibi kaşlarını çattı. Canının acıdığını biliyordu Isaac, ve bir şey yapamamak canını dahada sıkıyordu. “Yanıma gelir misin? Yanımda olduğunda daha iyi hissediyorum.” Yapabileceği şey madem buydu hiç düşünmeden yatağa doğru ilerledi ve yanı başındaki sandalyeye oturdu. Kızın alnına düşen saçlarını yavaşça geri itti. ''Elbette iyi olacaksın,'' dedi alnından çektiği saçların yerini şimdi hafifçe öperken. Daha fazla rahatsızlık vermemek için geriye çekildi ve kollarını bağlayarak sırtını sandalyeye yasladı. Onu zorlamak istemiyordu, gerçekten de çok yorgun görünüyordu. Şuan ihtiyacı olan tek şey biraz dinlenmekti. ''Uyumalısın Holl, yorgun düştün. Merak etme, ben sen uyanana kadar burada olacağım,'' duraksadı, bu cümle pekte hoş gelmeyebilirdi Holly'e. ''Ve sen uyandıktan sonrada,'' dedi gülümseyerek.

Konu: Geri: Kahraman. Çarş. Ara. 26, 2012 11:34 pm

“Uyumalısın Holl, yorgun düştün. Merak etme, ben sen uyanana kadar burada olacağım. Ve sen uyandıktan sonrada.”
Yeniden gülümseyince dudakları yavaşça yukarı kıvrıldı cadının. Bu pek de canını yakmamıştı. Sözlerinde haklıydı, gerçekten de uykuya ihtiyacı vardı. Uyumak istemese de, gözlerini kapattıktan hemen sonra uyuyakalacağı çok barizdi. “Belki biraz dinlensem daha iyi olabilir.”

Uyandığında, güneş gözlerini rahatsız etmişti. Demekki yeterince uyumuştu. Isaac de koltukta otururken öyle uyuyuvermişti. Çok sevimli göründüğünü düşünürken gözünde bir flaş patladı adeta. Melanié'yi gördü. Elinden bardağı düşürdüğünü, Isaac'in onun peşinden gittiğini... Kendisini biraz daha zorlayarak olanları hatırlamaya çalıştı. Art arda patlayan flaşlarla tüm geceyi hatırlamayı başarmıştı dakikalar içinde. Birkaç kuru öksürüğünün ardından erkeğin gözleri açıldı birden. Holly'nin uyanık olduğunu görünce yüzüne bir gülümseme yayıldı fakat genç cadı, gece olan kızgınlığını tekrar hissetmeye başlamıştı. “Gittin değil mi? Melanié'nin peşinden,” dedi biraz daha güçlü bir sesle. “beni bırakıp... Bunu hakettiğimi düşünmüyorum Isaac.” Artık konuştuğunda canı yanmıyordu. Daha uzun cümleler kurabildiğinden biraz daha rahatlamıştı. Bu lanet odadan akşama doğru çıkabileceğini umuyordu. “Suçlu hissetmene gerek yok, gidebilirsin.” Sözleri, ses tonu sertti. Duyduğu kızgınlığı yansıtıyordu fakat öyle kötü hissediyordu ki. Gözleri her an dolabilirdi, kalbinde duyduğu acıdan.

Konu: Geri: Kahraman. Perş. Ara. 27, 2012 12:31 pm

Holly bir kaç cümle daha mırıldandıktan sonra gözleri yavaş yavaş kapandı. Çok geçmeden uykuya dalmıştı. Issac sandalyesine iyice yerleşti ve gözlerini kapattı. Günün yorgunluğu uykuya yenik düşmesine sebep olmuştu.

Odadaki öksürük sesiyle uykusundan sıçrayarak uyandı. Holly uyanmış ona bakıyordu. Isaac gülümsedi, ama Holly pekte iyi görünmüyordu. Tam bir şeyler sormak için ağzını açacaktı ki, Holly dün gecenin bütün zehrini püskürmeye başladı, geç bile kalmıştı. “Gittin değil mi? Melanié'nin peşinden,beni bırakıp... Bunu hakettiğimi düşünmüyorum Isaac.” Isaac onaylarcasına kafasını bir kaç defa salladı. Bir suç işlediğini düşünmüyordu, o sadece geri dönecekti. Ama Holly onu beklememişti ve tüm bunlar olmuştu. Melanié ile arasındaki sorunu, omuzlarında taşımak istemiyordu Isaac. Genç cadı acı dolu sesiyle tekrardan konuşmaya başladığında Isaac gözlerini, gözlerine dikti. “Suçlu hissetmene gerek yok, gidebilirsin.” Böyle düşünecekti elbette, Holly'nin yerine kim olsa böyle düşünürdü. ''Suçlu hissettiğim için burada değilim Holl, suçlu hissetmiyorum. Burada olmak istediğim için buradayım.'' Yutkundu, sözlerine onu kırmadan devam etmek istiyordu. ''Ben sadece, bilmiyorum Holly, Melanié benim dostum. Geldiğimden beri görmüyordum, oda beni görmemişti. Beni birden karşısında görünce kötü olduğunu hissettim, ve onu öyle görmeye sebep bensem eğer buna bir son vermem gerekirdi,'' dedi Isaac tekdüze bir ses tonu ile. ''Üzgünüm, eğer bekleseydin hiçbir şey böyle olmayacaktı. Beklemediğin için suçlu değilsin elbet, özür dilerim. Ben Melanié ile aranız da olanları omuzlarımda taşıyamam. Yeriniz ayrı ayrı ise bende, sorununuzda umurumda olmaz.'' Kendini ifade edebildiğini umarak derin bir nefes aldı ve az önce sıçradığı sandalyeye rahat bir şekilde tekrardan yerleşti.

Konu: Geri: Kahraman. Cuma Ara. 28, 2012 10:48 pm

Yaptığı açıklamalar pek de umrunda değildi cadının. Yeterince acı çekmişti, değil mi? O gün yaşananlar yetmezmiş gibi bir de Melanié onları görünce 'üzüldü' diye onu bırakıp gitmişti. Hayır, bu sefer sessiz kalmayacaktı. “Bak, eğer sevgili arkadaşların benimle olmandan rahatsızsa,” dedi ve duraksadı. Alaycı ses tonunu bırakması gerektiğini fark etti. “benimle olma.” Net konuşmuştu, konuşmalıydı zaten. Artık aralarında olacaklarına bir karar vermelilerdi. Göğsünde bir sızı hissetti cadı ve bir öksürük krizine daha boğuldu. Lanet olsun. Cümlelerini toparlaması gerektiğini fark etti. “Melanié, Anastacia veya diğerleriyle bir sorunum yok. Yani tamam onlardan hoşlanmıyorum, klasik bir bina mücadelesi ve nefreti söz konusu olsa da; katlanabilirim, senin için. Onlardan da aynı olgunluğu bekliyordum.” Sözlerinde ciddiydi, Gryffindor nefreti Isaac sayesinde oldukça azalmıştı. Melanié'yle ezelden beri bir düşmanlık söz konusu olabilirdi fakat Isaac için ona bile katlanabilirdi. Fakat o, baloda bir rezillik çıkarmayı tercih etmişti. Resmen onun yüzünden bu yatakta, bu halde yatıyordu. İçinde oluşan öfkeyi bastırmaya çalışırken, baş ağrısı yine başlamıştı.

Konu: Geri: Kahraman. Cuma Ara. 28, 2012 11:29 pm

Holly'nin bu amansız sözleri Isaac'te istem dışı bir sinir oluşturmaya başlamıştı. Dişlerini sıktı, Holly üzmemek için gerçekten de çaba sarf ediyordu. Mel ve Anastacia konusunu konuşmaya bile gerek yoktu, çünkü onların yeri farklıydı. Ve Holly'nin şimdi bu derece suçlar gibi konuşması zaten kötü durumda olan Isaac'in iyice canını yakıyordu. Sakin olmaya çalışmak dahada sinirlendiriyordu. ''Bak canım, onların seni dert ettiği falan yok. Yani bu konuyu konuşmadık. Ama farkındasındır eminim uzun süredir ortalarda yoktum, ve sen beni nasıl merak ettiysen onlarda aynı şeyi yaşadı. Yerleriniz farklı ve beni bu konular çok sıkıyor. Sorununuz varsa da ben karışmam, o kadar. Ama sen gelip asılsızca benimle olma o zaman diyorsan bu çok ağır bir itham.'' Konuştukça daha fazla sinirleniyordu sanki. Eliyle yavaş hareketlerle başını ovdu ve derin derin nefes aldı. ''İnan seni anlıyorum, ama bak senin yanındayım. Sense her şey benim suçummuş gibi davranıyorsun.''

Konu: Geri: Kahraman. C.tesi Ara. 29, 2012 12:29 am

“İnan seni anlıyorum, ama bak senin yanındayım. Sense her şey benim suçummuş gibi davranıyorsun.” Holly, onu suçlamaya çalışmıyordu. Kızgındı ona, fakat yine de Isaac'in onu istekli bir şekilde hastaneye düşürmek istemeyeceğine emindi. Oysa ki Melanié için aynı şeyi söyleyemezdi. “Seni suçlamaya çalışmıyordum.” Basit bir cümleyle başladı konuşmasına. Gerçekten yine tüm vücudu ağrımaya başlamıştı, konuşurken de zorlanıyordu; belli etmemek için ne kadar uğraşırsa uğraşsın. “Ama, anladığını sanmıyorum. Benim senden nefret eden arkadaşlarım yok, tahammül edemeyecak kadar nefret eden.” Bu sözlerinde kesinlikle haklıydı, Isaac'in karşı çıkacağını bile düşünmüyordu. Derin bir esneme eşliğinde düşüncelerini son kez tarttı. Bu konu önemli miydi? Evet. Konuşmak istiyor muydu? Pek değil. Hele bu halde? Kesinlikle hayır. “Neyse, yine de bu konuyu konuşmak istemiyorum. Bir de sanırım biraz daha uykuya ihtiyacım var. Geceden beri burdasın, istersen odana filan uğrayabilirsin.” Uykulu bir sesle kurduğu bu cümleleri, kapanmak üzere olan gözleri tamamlamıştı. Uyanalı çok olmamıştı oysa ki, yine de yorgun hissediyordu. Belki bir iyi uykular öpücüğü, Lincoln?

Konu: Geri: Kahraman. C.tesi Ara. 29, 2012 11:25 pm

Konuştukça gücü tükeniyor gibiydi, kendine gelmesi için iyice dinlenmesi gerekiyordu. Tartışmayı sonraya da bırakabilir, hatta tamamıyla kapatabilirdi ikisi. Holly bir kaç cümle daha söyledikçe sesi gitgide kısılıyordu, artık cılız bir hale bürünmüştü. “Neyse, yine de bu konuyu konuşmak istemiyorum. Bir de sanırım biraz daha uykuya ihtiyacım var. Geceden beri burdasın, istersen odana filan uğrayabilirsin.” Bu gerçekten de iyi bir fikirdi, Holly'nin dinlenmeye ihtiyacı vardı, Isaac'inde öyle. Yarım yamalak uyumuştu ve saatlerce sandalye üzerinde oturmaktan her tarafı tutulmuştu. ''Bence de uyumalısın, kendini daha iyi hissettiğinde ben yine burada olacağım. Şimdi gidip bende biraz dinlensem iyi olacak. Yine geleceğim prenses,'' dedi Isaac gülümseyerek. Yavaşça sandalyeden kalktı, beline bir ağrı saplandı ve canının acısıyla ofladı. Genç cadının ona bakıp gülümsemeye çalıştığını görmek, dün geceden beri olan en iyi şeydi. Eğilip Holly'i yavaşça öptü ve ''İyi uykular canım,'' dedi tekrardan gülümseyerek. Genç cadı gözlerini kapatırken Isaac'te hastane kanadından çıkmış, yatakhaneye doğru yürüyordu.

» Kahraman

Kahraman.

Kahraman.

Similar topics

Similar topics