'İksir sınavından en yüksek notu alan, o muymuş yani?' Saçlarımı, şampuan reklamlarındaki mugglelar gibi iki yana sallarken, başım dikti ve gayet asil bir şekilde yürüyordum. Ee, sonuçta iksir sınavından en yüksek notu almak kolay değildi. Okuldaki herkes bana imrenerek bakıyordu, herkes benim hakkımda konuşuyordu. "Ben, Melanié Phoénix. Evet, aşırı derecede zeki ve tatlı bi' şeyim." Gölün etrafında, aynı biçimde yürürken, karşıdan gelen parıltının gözümü kör etmesiyle yere düş...

Kafamın çalışma masama sertçe vurmasıyla, mükemmel ötesi rüyamdan uyanmıştım. Şu sıralar sınavlara cidden çok önem veriyordum. Ee, bunalımda olan bir ergenin başka ne yapması beklenebilirdi ki? Iı, şey.. Sanırım gezip tozması gerekiyor cevabı daha mantıklıydı. Ne yapabilirdim ki? Değişik olmayı seviyordum, ya da kendimi kandırıyordum işte. Şişmiş gözlerimi ovuşturarak oturduğum sandalyeden kalktım, iyice gerindim. Uzun süredir sınav çalışıyordum, asosyal biri olup çıkmıştım. Koskoca Melanié Phoénix, bunu mu hakediyordu yani? Hiç de bile! Üzerime rahat bir şeyler geçirdikten sonra derin bir nefes aldım ve aşağı inmeye başladım. III. katta bulunan koridordaki kalabalığı görüp ve tabii ki merakıma yenilip kalabalığın içerisine attım kendimi. Gördüğüm şey çok da etkileyici bir şey değildi açıkçası. Neden bütün kızlar, bu çocuğun etrafındaydı ki? "Ah, bu gerçekten çok aptalca!" Sesimin yüksek çıkmasından dolayı olsa herkes sustu, kızların ilgisini toplayan çocuk da gözlerini bana dikmiş, beni süzüyordu. Gözleri gözlerime geldiğinde yutkundum ve şu sıralar çok belirgin ettiğim (!) egomu ortaya sürdüm. "Ne bakıyorsun, hiç güzel kız görmedin mi?"

Okuldaki tüm kızların ilgisini üzerine toplayan biriyseniz, Aaron'ın o sırada nasıl bir ruh hali içinde olduğunu anlarsınız. Egosu tavan yapmış, kendinden başkasını beğenmeyen ve biraz da sıkılmış bir ruh hali. Eğer özetlemek gerekirse, Aaron'ın baştan sona kendisini anlatan terimlerdi bunlar. Genç büyücü, onun ilgisini çekmeye çalışan ve hakkında hiçbir şey bilmediği kıza baktı birkaç saniye. Ardından kucağındaki çizim defterine geri döndü. Belki de tek umursadığı şey; çizim defteriydi. Hufflepufflı kankaları hariç tabii. Elindeki kalemiyle hafif dokunuşlarda bulunarak kağıdın üstüne kaba bir kadın vücudu çizdi. Ardından onu kibarlaştırmak ve daha çok kadına benzemesini sağlamak adına çabalara girişmeye başladı. Bu sırada bir kız da ona, "Hey, bir gün beni de çizmeye ne dersin?" diye sormuştu. Aaron bir kıza, bir de çizimine bakarak ve bir yandan da çizmeye devam ederek gülümsedi; bu hali iş üstünde çalışan bir ustaya benziyordu ki, aslında Aaron bir usta sayılırdı. "Belki bir gün, canım," dedi. "Vücudun yeterince olgunlaştığında." Bu lafın üzerine kız rahatsız bir ifadeyle önüne baktı, ardından diğer kızlara dönüp bakmadan Aaron'ın defterini izliyormuş gibi yaparak Aaron'ı izlemeye devam etti. Genç adam bir an için kıza öküzlük yapmış olabileceğini düşündü, ancak hemen sonra çizimine odaklanmaya karar vererek, içindeki o küçücük özür dileme isteğinin akıp gitmesine izin verdi. Diğer kızların da ona bakmakta olduklarını hissedebiliyordu ve canı sıkılmaya başlamıştı. Bazen sadece yalnız başına kalmak istiyordu, hepsi bu. Gözlerinin gönüllerinin açılmasına, mutlu olmalarına biraz daha izin ver, sonra da defolup yalnızlığında kaybolursun. Aaron çizimine dudaklarını kemirerek devam etti. O bunu yaptığında birkaç kızın iç çektiğini duydu, ancak buna aldırmadı. O sırada orada duran hiçbir kız ilgisini çekmiyordu. Hepsi aptal kızlardı, kendilerine saygıları yoktu. Tamam, bazı şeyler için öyle aptal kızlara ihtiyaç duyuyordu bazen, ancak son zamanlarda özellikle sıkılır olmuştu etrafındaki sığ kızlardan. Zeki birini arıyordu; tartışabileceği, deli edebileceği, onu şaşırtabilecek biri.

"Ah, bu gerçekten çok aptalca!" Aaron başını çizim defterinden kaldırdığında, önünde fısıldaşmakta olan kızlar da susup sesin geldiği yöne döndüler. Tam da şaşırmak istediğinde, onu şaşırtacak birinin ortaya çıkmış olması cidden güzeldi. Bazen Merlin'in sonuna kadar onun yanına olduğunu hissediyordu genç adam. Kızların baktığı yöne doğru bakışlarını çevirdi ve sonunda gözleri, konuşan kızı buldu. Sarı kıvırcık saçlı, neredeyse Aaron kadar uzun, ince ve narin yapılı, güzel bir kız. Aaron ilgisini çekmiş olan kıza birkaç saniye boyunca baktı. Kız meydan okurcasına, "Ne bakıyorsun, hiç güzel kız görmedin mi?" diye sordu. Aaron bunun üzerine hafifçe gülümsedi ve ayağa kalktıktan sonra, kıza doğru yürümeye başladı. Bu sırada yanındaki kızların da sinirden küplere binmekte olduklarını görebiliyordu. Adımlarını hızlandırarak kızın üzerine doğru yürümeye devam etti, ta ki kızın sırtı karşı duvara çarpana kadar. Bir kolunu kızın omzunun biraz üstüne, duvara yasladı ve bir parmağının ucunu yanağına hafifçe deydirdikten sonra, "Aslına bakarsan, gördüm," dedi. "Hem de çok fazla." Bakışlarını kızın dudaklarına sabitledi. "Ama senin kadar cesurunu hiç görmemiştim." Aaron yüzüne belli belirsiz bir gülümseme yerleştirdi.

'Evet, evet! Hiç bu kadar güzel bir kız görmedim.' Hayal tufanından kurtulmak için hızlıca başımı salladım. Boğazımı temizlemek için kısa kısa öksürdüm ve ayağa kalkarak bana yaklaşan çocuğa gözlerimi kenetledim. Ben kaçarcasına arkaya giderken, çocuk bana daha da yaklaşıyordu. O adımlarını hızlandırırken, nefesimi kontrol edemiyordum. Durmamı sağlayan şey, koridorun duvarıydı. Bir an, o duvarı delip dışarı atlayamam gerektiğini bile düşünmüştüm. Vücudumu, duvarı delmek istermişcesine duvara yasladım. Gözlerimi, bir kolunu kafamın hizasında yanıma koyan çocuğun gözlerinden alıkoyamıyordum. Yanağıma değen baş parmağının etkisiyle yüzümü hafifçe yana yatırdım ve çocuğun tenindeki sıcaklığı hissettim. Herkesin içinde bana, "Aslına bakarsan, gördüm," diyen çocuğa yumruk patlatmamak için kendimi zor tutuyordum. "Hem de çok fazla." Uyuz şey! Kendini ne sanıyordu? Bize bakan topluluğu gördüğümde gözlerime inanamamıştım. Herkes etrafımızda çember oluşturmuş bize bakıyordu. Anastacia'nın burada olmasını dilerken, çocuğun nefesini yüzümde hissettim. Kalbimin atmadığını hissederken, ağzımda birikmiş tükürüğü, boğazımı yırtarcasına boğazımdan geçirdim. "Ama senin kadar cesurunu hiç görmemiştim." Kaşlarımı çatıp, çocuğun duvara yaslı olan kolunu aşağıya indirmeye çabaladım. 'Ah, yapma Mel! Bu çocuk feci güçlü. Sadece rezil oluyorsun!' Daha fazla çabalamayarak bana sırıtan çocuğa kızgın bir bakış attım. "Seni budala.." Ne diyeceğimi bilemeyerek etrafıma boş boş bakındım ve, "Ne yaptığını sanıyorsun? Bana bak, ben senin arkandan salyalar akıtacak bir kız değilim. Hiç çabalama yani." Oha, o da neydi! Bu parfümün kokusu.. Tamam, tamam rahattım. Başımı mahcup bir şekilde öne eğdim. Çocuk bana gelip, benim ol dememişti ya. Ne yani? Sizin hiç diyecek bir şeyiniz olmadığı bir zaman yok muydu? Ha, bir de; o parfüm..

Sözleri üzerine kaşlarını çatıp sinirli bir şekilde, genç adamın duvara yaslamış olduğu kolunu indirmeye çalışan kıza yalnızca kendini beğenmiş bir gülümseme göndermekle yetindi Aaron. Sonunda kolunu indirmeye çalışmaya bir son vermeye karar veren kız, Aaron'a ölümcül bir bakış attı. "Seni budala.." Aaron bunun üstüne kısık bir sesle güldü, bu kız cidden ilgisini çekmeye başlamıştı; daha önce ona karşı bu kadar direnmeyi başarabilen, daha doğrusu direnme rolünü bu kadar iyi yapan bir kızla hiç tanışmamıştı. Bu kız daha önce nerelerdeydi? Üstelik fena da sayılmazdı. Narin, uzun, ince bir beden; Aaron'ın kollarıyla onu sarması için. Kıvırcık, uzun, sarı saçlar; Aaron'ın sürekli oynaması için. Dolgun, biçimli, renkli dudaklar; Aaron'ın sürekli öpmesi için. Bu kız Aaron'a özel yaratılmış olmalıydı kesinlikle; bundan emindi genç adam. Düşündüğü şeylerin fazla saçma olduğunun farkına vardığında, kızın da bir şeyler söylemekte olduğunu fark etti. "...ben senin arkandan salyalar akıtacak bir kız değilim. Hiç çabalama yani." Aaron bu söz üstüne şiddetli bir kahkaha atmamak için kendini zor tuttu. Bu kızın zamanla kendisine sırılsıklam aşık olacağını düşünerek keyifle gülümsemeye devam etti, ardından kızın yüzüne iyice yaklaşarak "Ha, lezbiyensin o zaman," diye fısıldadı. Yüzü kızın yüzüne çok yakındı, nefesleri birbirine karışıyordu. Aslına bakılırsa o an, tam da Muggle filmlerindeki tipik anlardan biriydi. Arkadaki yalnızca kızlardan oluşan seyirci kitlesi bile aynıydı. Aaron hayatının tıpkı bir film gibi olduğunun farkına varırken, kızın yüzüne bakmaya devam etti. "Bana salyalar akıtmayan kızlar genellikle... Ah, aslında her zaman lezbiyen olurlar da." İç geçirerek onları izlemeye devam etmekte olan kızlara döndü genç adam, yüzünde ukala bir ifade vardı. "Evet kızlar," dedi hepsine birer birer bakarak. "Şov sizin için bitti, buradan sonrası bize özel." Aaron tam da o sırada, bize kelimesini vurguladığında kızın adını bilmiyor olduğunu fark etti. Nasıl olsa öğreneceksin, sen işine bak. Kızlar topluluğunun önünde olmak artık onu son derece sıkmıştı ve hepsinin gitmesini istiyordu.

Kızların asık yüz ifadeleriyle yavaş adımlarla ve hep birlikte oradan uzaklaştıklarını gördüğünde, tekrar kıza döndü Aaron. Yüzünde yine o ukalalık ve kendini beğenmişlik karışımı gülümseme vardı. "Ee, nerede kalmıştık?" Kaşlarını çattı ve birkaç saniye tavana baktıktan sonra, nerede kaldıklarını hatırladığını belli etmek istercesine yüzüne yapmacık bir şaşkınlık ifadesi yerleştirdi. "Ah, hatırladım! Dolaylı yoldan lezbiyen olduğunu söylemiştin." Aaron tekrar gülümsedi, dakikalar geçtikçe daha da çok eğleniyordu.

Tenimde nefesini hissettiğimde, başımı yavaşça öne eğdim. Gözlerimin gözleriyle daha fazla büyülenmesini istemezdim. 'Yapma, Mel! Sen budala mısın? İlk görüşte aşk? Saçmalama!' Çocuk, "Ha, lezbiyensin o zaman," dediğinde kafamı hızlıca kaldırdım. Burun buruna geldiğimizde kalbimin sesini duyulmaması için, kalbimin bulunduğu yeri yavaşça tuttum. "Bana salyalar akıtmayan kızlar genellikle... Ah, aslında her zaman lezbiyen olurlar da." Bu çocuk kendini gerçekten devasa yakışıklı bir şey mi sanıyordu? En nefret ettiğim şeyi -gururumu ezmeyi- şuan yapıyordu ve kendimi daha fazla ne kadar sıkabilirdim, bilmiyordum. Dudaklarımı emerken, arkasına dönüp "Evet kızlar, şov sizin için bitti, buradan sonrası bize özel," diyen çocuğa gözlerimi sonuna kadar açıp bakmaya başlamıştım. Kızların bana düşmanca bakan gözlerinin büyüsüne -evet, bina arkadaşlarım bile bana o şekilde bakıyorlardı- kapılmamak için başımı utangaç bir tavırla öne eğdim. İçimden, 'Acaba, hoşlanmış.. Saçmalama Mel' diyerek gülümsüyordum. "Ee, nerede kalmıştık?" diyen çocuğun kendini beğenmiş yüzüne okkalı bir tokat geçirmek isteğim hala sürüyordu. "Ah, hatırladım! Dolaylı yoldan lezbiyen olduğunu söylemiştin." Derin bir nefes aldım, oflayarak nefesimi dışarı bıraktım. Yüzüme şeytani bir gülümseme yerleştirip, "Aslına bakarsan, şuana kadar değildim. Ama seni gördükten sonra, lezbiyen olmayı düşünebilirim." Evet! Şimdiki sayı bendeydi. Kolunun altından kaçarak, yavaşça ortalıkta dolanmaya başladım. "Karşı cinsin, bu kadar itici olduğunu hiç düşünmemiştim!" dedikten sonra, kalbimde bir acı hissettim. 'Şimdi sinirlenip buradan giderse, ne yapacağım?' diye düşünüyordum. O sırada, çocuğun oturduğu yerde bulunan çizimler dikkatimi çekmişti. Merlin aşkına! Harika bir çizerdi. Çizdiği defteri elime aldım ve hayran gözlerle çizime baktım. Elimdeki çizim defterini ona uzatarak, "Bunu, sen mi çizdin? Ah, Merlin!" Defteri geri bırakıp, ilk andan beri tanımak istediğim çocuğun yanına gittim. "Budalaların da bir yetenekleri olduğunu yeni öğreniyorum doğrusu," derken karşıdan bana el sallayan Aleksandra dikkatimi çekmişti. "Melanié! Boş derslikte seni bekliyor olacağım!" Aleksandra'yı başımla onayladım ve yüzümü çocuğa dönmüştüm. Ah, adımı öğrenmişti! Acaba onun adı, neydi? Bu kadar yakışıklı bir çocuğu doğuran nacizane anne.. Tamam sakindim.

"Aslına bakarsan, şuana kadar değildim. Ama seni gördükten sonra, lezbiyen olmayı düşünebilirim." Aaron bu meydan okuma karşısında hafifçe gülümsedi, henüz adını bile bilmediği bu kızı kendine aşık etmek artık farz olmuştu. Aaron bu kadar acımasız olmayı hiç istemiyordu doğrusu. Aslında, acımasız olduğu da söylenemezdi. Aaron gibi birini gördükten sonra bir başkasına çaresizce aşık olmaya çalışan her kız; sonunda boşuna çabaladıklarını anlarlar ve Aaron'a geri dönerlerdi. Kızlar genç adamı, rahibelerin İsa ile evlenmek için hayat boyu bakire bir şekilde ölümü bekledikleri gibi bekliyorlar, aynı şekilde de seviyorlardı. Bu kız da, bu son derece hoş olan kız da aynı şeye mahkumdu. "Karşı cinsin, bu kadar itici olduğunu hiç düşünmemiştim!" dedi kız, ortalıkta dolanmaya başlamadan hemen önce. Adımlarının yönü Aaron'ın çizim defterine doğru döndüğünde, genç adam gerildiğini hissetti. Nedense oradaki çizimlerini kimseye göstermiyordu; en yakın arkadaşları Juli, Annié ya da Drake'e bile. Ailesini saymıyordu bile, onlarla pek fazla görüştüğü yoktu. Bir işkolik olan babası ve babasının parasını sürekli harcayan, umursamaz bir anne. Hangisi tek çocuklarının çizim konusundaki yeteneği konusunda daha ilgili ve meraklıydı, tartışılırdı doğrusu. Hoş, bunun Aaron'ı rahatsız ettiği falan yoktu. Gösteriş yapmadığı ve severek uğraştığı tek konu; çizimdi. Çizim yaparken kendini buluyordu, tıpkı karşısındaki kızın gözlerine bakarken olduğu gib-

Kendine gel, gerizekalı!

Aaron başını iki yana salladı ve derin bir nefes alarak çizim defterini elleri arasına almış olan kıza baktı. Az önce yaşadığı garip anı fark etmemiş olmasını umuyordu, nitekim farketmemişti de. Hala çizimlerine bakıyordu. Normalde her kim olursa olsun, Aaron o defteri kendisinden başka birinin elinde gördüğünde öfkelenir ve defteri geri almak için her şeyi yapardı, ancak şimdi sadece öylece duruyor ve kaşlarını merakla çatmış bir şekilde kızı izliyordu. Kısa bir an için, kızın çizimleri hakkında ne düşündüğünü umursuyor olduğunu sandı. Ancak bu sanma, saniyesinde geçti ve Aaron yine eski Aaron gibi olmaya başladığını hissetti; olması ve hissetmesi gereken kişi olan Aaron. Kız ona doğru gelip defteri ona doğru uzattı. "Bunu, sen mi çizdin? Ah, Merlin!" Defteri yerine bıraktıktan sonra, tekrar Aaron'ın yanına geldi ve "Budalaların da bir yetenekleri olduğunu yeni öğreniyorum doğrusu," dedi. Ancak bakışları söylemekte olduğu cümlenin sonuna doğru Aaron'ın arkasında bir yerlere kaymıştı. "Melanié! Boş derslikte seni bekliyor olacağım!" Aaron arkasını döndü ve hakkında yalnızca birkaç bilgi bilmekte olduğu Aleksandra Targaryen'a baktı. Talihsiz olaylar yaşamış olan bir çatlak. Aman, ne hoş! Karşısındaki çatlakla bir ilişkilerinin olup olmadığı kolaylıkla anlaşılabilirdi. Ancak Aaron, bu konu üzerine fazla durmamaya karar verdi. Kızın adını öğrenmişti, sonunda! Melanié... Ne hoş bir isimdi. "Demek, adın Melanié," dedi kıza bir adım yaklaşarak. Nedense Melanié ile aralarında fazla mesafe olmasından hoşlanmıyordu Aaron, hatta o sırada elinde olsa aralarındaki tüm mesafeyi kapatırdı. Ancak Melanié, oyun oynamayı seviyordu, Aaron da oynayacaktı. "Melanié," dedi en çekici sesiyle, kıza doğru birkaç adım daha atarken. "Bu beni tanımakla beraber almış olduğun yeni karar, beni cidden üzdü." Kızın yüzünün önüne gelmiş olan bir tutam, yumuşacık ve kıvırcık bukleyi kibar bir şekilde yüzünün gerisine itti ve Melanié'nin gözlerine baktı. "Oysa daha çok eğlenebilirdik." Ve işte gol!

"Demek, adın Melanié," dediğinde yüzümdeki kızarıkla birlikte başımı öne eğmiştim. Bana yaklaşan çocuğun yüzüne değil, vücuduna dahi bakamıyordum. "Melanié." Adımı ikinci kez tekrarladığında alt dudağımın bir kısmını ısırarak kafamı yavaşça kaldırdım. "Bu beni tanımakla beraber almış olduğun yeni karar, beni cidden üzdü." Yüzümün önündeki ve aynı zamanda gözlerimdeki parıltıyı -aşk parıltısı değildi, gerçekten!- kapatan bir saç tutamını arkaya atarak gözlerimi gözleriyle buluşturdu. "Oysa daha çok eğlenebilirdik." Ne yani? Nasıl yani? Gidemezdi. Bu kadar çabuk mu? Gözlerimi sonuna kadar açıp emdiğim dudağımı dışarı doğru büktüm. Ah, kahretsin! Böyle anlarda çok tatlı oluyordum. Öhm.. Egomu da tatmin ettikten sonra refleksimsi bir hareketle çocuğun kolundan tuttum. Evet, bu biraz; 'Beni bırakmaa!' hareketiydi. "Git-. Yani şey, daha tam tanışmadık. Yani adımı bilmen.. Üff, adını bilmiyorum. Tanışmış olmayız, değil mi?" Saçmaladıktan sonra ağzımda çok konuşmuş olduğum için birikmiş tükürüğü yavaş hareketlerle yuttum. Kolunu bırakıp, kafamı tekrar aşağı eğdim. Çocuğa azıcık daha bakarsam gidip öpecektim. Ama bu aşk sayılmazdı! Sadece hayranlıktı.. Ne yani? Her yakışıklı çocuğa hayrandım. Bana odun gibi bakmakta olan çocuğa çaktırmadan tekrar odaklanmıştım. "Ya, şey aslında.. Sen bilirsin tabii. Şimdi kızlar falan, işin vardır senin," dedim kendimi zorlayarak. Yanaklarımı şişirmiş bir biçimde ona baktığımı saymazsak, gayet tatlıydık. Sevgil-- Tamam, o kadar da değildi. Ama azıcık ucundan, o kadardı sanki.

Kızın yüzündeki bariz üzüntüyü ve hayal kırıklığı ifadesini görebiliyordu Aaron. Yüzünde hafif bir gülümsemeyle kıza bakarken, onun ne kadar da saf olduğunu düşündü. Ama burada saflık, masumluğunu ve güzelliğini ifade eden bir şeydi, Aaron'dan o çok küçükken alınmış olan bir şey. Şu iğrenç hayatta, karşısındaki kızdan daha iyi bir şey göremiyordu. Ani bir hareketle kolunu tutmuş olan kız, "Git-. Yani şey, daha tam tanışmadık. Yani adımı bilmen.. Üff, adını bilmiyorum. Tanışmış olmayız, değil mi?" deyiverdi bir çırpıda. Heyecanla söylenmiş olan bu saçma söz demeti karşısında, Aaron yüzündeki gülümsemenin genişlediğini hissetti. Ancak kız kolunu bıraktığında ve başını öne eğdiğinde, Aaron bu sefer yüzündeki gülümsemeyi korumak için büyük çaba sarfettiğini düşündü. "Ya, şey aslında.. Sen bilirsin tabii. Şimdi kızlar falan, işin vardır senin," dedi Melanié, ardından da hiçbir şey söylemeden yanaklarını şişirmiş bir halde, yüzünde sıkkın bir ifadeyle Aaron'a baktı. Aaron gidecekken eline almış olduğu çizim defterine ve Hufflepuff atkısına bakarak derin bir iç çekti. Kız onunla tanışmak istiyorsa, tanışacaktı. Ama bunun ilerisine gitmeyi istediğinden emin değildi. Evet, iki dakika öncesine kadar kızla yatmanın yollarını, kafasında yaklaşık bir saniye içinde listelemişti, ancak şimdi farklı hissediyordu. Garip bir şekilde kızın kalbini kırmayı hiç istemiyordu, ancak ona gereğinden fazla yaklaşırsa olacağı da buydu. Kıza doğru yürüdü ve resmi bir şekilde elini uzattı. "Aaron Anderson," diyerek kendini tanıttı. O sırada genç adamın kendinden iğrendiği su götürmez bir gerçekti. Bir elinde tutmakta olduğu çizim defterini ve atkıyı havaya kaldırdı ve hafifçe gülümseyerek "Hufflepuff. Görmüşsündür zaten." Hala el ele tutuşmakta olduklarını fark ettiğinde ani bir hareketle kızın elini bıraktı ve yüzünde gergin bir ifadeyle, kasıntı bir şekilde birkaç dakika önce oturmakta olduğu yere gidip defterini ve atkısını bıraktı. Bu kız Aaron'ın son derece garip davranmasına neden oluyordu, Aaron, delirmek üzere olduğunu düşündü. Ancak o sırada bu deliliğin iyi yönde bir delilik olduğunu ummaktan başka çaresi yoktu.

Daha önce hissetmemiş olduğu hislerdi bunlar; bir kızın karşısında kasıntı ve asosyal davranışlar sergilemek. Tamam, bir odun, hödük ve buna benzer tüm kötü şeyler olduğu doğruydu. Ama konu kızlar olduğunda, Aaron her zaman başarılı olurdu. Ancak şimdi... Ah, Merlin aşkına! Aaron bu konuyu düşünürken durup durup aynı noktaya gelmekten bıkmıştı. Çizim yaparken oturduğu yere oturdu ve Mel'in de yanına gelmesi için eliyle oturduğu yerin yan tarafına vurdu. "Ne duruyorsun orada, yanıma gelsene bayan anti-budala!" Sıcak bir kahkaha attı ve kızın güzel yüzüne bakarak yanına gelmesini beklemeye başladı.

Bana doğru yürüyen cüsseye bakarken gözlerimin umutla ışıl ışıl parladığını hissedebiliyordum. İnce uzun parmaklı, kocaman ellerini bana doğru uzattı ve "Aaron Anderson," dedi resmi bir dille. Elimi sıkıca kavrayan eline baktığımda yüzümdeki gülümsemenin belirginleşmemesi için alt dudağımı ısırdım. "Hufflepuff. Görmüşsündür zaten." Bu çocuk beni aptal falan mı zannediyordu? Düşünm- Tamam düşünmemiştim. Kaşlarımı çatıp, 'Benim olmazsan, seni keserim,' moduna çocuğa odaklandım. Evet, korkunç bakışlarımdan ürkmüş olmalıydı ki elini hızlıca elimden çekti. Sadece korktuğu içindi yani yoksa hiç bırakmazdı benim elimi zaten. Kendi saçmalıklarımda boğulurken az önce oturduğu yere doğru yöneldiğini gördüm. Bu bir dejavu mu olacaktı, yani? Şimdi kızlar yine Aaron'un etrafında çember oluşturup.. Ah, bunu düşünmek bile istemiyordum! Kıskançlıktan değildi, sadece bu çocukla görülmek istemiyordum. Ne yaptığını çözmek için kaşlarımı 'Ne yapıyor, bu manyak?' havasında yukarı kaldırdım. Beni fazla takmadığı her halinden belliydi. Aslında beni takmıyordu. Gözlerimi devirdim ve on saniyedir tuttuğum nefesimi puflayarak dışarı verdim. "Beni takmayan biri daha.. Lanet olsun, Merlin! Eros'u yine mi tutamadın?" dedim fısıltı şeklinde. Kıçını sandalyeye yapıştıran Aaron'a bakıp, gözlerimi sinirle kıstım. Dudağımın iç kısmını ısırırken Eros'a saydırdığım küfürlerin haddi hesabı yoktu. ona, o şekilde bakarken elini yanındaki sandalyenin yanına vurduğunu gördüğümde içimdeki heyecanı dışarıya böğürme olarak çıkarmamak için dişlerimi sıkmaya başladım. "Ne duruyorsun orada, yanıma gelsene bayan anti-budala!" Demek istediği şeyi anlayamamıştım. Ve, evet. İçimden, 'Sensin, o. Gıcık, uyuz..' gibi şeyler geçirmiyor değildim.
Eliyle işaret ettiği yere istemsizce -İstemsiz değildim, iyi rol yapardım. Iı, aslında isteksiz de olabilirdim. Öyle yani.- yürümeye başladım. Eliyle vurduğu yeri atkısıyla sildim ve çok beğenmiş gülümsememi yüzümde belirginleştirdim. Yüzümü, yüzünden ayıramıyordum. Yüzüne kenetlenmiş gözlerimi farketmiş olmalıydı ki bana dönmüştü. Lanet olsun, lanet olsun! Normalde bana bakarsa gözlerimi ondan ayırmam gerekiyordu. Ama sanki gözlerimiz birleşmişti. Gözlerimi ondan ayıramamıştım, bununla kalmayıp gözlerinde kaybolmuştum bile. Kafamı hızlıca iki yana salladım ve gözlerimi sıkıca kapattım. Bu saçmalıktı, kesinlikle saçmalıktı! Başka bir Francisco vakasını kaldırabilecek durumda olduğumu sanmıyordum. Ortamın biraz değişmesi için bir şeyler yapmam gerekiyordu. Arkama yaslandım, muggle dünyasının ünlü müzisyenlerinden olan Rihanna'nın şarkısını mırıldanmaya başladım. E, en çok övündüğüm konu sesimdi. "And you can see my heart beating. You can see it through my chest.." Şarkının nakaratını bitirdikten sonra Aaron'a döndüm ve "Ee, Ronan?" Ronan mı? Bunu kafamda kurmamıştım tabii. Ama gayet hoş bir takma isim olduğu doğruydu. "Yani, isminin son hecesiyle ilk hecesi. Sorun olacağını düşünmüyorum. Yani umarım olmaz. Öyle ya." Daha fazla konuşmamam gerektiğini anlayınca kendimi zorla susturup bana sevimli sevimli sırıtan yüzüne bakmaya devam ettim.

"Ee, Ronan?" dedi Mel, Aaron'ın eliyle oturmasını işaret ettiği yeri, yine Aaron'ın atkısıyla sildikten hemen sonra. Ronan. Aaron daha önce hiç böyle bir isimle çağırılmamıştı ve bu da, şaşkınlıkla karışık bir beğeni ifadesiyle kaşlarını çatmasına neden olmuştu. Genç adam bu şaşkınlıktan kurtulmaya çalışırcasına yüzüne bir gülümseme yerleştirdi. Bu yeni takma adını sevmişti, özellikle Melanié söyleyince bir güzel duyuluyordu. Aaron'ın iç sesi, Aaron'a bir küfür yağdırdıktan sonra-evet, evet bu kulağa çok şizofrence geliyor- ve kendine gelmesini söyledikten sonra, Aaron yutkundu ve son bir kez kendine gelmeye çalıştı. "Yani, isminin son hecesiyle ilk hecesi. Sorun olacağını düşünmüyorum. Yani umarım olmaz. Öyle ya." Aaron güldü, Melanié dakikalar geçtikçe daha da hoşuna giden davranışlar sergiliyordu. Belki bininci kez, Aaron sordu kendine. Bu kızla nasıl oldu da daha önce tanışmamıştı? Onca sene aynı okulda okumuşlardı, ancak Aaron o kadar kördü ki bunca zaman Mel'i fark edememişti. Mel'e biraz daha yaklaştı ve yüzünde sevecen bir ifadeyle kıza baktı. Birkaç dakika önceki ukala halinden şimdi eser yoktu, en azından birkaç dakikalığına. "Elbette sorun olmaz," dedi ve kızın pürüzsüz cildine dikti gözlerini. Aradan geçen birkaç saniyenin ardından ekledi. "Ancak ben senin adını kısaltamayacağım, çünkü ismin tam olarak söylenmeyi hak edecek kadar güzel." Aaron başını hafifçe yana eğdi, yüzünde ciddi bir ifade vardı. Bir anda kızı, çizim kalemi yardımıyla kağıda dökmenin ve mükemmel bir eser ortaya çıkarmanın ne kadar kolay olduğunu düşündü. Kızın güzelliği o kadar mükemmeldi ki, çizmek Aaron için hiçbir şekilde zor olmayacaktı. "Melanié," diye fısıldadı genç adam. Çizmeyi isteyip de, hiçbir zaman çizememiş olduğum kadın.

Yüzündeki gülümsemenin ilk defa sevecen olduğunun farkına varmıştım. "Elbette sorun olmaz," derken gözlerimi onunkilerden ayırmıştım. Şimdi ne olacaktı? Heyecandan titreyen ellerimi vücudumun arkasına bir yerlere sokarak kendime gelmeye çalışıyordum. "Ancak ben senin adını kısaltamayacağım, çünkü ismin tam olarak söylenmeyi hak edecek kadar güzel." Hızlı nefes alıp verişlerimi, sözlerini duyar duymaz sıfıra indirgemiştim. Şuan nefes almıyor, alamıyordum. O, bana mı demişti? Ah, elbette bana demişti! Yoksa, o da bana.. 'Komik olma, aptal kız!' Kısa kısa öksürerek, ondan etkilendiğimi göstermemeye çalışarak -tabii ki başarılı olamıyordum- vücudumu dikleştirdim. Ronan, "Melanié," diye fısıldarken kalbimi göğüs kafesimden çıkarıp, çiğnemek istiyordum. Lanet olasıca, neden bu kadar hızlı atıyordu? Çığlık atmamak için ağzımın iç kısmını ısırıyordum. Aniden ayağa fırlayarak -istemsizceydi, gerçekten- Ronan'ın yüzüne bakmamaya çalışarak, "Sanırım artık, gitmeliyim. Aleks, beklemekten hiç hoşlanmaz," dedim. Neden bunu söylemiştim, şimdi? Evet, evet. Mutluluk kesinlikle bana batıyordu. Gözlerimi devirdim ve hızla arkama döndüm. 'Durdur beni, durdur beni, durdur beni..' Bu cümleyi içimden kaç kez tekrar ettiğimi sayamıyordum. Adımlarımı yavaşlatırken, duygularım hızlanıyordu. 'Hadi, Ronan. Bu kadar budala olma!'

"Sanırım artık, gitmeliyim. Aleks, beklemekten hiç hoşlanmaz," dedi aniden ayağa fırlayan ve Aaron'dan uzaklaşan Melanié. Aaron şaşkınlıkla ona bakarken, bir yandan da kızın neden ondan uzaklaşmaya çalıştığını anlamaya çalışıyordu. Daha önce hiç böyle bir şey yaşamamıştı, o yüzden o sırada olanlara bir anlam vermekte zorlanıyordu. Genç adam, yavaş adımlarla uzaklaşmakta olan Melanié'nin gitmesini engellemek istercesine ayağa kalktı ve kızı kolundan tuttu. Şimdi, şaşırma sırası Melanié'deydi. Aaron ona bakan kıza ne söyleyeceğini ya da ne yapacağını bilemeyerek birkaç saniye öylece durdu. Asırlar gibi gelen birkaç dakikadan sonra, Aaron yüzünü kıza yaklaştırdı. O sırada niyeti Mel'i öpmekten başka bir şey değildi. "Benden kaçıyorsun," dedi fısıldayarak. Kızın saçlarının kokusunu ve ılık nefesini yüzünde hissedebiliyordu. Kısa bir nefes aldı genç adam. Tam Melanié'yi öpecekken, bir şey onu durdurdu. Melanié'nin masumiyeti. Kızı orada öpüp, kendine aşık edemezdi. Farklı bir şekilde kendisine bağlamalıydı onu, bu kız öyle basit yöntemleri hak etmiyordu. Melanié'de özel olan bir şeyler vardı, kız genç adama farklı hissettiriyordu. Daha önce hiçbir kızda hissetmediği duygulardı bunlar, çok yabancıydılar. Aaron bu yabancı duyguları elinin tersiyle kenara itmektense, onlara sarılmayı ve yabancılıktan kurtarmayı seçmişti.

Mel'i öpmemek için kendini zor tutarak dişlerini ve yumruklarını sıktı Aaron. "Git öyleyse, bekletme arkadaşını," dedi yine fısıldayarak. Ardından birkaç adım geri çekildi, ancak gözleri genç kızı bir an olsun yalnız bırakmamıştı.

Kolumu kavrayan el, kalbimin durmasını sağlayacak güçteydi. Normal insanların heyecandan kalpleri hızlanırken, şuan ölümle baş başa kaldığımı hissedebiliyordum. Nefesimi tutmuş, öylece Ronan'a bakıyordum. Tanrı aşkına, bu çocuk nasıl bir şeydi böyle?! Fiziği, kimyası, sihir tarihi.. Kafamı iki yana sallayıp, karışmış hatlarımı düzeltmek için yoğun çaba sarfederek tekrar dimdik durmaya başladım. Bana yaklaşan yüzünün etkisiyle, yüzümü ona daha da yaklaştırdım. Kalp atışlarım tamamen durmak üzereydi. Heyecandan bayılma olasılığım oldukça yüksekti. Ilık nefesini yüzümde buluşturarak, "Benden kaçıyorsun," diye fısıldadı. 'Evet, senden kaçıyorum. Sana aşık olmaktan korkuyorum,' diyemecektim tabii. Ama iyi taraftan bakarsak da, ondan kaçmamı istemiyordu. Yani, sanırım. Bir süre beni öpmesini bekledim, bekledim, bekledim.. Ama yapmamıştı. Kafama zonk eden şey, benden hoşlandığını bir kez daha düşünmem olmuştu. Hayal kırıklığıyla başımı öne eğdim. Bir kelime daha etseydim, gözlerimde zorla tutunan yaşlar pes edecekti.
"Git öyleyse, bekletme arkadaşını," diyerek devam eden Ronan'a bakamıyordum bile. Düşüncelerim beni çok yanıltmıştı ve bir kez daha gözleriyle büyülenmek istemiyordum. Kendini geriye çeken Ronan'a aldırış etmeden arkama dönüp hızlıca yürümeye başladım. Ağlamamak için kendimi sıktığım doğruydu ama bu kesinlikle onun için değildi! Sadece, sınavlar beni bunaltmıştı. Cidden..

RPSONU.