"Neden öyle bakıyosun bana ? Kıskanıyor musun yoksa ? Senide çok seviyorum. Eh... Nede olsa yanımda olan sensin. Ama o... Kim bilir nerelerdedir.",dedi Isaac. Bu sözleri bir arkadaşına söylemiyordu. Konuştuğu şey bir kitaptı. Dakikalarca Isaackonuşur kitabı ona bakardı. Bu aralar ise Melanie'den başkası yoktu dilinde. Elini tekrar kitabına uzattı şöyle derinden bir iç çekti ve tekrar konuşmaya başladı. "Ha biliyo musun? artık şu takip etme işinide bıraktım. Hani durmadan takip ederdim ya. Eğer bu takip etme devam ederse katil olacağım. Bir erkek ona baktığında gözlerini oyasım geliyor. Gerçi Oymaya kalksam gözlerini şimdiye sayısını tahmin edemeyeceğim kadar çok göz çıkartmış olurdum. Öyle değilmi ? " Kitabında konuşmasını bekliyormuş gibi davranıyordu. Şöyle bir etrafa göz gezdirdi. O sırada kitabı yere düştü. Kitabına bakıyordu. Taki yerdeki kağıdı görene kadar. Kağıdı gördükten sonra kitabını unutu vermişti. Kağıdı eline aldı. Belkide başkasının özeliydi ve okumaması gerekiyordu. Öylede yapacaktı. Elindeki kağıdı katladı masanın üzerine koydu. Üzerindeki yazıya ilişti gözleri. "M" ve "e" harflerini görmesi kağıdı açmasına yetti. Kelimenin devamını "Melanié" olarak bekliyordu. Öylede çıktı. Bu bir mektup tu. Alıcının ismine "Melanié Phoénix" yazılmıştı. Merakla okumaya başladı."Sevgili: Melanié. Beni tanımıyorsun. Bir fikrin olabilir ama kesinlikle tahmin ettiğin kişi değilim. Belki beni gördün. Ama fark etmediğinden eminim. Sana uzun zamandır bunu açıklamak istiyordum. Fakat yapamadım. İşte bu cesur satırlarımda seninde tahmin edeceğin üzere seni sevdiğimi söyleyece" Bu kadarını okuması yetti. Hatırlamıştı bu mektubu. Melanié için yazdığı yüzlerce başarısız mektuplardan bir tanesiydi. Her gün yeni bir mektup yazar, cesaretini toplar ve Melanié'nin yanına giderdi. Uzaktan ona bakardı. Ve cesaretini tekrar kaybederdi. Masanın üzerindeki kaymak birasına meyletti. Belki sadece bir yudum almak istiyordu. Belkide bütün bardağı yalnızlığının şerefine içmek istiyordu. Ama ağzına hayatında almamıştı. Almakta istemiyordu. Kitabının arasındaki tüğ kalemini çıkarttı. Son bir kaç damla mürekkebiyle mektubun arkasına şunları yazdı " Anılar... Mutlu bir insanı hayatın en acımasız çukurlarına götüre bilir. Mutsuz bir insanı bir an için dünyanın en mutlu insanına dönüştürebilir. İşte sihir. Sihir dediğin şey her zaman sözlerle olmuyor demekki." Daha çok yazmak istiyordu. Bütün kağıda "Melanié" yazmak istiyordu. Sadece "Melanié". Son bir kez baktı kağıda. Bir damla göz yaşı hediye etti kağıda. Sonra elinde iyice buruşturdu. Ve köşede duran çöp kutusuna doğru gitti eli. Ama atamadı kendini toparladı. Ayağa kalktı. Kitabını aldı ve elindeki kağıdı açtıktan sonra içine koydu ve hızlı adımlarla dışarıya çıktı. Şimdi ne yapacaktı. Havanın soğuk olmasına aldırmadı. Neşeli havası olan sokak. Artık yalnız bir adamın kasvetiyle doluydu. Isaac ciğerlerine son bir kez daha mutsuz ve neşesiz havayı çekti ve yanındaki banka oturup gözünde Melanié'yı canlandırmaya devam etti...