Yarıyıl tatilinde okulda kalmıştım. Neden mi? Eve gitmeme sebebim ise.. Her zamanki gibi Clary.. Eğer eve gitseydim, annem ne olduğunu soracaktı. Beni bu halde gördüğü için çok üzülecekti. Buna gerek yoktu. O yüzden burada, kalıp toparlanmaya çalışıyordum. Müzik sınıfında üstü örtülmüş bir ayna vardı. Üstünde ki örtüyü kaldırıp kenara koydum. Üstünden uzun zamandır dokunulmadığın belli eden bir toz tabakası kalktı. Aynanın karşısında durdum. Kendimle mücadele ettim. Acba yansıyan görüntüyü görmeye gücüm var mıydı? Yavaş yavaş başımı kaldırdım. Ama bir türlü gözlerimi açamıyordum. Açamıyordum... Bir yandan Clarissa'nın görüntüsü zihnimde, diğer yanda ise karşıma çıkacak kabus gibi manzara. Cesaret edemiyordum.
Sonunda yavaşça gözlerimi açtım ve aylardan beri ilk defa kendime, dikkatle, çok ama çok dikkatle baktım..

Ben... Bir damla göz yaşı yanağımdan aşağıya aktı.. Çökmüştüm. Yaşayan bir ölü gibiydim... Acınası bir halde. Çok zayıftım. Elmacık kemiklerim iyice belirginleşmişti. Göz altlarımda derin çukurlar vardı. Ayrıca rengim solmuştu. Ellerimi kaldırdım ve yüzüme dokundum. Bakışlarım ellerime kaydı. Ellerim!. Bir damla daha yaş diğerinin peşine gitti. Ellerimde hiç insani bir şey yoktu. Görmeye bile tahammül edemeyeceğim kadar kemiksi vee... Hayır!. Bir başka yaş kendine bir yol buldu... Sanki.. Sanki.. Kendimi kendime anlatamıyordum. Kelimeleri bıraktım, duygularım, hayal gücüm, buna yetmiyordu. Elimi yüzümde gezdirdim. Bir an için gözlerim saçlarıma takıldı. Saçlarımın da mahvolduğunu gördüm. Kızların dokunmak için birbiriyle yarıştığı saçlarım. Benim bile kendimde en çok hayran olduğum özelliğimdi. Şimdi ise uçları kırılmış, darmadağınık ve solgundu. Kendimi incelemeye devam ettim. Omuzlarıma takıldı gözlerim. Eskiden kalma bir genişliğe sahipti ve cami yıkılsada mihrap yerinde duruyordu. Fakat eskisi kadar hoş görünmedi bana.

En sonunda daha fazla kendimi izlemeye devam edemedim. Döndüm ve orada ki piyanonun başına gittim. Elimi üzerine koydum ve kendimi toparlamaya çalıştım. Bir kaç dakika sessizce hiç kıpırdamadan bekledim. Clary ile ilgili her bir düşünceyi anıyı zihnimden boşaltmaya çalıştım. Ama sanki daha fazla içine gömülüyordm. Başımı salladım sanki daha öncesinde yaşadığım bir şey vardı ve hatırlayamıyordum. Bunun ne olduğunu bulmalıydım. Sanki kendi zihnim içinde katlı duran bir bir.. Ah!.. Gene kaçırdım..

Derin bir nefes aldım ve yerimde doğruldum. Bakışlarm piyanonun üzerinde dolaştı. Kuyruklu bir piyanoydu bu. Piyanonun başında Clary ile baya vakit geçirmiştim. Onun için bazı parçalar çalmıştım ve ondan ayrıldığımızdan beri de elimi sürmemiştim. O yüzden piyanonun etrafında dolaştım ve piyanonun klavyesi üzerinde ki kapağı kaldırdım. Sonra ellerimi bir bir tuşların üzerinde gezdirdim. Yavaşça inceden kalına doğru bütün notaları çaldım. İçimde ani bir kıpırtı oldu. Elimde olmadan koltuğa oturdum ve parmaklarımı klavye üzerinde gezdirmeye başladım. Önce yavaça. Bir çok yerde hata yaptı. Ancak tekrar tekrar denedim ve bazı şeyleri hala unutmadığımı fark ettim. Yavaşça aklımda kalan bir parçayı çalmaya başladım. Piyanonun sesi ruhumda bir yerlere dokunuyordu sanki. Kendimi tuhaf bir şekilde huzurlu hissediyordum. Neden buraya bunca zaman hiç gelmediğimi merak ettim. Sonrada kendime kızdım.

Parçada daha akıcı olan bir yere geldiğimde, piyanoyu artık ellerimle değil, kalbimle çalıyordum....

Şarkı çalmayı bitirdiğimde gözümden akan son damla yaşı sildim ve doğruldum başımı yukarı doğru kaldırdım. O sırada kapı hafifçe gıcırdadı. Başımı hızla çevirip gelen kişiye baktım. Lul! Gerçio yabancı sayılmazdı. Ama yinede biraz sıkılmıştım. Kimsenin görmesini istemediğim bir durumdu bu. Elimle yüzümü ovuşturdum ve ağladığımı anlamamasını umdum.

Yanıma doğru yürüdü ve;
"Hava bu kadar güzel ama sen kendini buraya kilitleyip hüzünlenmeyi tercih ediyorsun! Kar topu savaşında gözlerimiz seni arıyor."dedi. Sonra yavaşça yanıma oturdu. Elini kaldırıp omuzuma koydu. Hafifçe sıktı ve yüzünde çok içten bir gülümseme ile bana baktı. Gözleri sıcacıktı ve yardım etmek istediğini belli ediyordu.

Onun bu bakışı karşısında istemsizce tepki verdim. Elimi kaldırdım ve elinin üstüne koydum. Hafifçe sıkarak fısıltıyla konuıştum.
"Herşey için minnettarım, Lul." Gerçi adı Lulu idi ama kısaca Lul diyordum. Ona Lul demesini seviyordum. "Bunca zaman yanımda olduğun, ve bana destek verdiğin için minnettarım.. Teşekkürler" dedim fısıltı düzeyinde bir ses tonu ile. Ona bakmaya devam ettim. Bir dakika kadar sonra elimi onun elinin üzerinden çektim ve Piyanoda bir kaç tuşa bastım. Sonra normal bir ses tonu ile konuştum.
"Ee. Senin için birşey çalmamı ister misin?" dedim. Sonrada ona gülümseyerek baktım.