Dersimin olmadığı bir günü fırsat bilip kendimi Hogsmade Köyü'ne attım. Hogwarts'da öğrenciyken bu köye gelmek en büyük eğlencemdi. Farklı bir havası vardı. Üç Süpürgeyse en sevdiğim mekandır. Alkollü veya alkolsüz içecekler satılmasıyla ünlüydü. Madam Rosmerta ile uzun zamandır tanışıyoruz. Öğrencilik yıllarımda buraya gelip Pho'yla sürekli içki falan alırdık.

Bugünse burada bulunmamın bambaşka bir sebebi vardı. Aylar önce Madam Rosmerta'dan rica ettiğim "viski"yi almak için gelmiştim. John için bir arabalar, iki viski önemliydi. Henüz ona hızlı ve güzel bir araba alacak kadar param olmadığı için, viski almakla yetiniyordum. Evinde koleksiyonu bile vardı. Zaten evinin en sevdiğim kısmı o içkilerin olduğu dolaptı. İçkiyi çok fazla kaldıramıyordum. Kolay sarhoş olan biriydim.

Üç Süpürge'ye geldiğimde kapıyı yittim ve içeriye girdim:

- Bonjour, madame Rosmerta. Sipariş ettiğim içki hazır mı acaba? dedim sevecen bir ses tonuyla.

- Bonjour Amié, özlettin kendini. Tabii ki de hazır sen burada bekle ben getireyim. dedi şirin bir ses tonuyla. Bu kadını çocukluğumdan beri öylesine seviyordum ki, anne şefkatini ben madam Rosmerta'dan öğrendim. Arka taraflara gitti ve bugüne akdar gördüğüm en güzel içki şişesiyle bana geldi:

- İşte burada tatlım. Umarım istediğin gibidir. dedi. Şişeyi bakmam için bana uzattı. Büyülenmiş bir şekilde şişeye bakıyordum. Saçlarımı sağ omzuma topladım ve görüşümü engelleme şanslarını ortadan kaldırdım. Tanrım, o kadar muhteşemdi ki...

- Çok beğendim. Bu kadar güzel olmasını beklemiyordum. dedim.

Bu gününü kendime ayırmıştım bir de Amié'e olan süprize. Süprizimin en önemli parçasını aramak için Hogsmeade'ya gelmiştim. İki saattir aranıyordum ama daoğru düzgün birşey bulamamıştım. Üç süpürgenin önünden geçiyordum ki vitrindeki viskiler dikkatimi çekmişti. Viskilere bakarken içeri de Amié'i gördüm. Lanet olsun beni burda görmemeliydi yoksa herşey berbat olabilirdi.
Elimde tuttuğum şapkayı takmış ve ilerlerken bir sesle gözlerimin fal taşı gibi açıldığını ve kalbimim hızlıca çarptığını hissettim. Sanki bir eve girmiş ve o eşyalarını yürütürken yakalanmışım gibi bir yüz ifadesine sahiptim. Şaşkınlığımı gizlemeye çalışarak ona doğru döndüm ve:

- Hayatım, bu ne büyük süpriz diyerek yanına gittim ve ona sarıldım. Umarım süprizim bozulmaz ve bozulamaz bunu düşünürken yüzümde kocam bir gülümseme oluşmuştu.

Mağazadan dışarı bakarken bir an John'u görür gibi oldum. Hemen dışarı çıktım ve o tarafa doğru baktım. Tam şapkayı takmış hızlı adımlarla giderken döndü ve:

- Hayatım, bu ne büyük süpriz?

Onu burada görmeyi hiç beklemiyordum. Onun çalışıyor olması gerekiyordu. En azından sabah bana öyle demişti. Ben de işimi garantiye alıp bugün ona hediye almaya çıkmıştım. Acaba o buralarda ne iş yapıyordu? Şimdi bu hediyeyi nereye saklayacaktım. Elimde viski şişesi, karşımda John kalakalmıştım oracıkta.

- Sürpriz mi? Ne sürprizi yaa? Sürpriz falan yok. Kim dediyse yalandır hayatım. Asıl sen ne yapıyorsun burada? dedim şirin bir sesle.

- Sürpriz mi? Ne sürprizi yaa? Sürpriz falan yok. Kim dediyse yalandır hayatım. Asıl sen ne yapıyorsun burada? dedi. Ama biraz tedirğin gibiydi. Acaba süprizimi vardı bana da bu kadar tedirindi. Elimi beline doladım ve ona dönerek:

- Baya yorulmuş gibisin. Dinlenmee nedersin ? dedim gülümseyerek. Belki de çok tedirgin olmamalıydım. Biraz esnek davranmalıydım. Aklıma bir fikir gelmişti. Süprizimi belki de en sevdiğim eşya ile yapmalıydım.

Acaba bir şeyler yaptığımı anlamış mıydı? Umarım anlamamıştır. Anlarsa aylardır üzerinde uğraştığım sürpriz bozulmuş olacaktı ve bu beni cidden deliye döndürebilirdi. Kırk yılın başı ona sürpriz yapacaktım ve bu sefer tesadüf eseri bozulacaktı. Buna izin veremezdim. O bana sarıldığı sırada viskiyi bir çırpıda çantamın içine attım. Umarım kırılmaz diye düşündüm...

- Baya yorulmuş gibisin. Dinlenmee nedersin ? dedi gülümseyerek. Tanrım, o kadar güzel gülüyordu ki, bu gülüş uğruna her şeyden vazgeçebilirdim. Somurttuğu zamanlarda sırf onu güldürebilmek için asamı ona doğrultup "Exhilaro" demek istiyordum. Sonra karşımda neşeli bir Johnnie. Bunu düşünüp gülümsedim ve:

- Çok iyi olur, nereye dersen gelmeye hazırım hayatım. dedim ve elini tuttum.

Yeter ki, sürprizim bozulmasındı.

Sanırım bu tedirgin olmama planı işe yarıyor gibiydi. Zaten işe yaramalıydı yoksa 1 senedir düşündüğüm bu süpriz altüst olurdu.

- Çok iyi olur, nereye dersen gelmeye hazırım haylatım dedi gülerek. Onun o gülüşü. İşte en sevdiğim özelliklerinden biri. Gülüşü... En kötü anında bile gülmeyi başarabiliyordu. Bunu nasıl yapabiliyordu ? Henüz bu sırrını çözememeiştim ama çözecektim.

- Bir cafeye gitmeye ne dersin ? Şu sihir dünyasında uzaklaşmak için muggle cafesine gitmek ister misin dedim elimi ona uzatarak.

- Bir cafeye gitmeye nedersin. Şu sihir dünyasında uzaklaşmak için muggle cafesine gitmek ister misin? Dedi.

Şu heycanlı ortamdan biraz olsun uzaklaşmak işime yarayabilirdi. Ne de olsa Üç Süpürge’den çıktığımı görmüştü. Sürprizimin bozulmasına asla izin veremezdim. Aylardır bunun için uğraşıyordum ve bir başkası da değil direk John görecekti ne olduğunu.

- Çok iyi bir fikir hayatım. Ben de yorulmuştum. Tüm gün alışveriş yaptım. Kıyafet, parşömen falan… Sen neler yaptın bakalım? Dedim. Konuyu kendimden olabildiğince uzaklaştırmak istiyordum. Sabah sözde çok işi var şimdiyse beyfendiyi Hogsmade'de buluyordum.

Sabahki uydurduğum bahane etkisini yitirmiş gibiydi. Umaraım bu bahenin arkasında kötü birşeyler bulmazdı.

- Çok iyi bir fikir hayatım. Ben de yorulmuştum. Tüm gün alışveriş yaptım. Kıyafet, parşömen falan… Sen neler yaptın bakalım? dedi o bülbül gibi sesiyle. Amié'nin o sesi bir kemanın solusu gibi rahatlatıcıydı benim için.
- Bu gün işlerim yoğundu biraz ama sağolsun yeni sekreterimiz hepsini halletmiş. Bana pek bişi kalmamıştı. Sadece damga ve imzalamaktı.
Cisimlenerek bir cafeye gelmiştik. İyiki bizi fark etmemişlerdi. Cafeye oturduğumuz da onu ne kadar özlediğimi fark ettim. Hem onun hem de benim işlerim yüzünden sık görüşemiyorduk.
Masada karşılıklı oturmak yerine onun yanına geçtim ve elimi omuzuna attım.
Keşke bütün yaşamımı Amié ile geçirebilsem. Amié ve ben... Sadece ikimiz ve bir ev.

- Bu gün işlerim yoğundu biraz ama sağolsun yeni sekreterimiz hepsini halletmiş. Bana pek bişi kalmamıştı. Sadece damga ve imzalamaktı.

John'la birlikte cisimlenip bir Muggle kafesine gelmiştik. Etrafta bizim gibi bir sürü çift vardı ama onları görecek durumda değildim. Heycan benim için hat safadaydı. Çantama sımsıkı sarılmıştım. Böylesine güzel bir hediyeyi şimdi vermek istemiyordum. Çantamı ondan mümkün olduğunca uzak tutmaya çalışıyordum ama o buna izin vermiyordu. Elini omzuma attı ve ben de huzursuzca kıpırdandım.

- Yeni sekreterin çalışıyor o zaman. Onu şimdiden sevdim, sayesinde seninle daha fazla vakit geçirebiliriz. dedim ve ona şirin şirin baktım.

- Ben de sevdim bu sekreteri. Aslında bu yeni sekreter baya bir güzel. Bilemiyorum İşini doğru düzgün yapan herkesi ben de severdim ve onun yeni sekreterini daha tanımadan sevmeye başlamıştım. Ne de olsa bana John'la geçirebileceğim daha fazla vakit kazandırıyordu...

Biz kafe'de otururken dışarıda yağmur yağmaya başlamıştı. John'un kolları altında her zaman rahat olan ben gerindim ve emindim ki o bunu hissediyordu. En sonunda bunu dillendirdi de:

- İyi misin hayatım ? Kesinlikle değildim. Ne zaman gerilsem bayılacak gibi olurdum ve şuanda aynı şeyi yaşıyordum. Eminim ki yanaklarım kıpkırmızıdır şuanda. Bunu görsün istemiyordum, bu yüzden yüzümü mümkün olduğunca başka taraflara çevrili tutuyordum.

Kafe bir anda bana daha fazla sıcak gelmeye başladı ve üzerimdeki blazer ceketi çıakrdım. O sırada John'un üstünde paltosu olduğunu gördüm ve:

- Ben iyiyim de sen o paltoyla bunalmıyor musun? dedim.

- Ben iyiyim de sen o paltoyla bunalmıyor musun? dedi. Bunalmak mı ? Ben üşüyordum ama Amié bunalıyordu. Amié sadece heycanlandığında ve ya gergin olduğunda ona sıcak basardı.

- Aksine hayatım ben daha çok üşüyorum dedim gülerek. Gerçekten iyi olamazdı. Şuan baya gergin olmalıydı ki baya terlemiş görünüyordu. Elim hala onun omzundaydı. Elimi omzundan çektim ve rahat olabilimesi için masadan ayağa kalktım. Ve tam karşısına oturdum.

- Bir şey ister misin? diye sordum. Gerçekten de acıkmıştım. Elimi iç cebime attım ve yüzük kutusunun orada olduğundan emin olmak istedim. Evet oradaydı ve güvendeydi.

- Aksine hayatım ben daha çok üşüyorum

Üşümek mi? Burası en az bir fırın kadar sıcaktı ve o üşüyordu. Ya da bana sıcak geliyordu. Etrafıma şöyle bir bakındım da, herkesin üzerinde paltoları vardı benimse yalnızca askılı bir badi vardı üzerimde. Ama ben hala bunalıyordum. Ahh, John kesin anlayacaktı bir şeylerin ters gittiğini.

Nitekim anlamıştı da. Yavaşça masadan kalktı ve tam karşıma oturdu.

- Bir şey ister misin?

O bunu sorana kadar ne kadar acıktığımı fark etmemiştim. Stresliyken insan hiçbir şeyin farkına varamıyor.

- Bir şeyler yemem lazım. Sanırım iki gündür hiçbir şey yemedim dedim.

- Bir şeyler yemem lazım. Sanırım iki gündür hiçbir şey yemedim dedi. 2 gündür birşeyler yememiş miydi ? Yüzümde şaşkın bir ifadeyle ona döndüm ve:

- 2 gündür birşey yemiyor musun ? Neden ? diye sordum. Bu sırada garson gelip isteklerimizi aldı. İlk önce ağzımda '' viski '' kelimesi çıkacaktı ama sonradan buranın küçük bir kafe olduğunu hatırladım. Zaten içmemeliydim viski. Sihir Dünyası'na yaptığım herşey çabucak yayılıyordu ve yaptıklarım göze batıyordu. Viski içersem bu da beni iyice zora sokacaktı. Bir portakal suyu ve kek istedim sadece. Amié'ye döndüm ve:

- Sen ne istersin tatlım ? diye sordum. Masayı donatmalıydı. 2 gündür birşeyler yememesi beni baya üzmüştü. Eğer masaya hiçbir şeklide donatmazsa ben donatacaktım ve kendi ellerimle ona yedirecektim.