Sly&Gry.

Konu: Sly&Gry. C.tesi Şub. 23, 2013 10:16 am

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.].
Jed GilbertAnastacia Bouviér

Sabah... Günün en sevdiğim vakti. Ama bugün değil. Belki de bundan sonraki hiçbir gün değil. Can sıkıntısı göğüs kafesimin ortasına yerleşmiş, kalbimi avuçlarının arasında sıkarken asla.
Gözüm ister istemez Yasak Orman'a takıldı. Başımdan geçen her şey çocukça ve gerçek değilmiş gibi geliyordu. Üzerinden 5 ay geçmişti. O zamanlar o kadar abartmamın amacı neydi? Bir çocuğun arkasından aptal gibi koşturmak ve tamamen kaybettiğini sanınca da unutmaya çalışmak... Beyaz atlı prens hata yaptığını anlar ve prensese geri döner. Oysa artık çok geçtir. Ama prenses yavaş yavaş prensin gerçek duygularını anlar ve mutlu son. Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine. Çok klişe. Gerçek hayata uymadığı o kadar belli ki üzerine kusabilirsiniz. Oysa şimdi son görüşmemizin ardından 5 ay geçmiş, haberlerin dışında ne bir merhaba ne de bir nasılsın almışım. En başlarda baykuşlarını beklerdim fakat bekliyorsam benim ona göndermeme sebebim neydi? 1 ay sonraysa beni rahatsız ediyordu fakat ben hala bir tepki göstermemiştim. Belki de ben de sıkılmıştım, istemiyordum. Evet, kesinlikle öyleydi. Yoksa aradan aylar geçmesine rağmen bu kadar rahat ve umursamaz olabileceğimi söyleyemezdim. Ah, cahillik. İnsanı acıyı hissetmesinden, etrafında olup biteni fark edebilmesinden alıkoyan pamuk şekerden bir duvar. Şimdi değil. Artık değil.

Birden elimde tuttuğum Ateşokum ağırlaşmıştı. Onunla beraber göğüs kafesim de. Quidditch sahasına giden patikadan çıkıp görkemli bir ağacın güneş alan kısmına sığındım. Yapraklarından dolayı altı kar tutmamıştı. Kendimi yere otururken buldum. Çimler geceden kalma serindi. İçimde yere yatıp yuvarlanma isteği oluşturuyorlardı. Elimi hafifçe üzerlerinde gezdirdim. Ellerime yapışan su damlaları hafifçe gülümsememe neden olmuşlardı. Şimdi de kafayı yemeye başlıyordum, çok güzel.

Etrafta bir hareketlilik sezdiğimde başımı kaldırıp ileriye baktım. Güneş ışınlarını arkasına almış bir silüet Quidditch sahasına ilerliyordu. Elindeki süpürgeyi açıkça görebiliyordum. Aslında ayağa kalkıp itiraz etmem gerekirdi ama ne isteğim ne de takatim vardı. Silüetin bana doğru rota değiştirdiğini göremeden ağacın nemli gövdesine aldırmaksızın başımı arkaya yasladım. Kendi nefeslerimi saydığım bir süre sonra üzerime bir gölge düşmüştü.

Mesaj Sayısı : 42

Güneş ışığı tüm ihtişamıyla, en az kendisi kadar ihtişamlı olan büyük şatoyu ve etrafındakileri aydınlatırken, kuşlar şarkılarını söylemeye başlamış, diğer tüm gizemli ve güzel gece yaratıkları ise kendilerini geceye saklamak üzere uykuya çekilmişlerdi. Jed Gilbert, elindeki Quidditch süpürgesi ile sahaya doğru ilerlerken, soğuk havadan kendini korumak istercesine güneş ışığının şefkatli, sıcak dokunuşlarına bıraktı kendini. Ancak bir şey, yasak ormana doğru giden bir kız silueti sahaya doğru giden ve hiç değişmeyen rotasının değişmesine neden olmuştu. Jed ormana doğru yürümeye başladığında, ağaçların onu güneşin dokunuşlarından alıkoyacağını biliyordu ancak merak ediyordu işte. Günün bu saatinde birilerine rastlayıp da yoluna devam etmek, pek de Jed'e göre bir şey değildi. Ormana girdiği andan itibaren kuşların sesini daha çok işitirolmuştu. Nasıl oluyor bu kadar büyük bir yaşama sevincine sahip olup, böyle hiç durmadan şarkı söyleyebiliyorlardı? İnsanlar savaşıyorlar ya da hastalanıyorlar ve ölüyorlardı. Ancak onlar şarkı söylemeye devam ediyorlardı, ne olursa olsun, yarın yokmuşcasına. Kuşlardan nefret ediyordu Jed, şarkı söylemelerinden ve sürekli konuşup durmalarından. Jed'in zihni zaten bir savaş alanı gibiydi, bir de o aptal kuşlar...

Bir ağacın dibine oturmuş olan genç kızı gördüğünde, arkasını dönüp gitmesi gerektiğini söyledi mantığı. Ama kalbi ve içgüdüleri ona tam tersini yapmasını söylüyordu.Yavaşça kıza doğru yürüdü genç adam, bir yandan da yer yer buz tutmus zeminin ayaklarını yerden kesmemesi için büyük bir dikkat gösteriyordu. Kız sonunda onu fark ettiğinde, düşmanca ve bir o kadar da şaşkın bakışlarla Jed'i süzmeye başlamıştı. Genç adam gözlerini devirdi. Boynundaki Gryffindor atkısı, iki şeyi ifade ediyordu. Birincisi, Jed genç kızın yanına gelmekle büyük bir hata etmişti ve ikincisi, daha fazla orada kalıp kızla iletişime geçmeye çalışırsa, kızın onunla bir kavgaya girmesi an meselesi olmaktan çıkacak ve gerçek bir olay haline gelecekti. Jed derin bir nefes aldı, oradan uzaklaşması gerekiyordu ancak genç adam yine radikal bir karar alarak karşısındaki Gryffindorlu kız ile konuşmaya çalışmanın en fazla kafasına bir süpürge darbesi yemesi ile sonuçlanabileceği kanısına varmış ve süpürgesini yere saplayıp, oradan destek alarak ayakta, kızın karşısında durmaya devam etmişti. "Sahanın yolunu şaşırdın sanırım?" dedi ve iç çekerek bakışlarını, dalları ve yaprakları buz tutmaya yüz tutmuş bir ağaca çevirdi. "Eh, yasak orman bazen çok cezbedici olabiliyor." Jed hafifçe gülümsedi, bina rekabetini umursamayan tek Slytherinli öğrenci bile olabilirdi genç adam, ona göre herkes eşitti ve herkes bir arada olabilmeliydi özgürce. Ancak karşısındaki kızın ayni şekilde düşündüğünden emin değildi.

Konu: Geri: Sly&Gry. Paz Şub. 24, 2013 7:57 pm

İrkilmemle gözlerimi açmam bir olmuştu. Beni karşılayan görüntü süpürgesine dayanmış uzun bir bedendi. Gözlerimi şüpheyle boynunun etrafında Slytherin atkısı sarmış çocuğun üzerinde gezdirdim. Bakışlarım yere saplanmış süpürgesine değdiğinde kaşlarımı çattım. Şu anda bir Slythor olmasından çok canice davranılmış güzelim süpürge çekiyordu dikkatimi. "Sahanın yolunu şaşırdın sanırım?" dedi çocuk daha çok beklemeden. Gözlerimi devirdim. Evet, yasak ormana girmiş olmamın sebebi kesinlikle içinde Quidditch sahasını aramamdı. Başka ne tür bir nedeni olabilirdi ki? "Eh, yasak orman bazen çok cezbedici olabiliyor." Slythor'un gülümsemesiyle beraber derin, serin bir nefes aldım. Üzerime düşen gölgesiyle beraber soğuk havadaki tek sıcaklık kaynağım da yok olmuştu. Sanki az önce hiç benimle konuşmamış gibi yeniden gözlerimi kapayıp başımı geriye yasladım. Slythor'un diğer ayağına yaslanmasıyla omzunun üzerinden kaçan güneş ışınları yüzümü ve boynumu yalar olmuşlardı. Derin bir nefesle göğsümün kalkıp indiğini hissettikten sonra posizyonumu bozmadan konuştum. "Son cümlende haklısın," Yanımda bu Slythor olmasına rağmen kendimi, garip bir şekilde, huzurlu hissediyordum. Bedenimin soğuk, yüzümün sıcak olmasıyla gelen tezatlık içimi bir hoş yapıyordu. Güneş ışınlarını tatmak istercesine dudaklarımı yaladım. "Gel otur istersen," dedim bir anda kendimi şaşırtarak. "Biraz oturduktan sonra kozlarımızı süpürge üzerinde paylaşırız." Dudaklarımın kenarları hafifçe yukarı kıvrıldı, hala başımı kaldırıp gözlerimi açmayı reddediyordum. Üzerime düşen sıcaklığı ve omzuma değen diğer bir omzu hissettiğimde Slythor'un yanıma oturduğunu fark ettim. Sonunda başımı kaldırıp ondan tarafa çevirdim. Güneş ışığından rahatsız olan gözlerimi bir-iki kez kırpıştırdım. "Az önce süpürgene yaptığın muameleden dolayı artık onu biraz daha keskin kullanman gerekecek, biliyorsun değil mi? Aslında düzelmesi için gereken tedaviyi biliyorum ama rakibime bu iyiliği asla yapmam. Belki küçük maçımızdan sonra düşünürüm." dedim en sonunda küçük bir çocuk gibi dilimi çıkarma isteğini bastırarak. Elim istemsizce kucağıma yerleştirmiş olduğum Ateşokuma gitti. Ben bebeğimin böylesine bir muamele görmesine asla izin vermezdim.

:

Mesaj Sayısı : 42

"...Belki küçük maçımızdan sonra düşünürüm." Jed gülümsedi, kendisinin aksine kızın binasına son derece sadık ve Slytherinler'den son derece nefret ettiği barizdi. Ancak buna rağmen yanına oturması için Jed'i davet etmişti ki bu son derece şaşırtıcıydı. Jed bakışlarını elindeki süpürgeye çevirdi, kız haklı sayılırdı doğrusu. Hiçbir zaman, sahip olduğu hiçbir şeye ince davranmadığı gibi süpürgesine de aynı muameleyi uygulamıştı. Bunun kendisini pek de rahatsız ettiği söylenemezdi, Gryffindorlu kızın söylediği sözlere kadar. Yüzünü buruşturdu genç adam ve ağaçların arasından süzülerek süpürgesini yıkayan güneş ışınlarının gözünü almasına aldırmadan süpürgedeki çizilmiş ve aşınmış yerlere baktı. Yeni bir süpürge almam gerek. Jed kendisine bakmakta olan kıza bakışlarını çevirdi sonunda, aralarındaki sessizlik fazla uzun sürmüştü. "Şey, aslına bakarsan senin rakibin olmak istemem." Yüzünde sıcak bir gülümseme ile kıza baktı. Quidditch'te hiçbir zaman çok iyi olmamıştı aslında, bu kadar sık antrenman yapmasının sebebi de buydu. Hoş, antrenmanların pek yararı da olmuyordu. Tek işe yaradıkları yön, Jed'e son derece fit bir vücut kazandırmış olmalarıydı. Ayrıca, kızın kendisini bir dost olarak görmesini istiyordu, Jed için o, rakip olarak görülmek için fazla güzeldi. Belki de ilk defa bir kızın kendisini etkilediğini düşünüyordu genç adam, heyecanlanmıştı.

"Rakip değil de... Dost olsak? Beni sahada yeneceğin kesin, Ama burada, işin biraz zorlaşabilir. Kelimeleri kullanmakta son derece iyiyimdir." Jed gülmemek için kendini zor tuttu ve oturuşunu kıza doğru çevirdi. Onun gibi soğuk birinin böyle davranması tuhaftı, ama bu tuhaflık kötü yönde bir tuhaflık değildi. Elini uzattı ve "Adım Jed," dedi. Kız tereddüt ediyor gibi görünüyordu, aradan geçen birkaç saniyenin ardından Jed kızın elini uzatmayacağından emin olmuştu. Anlamıyordu, dostça davrandığı için mi görmüştü bu tavrı? Bu haksızlıktı! Suratı asılmış bir şekilde tam elini indirecekken, kız elini tuttu.

Spoiler:

Konu: Geri: Sly&Gry. Paz Mart 17, 2013 10:09 pm

Slythor'un yüz hatlarını incelemekle geçen bir süre sonunda "Şey, aslına bakarsan senin rakibin olmak istemem." dedi sonunda. Yüzünde kendine yakışan, bulaşıcı bir gülümseme vardı. Cümlesi hafifçe gülmeme neden olmuştu. Kesinlikle kendimi küçümsemiyorum -takım kaptanıyım, Merlin aşkına!- ama bir kız tarafından yenilenebileceğini düşünüyorsa Quidditch'deki kötülüğünün farkında olmalıydı. Geniş omuzları ve kaslı bacaklarını da antremanlara borçlu olmalıydı kuşkusuz. Kaslı bacak...? Beyin yine sapıklaşmaya başladı.

"Rakip değil de... Dost olsak? Beni sahada yeneceğin kesin, Ama burada, işin biraz zorlaşabilir. Kelimeleri kullanmakta son derece iyiyimdir." dedi düşüncelerimi bölerek. Açıkça -ama tatlı bir şekilde- şataşıyordu. Cevap vermemi beklemeden vücudunu bana döndürdü. Ağaca yasladığım başımı doğrultup bana uzanan eline baktım. "Adım Jed," dedi. Hafifçe tereddüt etmiştim aslında. Şimdiye kadar hiç bir Slythor'un elini sıkmayı geç, yüzüne yumruk bile atmamıştım. Yani, tensel temastan bahsediyorum tabii. Ve muggleların elini veren kolunu kaptırır diye bir sözünün olduğunu da biliyordum hani.

Çocuğun yüzündeki rahatsızlık beni kendime getirmişti. Uzun bir süre düşünmüştüm sanırım. Geriye doğru hareketlenmeye başlayan elini son bir hamleyle yakaladım. Şaşırtıcı bir biçimde sıcacıktı. Sanki yaptığım şeye inanamamış gibi birbirine kenetlenen ellerimize baktım. Elim onunkinin içinde minicik ve narin görünüyordu. "Anastacia. Tabii Ann de olur," dedim isimlerimizin tersliğine gülümseyerek. Onunki ne kadar kısaysa benimki o kadar uzundu. "Jed..." diye mırıldandım kendi kendime ismini dilimde tartarcasına. "Eh, hemen dost diyemeyiz ama bir yerlerden başlamak gerek, Jed," dedim elini sıkıp geri çekildikten sonra. Kesinlikle gelişme kaydediyordum. Bir Slythor'la arkadaş olmak, ha? İyi iş, Bouviér!

Mesaj Sayısı : 42

"Eh, hemen dost diyemeyiz ama bir yerlerden başlamak gerek, Jed," dedi Ann elini sıkıp serbest bıraktıktan sonra. Jed hafifçe gülümseyerek oturuşunu eski haline getirdi ve derin bir nefes alıp gözlerini kapattı. Lanet olsun, kızlarla konuşurken ne yapması ya da söylemesi gerektiğini bilmiyordu. Şimdiye kadar da hep içgüdüleri ile hareket etmişti, bundan sonrası için de aynı şeyi mi yapmalıydı? Cık. Buna güvenerek hareket edemezdi, bu istediğinin aksine bir şeyleri mahvedebilirdi. Acaba Ann şimdiye kaç erkekle çıkmıştı? Jed, kendisinin hiçbir kızla çıkmamış olduğunu bilmiyor olduğunu umarken buldu kendisini bir anda. Babasının ölümünün etkisi altından bir türlü kalkamamıştı genç adam. Evet, yıllar geçmişti, acısının dinmesi ve çocuğun hayatına devam etmesi gerekirdi ancak, onlar nereden bilirdi ki? Acısı her geçen yıl kuvvetlenmişti. Bir oğlanın, babası olmadan büyümesi her zaman bir şeyleri eksik yaşaması demekti ve Jed bunu bizzat yaşayarak öğrenmişti. Büyükannesi, her zaman ona karşı son derece anlayışsız davranmıştı. Ona her zaman bazı yaşananların geride bırakılması gerektiğini söylemişti ancak Jed onu dinlemeyi reddetmişti. O da diğerleri gibiydi, anlamıyordu. Jed'e gösterilen anlayış, yalnızca iki sene sürmüştü, ardından bir şeyler yapması gerektiği konusunda her zaman uyarmıştı büyükannesi onu. Bir şeyler yapmalısın, bir şeyler olmalısın, sesini duyurmalısın, bir hiç olmamalısın. Babasının ölümünün ardından içine kapanan annesinin ona pek yardımcı olduğu söylenemezdi, kadın her zaman odasındaydı ve Jed'i yalnızca geceleri öpmeye geliyordu. Jed her zaman sabaha karşı uykuya dalardı ve birkaç saatlik uyku ile güne gözlerini açardı. Annesi geldiğinde uyuyormuş gibi yapardı, yalnızca onun sevgisini hissedebilmek için. Kadın gündüz olduğunda asla Jed'i görmezdi, asla ona sarılmazdı. Jed'in annesini sevmesinin nedeni, geceleri onu ziyaret edip, birkaç dakika boyunca kendisine sarılmasıydı. Annesi ona yüzünü yalnızca ve ilk defa Hogwarts'a gideceği gün göstermişti. Mavi gözler, sarı saçlar, ince ve minyon bir beden. Annesi güzel bir kadındı ve babası ölmeden önce muhtemelen mutlu bir kadındı da. Babasının ona neden aşık olmuş olduğunu anlıyordu Jed. Keşke gitmemiş olsaydı. Büyükbabası, Jed'in bu hayatta tutunabileceği doğrudürüst tek adamdı. Bildiği her şeyi ona büyükbabası öğretmişti ve bunlar arasında kesinlikle Quidditch yoktu. Lakin babasının harika bir oyuncu olduğunu öğrenmişti büyükbabasından. Hep babasına benzemek istemiş biri olarak, Quidditch oynayamıyor olmak Jed'i üzüyordu. Ancak pes etmesine de sebebiyet vermiyordu bu. Belki bir gün Merlin ona acır ve yetenek bahşetmeye karar verirdi.

"İsmimi söyleme şeklin hoşuma gidiyor," derken buldu kendini Jed bir anda. Bakışlarını hızla kızın yüzüne kaydırdı Jed, şaşkınlık ve utancını gizlemeye çalışmıştı ve bu konuda başarılı olmuş gibiydi. Kızın yüzünde şaşkınlık dolu bir gülümseme vardı. Jed dişlerini sıkarak hafifçe sırıttı. Lanet olası beynim. Lanet olası dilim. Neden öyle söyledim ki şimdi? Bir salak ve daha kötüsü sapık olduğumu düşünecek. Salak ve sapık. Ah Merlin! "Yani, çoğu kişi güzel telaffuz edemez. Zor bir isim..." Zor bir isim öyle mi? Lanet olası ismin üç harften oluşuyor! Lanet olası beynini çalıştır Gilbert, kız kaçmadan önce! "Çok farklı okunabiliyor, evet." Jed yüzünde rahatsız olmuş bir ifadeyle kıza baktı. O sırada yapmak istediği tek şey süpürgesine binmek ve son hızla bir ağaca toslayıp ölmekti. Tabii bunu yapmadan önce utançtan ölmezse.

Konu: Geri: Sly&Gry. C.tesi Mart 23, 2013 9:52 am

Elimi geri çektikten sonra Jed'in yüzüne küçük bir gülümsemenin yayılışını izledim. Olması gerekenden çok daha az huzurlu görünüyordu oysa. O gözlerini kapatıp arkasına yaslanmışken ben de içinde bulunduğum durumu, gözlerimi onun üzerinden ayırmadan tartma şansını yakalamıştım. İnsan bir Slythor'la gerçekten arkadaş olabilir miydi? Gerçi benim ailemde asla bina farklılıkları göz önünde alınmamıştı. Annemin Ravenclaw, babamınsa Slytherin olması bunda kocaman bir örnekti. Üstelik şimdi göz önünde getirdiğimde baban hiç bir Slytherin gibi de değildi. Belki insan yaşlandıkça binasının bir önemi kalmıyordu? Annemle babamın ne zaman tanıştıklarını daha önceden sormam gerekirdi.

Jed'in sesi aniden düşüncelerini böldüğünde çocuğun gözlerinin açık olduğunu ama büyük ihtimalle ona yoğunlaştığımı anlamadığını fark ettim. Yine de söylediği şey gözlerimi yüzünden ayırmamama neden olmuştu. "İsmimi söyleme şeklin hoşuma gidiyor," İster istemez yüzüme şaşkınlık dolu bir gülümseme yayılırken ne olduğumu şaşırmış gibiydim. Aslında ismini iki kere o şekilde tekrarlamamın amacı o değildi, hatta bir amacım yoktu. Ama gayet yanlış anlaşılabilirdi tabii. Jed'in yüzüne zorlama bir gülümseme yerleşti. "Yani, çoğu kişi güzel telaffuz edemez. Zor bir isim..." İçimdeki kahkaha atma dürtüsü şimdi daha da kuvvetlenmişti. Bir yandan da çocuğun açıklığından etkilenmiştim. Bir erkeğin -hele de bir Slytherin'in- benimle konuşurken eli ayağına karışıyordu. Bu sefer yüzümdeki gülümseme tatlı bir hale gelmişti. "Çok farklı okunabiliyor, evet." dedi Jed nefesinin altından mırıldanarak. O bana huzursuzca bakarken içimdeki yanaklarını tutup çekiştirmek isteğini bastırıyordum. Soğuk havayla beraber hafifçe kızaran yanakları bu çabama hiç de yardımcı olmuyorlardı. Onun yerine küçük bir kahkaha atarken parmaklarımı saçlarının arasında daldırıp saçlarını karıştırdım. Kendimi bu Slytherin'in karşısında iyice rahatlamış bulmuştum. "Gereğinden fazla tatlısın," dedim alaycı bir ciddiyet takınarak. "Zor bir isim..." Ardından gelen bir başka kahkahaya daha mani olamamıştım. Kendime geldiğimde Jed'in kaşları çatılmış, bakışları benden uzaklaşmıştı. Şimdi yaptın yapacağını, Bouviér. "Yani öyle demek istemedim!" dedim endişeli bir şekilde kaşlarımı havaya kaldırarak. Sonra yüzüme bir gülümseme daha yayıldı. Onun gözleri de bana çevrilmişti. "Sadece dediğim gibi, çok doğalsın, hoş görünüyor. Kırdıysam özür dilerim, Jed,"

Mesaj Sayısı : 42

""Sadece dediğim gibi, çok doğalsın, hoş görünüyor. Kırdıysam özür dilerim, Jed." Jed gözlerini kısarak kızın yüzüne baktı, hafif bir rüzgarın esmesi ile tepelerindeki ağaçtaki yapraklar yerlerinden oynamış ve güneş ışığının Anastacia'nın yüzünü aydınlatmasını sağlamışlardı. Jed zorlukla yutkunarak öne çevirdi başını. Yanındaki Gryffindor'un ne kadar güzel bir kız olduğu gerçeğini kavraması biraz zamanını alabilirdi. Jed bu çeşit bir heyecana alışık değildi. Kızı ilk gördüğünde güzelliğinden zaten etkilenmişti ancak sonra onu tam anlamıyla gün ışığında görmek, genç adamın biraz sarsılmasına neden olmuştu. Anastacia'nın aksine, kendisi gölgede kaldığı için son derece mutluydu zira kızın yüzünün aldığı şekli görüp de yanlış bir düşünceye kapılmasını istemiyordu. Hızlıca toparlandı ve hafifçe gülerek Anastacia'ya baktı. Ne yazık ki, onun bu süper tuhaf hareketleri kızın dikkatini çekmişti. Jed içinden bir küfür ederek, rahatsızca oturduğu yerde kıpırdandı ve dürüstlüğün ona asla zarar vermeyeceği gibi aptal bir teoriye sıkı sıkı tutunmaya karar vererek dudaklarını araladı. "Şey... Biliyorum fazla tuhafım. Ama cidden, korkmana gerek yok. Gün ışığı yüzünü aydınlattı ve ben..." Nefesi kesilen Jed, çatlak bir sesle konuşmaya devam etmeden hemen önce kendini durdurdu ve yutkunarak kendisine çeki düzen vermesi gerektiğini hatırlattı, belki de bininci kez. "Of. Tam bir embesil gibi davranıyorum. Üzgünüm." Bir Slytherin'in, bir Gryffindor'dan özür diliyor olması son derece şaşırtıcı bir şeydi, ancak Jed de son derece şaşırtıcı bir Slytherin'di zaten. Bu yüzden ortada hiçbir problem yoktu.

Kızın son model uçuş süpürgesine baktı ve hafifçe sırıttı. "Takımda mısın?" diye sordu, sanki az önce dünyanın en weirdo insanı gibi davranmamışcasına. Kızın da kendisi gibi yapmasını umuyordu, az önceki tuhaf dakikaları unutup kaldıkları yerden devam etmesini. Ancak bundan sonra kızı hep gölgelerde ve karanlıkta görmek isteyeceğinden emindi Jed, kalp krizi geçirerek ölmek, listesinde son sırada yer alıyordu. Sıcak bir gülümsemeyle baktı Anastacia'ya ve belki de ilk kez, bir kız ile konuşurken ona şans göndermesi için Merlin'e dua etti.

Konu: Geri: Sly&Gry. Paz Haz. 09, 2013 10:04 pm

Durumu toparlamış olabilmeyi dileyen gözlerle Slytherin'e bakıyor ve bir yandan da gülümsüyordum. Bakışlarının bana çevrildiğini ve hafifçe tebessüm ettiğini görünce gülümsemem biraz daha rahatlamıştı. Bu uzun zamandır yabancı birisi ile yaptığım en rahat konuşma ve bir Slytherin ile yaptığım ilk konuşmaydı. Birkaç saniye sonra yüzümü tekrar ısıtan güneş içimin 180 derece dönmesine neden olmuştu. Bir kış gününe ve buraya gelirkenki ruh halime göre şu anda gereğinden fazla huzurluydum. Aslında olmamam gerekiyordu. Yanımda bana gülümseyen ve tatlılıkla şapşal şapşal hatalar yapan bir Slytherin oturuyordu. Ve inanın bana uzun zamandır hiçbir şey bana kendini bu kadar doğru hissettirmemişti. Yerinde rahatsızca kıpırdanan Jed'e dudaklarımda muzip bir gülümseme ile baktım. Jed "Şey... Biliyorum fazla tuhafım. Ama cidden, korkmana gerek yok. Gün ışığı yüzünü aydınlattı ve ben..." dediğinde karşımdaki insanla beraber benim de nefesim kesilmişti. Bakışlarım süpürgeme dikilmiş, yanaklarım güneş ışığının altında aptal, kırmızı bir hal almıştı. Bunun vücudumun içinde bulunduğu duruma verdiği, kendi doğasından gelen bir tepki olması bir kat daha kızarmama yol açıyordu. "Of. Tam bir embesil gibi davranıyorum. Üzgünüm." Şaşkınca gözlerimi kırpıştırıp ona baktım. Bakışları benden tarafa değildi, bunu bekliyordum fakat dudaklarındaki gülümseme ağzımdan bir kelime daha çıkamamasına yol açmıştı. Bir dakika, bir dakika. Bir Slytherin'le aylardır yaptığım ilk konuşmada neden boynuma kadar kızarıyordum?

"Takımda mısın?" Bu soruyla bakışlarım kucağımdan ayrılıp Slytherin'e yönelmiş, sorusuna çapı 5 cm'e çevrilen gözlerimle cevap vermiştim. Ne biçim bir soruydu bu böyle? "Pardon?" dedim alınmış taklidi yaparak. Sonra başımı dikleştirip gururlu bir hal takındım. "Tabii ki takımdayım, Gryffindor takımının kaptanıyım ben!" Omzuna dayanmış omzumu ona doğru ittirdim oyun oynarcasına. "Ama belli ki sen takımda değilsin, hıh." dedim başımı öbür tarafa çevirerek. Sonra ona dönüp dil çıkardıktan sonra vücudumu bir kıkırdama sardı. Kış güneşinin altında doğan bir mucize gibiydi bu şey her neyse. İçimde bir şeylerin değiştiğini hissedebiliyordum.

Mesaj Sayısı : 42

"Pardon? Tabii ki takımdayım, Gryffindor takımının kaptanıyım ben!" diye yanıt verdi Anastacia, Jed'in bu sorusu üzerine son derece şaşırmış gözüküyordu. Jed onun bu halini son derece tatlı bulmuştu ve kahkaha atmamak için kendisini zor tutarak gülümsedi. "Ama belli ki sen takımda değilsin, hıh." Doğru tahmin etmişti genç kız, Jed takımda değildi. Olmadığı için de mutluydu. Gryffindor ve Slyhterin gibi iki ölümüne rakip binanın Quidditch maçları her zaman savaştan farksız olurdu. Dolayısı ile, Anastacia ile rakip olmadığı ve muhtemelen hiç olmayacağı için mutluydu. Gerçi, takıma katılması onunla herhangi bir şekilde muhatap olmasını sağlayacaksa neden katılmasındı ki? Jed aptal düşüncelere kapılmamaya çalışarak derin bir nefes aldı. Babası harika bir Quidditch oyuncusuydu ve hayatta olsaydı, Jed babası ve belki de kendisi için takıma bile katılabilirdi. Büyükbabasını ilk gördüğü zamanda, ona Quidditch ile ilgili sorular sormaya karar verdi Jed. Takıma katılmaya çalışacaktı, belki de ilk defa büyükannesinin sözünü dinliyor ve bir şeyler olmaya başlıyordu.

"Affedersin. Sorum aptalcaydı, seni zaten birkaç kez maçlarda görmüştüm. Sadece... Şu rezil olmuşluğumdan kurtulmak için sorduğum bir soruydu." Jed gülümsedi ve başka tarafa çevirdi bakışlarını. Ne söylemesi gerektiğini bilmiyordu, ancak dakikalar geçtikçe daha rahat hissediyordu kendisini kızın yanında. Bir Gryffindor ile bu şekilde konuştuğunu duysa, binadaşları ona ne der, nasıl davranmaya başlarlar bilmiyordu ancak pek de umurunda değildi. Hayatı boyunca dışlanmaya ve yalnız başına kalmaya alışmıştı. Kendi kendine yetebilmeyi öğrenmek durumunda kalmıştı genç adam, insanların kötü davranışları umursadığı şeyler listesinde ilk sıralarda gelmiyordu. "Şey... Teşekkür etmem gerekiyor sanırım. Yani konuşmamızın başını saymazsak, diğer Gryffindorlar gibi düşmanca tavırlar sergilemedin bana karşı. İnan bana bu benim için çok önemli." Jed ayağa kalktı ve üzerindeki yaprak ve toprak parçalarını silkeledi. Süpürgesini elleri arasında aldı ve yüzünde dostça bir gülümseme ile genç kıza baktı. "Sonra görüşürüz öyleyse, Anastacia," dedi ve arkasını dönüp yavaş adımlarla yatakhaneye doğru yürümeye başladı. Buraya biraz antrenman için gelmişti ancak Anastacia onu öyle heyecanlandırmıştı ki ne için geldiğini unutmuş, şapşal şapşal gezinmişti bir süre. Genç kızı bir kez daha görmeyi umarak yürümeye devam etti Jed.

SON.