| | | Yazar | Mesaj |
|---|
Aria Mysté
RP Yaşı : 15.
Mesaj Sayısı : 402
Gerçek Adı : Eda,edoş,edağ.
Yaş : 27
 |  Konu: Hüzün Bulutları Paz Mayıs 26, 2013 11:01 am | |
| |
|  | | Aria Mysté
RP Yaşı : 15.
Mesaj Sayısı : 402
Gerçek Adı : Eda,edoş,edağ.
Yaş : 27
| | Konu: Geri: Hüzün Bulutları Paz Mayıs 26, 2013 11:23 am | |
| Kuleleri saymazsak Hogwarts'ın en yüksek katına ulaşmama bir kat kadar az bir yol kalmıştı. Yasak ormanı ve sanki hiç bitmeyecekmiş gibi büyüklüğe sahip olan vadiyi daha fazla görmek ve Nicolas'a hislerimi nasıl söyleyeceğimi düşünmek için teras benim için bir hediye kadar değerli bir yerdi. Biraz yalnızlık ve hoş manzara şüphesiz hislerimi açığa vurabilmek kadar ihtiyacımın olduğu bir durumdu. Benim gibi boş zamanlarında kitabını alıp giden bir çok Ravenclaw ve tuhaf bir biçimde Slytherin biliyordum. Onları her zaman kavga ederken, birileriyle tartışırken ya da birilerine çok bilmişlik gösterileri yaparken görmeye alışıktım. Ancak bazılarının diğerlerinin aksine ağır başlı ve kitap okumayı sever gibi hâlleri vardı ve bu durum bana bazı Ravenclaw'larında dersleri eken hâllerini hatırlatıyordu. Orayla ilgili çok güzel anılarım olmasına rağmen teras katına ulaştığımda içimde nedeni bilinmeyen bir burukluk vardı. Biraz ilerlediğimde öğrenciler için konulmuş olan ahşap banklardan birinde Antonije'yi tek başına otururken görmüştüm. Yüzünde anlamını başta kavrayamadığım bir asıklık vardı ve sadece dışarıyı seyrediyordu. Bulunduğum yerden sadece bir şeyler düşündüğünü anlayabiliyordum. Onu her zaman böyle görmeye alışık değildim ancak Reyna'nın ondan ayrılışını anımsadıktan sonra gözlerindeki bakışları daha iyi anlayabilmiştim. Reyna ile hiçbir zaman onu neden bıraktığını konuşmamıştık. Her ne kadar yanına gidip gitmeme konusunda içten içe tereddütte olsam bile kendimi onun yerine bir an olsun koyduğumda kalbimde hissettiğim acı onun yanına gitmeme sebep olmuştu. Öyle düşüncelere dalmıştı ki yanına oturana kadar benim geldiğimi fark etmemişti. Gözlerinin içine bakmamaya çalışarak kısık sesle yalnızca bir " Merhaba " diyebildim. Ne düşünüyor olduğunu merak etmem bir yana dursun ne söyleyebileceğimi aslında hiç bilmiyordum. Önceki konuşmalarımız sadece selamlaşmalardan ve derslerden ibaretti ancak şimdi onu bu hâlde gördükten sonra derslerden konuşmanın ya da Nicolas'tan bahsetmenin saçma olacağının farkındaydım. Benim aksime her zaman yalnızlığı seven bir yapısı yoktu tanıdığım kadarıyla arkadaşları vardı ve ben onu her zaman arkadaşlarıyla ya da en azından Nicolas'la görmeye alışıktım. Dönüp bana baktığında artık konuşmam gerektiğini hissettim, bir şeyler söylemem en azından merak ettiklerimi sorarak içindekileri biraz olsun dışarıya vurmasını sağlamam gerekiyordu. Sanırım arkadaşlar böyle yaparlardı.
- Neden tek başına burada oturuyorsun, Ant? |
| | | | Antonije HargroveVII. Sınıf
RP Yaşı : 16 Mesaj Sayısı : 2304 Gerçek Adı : Antonije Austen Hargrove Yaş : 27 ÇantaEşyalar:
    Evcil Hayvan:
 | | Konu: Geri: Hüzün Bulutları Ptsi Mayıs 27, 2013 6:04 pm | |
| Ah işte hayat. Hayat bana bir oyununu daha oynuyordu. Öyle bir oyundu ki neler olduğunu herkes öğrenmişti. Herkesin görüp yaşayacağı acılardan birini yaşıyordum oysa. Kimse bunun farkında değildi. Ama olsun ben kimsenin başına gelmesini bile istemezdim. Terasta banka oturmuş etrafı seyrediyordum bir yandan. Sanki ayağa kalkıp terasın taş duvarlarına yaslanıp avazım çıkana kadar bağırasım vardı “Neden ben” gibisine. Hayat insanlara öyle oyun oynuyor ki bazen hayattan tamamiyle umudunu kesmiş bir vaziyete bürünürsün. Etraftaki geveze ve şapşal haylaz Slytherin’lilerin bile sesleri umrumda değildi. Hiçbir şey hissetmiyordum. Sanki hayatla ilişkimi kesmiş gibi. Bankta otururken bir anlığına gökyüzüne dalmıştım. O anda yanıma gelip birinin oturduğunu hissettim. O an ne olduğunu henüz anlamamıştım. Kafamı çevirip baktığımda yanımda Aria’yı gördüm. Saçları rüzgarın etkisiyle havalanıyordu. Ansızın sadece ağzından “Merhaba” lafını duyabildim. Ağzımı açsam ansızın bir şeyler olacakmış gibi sanki Dünya yok olacakmış gibi hissediyordum. Ama artık rahatlamam gerekiyordu. Belki Aria sırdaşım olabilirdi. Ama maalesef Reyna yüzünden kimseye güvenim kalmamıştı. Aria’ya nasıl güvenebilirim derken sadece kafamı merhaba dercesine kafamı salladım. Ben kafamı tekrar gökyüzüne çevirip baktıktan belli bir müddet sonra tekrar kafamı Aria’ya çevirdim. Aria “Neden tek başına burada oturuyorsun, Ant?” dedi. Bu da yeterdi kendine güvenmem için. Ama hala üzüntüden cevap veremiyordum. Ama sessiz bir şekilde oturmamı o da istemezdi. “Neden burada olduğu mu gerçekten öğrenmek ister misin? Şu bulutları, gökyüzünü, güneşi görüyor musun? İşte onlar benim derdimi anlatabildiğim tek şeyler onlar. Reyna’dan çıkaramadığım sinirimi onlardan çıkarıyorum.” Sanki ağır konuşmuştum. Beni anlayacağını düşünerek “Özür dilerim” dedim. Sadece Aria özrümü kabul edecek mi diye merak içinde sanki başka bir şey düşünüyormuş gibi tekrar gökyüzünü izlemeye koyuldum. |
| | | | Aria Mysté
RP Yaşı : 15.
Mesaj Sayısı : 402
Gerçek Adı : Eda,edoş,edağ.
Yaş : 27
| | Konu: Geri: Hüzün Bulutları Ptsi Mayıs 27, 2013 7:10 pm | |
| Sessizlik Hogwarts'a yayılmışa benziyordu. Yeni yeni başlayan dersler ve yeşermeye başlayan ağaçlar Hogwarts arazisine ilkbaharın geldiğinin habercisi olsa da mutluluğumu bir türlü yaşayamıyordum. Amacım kimsenin özeline girmek, içinde sakladığı, koruduğu duyguları ortaya çıkartmak değildi ancak Antonije'nin yüzünün asık olmasına bir arkadaşı olarak daha fazla katlanmak istemiyordum. Bende bu içe dönüklüğü istemeden de olsa bir zamanlar yaşadığım için biraz olsun neler hissedeceğini tahmin edebiliyordum ve tahmin etmem bile kalbimde bir kırgınlık yaratıyordu. Belkide dünya bu kadar zor bir yer olmamalıydı... “Neden burada olduğu mu gerçekten öğrenmek ister misin? Şu bulutları, gökyüzünü, güneşi görüyor musun? İşte onlar benim derdimi anlatabildiğim tek şeyler onlar. Reyna’dan çıkaramadığım sinirimi onlardan çıkarıyorum.” Düşüncelerimden beni kurtaran yine Antonije'nin sesiydi. Onun söyledikleriyle bulutlara, gökyüzüne ve gökyüzünde bir ceket gibi asılı duran güneşe bakıyordum. Güneş sanki ısıtmak ya da aydınlatmak için değilde, insanların gözlerini acıtmak, acıları ortaya çıkarmak için doğmuş gibiydi. Ancak bunların benim bakış açım yüzünden böyle göründüğünü hatırladım bir an. Antonije'nin şuanki durumunun da bundan farksız olmadığını biliyordum sadece o; Reyna'yı öyle çok sevmiş ve istemeden de olsa öyle çok bağlanmıştı ki çevresindeki eşyalar zamanla kendi anlamlarını daha duygu yüklü anlamlarla değiştirmeye başlıyordu. Onun benim az önce kendime geldiğim gibi kendine geleceği yoktu ve Reyna'ya olan hislerini bastırmadan gördüğü kâbustan uyanmasına ne kadar çok istesem de ihtimal veremiyordum. “Özür dilerim” Sanırım söylediklerinin kırıcı olduğunu düşünüyordu. Halbuki durumunu biliyordum, bilmesemde kırılmazdım. Ne kadar saklamak istesem de bu konuşmadan önce bile ona gerçekten bir arkadaşıymış gibi baktığım için gözlerinin arkasında yatan, bir zamanlar benimde sahip olduğum kırgınlığı görebilirdim. Bilmiyorum, belkide dikkatli bakıp, gerçekten bir şeyleri anlamak isteyen herkes görebilirdi bu kırgınlığı. Çünkü tattığım kadarıyla birini sevmek böyle bir histi. Saklanmak istenilen ama asla saklanamayan güçlü bir his. Bazen bir hissin bir insanı nasıl hapsettiğine aklım ermiyordu. Düşüncelerim duygusallaşırken elimle Antonije'nin omuzuna dokundum ve konuştum. Gökyüzüne bakan gözlerinin arkasındaki kırgınlığı haketmiyordu. " Onların bir suçu yok Antonije. Reyna sen ona bu kadar değer verirken seni bırakarak büyük bir hata yaptı sadece. Kim bilir belki bir gün döner belki de hiçbir zaman dönmeyecek... Dönerse dimdik ayakta durmuş olman gerekecek onu tekrar affedebilmek için, ama ya dönmezse Ant? Biliyorum istemiyorsundur ama onu unutmak zorundasın. " Gözlerinin içine bakıyordum, biraz olsun kırgınlığının geçtiğini görmek isterdim ama böyle kolay unutamayacağını biliyordum. Ellimi omzundan çekerek kısık ancak duyabileceği bir sesle ekledim; " Herkes unutulur Antonije. " Bunu bilmesi gerekirdi. Zekiydi, bir çok kız düşürebilirdi ağına. Sadece Reyna olmak zorunda değildi, bir başka kızda yakışabilirdi yanına. Kimsenin böyle bir acıyı yaşaması gerektiğine inanmıyordum. Aşk acısı... Canının fiziksel olarak yanmasına benzemiyor gibiydi. Herkesin yarası kanıyordu işte. Kiminin yarası dışında, kiminin yarası içeride en derinindeydi ve içeride sakladığımız bu yaralar malesef diğerleri kadar kolay kapanmıyorlardı. |
| | | | Antonije HargroveVII. Sınıf
RP Yaşı : 16 Mesaj Sayısı : 2304 Gerçek Adı : Antonije Austen Hargrove Yaş : 27 ÇantaEşyalar:
Evcil Hayvan:
| | Konu: Geri: Hüzün Bulutları Perş. Haz. 13, 2013 10:33 am | |
|
Öyle söylememden sonra gerçekten bir sessizlik oluştu aramızda. Gerçekten kırıldı mı diye düşünürken. Aniden Aria elini omzuma koyarak " Onların bir suçu yok Antonije. Reyna sen ona bu kadar değer verirken seni bırakarak büyük bir hata yaptı sadece. Kim bilir belki bir gün döner belki de hiçbir zaman dönmeyecek... Dönerse dimdik ayakta durmuş olman gerekecek onu tekrar affedebilmek için, ama ya dönmezse Ant? Biliyorum istemiyorsundur ama onu unutmak zorundasın. " gözlerimin içine bakıyordu. Bir süre bu şekilde bekledikten sonra elini omzumdan çekerek " Herkes unutulur Antonije. " dedi. Gerçekten de haklıydı. Belli zaman içerisinde insanlar için acı çekebilirim ama unutmam gerekiyordu. Ama şuan olanaksız bir şeydi. Çünkü hiçbir sebebi olmadan ayrıldık. Aniden her şey bitmişti. “Haklısın Aria. Bir gün herkes unutulur.” Bu sözü söylerken azda olsa rahatlamıştım. Eğik duran bedenimi dikleştirip banka yasladım. Dönüp tekrardan Aria’ya “Hiçbir şey olmadan ayrıldık sebepsizdi yani. Kendisi bana tek bir açıklamada bile bulunmadı. Bak seni her zaman kız kardeşim olarak görmüşümdür. Seni çok severim. Sen bu konuda ne düşünürsün benim yerime olsan.” Dedim. Açıkçasını söyleyeyim çok merak ediyordum söyleyeceklerini. Çünkü belki de onun söyledikleriyle ayakta durucaktım. Gerçekten Aria benim için önemliydi. Ravenclaw binasında bir tek o benim kız kardeşim, dostum, sırdaşımdı. Onun söyleyecekleri benim için çok önemliydi. Tekrardan yüzümü gökyüzüne çevirdim. Bulutlar havada dans ediyorlardı sanki. Onları izlerken Aria’nın vereceği cevabı bekliyordum.
|
| | | | Aria Mysté
RP Yaşı : 15.
Mesaj Sayısı : 402
Gerçek Adı : Eda,edoş,edağ.
Yaş : 27
| | Konu: Geri: Hüzün Bulutları Ptsi Haz. 24, 2013 7:42 pm | |
|
Söylediklerimin onun üzerinde bırakacağı etkiyi hiç bilmiyordum. Sadece konuşur olmuştum son zamanlarda. Gerçekten düşündüklerimi söyler, sonuçlarını düşünemez olmuştum. Ama her ne kadar sonuçlarını düşünsemde bir türlü çıkarları için davranan insanlardan olamıyordum. Pekâla birinin mutluluğu için yalan söyleyebilirdim ama kendim mutluk olmak için? Kendi mutluluğum için başkasını kandıramazdım... Bu çok açıktı, kalbim kesinlikle Hufflepuff gibi atıyordu aşık olduğumdan beri. “Haklısın Aria. Bir gün herkes unutulur.” Bana dönmüştü. Bana hak vermişti o da. Yakın arkadaşımdı, istesem de istemesem de Reynaya kızıyordum bıraktığı enkazı görünce. Antonije'nin bunları haketmediğinden adım gibi emindim. Reyna bana bile bu konuda ders vermişti onu yüz üstü bırakarak... Ben bunu kesinlikle Nicolas'a yapmayacaktım. Yapamazdım da zaten... Sahi o nasıl yapmıştı ki? Hadi ama... Antonije unutacağını söylüyordu ama gözlerinin içinde hala bir parçası Reynayı görse ona sarılabilirdi. Bundan emindim... Bundan emindim çünkü; Nicolas beni sebepsizce bırakıp başkasına gitse ve geri dönüp beni affet dese affederdim. Sevmek zayıflık mıydı? “Hiçbir şey olmadan ayrıldık sebepsizdi yani. Kendisi bana tek bir açıklamada bile bulunmadı. Bak seni her zaman kız kardeşim olarak görmüşümdür. Seni çok severim. Sen bu konuda ne düşünürsün benim yerime olsan.” Tanrım! Şimdi ne diyebilirdim ki? Gözlerinin içine bakıyordum onun gözlerinin içine baka baka ne söyleyebilirdim? Arkadaşlık kesinlikle yalan söylememizi engelleyen bir duyguydu... Hiçbir şey olmadan nasıl ayrılmış olabilirdi ki? Ne yani akşam onu severek uyumuş sabah kalktığında onu sevdiğini unutmuş muydu? Bambaşka bir kalple mi uyanmıştı? Antonije'ye bir açıklama borçlu olduğunu biliyordum... O da bunu biliyordu. Antonije'nin bilmediği bir şeyler olduğu çok açıktı. Reyna ya ona bir açıklama yapmak istememiş başından savmıştı ya da ona gerçekten değer vermişti ve onun karşısında üzülmesini istemiyordu. Üstelik o onu sevmediğini söylerken... bu ihtimal daha güçlü geldi. " Antonije... " dedim. Bana bakıyordu, " Belki o seni çok seviyordur ama arkadaşı olarak? " dediklerimi anlaması güçtü. Daha da açmam gerekiyordu... " Belki seni sevgili olarak sevmedi, çok yakın hissediyordu kendini ama sonra duygularını yanlış yorumladığını anladı belkide? Bilirsin... " devam etmeliydim, neredeyse benim gözlerim dolacaktı. Üzülmemesini sağlamaya çalışıyordum. Derin bir nefes aldım. " Seni kırmak istemediği için senin karşına geçip bitti diyememiştir belkide? " Mantıklıydı aslında. Ben yaşamıştım... Arkadaşça sevdiğim halde Alfred ile yakınlaşmıştım ve sonra bunun sadece arkadaşlık bağı olduğunu anlamıştım. Sonu onun şehri terketmesiyle sonuçlanmasa iyi bir son sayılabilirdi belki... Gözlerimi kırpıştırdım, saçmalamıştım. Antonijenin gözleriyle göz göze gelmiştik. Bir anda gülümsedim, hüzün bulutlarının Hogwarts'dan artık gitmesi gerekiyordu. Bu durumu düzeltmem gerekirdi; Muhtemelen haklıydım, binamızdan sorumlu olan Profesör gelip bizi terastan sarkıtsa yerinde bir hareket yapmış olacaktı.
- Hey halimize bak! İki Bina başkanı oturmuş aşktan konuşuyoruz. Ravenclaw'ız biz hadi ama.
|
| | | | |
| | Bu forumun müsaadesi var: | Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz
| |
| |
| |
