Ad-Soyad: Amelie Moore.
Diğer karakterleriniz: Yok.

Karakteriniz

1. Seçilmek istediğiniz bina(-lar): Gryffindor, Ravenclaw
2. Sınıf: V.
3. Kan Durumu: Melez.
4. Karakteriniz ve Geçmişi: En belirgin özelliği gözünün kara olması, pek cesur pek soğukkanlı. Bunların yanısıra deli dolu da bir tip. Annesi bir safkan babası ise muggle. Babasını malesef(!) tanıyamadı çünkü bir büyücüyle yaşayamayan babası annesini Amelie doğmadan terk etti. Bu sebeple erkeklere karşı da oldukça güvensiz.
5. Güçlü: KSKS.
6. Zayıf: Biçim Değiştirme.

Örnek Roleplay
"Oops, Swoops. Günaydın." Yarım yamalak açabildiği, uykulu gözleriyle yeni arkadaşına -baykuşu Swoops'a- bakıyordu Amelie. Hogwarts'taki 5.yılına hazırlık için Diagon Yolu'nda alışverişe çıktığı sırada ani bir kararla almıştı sarı-kahverengi renkli tatlı Swoops'u. Mecbur kalmadıkça kafeste tutmuyordu baykuşunu, kıyamıyordu ama Swoops da odanın içinde oradan oraya uçup gürültü yapmazdı hiç. Normalin aksine pek bir hareketliydi bugun, öyle ki gürültüsü Amelie'yi uyandırabilmişti. "Ah, anladım, Hogwarts için bu heyecanın... Ama biraz daha uyumama izin veremez misin?" Gerçekten de Hogwarts için heyecanlı ve sabırsızdı Swoops, ne de olsa bu Hogwarts'a ilk gidişi olacaktı. Sahibinin tatlı tatlı ona yönelttiği sorusuna "İzin veriyorum" der gibi usul usul yerine geçti. Tam bir uykucu olan Amelie zeki ve anlayışlı bir baykuşu olduğunu düşündü ve uykusuna kaldığı yerden devam etmek üzere yorganını başına kadar çekti. Malesef uykusuna kaldığı yerden devam edemedi. "Amelie Moore! Hala uyuyor musun?" Annesinin sesi sitemkar geliyordu. Ve sitemkar gelmeye devam etti: "Benim hevesli(!) genç büyücüm bu saate kadar uyumayı kimden, nerden öğrenmiş? Ben öğrencilik hayatım boyunca, Hogwarts'a gideceğim her sabah erkenden uyanırdım Amelie Moore, bu miskinliğin beni üzüyor, tatlım, endişeleniyorum." Anlayışsız bir annesi vardı. Gerçekten. Amelie annesinin susmasını umut ederek hiç sesini çıkartmadan yatağından fırladı, yüzünü yıkadı, kahvaltı masasına geçti; annesi hala konuşuyordu. Kate Moore da böyle biriydi işte. Fazlasıyla disiplinli, kızının büyücülük eğitimi konusunda titizdi. Amelie'nin de kendi öğrencilik zamanında olduğu gibi hevesli olmasını istiyordu, ve disipli olmasını. Amelie çok başarılı ama disiplinsiz bir büyücüydü. Ve belki biraz miskin. Belki de biraz dağınık.


Tatlı uykusunu, sıcak ve yumuşak yatağını terk edemedi diye annesi Amelie'nin hevessizce, sızlana sızlana Hogwarts'a gidiyor olduğunu düşüp üzülse de Amelie tatilin başından beri Hogwarts'a tekrar döneceği bu günü bekliyordu aslında. Her dönem olduğu gibi. Hogwarts'ı seviyordu ve ayrı kalmak biraz sıkıcıydı; arkadaşlarından, bazı sevimli profesörlerden, büyü yapmaktan ayrı kalmak biraz sıkıcıydı. En çok da büyü yapamamak zorluyordu Amelie'yi. Neden Hogwarts dışında büyü yapmak yasaktı ki? Birkaç kez zorunda kaldığında bu yasağı çiğnediği olmuştu ama, bunu kim nereden bilecekti?


Amelie fazla oyalanmadan çabucak kahvaltısını yaptı, zaten kahvaltı hiçbir zaman fazla oyalayamazdı onu; sabahları pek de bir şeyler yiyebildiği söylenemezdi. Özellikle uykuya doyamadığı sabahlar, karnını doyurması hiç mümkün değildi; bir şey yiyemezdi. Bu da annesinin sitem ettiği diğer bir konuydu. "Tatlım kahvaltını..." "Anne, lütfen." Kızının bu çıkışına bir şey demedi Kate Moore, normalde doğru düzgün kahvaltı etmemesinden de sözünü kesmesinden de hiç hoşlanmazdı ama gözü saate ilişti ve Amelie'nin treni kaçırmaması için tartışmaya girmedi. "Sanırım evden çıkmamız gerekiyor." dedi sadece. Amelie de onu onaylarak kocaman valizini ve yeni dostu Swoops'u aldı, annesiyle birlikte evden ayrıldılar. Evden ayrılmak zor olmuyordu hiç, evini özlemezdi ama annesinden ayrılmak hep zordu. Amelie'ye biraz fazla karışıyor ve Amelie'den biraz fazla yakınıyor olabilirdi ama annesi bi'tanecikti Amelie için. Annesi her şeyiydi.


Peron Dokuz Üç Çeyrek'e girmek üzere duvarın önüne geldiklerinde sıkı sıkı sarıldı annesine. Kate Moore Amelie'ye sarılırken bir yandan da saate bakıyordu, "2 dakika sonra trenin kalkıyor Amelie, gitmelisin bebeğim." derken sesi biraz üzgün çıkmıştı. Amelie annesinin haklı olduğunu biliyordu, sarılmayı bıraktı ve "Seni çok seviyorum" dedi aynı üzgün ses tonuyla, onu çok sevdiğini ona sık sık soylerdi. Annesi de "Ben de seni, minik büyücüm" diye karşılık verince, yüzünde buruk bir tebessümle duvarın içine attı kendisini Amelie, Kate Moore arkasından "Lütfen derslerini dikkatle dinle Amelie Moore!" diye bağırıyordu.