Acayip heyecanlıyım. Kalbim deli gibi atıyor sahaya çıkarken. Gözlerim tribünlerde geziniyor; Harmony'yi görsem ne güzel olur. Acaba bahsettiği aslan kafası/maskeyi taktı mı? Pes edip ağabeyim Henry'e gülümsemekle yetiniyorum. Onunsa gözleri Slytherin takımının kızlarında. Peh.
Hava güzel, rakibimizse harika. Harika derken, bizi gaza getirecek türden ezikler oldukları için. Düdük çalıyor ve havalanıp çemberlerin önünde uçmaya başlıyorum. Hiçbir quaffle buraya 1 metreden fazla yaklaşmamalı!

Kalbim öyle hızlı atıyor ki, heyecandan ölmek üzereyim. Tribünlerdeki Chloé'yi görüyorum ve gülümseyerek el sallıyorum. Ardından, süpürgeme atlamadan önce kaptanımızın moral verici konuşmasını dinliyorum ve ardından, profesörün düdüğü çalması ile kendimi maçın akışına bırakıyorum. Kendime tepede bir yer ediniyorum ve bir yandan maçı izlerken, bir yandan da dikkatli bakışlarım sahanın her yerinde geziniyor, Snitch'i bulmak zorundayım. Maçı Gryffindor'a kazandırmak zorundayım. Aslanlar'ın gücünü herkes görmek zorunda! "Hadi bebeğim, gel annene!"

Vücudumdaki çökkünlüğün, dolunayı yeni atlatmış olmamdan çok formanın ağırlığından olduğunu kavrıyorum. Havanın bunaltıcı sıcaklığı gerginliğimi arttırmak için Roxanne ile ortaklık kurmuş durumda sanki. Moralimi düzeltecek olan kişilerin yanımda olduğu için -Chloe ve Aaron tribünde olsalar da- Merlin'e teşekkürlerimi sıralıyorum, maç ile ilgili isteklerimi ise sona atıyorum. Zaten bu maçı kazanıp Bludger'ı Roxanne'ye gömeceğimden eminim. Başlama düdüğünü duyar duymaz havalanan bedenim, gözlerimle irtibata geçip Bludger'ı aramaya başlıyor. Christian'ın Bludger'ı son derece beğeneceğinden eminim.

Ateşokumun gövdesini sıkıca kavrayan ellerimin eklemleri beyazlamaya başlarken kendimi rahatlatmaya çalışıyorum. Aklımdan geçen hamleleri birbirine karıştırmamak için beynim son hızla çalışıyor. Gözlerim Slythorların gözlerini izlerken dikkatle nereyi, kimi incelediklerini anlamak için özen gösteriyorum. Çünkü maç başlamadan birkaç saniye öncelerinin herkes için zayıf anlar olduğunu bilmek çok zor değil. Düdüğü sesini duyduğumda birkaç salise sonra yapacağım hamle gözlerimin önünde beliriyor. Tek gereken şey rüzgarın benden yana esmesi ve Ateşokum Quaffle'ın kolumun altında olmasını sağlayacak.

Ellerimi son kez birbirine çarpıyorum ve hazır olduğumu beynime bir kez daha iletiyorum. Sahadaki tezahüratlar keyfimi oldukça yerine getiriyor. Tribünlere el sallamamla birlikte çalan düdük sesi kulaklarımda yankılanıyor. Maçın başlamasıyla havalanıyor ve çemberlerin yanına geliyorum. Bugün içimdeki burukluğun tek bir sebebi var; o da Quaffle'ı beklerken kaymak birası içemeyeceğim. Quaffle buraya asla ulaşamayacak, olağanüstü ellerim sayesinde ise çemberlere isabet etmeyecek.