Yanımda Metehan ile, soyunma odasında üstümüzü değişiyorduk. Pek konuştuğumuz söylenemezdi. Maç öncesi heyecan beni boğuyordu. Tanrı biliyor ya, bu sporu çok seviyordum. Clary ile aramız bozulup kendimi koyverdiğimde, takımda ki vurucu yerimi kaybetmiştim. Ben vurucu iken, Metehan ile çok iyi ikili oluşturuyorduk. Ancak şu an için önemli değildi. En azından hala takımdaydım. Şimdi daha az heyecanlı olan bir mevki de, Arayıcı olarak oynuyordum. Ah! Elimde sopa Bludger'a yapıştırıp bir kaç oyuncuyu süpürgesinden düşürmeyi ne çok isterdim şimdi... Ancak kaybettiğim o kondisyonu geri kazanamamıştım hala... 

Derin bir soluk aldım ve, kıyafetimin son parçası olan kolluklarımı taktım. Hafifçe silkelendim.. Heyecanım gittikçe artıyordu.. Elimi süpürgeye uzatıp sapından kavradım ve son bir kontrol için, baktım ona. Herhangi bir sıkıntı görünmüyordu. Elimde süpürgem ile döndümve takımı beklemeye başladım. Herkes hazır olduğunda takım halinde dışarı çıktık. Her zaman ki gibi, tribünler doluydu. Mavi sarı bir renk dalgası hakimdi ortaya. Tabi Slytherin binası öğrencilerinin hiç kimseyi desteklemek için gelmediği besbelliydi. Hem Ravenclaw, hemde Hufflepuff oyuncuları ortaya gelirken yuhalamışlardı... En nihayetinde herkes ortaya geldi ve maçın başlaması için beklemeye başladık...

Maçın başlamasını çok az vakit kalmıştı. Metehan yanında Adrian ile üstünü değiştiriyordu. Metehan uzun zamandır hiç bir antrenmanı kaçırmadığı için, oldukça kondisyonluydu. Çok iyi bir maç çıkartacağına inanıyordu. Onu esas şaşırtan, Adrian'nın yaşadığı çöküntüden hızla kurtulup, yeniden takıma girebilmesiydi. Ancak şimdi o konunun önemi yoktu. Son olarak dizliklerini takıtı ve yerinde hafifçe silkelendi. Uzanıp süpürgesini aldı. Sonrasında takım tamamen hazırlanıncaya kadar beklemeye başladı.

Herkes hazır olduğunda, takım halinde yavaş adımlarla sahaya çıktılar. Mete, şu ana kadar hiç bir şey hissetmediyse bile, sahaya çıktığı andan itibaren içinde hissettiği heyecan, süpürgeye bile ihtiyacı olmadan onu uçurmaya yetecekti.. Tribünlere dönüp baktığında, her yerin tıklım tıklım dolu olduğunu görmüştü. Mavi, sarı ve yeşil renkler vardı. Aslında Slytherin binasını öğrencilerinin sadece anti tezahurat yapmak için orada olduğunu tahmin ediyordu Mete. Yuhalamaları duyunca tahmini doğrulanmış oldu. Sahanın ortasına geldiklerinde herkes hazırdı ve başlamak için son hazırlıkların bitmesini beklemeye başladılar....

Attığı adımların gitgide hızlanıp yürümekten koşmaya dönüşeli epey olmuştu. Bugün maç olduğunu biliyordu elbet, sadece ruhunu dinlendirmek ve maça biraz daha iyi odaklanabilmek için küçük bir yürüyüşe çıkmıştı o kadar. Zaman tanrısı Kronos'un Leonard'la ciddi anlamda sorunu olmalıydı, bu sıralar gerçek olamayacak kadar çok şeyi kaçırıyordu. Ama bu... Bu olamazdı değil mi? Bu sonradan kolaylıkla atlatabileceği sıradan bir ders değildi. Hadi ama bu Quidditch idi! Hem de gerçek maçtı, kaçırıp sonradan Reyna'nın gönlünü alabileceği bir antrenman da değil. Nefes nefeseyi soyunma odasının kapısına ulaşabildiğinde. Kendisinin yerine beceriksiz bir yedeğin çıktığını görmek istemiyordu. İçeri girdiğinde bir çok oyuncu üzerini değişmişti ve sahaya doğru çıkmaya hazırlanıyorlardı ellerinde birazdan müthiş gösterilerini yapacakları süpürgeler ile. Hızlıca formasını geçirdi üzerine. Süpürgesini alarak diğer oyuncuların peşinden sahaya koşarken neyi unuttuğunu fark edemeyecek kadar yüksek adrenalin salgılıyordu vücudu. Neyseki yedeklerden biri onu bu saçma durumdan kurtarmıştı. "Hey, Leonard!" Çocuğun seslendiği tarafa bakmasıyla kendisine atılan sopayı görüp yakalaması bir oldu. Tabii ki de bir vurucuydu o. "Sağ ol." dedi kısaca, hala nefes nefese çıkan bir sesle. Sonunda takıma yetiştiğinde, süpürgesiyle dalmadan önce apaçık semaya, durduğu yerde soluklanarak sakinleştirmeye çalıştı bedenini. Maçtan önce koşmak pek işe yaramıyordu demek ki. Süpürgesiyle yükselmeye başladığında görmüştü tribünlerin ne kadar da dolu olduğunu.  Bu iyiye işaretti. Kendinden emin bir şekilde gülümsedi genç büyücü. Sopasını elinde sallarken, maçı kazandıklarını hayal ediyordu şimdiden.