Yaz onun için cehennem gibi geçmişti. Hem de sadece İngiltere'nin daha önce tecrübe etmediği derecede yüksek sıcaklıklardan değil, o zaten sıcaklığı hissedemiyordu ki canım. Henry'sini göremediği içindi bu işkence! Açılış şöleninde ilk işi bir köşede belirip sevgili aslanının sanki yıllardır aç bırakılmış gibi hindi butlarına ve balkabağı pastalarına saldırışını izlemek olmuştu. Başkası olsaydı ayıplardı ama o, Henry, bir aslandı. Gücünü ve kuvvetini yerinde tutmak için iyi beslenmeliydi. O gün, onunla konuşmamıştı çünkü en son yazmaya başladığı şiirini henüz bitirememişti. Henry'e yarım yamalak bir eser sunacak değildi pek tabii! Bu yüzden şiirini bitirene dek beklemişti. O gün, bu gündü.

Diğer Hogwarts hayaletlerine sora sora Henry'nin 3. katta dolandığı duyumunu almıştı. Şiirini ezberlemiş, kendinden emin  bir halde 4. kat koridorunun zemininden doğruca 3. kata geçiverdi. Havada süzülürken eğer hala atan bir kalbi olsa, tüm Hogwarts'ın duyacabileceğini düşündü. Heyecandan ölüyordu! "Ahhh, Henry Hector Hart!" Genç adamı gördüğü anda ellerini çenesinin altında birleştirip deriin bir iç çekti. "Seni o kadar özledim ki, aşkım..." Minik daireler çizerek her nedense hayalet görmüşe dönen aşkının önüne kadar indi. "Sana bir şiir yazdım. Aslında yaz boyunca sana yüzlerce şiir yazdım. Mutfaktaki evcinlerinden biri sağolsun, beni kırmadı. Şiir kitabımı tamamladığımda sana hediye edeceğim!" dedi heyecanla kıkırdayarak. Yerden biraz yüksekte, havaya sıçrıyormuş gibi yükselip alçaldı. Hatta bu kez biraz daha alçalıp, Henry'sine iyice yanaştı. Boğazını temizledikten sonra, hülyalı gözlerini Henry'nin gözlerine dikti. "Her yaz vaktinde bu gönül üzülür. Hüzünle dolar seni düşünür!" Kendi etrafında şöyle bir dönüp gözlerini tekrar Henry'e kilitledi ve melodik sesiyle şarkı söyler gibi devam etti. "Yazları çok çok uzakta, kimbilir neredesin, Geri dön ya da dönme ben daima seninim!" Heyecandan devam edemeyeceğini anlayınca solgun hayalet teni kızardı ve sakince kıkırdayarak sevdiceğinin şiirini beğenip beğenmediğini anlamaya çalıştı.

Henry ağız dolusu bir kahkaha attı yanındaki aynı binadan olan Juan'a doğru. Tüm yaz boyu ayrı düşmüşlerdi ve okulunun bu ortamını çok özlemişti. Son senesi olmasına rağmen bunun en keyifli yılı olmasını istiyordu. Üzerinde dumanı tüten yemekleri yerken halinden gayet memnundu. Hatta bu yüzden kız kardeşine hiç rahat vermemiş ve ilk günlerinin çoğunu boş geçirmeye çalışmıştı. Dersler giderek ağırlaşmadan önceki son özgürlüğüydü bu aslında. Yemekten sonra da ortak salonda oturup yazın yaptıkları eğlenceli şeylerden bahsederken de mutluydu. Ta ki kız kardeşinin yemekten sonra ortalıkta görünmediğini farkedene kadar. Başka bir Gryffindor onun kütüphane tarafında göründüğünü söyleyince Henry soluğu üçüncü katta almıştı. Hızlı adımlarla ilerlerken bir yandan da Kathleen'i bulunca yapacaklarını geçiriyordu aklından. Kendisini uğraştırdığı için epey bir kavga edeceklerdi elbette.
Tüm bu düşünceleri kendisine seslenilmesiyle dağıldı. Geceleri kabus görmesine ve okuldaki yedi yılını diken üstünde geçirmesine neden olan Mindy tavandan aşağı süzülerek yanı başına geldi. Birden gözleri kararmış, sesler uzaktan duyulur gibi olmuştu. Dizlerinin bağının çözüldüğünü yıllar süren tecrübeleri sayesinde anlamıştı. Hayalet etrafında daireler çizerken, düşüp bayılmamak için usulca duvara yaklaşıp yaslandı. Başını kaldırıp odaklanmaya çalışmasına rağmen aynı anda hem onu hem de arkasını gördüğü için Mindy'nin söylediklerini anlayamıyordu. Özlemiş miydi? Neden? Henry böyle bir aşkı yaşayan birinden görse çok mutlu olurdu. Ama tabi ki şanssızlığı onun ikinci isminden çok biliniyordu ya.  "Sana bir şiir yazdım. Aslında yaz boyunca sana yüzlerce şiir yazdım. Mutfaktaki evcinlerinden biri sağolsun, beni kırmadı. Şiir kitabımı tamamladığımda sana hediye edeceğim!"  O evcinlerini tek tek uyarmalıydı galiba. Vücudunun titremesini durdurmak için kendini dikleştirmeye çalıştı. Her yer gri olmuştu sanki. Hayır, Mindy'nin içinden görünenler öyleydi! Henry refleks olarak midesine götürdü elini. Usul usul duvardan aşağı kayıyordu.  "Her yaz vaktinde bu gönül üzülür. Hüzünle dolar seni düşünür! Yazları çok çok uzakta, kimbilir neredesin, Geri dön ya da dönme ben daima seninim!" Şiiri mi daha korkunçtu yoksa şiirden sonra hayalet bedeninden yükselen kıkırtı mı, Henry karar verememişti. Yüzünü gülümsemeye zorladı elinden geldiğince. İstediği en son şey onu kızdırıp kalp krizinden ölmesine sebep olacak hareketlerde bulunmasına yol açmaktı. "Mer-merhaba M-Mindy." Derin bir nefes aldı sakinleşmek için. "Çok gü-güzel bir şi-şiir." Bir yolunu bulup kaçması gerekiyordu. "A-ama ben s-sana ya-yazdığım şi-şiiri okuy-okuyamam. Çünkü he-nüz sa-sana layık de-değil." Bu söz kendisinin kurtulmasını sağlayabilirdi. Yoksa hemen o an bir şiir uydurması gerekiyordu. İnanmasını ümit ederken bir yandan da Mindy'nin dikkatini dağıtmanın bir yolunu düşünmeye çalıştı. Ah bu üzerinde hissettiği vücudundan boşanan soğuk terler miydi yoksa başka bir şey mi? Tüm kaslarını zorladı ve başardı. Hayalete doğru gülümsedi.

Henry'si de en az onun kadar heyecanlı olmalıydı ki, yapışıp kaldığı duvarda dizlerinin bağı çözülmüş gibi aşağı kayıyordu. Eğer Mindy'nin dizlerinde hala bağlar olsaydı, o da yığılıp kalırdı!  "Mer-merhaba M-Mindy." Sesinin titremesinni ve nefesinin hızlanmasının sebebini biliyordu Mindy. Aşkı onun kalp atışlarını hızlandırıyor olmalıydı. Keşke kalbim hala atıyor olsaydı da Henry'me gerçek anlamda kavuşabilseydim, diye düşündü Mindy. "A-ama ben s-sana ya-yazdığım şi-şiiri okuy-okuyamam. Çünkü he-nüz sa-sana layık de-değil." Bu sözler onu kızgın güneşin altına bırakılmış vanilyalı bir dondurma gibi eritmişti tabi ki. Aşkından her an patlayıp küçücük parçalara ayrılabileceğini düşünüyordu. Demek Henry'si ona oturup bir şiir yazmıştı ve o kadar çok seviyordu ki kendisine layık olmadığını düşünüyordu. Oysa Henry'nin ağzından çıkan her kelime Mindy için inanılmaz bir sanat eseriydi. Hatta Henry'nin kendisi de. Keşke Hart ailesiyle tanışıp onlara yarattıkları bu muhteşem varlık için teşekkür edebilseydi. Neşeyle öten kuşlara benzer tuhaf bir ses çıkarıp havada daireler çizmeye başladı. Kendini durduramıyordu. "Ah, Henry, Henry, Henry..." dedi hayaller alemine dalmış bir şekilde. "Senin elinden çıkan her şey inanılmaz olacaktır. Bundan eminim. Lütfen çekinme!" Bir kuş gibi cıvıldıyordu. Belki birazcıkta ciyaklıyordu.

Sözlerinden sonra gerçekten de bir an için kurtulacağını sanmıştı. Tabi hayalleri gerçekleşmedi ve hayalet burnunun dibine girip şiiri duymak istediğini söylemişti. Mindy'nin yüzü yaklaşınca Henry bir an için öldüğünü düşündü. Ruhu uçup gitmiş olmalıydı yoksa başka türlü hissetiklerini anlatamazdı. Beklentili gözlerin kendisini izlediğini görünce aklına ilk gelen şeylerden bir şiir oluşturmaya çalıştı. Güzel şeyler söylemeliydi. Yoksa karşısındaki hala 17 yaşında olduğunu düşünen Mindy ağlardı ve etrafa daha çok hayalet gelirdi. Yutkundu ve ciğerlerine olabildiğince hava ile doldurdu.

"Mehtaba karşı durduğunda
İnan fark görmüyorum aranızda
Neden diye sorarsan bana
Derim ki sen ve mehtap aynısınız aslında
Yalnız gönlüm durmuyor sensiz burada"

Ne saçmaladığının kendisi bile farkında değildi aslında. İlk aklına gelenlerle bir şeyler söylemiş, bir şiir oluşmasını ummuştu. Başardığını ümit ediyordu. Bir yandan da kendisine yardımcı olabilecek kurtulmasını sağlayacak birini görme amacıyla etrafa bakınıyordu. Şansızlığı bugün de devrede olacak ki kimse yoktu. Elleriyle duvardan destek almaya çalışsa da biraz daha aşağı kaymasını engelleyememişti. Bacaklarından destek alamıyordu. Aslında şuan beyninden bile destek alamıyordu. İstemsiz olarak ara ara durduramadığı titremelerle sarsılmaya devam etti. Daha bir kaç saat öncesine kadar mezun olacağına üzülüyordu. Şimdi ise eve giden trene binmeye razıydı.

"Mehtaba karşı durduğunda
İnan fark görmüyorum aranızda
Neden diye sorarsan bana
Derim ki sen ve mehtap aynısınız aslında
Yalnız gönlüm durmuyor sensiz burada"

Mindy kulaklarına inanamıyordu. Karşısında ki gerçek aşkıydı ve ona bir akrostiş yazmıştı! İnanılmaz bir akrostiş! Shakespeare duysa kıskançlıktan taş olup çatlardı! Havada taklalar atmamak için kendini zar zor durdurarak Henry'nin yanına yaklaştı. Uzanıp saçlarına dokundu, daha doğrusu dokunur gibi yaptı ve gözlerinde yaşlarla gülümsedi. "Beni ne kadar mutlu ettiğini bilemezsin Henry." dedi sesi titreyerek. "Bazen öldükten sonra dünyada hayalet olarak kalmış olmak beni mahvediyordu ama Tanrı'nın bir planı varmış. Bizi bir araya getirmek!" Dayanamayıp hıçkırıklara boğuldu. Elleriyle yüzünü kapatırken havada biraz geriledi çünkü Henry'sinin onu ağlarken görmesini istemiyordu. Mutluluktan bile olsa. Kalbi parçalanırdı. Derin nefesler alarak kendini sakinleştirdikten sonra, Henry'le burun buruna gelecek kadar yaklaştı. "Sonsuza kadar seninle olmanın bir yolunu bulacağım Henry." dedi iç çekerek. Şimdilik tek planı Henry'nin ölmesini beklemek ve onunla Hogwarts'da sonsuza dek mutlu yaşamaktı tabi ama buna daha çok vardı...

Şiirini okuduktan sonra aralarındaki kısa sessizlik hayaletin kendisinden tiksindiği ve bir daha onu görmek istemeyeceğinin yönünde bir işaret olabilir miydi?  "Beni ne kadar mutlu ettiğini bilemezsin Henry." Mindy  uzanıp saçına dokunduğunda bir an için umutlandığına kızdı. Ne zaman hayat onun için kolay olmuştu ki? Soğuk teması hissetmek Henry'nin midesinin düğümlenmesine yol açtı. "Bazen öldükten sonra dünyada hayalet olarak kalmış olmak beni mahvediyordu ama Tanrı'nın bir planı varmış. Bizi bir araya getirmek!" Bunları söyledikten sonra daha da yaklaştı. "Sonsuza kadar seninle olmanın bir yolunu bulacağım Henry." Neden böyle şeyler hep onu buluyordu? Kendisinin ölüp de hayalet olması mı daha korkunçtu yoksa Mindy ile sonsuzluk mu bilemiyordu. Bir plan yapmalıydı. Kaşlarını çatıp neredeyse yapışmak üzere olduğu duvardan uzaklaştı. Bunu yaptıktan sonra ölmezse bundan sonra hiç bir şey onu öldüremezdi. Boğazını temizledi. "Mi-Mindy. Sen-Seninle sonsuz-luktan ö-önce sana la-layık bi-biri olmak içi-n çalış-malıy-ım. Yo-Yoksa yüzü-yüzüne nas-ıl bakarım?" Başarmıştı işte. Şimdiye kadar bir hayaletle yaptığı en uzun konuşmayı yapmış ve kalp krizinden ölmemişti. Ya da korkudan. Ya da ağlamaktan. Ya da... "Şim-şimdi gidip çalış-çalışıp başarılı olmalıyım ki önün-önüne ge-gerçek bir erkek g-gibi çıkabile-yim." Yedi yılda öğrendiği kadarıyla Mindy böyle konuşmalardan hoşlanıyordu. Bu onun çıkış bileti olabilir miydi? Onun duraksadığını farkedince titrek bir selam verip önde yavaşça sonra da koşar adımlarla kendisini kütüphaneye attı. Kütüphanenin sessizliğine dikkat etmeden hızlı bir şekilde ilk bulduğu köşeye geçip neredeyse bayılırcasına yere yığıldı. Dizleri artık tutmaz olmuştu. Vücudundan soğuk terler boşanıyordu. Kendisini gören biri kriz geçirdiğini düşünebilirdi ve bunda haklı da olabilirdi. Gözlerini kapatıp başını kitaplığın birine yasladı. Kalkıp bir sandalyeye gitmeye bile gücü yoktu. Şurada huzur içinde ölebilirdi fakat bunu yapamazdı çünkü Mindy sonsuzluk için onun hayalete dönüşmesini bekleyebilirdi ancak.

Açılış şöleninde koca bir yaz boyunca görüşemediğim tüm arkadaşlarımla tek tek görüşüp hasret giderdikten sonra bulduğum ilk fırsatta yanımdan hiç ayırmadığım, hatta yol boyu trende de okuduğum, kitabıma sıkı sıkı sarılmış ve yanlarından ayrılmıştım. Arkamdan en azından bu gece bir yerlere kaybolmamamı söyleselerde onlara omzumun üzerinden küçük bir bakış attıktan sonra gülümsemiş ve koşarak salondan çıkmıştım. Şimdi ihtiyacım olan tek şey kitabımı okuyabileceğim sakin bir yerdi. Ravenclaw ortak salonu bunun için bu gece fazla kalabalık ve gürültülü olurdu. Birinci sınıfların büyülenmişcesine dekorasyona bakmaları çok hoşuma gitse de kitabımın çok az bir sayfası kalmıştı ve ben onu bitiremeden uyuyamayacağımı biliyordum. Bu yüzden kütüphaneye gitmeye karar vererek adımlarımın yönünü değiştirdim.

"Çünkü yüzyıllık yalnızlığa mahkûm edilen soyların, yeryüzünde ikinci bir deney fırsatları olmazdı." Derin bir nefes alarak kitabın son sayfasını okşadım bir süre. Yarın kahvaltıdan sonra ilk işim ağabeyime bu muhteşem kitap için teşekkür cümleleriyle dolu bir mektup yazmak olacaktı.

Nazikçe, adeta başına bir şey gelmesinden korkarak kitabın kapağını kapatmamla küçük bir gürültü duymam bir olmuştu. Açılış şöleni henüz bitmişken kütüphanede dolanan kişi birinci sınıf olamazdı. Bu yüzden gelen sesi önemsemeyip önüme döndüğümde yine küçük bir ses duymuştum. Oturduğum sandalyede hafifçe geriye kayıp, gelenin kim olduğunu görebilmek için başımı sağa çevirdiğimde ilerideki kitaplığın önüne adeta yığılmış olan Henry'i gördüm. Göğsü hızlı nefesler aldığını belli edercesine hızla inip kalkıyordu ve neredeyse tüm yüzü terden parlıyordu. Quidditch sahasından buraya kadar koşmuş olamazdı. Kriz mi geçiriyordu? Endişeyle kaşlarım çatılırken yavaşça yerimden kalktım ve ona yaklaşmaya başladım. Yanına diz çöktüğümde ne yapacağımı bilmiyordum. Yüzüne dokunmak için elimi kaldırdım fakat hemen geri indirdim. Ne yapmalıydım? Derin bir nefes aldıktan sonra dudaklarımı ıslatarak yerimde dikleştim. "Henry, iyi misin?"

Gerginliğini atamadığından hafifçe titremesi devam ediyordu. Ellerini yüzüne götürüp ovuşturdu. Derin nefesler alarak kendini sakinleştirmeye çalışıyordu. Hayatta korktuğu tek bir şey vardı o da hayaletti ama nedense bir hayalet kendisine aşık olmuştu. Kaderin kendisine oynadığı bir oyun muydu? Yoksa Henry artık şanssızlığının hayatını yönettiğini kabul mü etmeliydi? Ne yapacağını bilmeden kalp atışlarının sakinleşmesi için yaslandığı kitaplığın önünde oturmaya devam etti. Umut ediyordu ki kütüphane görevlisi kendisini görüp azarlamazdı. Bu sırada yanı başında kendisine seslenildiğini duyunca istemsizce irkilip aksi yönde eğildi. Mindy'nin kendisini bulduğunu ve az önceki romantik sözlerinin devamını istediğini sanıp daha da korktu. Hemen olduğu yerde kontrolünü kaybettiği sinirleri sebebiyle ağlayabilirdi. Tabi bir an için hiç tepki gelmeyince tüm cesaretini toplayıp gözlerini açtı. Karşısında bir rawenclaw öğrencisi görünce bütün vücudu bir rahatlamayla gevşedi. Kafasını toplamak için bir süre kızın yüzüne baktı. Aklını korkudan kaybetmek üzere olduğu için toplanması da uzun sürmüştü. Küçük bir sınıftı. Tanıyor muydu? Bir süre düşünmek için kendisine izin verdi. Bu sırada yerinden doğruldu ve üstüne başına çeki düzen verdi. Aynı anda kafasında lamba yandı. "Emerald. Evet iyiyim. Koştum da biraz ondan, yazın formdan düşmüşüm sanırım." Takımda olduğu için bu düşüncesi gayet normaldi. Yerinden doğrulup ayağa kalktı ve kendisini yan taraftaki sandalyelerden birinin üzerine bıraktı. Tüm bunların neden başına geldiğini düşününce sebebini hatırladı. "Kız kardeşimi gördün mü?" En azından ortak salondan çıkıp gelmesine sebep olan konuyu halledebilirdi.

Ona seslendiğimde irkilmiş ve benden biraz daha uzaklaşmıştı. Bu tepkisi üzerine daha fazla korkmaması için sessizliğimi korumuş ve bana tepki vermesini beklemiştim. Bir kaç saniye sonra gözlerini açtığında sanki karşısında başkasını görmeyi bekliyormuş gibi gözlerimi taradı. Beklediği her kimse, o olmadığımı anladığında vücudundaki rahatlama gözle görülecek cinstendi. Yerinde doğrulup üzerini düzelttikten sonra dikkatle yüzümü incelemeye başladı. Kim olduğumu hatırlamaya çalışıyor olmalıydı. Gözleri hafifçe kısıldıktan sonra aniden parladığında kafasındaki sorunun cevabını bulduğunu anlamıştım. Sorun değildi, üst sınıf olan bir Gryffindor'un kendisinden küçük bir Ravenclaw'ı hatırlamasını beklemiyordum. Fakat Henry beni şaşırtmıştı. "Emerald. Evet iyiyim. Koştum da biraz ondan, yazın formdan düşmüşüm sanırım." Neden içimden bir ses beni geçiştirmek için bu cevabı verdiğini ve aslında sorunun bu olmadığını söylüyordu? Yavaşça ayağa kalkıp yan taraftaki sandalyelerden birisine otururken şüpheyle onu izledim. Ne gizlediğini öğrenmek bana düşmezdi ama içimdeki meraklı Ravenclaw olayı çözmeye çalışıyordu. Derin bir nefes aldıktan sonra çok ilginçlermiş gibi önündeki kitapları incelemeye başladı. "Kız kardeşimi gördün mü?" Bu sorusuyla beynimdeki çarklar bir anda hızla çalışmaya başladılar. Henry ile bir muhabbetimiz yoktu. Peki neden onu tanıyormuşum, hakkında birçok şey biliyormuşum gibi bir hisse kapılmıştım? O anda Mindy'nin hülyalı hülyalı konuşmaları aklıma geldi. Bu Henry Hart'tı! Mindy'nin biricik aşkı! Yüzüme yayılan gülümsemeye engel olamazken kollarımı göğsümde kavuşturdum ve ağırlığımı diğer bacağıma verdim. "Maalesef... Neden Mindy'e sormuyorsun? Sana büyük bir mutlulukla yardım edeceğinden eminim."

Sorduğu soruların karşısında Emerald'ın yüzünde beliren gülümseme Henry'nin hiç hoşuna gitmemişti. Zaten sonrada beklediği cümleyle karşılaştı. "Maalesef... Neden Mindy'e sormuyorsun? Sana büyük bir mutlulukla yardım edeceğinden eminim." Alay mı ediyordu kendisiyle? Bir rawenclaw için fazla imalıydı söyledikleri. Kaşlarını çatmasına engel olamamıştı durum böyle olunca. Kısa bir süre ses çıkartmadan karşısındakine aynı alaycı bakışların karşılığını verdi. Bu sırada iyice kendisine gelmiş hissediyordu. Titremeleri durmuş, rengi düzelmeye başlamıştı. Artık fobisinin kontrol edilebilir duruma geldiğini farkedince ayağa kalktı. Emerald'dan çok daha fazla uzundu. "Bana burada olduğu söylenmişti o yüzden kütüphaneye geldim. Bilmiyorsan bilmediğini söylemen yeterli. Bir hayaletin duygularıyla alay etmene gerek yok." Mindy'den ölesiye korkmasına rağmen ikisinin durumu konusunda komik bir şey görmüyordu Henry. Eğer daha önceden böyle bir fobisi olmasaydı, Mindy'e çok daha iyi davranır en azından kendisi okulda olduğu sürece onu mutlu ederdi. Hayalet olarak yaşamanın kötü bir şey olduğu bariz belliydi. Hele kendisini öldürmesi... Henry istemsiz bir şekilde kasıldı. Dikkatini tekrar karşısındakine vermeden etrafına bakındı. "Gördüğüm kadarıyla burada değil zaten." Emerald'ın yanından geçip ilerledi. Sonra ona doğru döndü. "Senin gibi sırrı olan biri böyle davranmamalı." Memnuniyetsiz bir tavırla ona baktı.

Bakışları önce normale dönmüş, ardından da alaycı parıltılarla renklenmişti. Yavaşça ayağa kalktığında bir adım geriye gitmiş ve göz temasımızın kesilmemesi için başımı yukarıya kaldırmıştım. Boyu kaçtı bu çocuğun? "Bana burada olduğu söylenmişti o yüzden kütüphaneye geldim. Bilmiyorsan bilmediğini söylemen yeterli. Bir hayaletin duygularıyla alay etmene gerek yok." Aksi bir ses tonuyla konuşup, durduğu yerde iyice dikleştiğinde kaşlarım çatıldı ve bir adım daha geriye gittim. Benim Mindy ile alay ettiğim filan yoktu ki! Mindy buraya geldiğimde edindiğim ilk arkadaşımdı. Birbirimizin neredeyse her şeyini bilirdik. Bırakın Mindy'i, ben kimsenin duygularıyla oynayamazdım... Böyle düşünmesi canımı sıkmıştı. Kavuşturduğum kollarım çözülmüş, yavaşça tutunacak bir yer aramışlardı. Bir şeyler daha mırıldandığında onu dinlememiştim. Mindy ile olan konuşmalarımızı tartıyordum kafamda, ona bir saygısızlık mı yapmıştım acaba? Düşüncelerimle boğuşurken Henry'nin yanımdan geçtiğini ve kapıya ilerlediğini fark ettim. Kapıya bir kaç adım kala önce etrafına bakındı ardından tekrar bana döndü. Bir şeyi söylemek ile söylememek arasında kararsız kalmış gibi bakıyordu gözleri. "Senin gibi sırrı olan biri böyle davranmamalı." Ama bu, dudaklarından dökülen kelimelere engel olamamıştı anlaşılan. Söylediği şeyle bir adım daha gerilediğimde omuzlarım iyice çökmüştü. Elimde olsa şu an, şu masalardan birinin altına girer ve herkes uyuyana kadar bir daha çıkmazdım. Haberi vardı, biliyordu. Nasıl olmuştu bu? Mektup gönderirken çok dikkatli davranıyordum, o zaman yakalanmış olmam imkansızdı. Çenemin titremeye başladığını hissettiğimde yavaşça dudağımı ısırdım. Gerildiğim için saç diplerim kaşınmaya başlamıştı ama tutunduğum sandalyeyi bırakırsam düşeceğimi bildiğimden öyle kalmasına izin verdim. "Ne-Neyden bahsettiğini bilmiyorum." Dişlerim birbirine çarptığında onları sıktım. Derin bir nefes alarak sakinleşmeye çalıştım. Ya küçük sırrımızın öğrenildiğinden ailemin haberi olduysa? Her yıl trene binmeden önce sıkı sıkı tembihlemelerinin üzerine verdiğim sözleri tutmamış olduğumu düşüneceklerdi. Bunu acilen halletmeliydim. Gözlerimi hızlıca kapatıp açtıktan sonra tekrar yerimde dikleştim. "Ayrıca Mindy'e sonsuz bir saygım varken beni onunla alay ediyor olmamla itham etmen fazlasıyla sinir bozucu, bir o kadar da üzücü." Kitabımı almak için arkamı döndüğümde gözlerim dolmaya başlamıştı bile. Okulun ilk günleri zaten fazlasıyla duygusal olurdum. Masanın üzerindeki üç parça eşyamı topladığımda biriken yaşları da geldikleri yere geri göndermiştim. Ağlamanın ne yeri, ne de zamanıydı. Arkamı döndüğümde, umduğumun aksine Henry halâ buradaydı. Söyleyeceğini söylemiş, gitmek için manevrasını da yapmıştı. Ne demeye burada duruyordu ki?

Kızın birden sarsılması ve durumu reddetmesi önemli bir noktasına parmak bastığını gösteriyordu. Elinin ayağının titrediğini görmek ise şaşırmasına yol açmıştı. Kendi gözünde çok da önemli bir şey değildi bu ama belli oluyordu ki onun için ekstra acı bir konuydu. "Ayrıca Mindy'e sonsuz bir saygım varken beni onunla alay ediyor olmamla itham etmen fazlasıyla sinir bozucu, bir o kadar da üzücü." Sesinin titrediği uzakta bile olsa Henry tarafından farkedilmişti. Kızın masanın üzerindeki eşyalarını toparlamaya başlamasıyla kaba davranıp davranmadığını düşündü. Emerald kendisine dönüp bakana kadar onun ağlayıp ağlamadığını düşünüyordu. Sebebi neydi ki? Henry rahatsız olmuş bir şekilde konuşmaya başladı. "Bu o kadar da önemli bir konu değil. Neden üzüldün ki böylesine?" Artık gitmesi gerekiyordu. Kütüphane de biraz daha oyalanırsa Mindy peşinden gelmeye karar verebilirdi.  Tekrardan o hayaletle uğraşacak enerjisi kalmamıştı. Diğer konu hakkında yorum yapma ihtiyacı hissetmedi. Kız kardeşinin tekrar başına açtıklarını düşününce sinirleri bozuluyordu. Kathleen neden normal bir kardeş olamıyordu acaba? Onun yüzünden hayatı zorlaşmak zorunda mıydı? "Merak etme bir başkasına söylemedim." Bunu kızı rahatlatacağını düşünerek söylemişti. Artık gitmesi gerekiyordu gerçekten de. Arkasını döndü ve kütüphanenin çıkışına doğru yürümeye başladı.

"Merak etme bir başkasına söylemedim." Başkasına söylemedi mi? Sorun onun söylemesi değildi ki! Henry'nin böyle bir şeyi yapacağını zaten düşünmüyordum. Sorunum o bir şekilde öğrendiyse, herkesin bir şekilde öğrenebilecek olmasıydı. Bunu engellemenin bir yolunu bulmalıydı. Ama önce Henry'e bunun sorun olmayacağını, kendisine güvendiğini söylemeliydi. Bunu yapmak için bakışlarını ona çevirdiğinde kütüphaneden çıkışını son saniyede görmüştü. Derin bir nefes alıp olduğu yerde duruşunu dikleştirdi. Artık birbirlerinin bir sırrını saklıyorlardı. İşte bu, garip olacaktı...