İşte o gün gelip çatmıştı. Her genç kızın hayatında önemli bir yeri olan, büyük gün. Hoşlandığı erkeğe rezil olmak... Hannah Emerald'a söylene söylene yatakhaneden çıkmadan önce yaklaşık 18 kere dönmüş ve aynada saçını başını düzeltmişti. Sahaya inene dek şatonun içinde gördüğü her camdan yansımasını kontrol ederken bir yandan da avucunun içine hohlayıp durduğundan insanların tuhaf bakışlarına maruz kalmıştı.

Eğer işin ucunda Spencer olmasaydı hayatta bu riski göze almazdı.

Erken gelmişti. Bu yüzden onu beklerken sağa sola volta atıp derin nefesler alıyor ve kendi kendine telkinlerde bulunuyordu. Emerald bunu onun iyiliği için ortaya atmıştı, biliyordu ama Hannah Quidditch'ten ne anlardı? Ya da, Hannah Spencer yakınlarındayken neyi iyi yapabilirdi ki? Onu ne zaman görse tökezlemek suretiyle kafasını, kolunu veya herhangi bir yerini sert yüzeylere çarpıyordu. Geri kalan zamanı da saklanmaya çalışarak geçiriyordu zaten.

Sonuç olarak Spencer'la zaman geçirmiş olacaktı işte. Neden bu kadar dehşete düşmüş bir haldeydi ki? Çünkü Spencer bir Yunan tanrısına benziyor akıllı. Acaba bu bir randevu sayılır mıydı? Yok artık. Gözünde olabilecekleri canlandırdı. Süpürgede baş aşağı dönüp oraya buraya çarpmaktan son anda kurtulacak, belki de çarpacaktı çoğunlukta. Randevu sayılmasa iyi olurdu yoksa son yüzyılın en kötü randevusu olarak tarihe geçerdi.

Sonunda onu gördü. Sahanın bir ucunda, pırıl pırıl bir ışık huzmesi. Bir an için eski alışkanlığından dolayı saklanacak bir yer düşündü, sonra Spencer'ın kendisi için buraya geldiğini kendine hatırlatıp derin bir nefes aldı. "M-merhaba. Nasıl gidiyor?"

Güneş ışıkları masanın tam da bulunduğu kısmına vurmaya başlayınca Spencer bıkkın bir şekilde arkasına yaslandı. Ödevlerini bitirmek üzereydi. Biraz daha yaparsa kurtulacaktı ama onun bir gözü sahadaydı. Zaman geçmek bilmiyor ve nedensizce aklından çıkartamadığı Hannah'ı görmek için sabırsızlanıyordu. Bir kaç dakikalık beyin fırtınasının ardından erken gitmeye karar verdi. Eşyalarını toparlayıp odasına çıktı ve quidditch için kıyafetlerini değişti. Süpürgesini ve gerekli eşyaları da aldıktan sonra sahanın yolunu tuttu. Koridorda yürürken gördüğü arkadaşlarıyla ayak üstü kısa konuşmalar yaptıktan sonra canı sıkıldı. Sanki herkes onu durdurmaya çalışıyormuş gibi geliyordu. Aslında normalde böyle konuşmalar hoşuna gidiyordu ama şimdi tek istediği onu görebilmekti. Neden böyle takıntılı olmaya başladığını bilmiyordu. Görev bilincinden olduğunu düşünerek konunun fazla üzerine varmamaya karar verdi. Yaklaştıkça adımlarını sıklaştırdı bilinçsizce. Sahaya çıkan yola girince gözleri etrafı taradı. Bir kaç saniye içinde de onu gördü. "M-merhaba. Nasıl gidiyor?" Daha erken gelmediği için biraz pişmanlık duymaya başlamıştı ama yine de belli etmeden gülümsedi. "Merhaba! Çok bekletmedim umarım." Kutuyu yere koydu ve içinden snitchi çıkarttı. Aslında hemen başlamak istemiyordu. Hannah ile konuşmak ve onu daha çok tanımayı tercih ederdi. Kararsız bir şekilde duraksadıktan sonra tekrar konuştu. "Nasılsın? Antrenman için hazır mısın? Snitch ile ilgili bir şey anlatmayacağım zaten biliyorsun. Direk bırakıyorum ve süpürgelerimize binip yakalayamaya çalışıyoruz. Senin için de uygun mu? Başka bir fikrin varsa onu da yapabiliriz." Neler dediğinin farkında bile değildi çünkü dikkati tamamen Hannah'ın çillerine kaymıştı. Ne kadar da sevimli görünüyordu. Güneşin altında daha da tatlıydı.




#FFCC66

Onun ufacık merhabası Hannah'nın kalp atışlarının hızlanmasına yetmişti. Beraberinde getirdiği kutuyu yere koyup snitchi çıkarmasını izlerken hem hayranlık hem üzüntü karışımı bir şeyler hissetti. Hemen antremana mı başlayacaklardı? Belki de Emerald'ın ima ettiği gibi Art onunla vakit geçirmek için değil de, cidden herhangi birine yardım etmiş olmak için kabul etmişti bunu. Hannah'la hiç alakası olmayabilirdide...

"Nasılsın? Antrenman için hazır mısın? Snitch ile ilgili bir şey anlatmayacağım zaten biliyorsun. Direk bırakıyorum ve süpürgelerimize binip yakalayamaya çalışıyoruz. Senin için de uygun mu? Başka bir fikrin varsa onu da yapabiliriz." İşte, diyordu kafasında Emy'nin sesi. Fırsat eline geçti. Konuşacak bir şeyler bulabilirsin. Spencer'ın bakışlarının yüzünde gezinmesi pek yardımcı olmuyordu doğrusu ama kendini zorladı. "Ehm. İyiyim sanırım ama çok -çok hazır hissetmiyorum. Biraz heyecanlıyım galiba." Duraksayıp gözlerini Spencer'ın altın sarısı saçlarından almaya çalıştı. "Sen maçlara çıkmadan heyecanlanıyor musun? Eğer sakinleşmek için bir kaç taktiğin varsa ee- duymak isterim. Bu halde başlarsam pek bir şey yapamamaktan korkuyorum." Sesi cümlenin sonuna doğru çatlamıştı. Bu cümleleri kurmuş olması bir mucizeydi. Yüzüne düşen saçları gergin bir şekilde arkaya itti. "Bu arada, sen nasılın? Seni bir şeylerden alıkoymuyorumdur umarım." Sözü biter bitmez Art'ın burada olmasa ne yapacağını gözünde canlandırmaya başladı. Muhtemelen kızların peşinden ayrılmayan, pek yakın arkadaşı Julius'la Hannah'dan çok daha güzel kızlarla vakit geçiriyor olurdu.