Hogwarts'da mükemmel bir gündü. Hava güneşliydi ve ben her zamanki gibi çok neşeliydim. Bu güzel havada yürüyüş yapmak çok güzel olurdu. Pho'yu da alıp göl kenarında yürüyüş yapmaya karar verdim Hem de şu düğün ile ilgili bir iki şeyi konuşacaktık.

Pho'nun odasına geldim ve "Ben geldiiim!" diye bağırarak kapıyı açtım. İlginç, odada kimse yoktu. İn cin top oynuyordu. Cam da açıktı. Bir rüzgar esse tüm kağıtları darmadağın olacaktı. Pencereye doğru yavaşça yaklaştım ve camı yavaşça kapattım. Daha sonra, masasının üzerine düzenlemeye başlamıştım ki gözüme bir kağıt ilişti. Elime aldım ve okumaya başladım.

'Gidiyorum.
İnan nedenini ben bile bilmiyorum fakat gitmeliyim.
Seni seviyorum'

Bu da ne demek oluyordu? Bu Pho'nun yazısı değildi. Kesinlikle onun değildi. Onun değilse kimindi ve Pho hangi cehennemdeydi? Kesinlikle Weaf'den geliyordu bu... ya Pho, o neredeydi? Endişelenmeye başlıyordum. Kafamda milyarlarca soru işareti oluşmuştu.

Koltuğa oturdum ve gözlerimi kapttım. Yalnızca Pho'yu düşünüyordum ve aklıma ilk gelen yere cisimlendim. O an bir şey olduysa dayanamazdım... Gözlerimi açtığımda Vişne Bahçesi'ndeydim. Etrafıma bakındım ve "Phoooo!" diye bağırdım. Hiç ses yoktu. Yalnızca bir iki kuş cıvıltısı ve yaprak sesleri. Biraz da rüzgar...

Yavaş yavaş yürümeye başladım. Neredeyse tüm bahçeyi altüst etmeme rağmen onu bulamamıştım. Acaba hislerimde yanılmış mıydım?

Bir yerden usulca akan bir ırmağın sesini duydum ve o sese doğru yürümeye başladım. Yürdükçe ırmağı daha rahat görebiliyordum. En son gördüğüm ırmağın kenarına uzanmış bir silüetti. Çok tanıdıktı. Tanrım, bu Pho'ydu. "Phoooooo!" diye bağırdım ama hiçbir tepki yoktu.

Ayağımdaki aptal topukluları çıkardım ve ona doğru koşmaya başladım. Yanına gittiğim anda kendimi yere attım ve ona usul usul tokat atmaya başladım. Belli ki, kendinden geçmişti....

Gözümü açtığımda ilk gördüğüm şey yatağımın kenarındaki komidinin üzerinde duran unichorn maketiydi. Buraya nasıl geldiğimi hatırlamıyordum. Usulca doğruldum. Bir yerlerden müzik sesleri geliyordu. Temkinli adımlarla çocukluğumun anılarıyla dolu odamdan çıktım. Şimdi müzik sesini daha iyi duyabiliyordum. Etrafıma bakındım. Hayır kimse yoktu. Ses aşağı kattan geliyordu. Merdivenleri gıcırdatmamaya özen göstererek ilk basamağa adımımı attım. Hayret, gıcırdamamıştı. Diğer basamakları da aynı özenle indikten sonra müzik sesine yoğunlaştım.

' Bir küçük ayıcık, minik bir kulübede yaşarmış...'

Adımlarımı hızlandırmıştım fark etmeden. Asamı aradım, bulamadım. Bir korku dalgası fethetti içimi. Sahte telkinlerle avutmaya çalıştım kendimi. Ses nereden geliyordu?

'Baba ayı çok şişmanmış... '

Mutfak! Evet evet mutfaktan geliyordu. Temkinli olmaya özen göstererek adımlarımı sıklaştırdım ve mutfağa yöneldim. Mutfak kapısı bir iki santim aralıktı. Kapının önünde bekledim bir kaç saniye kadar. İçerine ne bulacağımı bilemiyordum.

' Anne ayı çok zayıfmış...'

Bu benim şarkım! Bizim yarkımız! Annemle...

'Küçük ayı çok şirinmiş...'

Bir kadın gülücüğü! Evet duyduğum bir kadın gülücüğüydü! Dayanamadım ve kapıyı tamamen açtım. Arkası dönük yemek yapan bir kadın ve yanında... O bendim! Kaç yaşındaydım? BElki üç veya dört. Önemli miydi?

'Çok mutlu yaşarlarmış...'

Kalakalmıştım. Küçük kız arkasını dönüp bana baktı ve gülümsedi. Annesinin eteğini çekiştirerek beni işaret etti. Annesi bana döndü ve o an dehşete düştüm.

-Pho! Uyan lütfen Pho!!

Gözlerimi hafifçe araladım. Anne'in endişe dolu suratını fark ettim ilk önce. Belli ki durumu öğrenmişti, yoksa burda olduğumu tahmin edemezdi. Bu iyi bir şey miydi yoksa kötü müydü, muhakeme edecek enerjiyi kendimde bulamadım. Hala gördüğüm rüyanın beni düşürdüğü dehşet denizinden çıkamamıştım. Ağzımdan çıkan tek cümle şu oldu :

-Yüzü yoktu...