Xavier Hargrove

YAĞMUR ALTINDA ÖZGÜRLÜK DANSI
ST. MUNGO BÜYÜCÜ HASTANESİ | ODA 356

St. Mungo Sihirsel Hastalıklar ve Tedavi Merkezi'nin koridorlarında, sessizlik hakimdi. Koridorların yalnızca loş ışıkları ve uzaktan gelen fısıltılar, bu ıssız yerdeki tek eşlikçilerdi. Xavier Hargrove, bir zamanlar güçlü ve heybetli olan, ancak artık sağlığının kötüye gitmesiyle yataklara mahkum olan adam, kafasında yankılanan seslerin esiri olarak bu sessizliğe gömülmüştü. Kıvrılan koridorlardan geçenler, Xavier'ın odasına gelmeden önce onu duvarlara dayanmış, gözleri uzaklara dalmış bir şekilde görebilirdi. Zihni, karanlık bir labirentin içinde kaybolmuş gibiydi. Her köşede, her dönüşte, Elijah'ın silüeti belirmeye başlardı. Onun aşkı, koruyucusu, ancak şimdi ona bir huzursuzluk kaynağı olarak görünüyordu. Xavier'ın odasının kapısını araladığınızda, içeriden gelen sessizlik bir rüzgar gibi sizi karşılardı. Xavier, yatağında sessizce uzanırken, gözleri karanlıkta kaybolmuş gibi görünürdü. Ancak, onun içindeki fırtına, sessizliğin ötesinde yankılanıyordu. "Sus! Lütfen, sadece sus!" diye mırıldandı Xavier, kafasında yankılanan seslerle mücadele ederken. Ancak sessizlik, onun isteğine rağmen, Elijah'ın figürünü canlandırmaya devam ediyordu. Aşkla baktığı adamın yüzü, Xavier'ın zihninde kıyametin habercisi gibi belirirken, onunla konuşanlar da hala oradaydı, onu mahkum eden ve kafasını dolduran. Zaman, Xavier için anlamsız bir kavram haline gelmişti. Günler, haftalar, aylar... hepsi birbirine karışmıştı. O sadece Elijah'ı görmek istiyordu. Belki de onunla konuşabilsin, ona son kez sarılabilse, belki de içindeki bu sesler susturulabilirdi. Ancak gerçeklik, ona acımasızca yüzünü çeviriyordu. St. Mungo'nun sessiz koridorlarında, Xavier'ın iç savaşı devam ediyordu. Sağlığı kötüye gittiği için buraya hapsedilmişti, ancak asıl hapishanesi, kendi zihninin içindeydi. Elijah'ın hayaleti, onu asla bırakmayacak gibi görünüyordu. Kafasındaki seslerin sahibi artık tamamen Elijah'a dönüşmüştü. Yeğeninin sesi, çağrısı, onu adeta büyülemişti. Gözlerini kapattığında, Elijah'ın çıplak vücudu, gözlerinin önünde canlanıyordu, onu kendine doğru çağırıyordu. Korku ve çaresizlik arasında sıkışmış Xavier, bu hayaletin varlığını reddetmeye çalışsa da, onun çağrısına direnemiyordu. Zihnindeki labirentlerde, gerçeklik ve hayal arasında sıkışmıştı. Artık Elijah'ın bedeninin çekiciliğine kapılmış, ona doğru adımlarını atmak istiyordu. Yatağında kıvrılıp duran Xavier, gözlerini sıkıca kapattı ve Elijah'ın çağrısına kulak verdi. Onun sesi, onu delicesine çekiyordu. Kafasındaki seslerin, Elijah'ın kışkırtıcı sesiyle birleştiği bir noktada, Xavier'ın içindeki son direnç kırıldı. "Benimle gel, Xavier," diye fısıldadı Elijah'ın sesi, odanın içinde yankılanarak. "Buradan kaçalım. Özgür olalım." Xavier, kendi ruhunun karanlık sularında boğulurken, Elijah'ın çağrısına boyun eğdi. Yeğeni karşısında anadan doğma bir şekilde duruyordu. Gözleri ile vücut hatlarını süzdü. Tam hayal ettiği gibiydi. Artık gerçeklikten kaçmak istiyordu. St. Mungo'nun duvarları arasında tutsak olmaktansa, Elijah'ın hayaletiyle birlikte olmayı tercih ediyordu. Gözlerini tekrar açtığında, odanın sessizliği onu karşıladı. Ancak bu kez sessizlik, içindeki fırtınanın öncüsüydü. Xavier artık kendi kararını vermişti. Elijah'ın çağrısına yanıt vermek için, onun hayaletiyle birlikte karanlığa doğru kayıyordu. Xavier, kendi içindeki çatışmayı sonlandırarak Elijah'ın çağrısına yanıt verdi. Yavaşça yatağından kalktı ve hayaletimsi Elijah'ın karşısına adım attı. İkilinin dudakları birbirine yaklaştı ve sonunda buluştu. Bu öpücük, yıllar boyu özlemle dolu, kayıp zamanların acısını dindiren bir an gibi hissettirdi. Elijah, Xavier'ın elini sıkıca tuttu ve onu St. Mungo'nun koridorlarından çıkararak özgürlüğe doğru yol aldılar. Karanlık koridorların içinden, aydınlık bir geleceğe doğru ilerliyorlardı. Xavier, Elijah'ın rehberliğinde, artık geçmişin hayaletlerinden kurtulmuş, yeni bir başlangıç için hazırdı. Hastaneden ayrıldıklarında, serin gece havası onları karşıladı. Ay ışığının altında, Elijah ve Xavier, birlikte yürümeye devam ettiler. Havada süzülen rüzgar ile beraber üzerine yağmur damlaları düşmeye başladı. Ay ışığının altında, Elijah ve Xavier, birlikte yürümeye devam ettiler. Havada süzülen rüzgar, gittikçe yoğunlaşan yağmur damlalarıyla birleşerek ikilinin üzerine düşmeye başladı. Xavier, Elijah'ın yanında huzurlu hissediyordu, ancak bir anda Elijah'ın bedeni bir hayalet gibi kayboldu ve Xavier yalnız başına kaldı. Yağmur, Xavier'ın tenine serin bir dokunuşla inmeye başladı. Xavier, kafasını gökyüzüne kaldırdı ve yağmurun ritmine kapılarak çılgınlar gibi dönmeye başladı. Islanmış saçları yüzüne yapışırken, gözleri kapanmıştı ve kahkahaları yağmurun sesiyle birleşiyordu. Birden, Xavier duraksadı ve başını dik konuma getirip gözlerini açtı. Elijah yoktu. Hayaleti, artık yanında değildi. Xavier'ın yüzünde, bir lanet kırıcının kurnaz gülümsemesi belirdi. Yıllar boyunca lanet kırıcı olarak çalıştığı için, çoğu büyüde ustalaşmıştı ve bu yeteneği şimdi ona gerçek bir güç sağlıyordu. Islak saçları yüzüne yapışmış, sinsi gülümsemesiyle Xavier, asası olmadan cisimlendi.

-son-