Günün son dersine girmek üzere köşeyi dönmeden önce, ikizim ''Yoğun geçen günlerden nefret ediyorsun, öyle değil mi?'' diye sormuştu. Yanlış hatırlamıyordum, öyle değil mi? Ve evet, yoğun geçen günlerden gerçekten nefret ediyordum. 'Sadece eğlenin,' mi? Yeni Aritmansi sınıfının duyuru panosuna asılmış -özenle yazıldığı belli olan nota bakarken içimden, ciddi olamazsın, diye geçirdim. Bunun nasıl olduğunu bilmiyordum. Aritmansi'yle ilgili bir şey bilmiyordum. Sınıfta oluşturulmuş yeni ortamın harika mı, vasat mı olduğunu bilmiyordum. Bilmediğim ne çok şey vardı! Fakat en sinir bozucu olanı; neden burada olduğum hakkında hiçbir fikrim yoktu. Sınıfa erkenden gelmiştim. Beynimin ücra bir köşesinden gelen, şapşallığın dorukları, diye fısıldayan bir ses duydum ve aldırmadım. Saatimin durmasının bunda bir etkisi olabilir, öyle değil mi, diye iğneleyici bir tonla söylendim. Aritmansi'nin sandığım kadar kötü olmama ihtimaline sıkıca tutunmaya çalıştım.

''Acaba yanınıza oturmama müsaade edecek misiniz, mösyö?'' Francine'in son kelimeyi özellikle vurguladığına kalıbımı basabilirdim. Sahiden, Fransız olmamla dalga geçmeyi ne zaman bırakacaktı? Aslında bundan memnun olduğumu bile söyleyebilirdim. Böylesine güvensiz ve sinirli birinin benim yanımda evrim geçirerek, adını -Maya- da yansıtan şekilde, neşe saçan -pekala, bazen bununla moral bozduğu söylenebilirdi- bir bal arısına dönüşmesi şaşırtıcıydı ve bir şeylerde iyi olduğumu hissettiriyordu. Yüzüme yerleşen geniş gülümsemeyi silmeden, sırada uyuşukça kaydım ve koyu Fransız aksanımla, ''Elbette, madam,'' diye seslendim. Francine oturduğum sıraya gelirken duvardaki, daha doğrusu sınıfın genelindeki değişikliği gördü ve alayla konuştu: ''İyi mi, kötü mü olduğu bilinmez ama bir şeylerin değiştiği söylenebilir.''

"Evet, yine başlıyoruz."
Francine her zamanki umursamazlığıyla yanımda oturuyordu. Ona katıldığımı belirten bir ifadeyle başımı salladım. Aniden takındığım ciddi tavırlar beni bile şaşırtıyordu. Bunu yapmayı bırakmalısın, dostum, diye geçirdim içimden. Profesör Croditier sınıfa girdiğinde bazı kızların gözlerini ondan alamadığını fark ettim. Beşinci sınıf: Hormonların en tehlikeli şekilde kıpırdamaya başladığını dönem, diye söylendim. Benim Profesöre tek yorumumu sorarsanız; biraz fazla kibardı sanırım. Demek istediğim, Hogwarts'ta görmeye alışık olduklarımız... Kısa kesiyorum, evet, ben, Abéyard Euderyn, kesinlikle anarşiye eğilimli bir oğlandım.

Profesör Aritmansi'nin kolaylıklarından bahsederken Francine'e döndüm ve, ''Kötü değil.'' diye mırıldandım. Doğru söylemiştim; o kadar kötü değildi. Kendimi biraz zorlasam eğlenceli olduğunu bile iddia edebilirdim fakat yanımda oturan dobra kızın yanında, buna cesaretim olduğunu sanmıyordum. Evet, evet. Biz Hufflepuff'lar adil olduğumuz kadar cesur değildik; kabul edilmesi gereken bir gerçek! Sağıma döndüğümde karşılaştığım Francine'in alaycı bakışları bile ürpermeme neden oluyordu, ki bu da kabul edilmesi gereken diğer bir gerçekti.

Aritmansi'nin tarihiyle ve bu konuyla ilgili bildiğim tek şey olan '7 sayısı'yla alakalı -sıkıcı- ve uzun bilgiler aldığımız sırada, Francine'in o kamaşmış gözlerle bakan kızlardan olmadığını fark ettim. Profesöre hayranlıkla değil, -onda görmeye pek de alışık olmadığım- büyük bir ciddiyetle bakıyordu. İş derslere gelince benim tavrımın değişmesi gibi, onunki de değişiyor olmalıydı. Francice'in o telaşlı -ve bazen sinir bozucu- görüntüsünün ardında, duygularını nerede sakladığını merak ettim; büyük ihtimalle kapağı sıkıca kapatılmış, tozlu bir kavanozda.

Tanrım! Bütün kızlar utanmasalar ağızlarının suyunu akıtarak dinleyeceklerdi dersi. Hayır, anlamıyordum. Profesörlere o gözle bakmak ne işlerine yarıyordu. Tamam yakışıklılığından dolayı beğenebilirlerdi ama bazıları hayaller bile kuruyordu. İşte bu bana gerçekten çok saçma geliyordu. Profesörün biraz fazla kibar olduğu söylenebilirdi. Biraz da yakışıklı... Neler düşünüyordum ben? Hadi ama Francine, kendine gel! diye içimden geçirerek silkindim. Ben, herkesin arkasından 'sevgilisi hatta arkadaşı bile olmayan, sinirli, dobra kız' diye konuştukları kişi, ben bunları söylemezdim.

''Kötü değil.'' Abélard, dikkatimin derse kaymasına sebep olmuştu. O sevdiyse, bende sevebilirdim -belki-. Profesör gerçekten anlaması güç sorular yazmıştı ama zorluk, benim ilgimi çekmişti diyebilirdim. Artık daha ciddi bakıyordum profesöre ve tahtaya yazmakta olduğu sorulara. Abélard'a baktığımda, kendimde olduğu gibi aynı kişiyi göremiyordum. Söz konusu dersler olunca değişiyorduk. Gözle görülür anlamda değişiyorduk. Ve Abélard'ın bakışlarına bakılırsa, onun da aynı şeyi düşündüğüne yemin edebilirdim.

"Sanırım, güzel olabilir." dedim benden beklenmeyecek bir şekilde. Bu derse o kadar önyargılı başlamıştık ki, bütün düşüncelerim negatif yöndeydi. Ama artık biraz farklı düşünüyordum. Çoğunluğu kız öğrenciden oluşan sınıf, dersi anlamakta güçlük çekiyor gibiydi. Hatta 'neden bu dersi seçtim?' diye söylenenler bile vardı. Ama ben, pek umursamıyordum.

Tanımadığım her şey birleşip Aritmansi dersinde üstüme geliyor olabilir miydi? Olasılıklar konusunda tartışabilirdim. "Sanırım, güzel olabilir." Ondan duymaya alışık olmadığım bir cevap seçmişti, benimse bunu düşünmek yerine derse dikkatimi vermem gerekiyordu. Sahiden, Francine de tıpkı benim gibi Aritmansi hakkındaki ön yargılarını yavaş yavaş yitiriyor gibiydi. İstemsizce başımı çevirip ona baktığımda, Profesör Croditier'a tiksintiyle hayranlık arası bakışlar fırlattığını gördüm. Profesör, sandalyesinden sınıfı gözlerken, -şaşıracaksınız ama, ben de dahil- sınıftaki herkes boş parşömenlerini tahtadaki soruların cevaplarıyla doldurmaya çalışıyordu. Yüzlerinde belirgin olan tek şey buruşuk bir ifadeydi. Profesör Croditier kolay düzeyle başladığını söylemesine rağmen, Aritmansi sınıfı afallamıştı. Bense tahmin ettiğim kadar zorlanmamıştım. Üçüncü soruya gelebildiğime bile şaşıyordum. Cevap 24.920 olmalıydı, evet. Eğer olmazsa intihar edebileceğimi sanıyordum.

Francine soruların kendi terimiyle 'feci' kolay olduğunu söylediğinde kendimi Profesör'e amacının ne olduğunu sormamak için zor tuttum. İç sesimin, bir Hufflepuff'tan beklenmeyecek davranış, diye mırıldandığını duyabiliyordum. Hırslı sayılmazdım ama yetinebilen biri olduğumu da sanmıyordum. Önümdeki sırada oturan kızın ''Hey, o lanet aksanını kullanmadan, üçüncü sorunun cevabını söyler misin?'' deyişinden sonra, önceliklerimi tekrar gözden geçirmem gerektiğinin farkına vardım. Aritmansi, cidden mi?

Kıza bakmadan, başımı iki yana salladım ve kağıdıma döndüm. Duyduğum ses neşemi yerine getirmeye yetmişti: ''Eğer o lanet olası Fransız aksanını duymak istemiyorsan, sınıftan çıkıp gitmen gerekecek.'' Francine, her zamanki gibi günü kurtarıyordu. Onunla kısmen zıt olduğumuzu rahatlıkla söyleyebilirdim. O duygularını gerçek anlamda yaşardı, bense kimsenin bilmesine izin vermeden. Yüzüne bakarak güldüm, ve ''Oh, kesinlikle,'' dedim ve sorularla ilgilenmeye devam etmeden önce, önümde oturan kızdan tehditkar bir bakışı esirgemedim.

Francine'in, önümde oturan kızı kelimenin tam anlamıyla 'mors etmesinden' sonra, beynimdeki düşünceler de yerlerine oturmuş gibi görünüyordu. Soruların daha kolay gelmesi de şaşılacak bir gelişmeydi. Profesör Croditier'a bakan kızların yüzlerini bile daha az sinir bozucu hale getiren neydi? Bunu umursamadım ve her zaman takındığım 'şıpıdık' tavrına hızlı bir geçiş yaptım. Ben soruları bitirmiş, yüzümde şapşal gülümsememle parşömenime bakarken, Francine'in "Oo çok hızlısın bakıyorum, mösyö." demesi kadar gaza getiren bir şey olabilir miydi? Pek sanmıyordum. Bu her şeyi kolaylıkla beğenmeyen kızdan birkaç çift iyi söz duymanın beni gülümsettiğini rahatlıkla söyleyebilirdim.

Sınıftaki değişiklikleri izlemekten sıkıldığımda, en uyuşuk sesimi kullanarak, ''Biliyor musun, aslında dördüncü ve beşinci sorudan emin değilim.'' diye mırıldandım. Profesörün delici bakışları, fısıldaşan kişilerin üzerinde birkaç saniye kadar dolandıktan sonra gözlerimi tekrar önümdeki parşömene diktim. ''Vay, bizi susturmak için kelimelere ihtiyaç duymuyor.'' diyen bir kız sesi duyduğumda, sesin Francine'e ait olduğundan, dördüncü ve beşinci sorudan olmadığım kadar emindim.

Alışık olmadığım bir rahatlıkla Aritmansi sorularını kontrol ederken, Francine'in meraklı sesiyle irkildim: ''Gerçekten, bunun bir sırrı var mı?'' Bu soruyu cevaplayabilmek, daha doğrusu 'sahi' birkaç kelimeden uzaklaşıp, geçiştirmek, önümdeki Aritmansi problemlerini çözmekten çok daha kolaydı. Oh, bir bakalım, diye düşünüp başımı yukarı kaldırdığımda, dersin sonuna gelmek üzere olduğumuzu, herkesin ellerindeki parşömenleri Profesör Croditier'ın masasına bıraktığını gördüm. Kimilerinin yüzünde hayranlık, kimilerininkinde telaş, kimilerininkinde ise kaygı vardı. Benim takınacağım ifade belliydi: Şapşal bir gülümseme, tam da Abélard Eudeyn'a yakışır şekilde.

Edindiğim neşe yok olmadan, bir an önce cevapladım: ''Rahatça çözebiliyorsun, demek istediğim... kızlar yerine rakamlarla muhattap olduğunda.'' Francine, beni alaya aldığında yaptığı gibi dudağını gerdi, başını yukarı aşağı salladı. Yüzüne acır gibi bir ifade yerleştirdi ve, ''Bunun derslerin dışında herhangi bir yararı olduğunu sanmıyorum, mösyö.'' dedi. Elbette olmuyor, ne sanıyordun ki, diye sormak istesem de, suratımı buruşturdum ve onun konuşmasını taklit ettim. Onu güldürmek, başka birini güldürmek gibi hissettirmiyordu. Dersin birazdan biteceği aklıma geldiğinde ayağa kalktım, hala şapşalca sırıtıyordum. Francine'in omzuna dokundum, ''Siz öyle sanmaya devam edin, madam.'' dedim ve parşömeni Bay Croditier'ın masasına bıraktım. Geri dönerken hala birkaç adım ötemdeki kızın, Francine'in taklidini yapıyordum.

Yanımda oturan kızın sakince kalkıp ödev parşömenini Profesörün masasının üstüne koymasını izlerken, hiçbir şey sandığın gibi gitmedi, bu iyi bir şey tabii, ama yine yanıldın, diyen iç sesime alaylı bir ifadeyle baktım. Sınıftaki manzarada değişen hiçbir şey yoktu. Bu kadar kasılmaktan sıkılıp sıkılmadıklarını düşündüğüm birkaç Slytherin ve geneli oluşturan hayran bakışlı kızlar, durumdan pek de hoşnut görünmeyen, kesinlikle farklı bir ırktan olduğunu sandığım bir adam. İşlerin tıkırında olduğunu düşünmemi sağlayan şeyin Aritmansi dersinden hoşlanmam mı, Francine’le geçirdiğim –eğlenceli- dakikalar mıydı, bilmiyordum.

Sınıf boşalmaya yüz tutmuşken, Francine de dersin kötü geçmediğine dair sinyaller veriyordu. Ben kağıdımı vereli çok olmuştu, sıra Francine’deydi. ‘‘Burada biraz daha kalırsam kötü şeyler olacak,’’ diye mırıldandım, herhangi birinin beni duymadığının farkında olmayarak. Bazen kendi kendime mırıldanmamı sağlayan her şeyi ‘sinir bozucu’ olarak tanımlayabilirdiniz. Ders çıkışında ağzımdan taşan kelimelere sebebiyet verenler ise, Croditier’ın etrafını saran kızlardı. Belki de kıskançlık ediyorsundur, dedi iç sesim. Ona ettiğim küfür beni cehenneme sokmaya yeter miydi? Pek sanmıyordum. Francine’le birlikte sınıftan çıkarken, kızın gülümsemesi ‘‘Sonunda bir gün daha bitti.’’ Dedikten sonra daha da belirginleşti.