Dersten çıkmış odama doğru yürüyordum. Tanrım, hamilelik çok ilginç bir şey. Yani, hiçbir yerde tam anlamıyla tek başıma değildim. Gittiğim her yere kızım da benimle birlikte geliyordu.

Odama girerken kızımla konuşuyordum. Çoğu kişi muhtemelen beni deli falan zannederdi ama onunla konuşmak garip bir şekilde hoşuma gidiyordu. Odanın kapısını açtım ve içeriye girdim. Her yerde kırmızı güller vardı. Ama her yerde. Hiçbir şey görünmüyordu. Yalnızca güller vardı.

- Bunlar kimin başının altından çıkıyor sence minik cadı? dedim gülerek.

Erkenden Amié'nin odasına gelmiş, ortamı istediğim gibi hazırlamıştım. Uzun ve yorucu birkaç saatin ardından her şey istediğim gibi olmuştu. Saate bakıp dakikaları sayıyor, Amié'nin dersten çıkışını bekliyordum. Nihayet geçmek bilmeyen zaman geçti. Amié koridorda göründü ve ben heykellerden birinin arkasına saklandım. Kendi kendine konuşuyordu sanırım. Gülümsedim. Eskisi gibiydi. Hiç değişmemişti Amélie'm.

- Bunlar kimin başının altından çıkıyor sence minik cadı?

Odaya bir bakış atmıştı. Beklemediği belliydi. Gördüğü manzara gerçekten etkileyiciydi. Her yer gül yapraklarıyla doluydu. Kırmızı onun en sevdiği şeydi, onu mutlu etmekse benim... Arkasından yavaşça yaklaştım. Elini karnına koydum, yanağına masum bir öpücük kondurdum. Sadece gülümseyerek onu seyrediyordum.

Hiç beklemediğim bir anda arkamdan birisi elimi tuttu ve karnıma dokundu. Hemen peşine yanağıma bir öpücük kondurdu. Tanıdık bir kokuydu. Tıpkı çilek gibi. Ahh, canım çilek çekmişti...

Kafamı çevirdim ve:

- Roy, tüm bunlar... ? dedim.

Bu çocuğun içindeki şövalyeye gerçekten bayılıyordum. İstediği zaman öylesine romantik oluyordu ki...

Her gördüğümde birkaç kat daha güzelleşen yüzüyle bana baktı.

- Roy, tüm bunlar...

O anda onunla ilgili bir şeyler hissettim. Ah, tabi ya. Canı çilek çekmişti.

- Çilek ha? Çok özür dilerim bunu tahmin etmeliydim.

Keyfim kaçmıştı. Kusursuz olmasını istiyordum halbuki.

- Çilek yok, ama çilek likörü ikram edebilirim. Hem de, küçükhanıma da zarar vermez. Ah, bu arada.

Neredeyse unutuyordum. Özel olarak seçtiğim bir demet gülü Amié'ye verdim.

- Üzgünüm Amié ama bunlar sana değil. Prensesime.

"Çilek ha? Çok özür dilerim bunu tahmin etmeliydim. Çilek yok, ama çilek likörü ikram edebilirim. Hem de, küçükhanıma da zarar vermez. Ah, bu arada." dedi ve bir demet gülü bana verdi. Belli ki özenle seçilmişlerdi.

- Üzgünüm Amié ama bunlar sana değil. Prensesime. dedi.

Kızımın şimdiden çok tatlı ve yakışıklı bir abisi vardı. Roy gibi birisi tarafından sevilmek gerçekten çok özel bir şeydi. Ona sarıldım ve:

- Roy, tüm bunlara hiç gerek yoktu ama kızım ve ben çok mutlu olduk.. dedim gülümseyerek.

- Roy, tüm bunlara hiç gerek yoktu ama kızım ve ben çok mutlu olduk..

Sarıldı. İçimdeki şey çok yakın bir dost olmasından öte değildi; ama eski günlerdeki gibi desteğiyle iyi hissettiriyordu şefkatli kolları. İyileşmeyi bekleyen çocuklara sarılan anne gibiydi dokunuşu.

Ve şimdi benim küçük Amélie'm anne oluyordu.. Sanırım onun adına daha mutlu olamam.

- Amié. Hiç haber vermiyorsun ama. Senden duymayı isterdim küçükhanımın haberini.

Ellerine küçük birer öpücük kondurdum.

- Umarım senin gibi olur. Zeki, başarılı, çekici ve şefkatli..

"Amié. Hiç haber vermiyorsun ama. Senden duymayı isterdim küçükhanımın haberini. " dedi ve nazikçe ellerimi öptü. " Umarım senin gibi olur. Zeki, başarılı, çekici ve şefkatli.."

Gerçekten acaba nasıl bir kişiliği olacaktı. Gözlerim daldı ve düşünmeye başladım. Büyü güçleri olduğu için kesinlikle yaramaz olacaktır ama..

- Roy, bunlar çok tatlı sözler. Emin ol kızım da çok sevinmiştir dedim ve elimi onun omzuna koydum.

Gözlerim dolmuştu. Bu hamilelik yüzünden gerçekten çok aşırı duygusal olmuştum.

Gözleri dalmıştı. Düşünmesi için rahat bırakmak istedim. Anlaşılan, ihtiyacı vardı. Bu sırada ben de kısa bir telefon konuşması yaptım.

- Roy, bunlar çok tatlı sözler. Emin ol kızım da çok sevinmiştir

Duygulanmıştı. Onu mutlu etmek tam zamanlı işim olsa tereddüt etmeden yapmayı kabul ederdim. O sırada kapı açıldı ve içeriye yakın bir arkadaşım girdi. Elinde bir paket vardı. Kulağıma bir şeyler fısıldadı ve bana göz kırpıp odadan çıktı. Neşeyle Amié'nin yanına oturdum. Paketi ona doğru uzattım.

- Bunlar senin için.

Bunlar dediğim, Amié'nin istediği çileklerdi..

Odaya giren yabancı Roy'a bir paket verdi ve Roy da paketi bana uzattı. Sürprizlerle dolu bir gündü bugün.

- Bunlar senin için. dedi ve paketi aldım.

Çok güzel kokuyordu. Acaba ne olabilirdi ki? Kutuya zarar vermek istemediğim için yavaşça açtım ve içinde bir kutu çilek bana göz kırpıyordu. Ağzımdan istemsizce "Oh laaa" çıktı. Fransız olduğumu her yerde belli etmesem olmazdı. Çilekleri kenara koydum ve Roy'a tekrar sarıldım.

- Sen var ya... Müthişsin. Caroline kıymetini bilmeli dedim gülerek.

Çilekleri görünce ağzından istemsizce dökülen "Oh laa" sözleri keyfimi yerine getirmişti. Beğenmesine gerçekten sevinmiştim.

- Sen var ya... Müthişsin. Caroline kıymetini bilmeli

Onunla bu konuları konuşabilmeyi seviyordum işte. Birbirimizi yanlış anlamamayı, doğal olabilmeyi...

- Eller kadir kıymet bilmiyor, kimse senin gibi sevmiyor Amié.

Sonra da kocaman bir kahkaha attım.

- Eller kadir kıymet bilmiyor, kimse senin gibi sevmiyor Amié. dedi ve kahkaha attı.

Gülünce gerçekten çocuk gibi oluyordu ve zaten yakışıklı olan yüzü daha da yakışıklı bir hale geliyordu. Evli bir kadın olsam da şunu kabul etmeliyim ki Roy gerçekten çok çekici.

- Seni sevmeyi başaramayana ne diyebilirim ki ben? dedim gülümseyerek.

- Seni sevmeyi başaramayana ne diyebilirim ki ben?

Gülümsedi her zamanki tatlılığıyla. O çilekleriyle meşgul olurken, ben onun narinliğini seyrediyordum.

- Başka bir isteğin var mı? Hemen gerçekleştiririz prensesimizin hatrına.

Amié'yle, yüzümden gülümseme eksik olmuyordu. Ve ben bu hisse bayılıyordum.