Neredeyim? Yüzeyi tamamen ölü, siyah göl. Burada nasıl geldiğimi düşünürken dalgın bir şekilde gölü izliyorum. Etrafıma bakıyorum yalnız mıyım diye. Yalnızım. Ansızın yanımdan bir şey geçiyor. Göremesem de yanımdan geçen esintiyi hissedebiliyorum. Koruyucu bir içgüdü ile başımı balkıyorum. Yüzüme bakıyor bir müddet. Bir hayvanın bakışından farklı, dikkatlice bakıyor. Sesler duyuyorum. Ne dedin? Birden kanatlarını gerdi. İçine çekiliyorum. Ve… uçup uzaklaşıyor. Yalnızlığıma bırakıyor beni.

Çıktığım Muggle Bilimi dersinden sonra hızla kehanet dersliğine doğru ilerlemeye başladım. Rüyamda gördüklerimin anlamı neydi? Gün geçmemişti sanki, durmadan bu görüntüler geçip duruyordu gözümde. Kulelere geldiğimde kitapta rüya ile ilgili bölümü araştırmaya başladım. Kafamı kaldırıp bakmam ile kapının önünde ani bir duraklama yaşadım. Tam zamanında durmuştum doğrusu. Kapıya vurup açtım. Kafamı içeriye uzattığımda profesör bardağından bir yudum alıyordu. “Profesör, bir sorum olacaktı. Müsait misiniz?” Profesörün şirin bir gülümseme ile kafasını sallaması üzerine dersliğe girdim.

Yeni çıkan kehanet kitaplarından birinde gözüme ilişen eğlenceli bir makaleyi okurken, kahvemi de ihmal etmiyordum. Kitap ve kahveyle bir ömür yaşayabilirdim. Kahve çekirdeğinin ve parşömenin baştan çıkarıcı kokusunu bir parfüm firmasına önermeli, parfümlerin tamamını kendim almalıyım. Bu fikri beğenmiştim. En kısa zamanda gerçekleştirmek için aklımın bir köşesine yazdım.

Kitaba dalmışken kapının çalındığını duydum. Ravenclaw V. Sınıf öğrencilerimden Séonaid kapıda bana bakıyordu. “Profesör, bir sorum olacaktı. Müsait misiniz?”

Séonaid sevdiğim öğrencilerimdendi. Kehanet'e ciddi bir yeteneği vardı ve ilgilendiği her halinden belli oluyordu. İleride onu kehanetle uğraşırken görmek beni mutlu ederdi. İçeri gelmesi için başımı hafifçe i salladım ve karşımdaki koltuklardan birine oturmasını söyledim.

- Gel bakalım Séonaid. Bugün nasılsın bakalım? Soruna geçmeden önce, kahve ister misin? Çok taze ve lezzetli.

Neşem bugün yerindeydi. Karşımdaki zeki öğrencime bakarak gülümsedim.

"Gel bakalım Séonaid. Bugün nasılsın bakalım? Soruna geçmeden önce, kahve ister misin? Çok taze ve lezzetli."

Gülmeyi sevmeyen biri olsam da profesörün bu kibarlığı karşısında gülümsememe engel olamadım. "Teşekkürler." Kitabı kapatıp profesörün masasının az ilerisinde bulunan sandalyeye oturdum. Dik ve otoriter bir şekilde oturuyordum; formam olmasa öğretmen olduğumu düşünenler çıkacaktı kesin. Buraya gelme sebebimi, rüyamı bir solukta anlattım. Profesör bakışlarını masaya dikmişti. Kaşlarını çatmış ama sertlikten uzak bir tavırla beni dinliyordu. Anlatımımı bitirdikten sonra tek kaşını kaldırdı ve düşünmeye başladı. Merakımı tetikliyordu bu bekleyiş. Ne kadar sürecekti?