Gecenin karanlığında yürüyordum. Koridorlar sessizdi. Sadece benim tutamayıpta kaçırdığım bir kaç ufak hıçkırık yankılanıyordu. Babam... Babam yaşıyordu! Buna hala inanamıyordum. Nasıl olurdu? O... O ölmüştü. Gözyaşlarım yanaklarımdan aşağıya doğru süzülürken elim ayağım titriyordu. Daha fazla yürüyemeyeceğime kanaat getirince avludaki banklardan birine oturdum. Elimle ıslanmış yüzümü kurulamaya çalışıyordum; fakat nafileydi. Ben kuruladıkça göz yaşları tekrardan akıyordu. Yüreğim sıkışıyordu ve nefes almak güçleşiyordu.

Bu saatte burada olmamam gerekiyordu; fakat kızlar yatakhanesinde de ağlayamazdım. Herkesi uyandırırdım ve sonunda bana acıyan gözlerle bakmaya başladıklarında her şey daha da kötüleşirdi. O yüzden ağlama krizinin geldiğini anladığımda hemen kendimi dışarıya attım. Üzerimde hala Gryffindor baskılı pijamalarım vardı. Üzerimi değiştirmeye fırsatım bile olmamıştı. Bir nefes darlığından sonra kendi kendime durum değerlendirmesi yapmaya çalıştım.

Babam ölmüştü. Bunca yıl onsuz geçmişti. Şimdi geri gelmiş ve ölmediğini söylüyordu. İlk baş bunun yeni fark etmeye başladığım garip yeteneğimin bir oyunu sanmıştım; ama kanlı canlı karşımdaydı. Ne yapmamı bekliyordu? Hemen boynuna atlamamı mı? Tamam, onu çok özlemiştim ve bunca zaman acısını yaşamıştım; fakat bana bir açıklama borçluydu. Bunca zaman neredeydi? Neden bizi bırakıp gitmişti? Yoksa hayatında başka birisi mi vardı? Peki o ne yapmıştı? Olayların bana anlatamayacağı kadar karmaşık olduğunu ve anlatmamasının en iyisi olduğunu söylemişti. Bunu asla kabul edemezdim.

Onunla yaptığım konuşmanın ardından büyükanneme mektup yollamıştım. Anneme de atacaktım; fakat baykuşlara alışık olmadığı için bunu yapmadım. Hem belki bunu o söylemek isterdi. Yani, babam! Düşünmesi bile garip. Hem onun yaşıyor olmasından dolayı çok sevinçliydim, hem de bana hiç bir şey anlatmadığı için ona öfkeliydim. Ne yapacağımı bilemiyordum. Ben bir yandan ağlar bir yandan da bunları düşünürken bir ses duydum. Lanet olsun! Ya yakalandıysam? Umarım bu sesi kendim hayal etmişimdir.

Elimdeki kağıdı hırsla buruşturdum. Sonra da kitaplığıma doğru attım. Yine başaramamıştım. Sanki bir şeyleri atlıyordum. Ama neyi? Kedimi kucağımdan indirdim -nedense bu hayvan kucağımı yatağı zannediyordu- ayağa kalkıp odanın içinde turladım. Saçım başım dağılmış ve yorulmuştum. Üzerime çeki düzen verip kapıyı açtım. Bahçede biraz hava alsam fena olmayacaktı. Kapıyı arkamdan kapatana kadar odanın içinde kahverengi olan saçlarım uzun dalgalı ve sarıya dönüştü. Kilitledim ve anahtarı cebime attım. Kedim benden önce ilerliyordu koridorda. Bu hayvanı neden aldıysam?

Benim ilerlediğimi gören tablolar bir şey demeden bakıyorlardı. Evet onlara değişik büyüler yapabilirdim bu yüzden ses çıkarmamaları herkesin hayrına olurdu. Zaten öğrenciler dışında kimse benim hakkımda konuşmazdı bu okulda. Öğrenciler ise çok fazla konuşurdu. Yürürken karanlık koridorda dans hareketleri yaparcasına ilerledim. Güldüm kendi eksenimde dönerken ve birilerinin sessiz olmamı istediğini belirten sesini duydum 'şşşşt' Bozulmuş bir şekilde adımlarımı hızlandırdım ve savrulan pelerinime aldırmadan büyük kapılardan çıktım.

Soğuk bir anda beni kendime getirdi. Saçlarımın uçuşmasına aldırmadan yürümeye başladım. Yıldızlar ve etrafın o güzel sessizliği... Mükemmel uyum. Derin bir nefes aldım sakinleşmek için. Yürümeye devam ettim. Aynı anda bir ses duydum ağlamaklı. Ama bu olamazdı çünkü öğrencilerin burada bu saatte olmaları yasaktı. Sessizleştim ve o sesi yeniden duydum. Bir kız ağlıyordu. Yavaşça o tarafa doğru ilerledim. Gryffindor armasını görünce ceza aklıma geldi. Evet, Slytherin olsa ilk ne yaptığını düşünürdüm. Şimdi ise...

Yanı başına gittim ve sessizce oturdum dibine. Ona bakmadan karşıyı seyrettim. Mırıltılı bir tonda konuştum. "Böyle güzel bir gecede ağlamanın sebebi nedir?" Kesin utanacaktı. Bu yüzden ona bakmıyordum. Onun yerinden olaya bakarsak, okulda ağlamak zaten kötüydü bir de bir öğretmene yakalanmak... O öğretmenin bana bakmasını istemezdim açıkçası. En azından gözyaşlarımı silene kadar... Ben de o yüzden yıldızlara diktim gözlerimi ve doğayı içime çektim.

Karanlığın içinden Profesör Rheanna çıkınca fazlasıyla şaşırdım. Aynı zamanda telaşlandım da. Şu an da yakalanmak istediğim en son kişi oydu. Gryffindor olduğumu pijamamdan anlamış olmalıydı. Bu her şeyi daha da kötüleştiriyordu. Onun Gryffindorlular'ı pek sevmediğini düşünüyordum. Tam bir Slytherin taraftarıydı. Zaten aynı zaman da o binanın profesörüydü. Yine de ne kadar bizi pek sevmese de bizde öğrencileriydik ve başımıza bir şey gelse yardımcı olurdu. Ama bu onun ürkütücü bir yanı olduğu gerçeğini değiştirmiyordu.

Profesör Rheanna'dan korkmuyordum. Sadece beni biraz tedirgin ediyordu. Hele ki şimdi bir profesörün Karanlık Lord olduğu ortaya çıkınca doğal olarak diğer profesörlere de şüpheyle yaklaşmaya başlamıştım. Ah, hadi ama daha 15 yaşındaydım ve şu olanlara bakın. Tabii bir cadıysanız bu kaçınılmazdı. Profesör yavaşça yanıma oturdu. Yüzüme bakmıyordu. Zaten bakmaması da şu an en iyisiydi. Gözlerim ağlamaktan şişmişti ve hala göz yaşlarıma engel olamıyordum. Tam anlamıyla rezil, güçsüz ve savunmasız görünüyordum.

"Böyle güzel bir gecede ağlamanın sebebi nedir?" Harika şimdi ne diyecektim? Hiç bir şey tarzı bir şey söylesem olmazdı. Yalan söylediğimi düşünürdü ki zaten yalan söylemiş olurdum. Ama kalkıpta ona dertlerimi nasıl anlatırdım? Ne diyeceğimi bilemez halde oturmaya devam ediyordum. Göz yaşlarımı ellerimle kurulamıştım; ama bir kaç damlaya hala söz geçiremiyordum. En azından artık hıçkırmıyordum. Profesör ise gözlerini yıldızlara dikmişti.

Konuşmadan önce dikkatlice düşünmeliydim. Yoksa kekelerdim ve bu hiç iyi olmazdı. Derin bir nefes aldım ve sesimin titremesini engellemeye çalışarak konuştum. "Bu gece bana hiçte güzel gelmiyor, Profesör." Elimden ancak bu kadarı gelmişti. Başka ne diyebilirdim ki? Bir çocuk gibi ona olanları anlatıp ağlayacak halim yoktu. Hele ki bahsettiğimiz kişi Profesör Rheanna'ydı. Eminim şu an aklından bana nasıl bir ceza vereceğini geçiriyordur. İşte şimdi işim bitmişti.

Ben yıldızlara bakarken bir müddet sessizlik oldu. Sarı saçımın bir tutamını parmağıma doladım ve onu seyrettim. "Bu gece bana hiçte güzel gelmiyor, Profesör." Sesi hafifçe titriyordu. Acaba neyi vardı? Geriye doğru yaslandım ve hafifçe esnedim. Rüzgar tatlı tatlı esiyor ve saçlarımı havalandırıyordu. Ay bile bu gece başka güzeldi.

"Neden? Sen çok enerjik ve neşeli bir kızsın Clary. Ağladığını ilk defa görüyorum. Bunu sana yapan şey ne?" Sanırım iyice tuhaf konuşmaya başladım. Kendimi filme çıkmış gibi hissediyordum. Ama tabi ne bu bir filmdi ne de bu öğrencilerinin acıları sahte. Gryffindorlu bir kız neden Slytherin bina sorumlusuna açılsın ki? Ben olsam kendi profesörüme giderdim. Yine de duruma müdahale etmem gerekiyordu.

Ona doğru döndüm ve sanki o ağlamıyormuş gibi gülümsedim. Ay ışığının altında güneş gibi parlamasını istemiştim. Belki morali yerine gelirdi. Kollarımı uzattım ve onu kendime çekip sarıldım. Bununla anlatmasa bile buna saygı duyacağımı belli ediyordum. Öğrencilerin kişisel hayatlarına her zaman saygım vardı. Uzunca bir süre sesimi çıkarmadan sadece sarıldım.

Böyle durumlarda insanların desteğe ihtiyaçları olur. Konuşmaktan çok sadece bir dokunuş... Gecenin mutheşem güzelliğine bakarken onun kendine gelmesini ya da en azından rahatlamasını istiyordum. Ben ona sarılırken o hayvan yeniden ortaya çıktı. Miyavlayıp bacağımın dibine uzandı. Kucağım açıkta olsa kesin üzerime atlardı. Gözlerimi yeniden Clary'e çevirdim. Birazcık geri çekilip yüzüne baktım. Bir yandan da cübbemin içinden mendil çıkartıp ona uzatmıştım.

Hafifçe esen rüzgarla profesörün sarı saçları uçuşuyordu. "Neden? Sen çok enerjik ve neşeli bir kızsın Clary. Ağladığını ilk defa görüyorum. Bunu sana yapan şey ne?" Vay canına! Beni tanıyordu. Yani adımı bilmesinin dışında pek ağlamadığımı biliyordu. Gerçekten de bu doğruydu. Cecelia bile beni ağlarken çok az görmüştür. Bir elin parmaklarını geçmez. Asla birilerinin yanında ağlamazdım. Hep kaçar ve oradan uzaklaşırdım. Tıpkı şimdi yaptığım gibi.

Bana gülümsedi ve gülümseyince gerçekte gördüğüm Eleanore Rheanna'dan başka birisi oldu. Gülümsemek onu büyük ölçüde değiştirmişti. Ayrıca bana ceza verecek gibi de görünmüyordu. Ben daha ne olduğunu anlayamadan bana doğru uzandı ve bana sarıldı. Buna inanamıyordum! Gerçekten de sarılmıştı. Bu durum karşısında ağlamamak elde değildi. Bende ona sarıldım ve göz yaşlarım daha da hızlı şekilde akmaya başladı. Birinin desteğine gerçekten ihtiyacım vardı ve şuan da profesör bana bu desteği vermişti.

Gecenin sessizliğini bozan hıçkırıklarımın ardından bir miyavlama duyuldu. Bir kedi profesörün bacaklarının dibine uzanmıştı. Profesör yavaşça geri çekildi ve bana baktı. Cübbesinin cebinden bir mendil çıkartıp bana uzattı. "Teşekkür ederim." Bu teşekkür hem mendil hem de desteği içindi. Profesör artık benim gözümde çok daha farklılaşmıştı. O otoriter ve sert görünüşünün altında iyi kalpli birisi yatıyordu gerçekten. Gerçi onun hiç bir zaman kötü olduğuna inanmamıştım. Yani sanırım.

Göz yaşlarımı ve burnumu sildikten sonra çekingen gözlerle profesöre baktım. Artık bir şeyler söylememin zamanı gelmişti. "Aslında Profesör, birden fazla neden var. Ama en önemlisi babam. Onu tanıyor musunuz bilmiyorum; ama o ölmemiş." Söylediğim saçmalık karşısında utandım. Kendimi hiç bir zaman doğru düzgün ifade edemezdim zaten. "Yani demek istediğim; öldüğünü sanıyorduk; ama birden ortaya çıktı ve aslında ölmediğini söyledi. Bunca zaman nerede olduğunu bile açıklamadı üstelik." Sözcükler ağzımdan hızlı bir şekilde çıkmıştı. Sinirlenince, üzülünce veya mutlu olunca kendimi kaybediyor ve bir anda hızlı bir şekilde konuşuyordum.

"Teşekkür ederim."

Mendili aldı ve gözyaşlarını sildi. Her hareketini izliyordum. İnsanları izlemek ayrı bir güzeldi. Tabi bir de onun değişen tutumu var. Yaydığı enerji değişmişti. Geldiğimden beri bu saatte dışarda olduğu için ona kızacağımı ve ceza vereceğimi düşünmüştü belli ki. Fakat şimdi sadece rahatlamıştı. Bu da iyiye işaretti.

"Aslında Profesör, birden fazla neden var. Ama en önemlisi babam. Onu tanıyor musunuz bilmiyorum; ama o ölmemiş." Elbette ki babasını tanımıyordum. Öğrencilerimin isimleri zar zor hatırlarken, özel hayatlarına karışmama isteği ile dolu olan ben, bu okulda kardeşleri var mı onu bile bilmezdim."Yani demek istediğim; öldüğünü sanıyorduk; ama birden ortaya çıktı ve aslında ölmediğini söyledi. Bunca zaman nerede olduğunu bile açıklamadı üstelik." Birileri anlaşılan babasına çok kızmış. Nedense içime bir acı düştü. Michael gibi. Onun da ölüp ölmediğini bilmeden yıllar geçirmiştim. Sonra da çıkıp gelmiş ve kaldığı yerden devam etmek istemişti. Benzer durum. Ama asla aynı değil. Bir babanın yer başkadır her zaman.

"Belki de senin güvenliğin için açıklamamıştır, Clary. Babanı bu konuda suçlamamalısın." Evet, ben Michael'i suçlamıyordum bu konuda. Herkesin bir yaşama amacı vardı. İstediği bir hayat. Sevdiği bir iş. Onun babası da bu hayatından memnundu belkide. Zincirlenemeyen bir enerji ile dolu olabilirdi. O zaman Clary'nin tek yapması gereken sadece beklemek ve onun için dua etmekti. Endişelenmemesini söyleyemezdim. Saçma olurdu çünkü üzülecekti babası için. Ben ne dersem diyeyim okuyacaktı kendi bildiğini.

Elimi uzatıp yerdeki kediyi okşadım. Hemen sırt üstü döndü ve karnını açığa çıkardı. Tembel kedi! Kaşıdım onu. sonra da geri çekildim o kuyruğunu sallarken. "Tahminen o da seninle beraber vakita geçirmek istiyordur. Belki de nasıl yapacağını bilmiyordur. Tek çare kaçmak zannediyordur."

"Belki de senin güvenliğin için açıklamamıştır, Clary. Babanı bu konuda suçlamamalısın." Haklı olabilirdi; ama bana açıklama yapmak zorundaydı. Tanrı aşkına! Gidipte birisine söyleyecek halim yoktu ya. Amélie ile yaptığımız konuşmadan sonra onu aramaya karar vermiştim. Ama bir sonuç elde edemeyeceğimi düşünmüştüm. Belki de Amélie bir hata yapmıştı. Ya da tüm bunlara ben inanmak istemiştim. Ama şimdi karşıma kanlı canlı çıkınca hiç bir hata olmadığını anlamış oldum. Artık uydurabileceğim bahaneler yoktu.

Profesör elini kediye uzattı ve bir süre onu sevdi. Sonra tekrardan konuşmaya başladı. "Tahminen o da seninle beraber vakit geçirmek istiyordur. Belki de nasıl yapacağını bilmiyordur. Tek çare kaçmak zannediyordur." Bu da başka bir teoriydi; ama ben buna inanmak istemiyordum. Babam öldüğünde, yani biz öyle olduğunu sandığımızda, henüz 5 yaşındaydım; ama yine de onu tanıyordum. Asla kaçıp gitmezdi. Her zaman bir çözüm yolu olduğunu bilirdi. Küçüktüm ama hafızam kuvvetliydi. Onun konuşmalarını hatırlıyorum ve şimdi düşününce onun böyle birisi olmadığını da biliyorum. Gerçekten geçerli bir sebebi olmalıydı.

Benim tek istediğim bu sebebi bana açıklamasıydı.Derin bir nefes aldım. Ne söyleyeceğimi bilmiyordum? Profesör mantıklı konuşuyordu ve bende şu an bir gram bile mantık yoktu. Ne yapacağımı, ne diyeceğimi bilemez hale gelmiştim yine. Bir de babamın bu durumu yetmezmiş gibi Roxanne ile uğraşıyordum. Beni resmen kertenkeleye çevirmişti ve sadece bununla kalmayacağını da biliyordum. Gidip kendine uğraşacak başka birisini bulsa hiç fena olmazdı doğrusu.

Profesöre döndüm ve konuşmaya çabaladım. "Bilmiyorum, Profesör. Kafam çok karışık." Bir de bunun üzerine Roxanne vardı. Ama tabii ki profesöre bunu anlatamazdım. Sanki şikayet ediyormuşum gibi. Hemde Slytherinli bir öğrenciyi. Dilimin ucuna kadar gelen lafları zorla geri yolladım.

"Bilmiyorum, Profesör. Kafam çok karışık." Tuhaf. Sanki kafasının karışıklığının tek sebebi babası değildi. Hadi ama benim çocuğum yoktu ve bu konularda nasıl konuşacağımı bilemiyordum. Ne diyecektim? Diğer sorununun erkek arkadaşı olup olmadığı sorulmazdı ki. Ama tabi bu okuldakilerin çoğunun birbirleriyle çıktığını biliyorduk tüm öğretmenler. Arkadaşlık iyi. Ama ilerisini denemeye kalkarlarsa kendileriniş cezada bulacaklardı. Sıkıntılı bir şekilde saçımı biraz daha uzattım ve böylece gözümün önüne kadar getirip ucuna bakabiliyordum bir tutamının. Sessizce durdum bir süre.

Kedimin yerde yuvarlanmasını umursamadan -bu hayvanı bir dahakine odamda bırkacaktım- Clary'e döndüm. Derin bir nefes aldım ve "Babanın dışındaki sorun erkek arkadaşın mı?"dedim. Evet bunu dedim. Ben bile inanamıyorum. Slytherinli bazı öğrencilerle konuşmuşluğum vardı ama onların tepkileriyle bir Gryffindor'un ki farklı olurdu. Endişeli gözlerle ona baktım. Şimdi evet derse ne diyecektim? Geçer desem olur muydu? Tabi neden konuştuysam? Daha kendi aşk hayatını düzene sokamamış biri olarak bir başkasına öğüt vermem çok mantıksızdı.

Belki de sorunu yoktu. Tek derdi babası olabilirdi. Ama öyle durmuyordu. Sanki bazı şeylerle savaşmaktan yorulmuş gibiydi. Anlaşılan hayat ben öğrenciyken daha kolaydı. Slytherin olarak gayette mutluydum. Şimdiki gençlerin çok fazla sorunları vardı. Mavi gözlerim onun yüzünde gezinirken dediğimden rahatsız oldum birden. "Ama anlatmak istemezsen anlarım Clary. Yine de Slytherin olmaman senin için endişelenmeyeceğim anlamına gelmez." Çoğu öğrencinin düşüncesinin aksine tüm öğrencilerimi severdim ben. Ve ayrım yapmazdım. Nasıl Gryffindor sorumlusu yapmıyorsa ben de yapmıyordum. Bu konuda adımın çıkmış olması yeterince kötüydü zaten. Hep Slytherin önyargısı.

Bir süre sessizce oturduk. Sanki profesör bir şey söylemek istiyor da söyleyemiyor gibiydi. Tıpkı az önce benim olduğum gibi. Bir an da saçları uzamaya başladı. Bu oldukça şaşırtıcı ve büyüleyiciydi. Bir yandan profesörün bir şeyler söylemesini beklerken bir yandan da yerde yuvarlanan kediyi seyrediyordum. En sonunda profesör konuştu. "Babanın dışındaki sorun erkek arkadaşın mı?" Eğer şuan bir şey içiyor olsam kesinlikle boğazıma falan kaçardı. Acaba düşüncelerimi mi okumuştu. Gerçi ben Adrian hakkında bir şeyler düşünmemiştim ama başka sorunlarım olduğunu düşünmüştüm.

Rahatsız bir şekilde yerimde kıpırdandım. Profesörde rahatsız olmuş gibi görünüyordu. Anlaşılan bu konu hakkında konuşmak onun içinde oldukça zordu. Bir profesörle erkek arkadaş konuşması yapmak tabii ki de zor olmalıydı. Neyse ki şu an sorunum bu değildi. Profesör mavi gözlerini üzerimde gezdirirken tekrardan konuşmaya başladı. "Ama anlatmak istemezsen anlarım Clary. Yine de Slytherin olmaman senin için endişelenmeyeceğim anlamına gelmez." Bu sözleri beni mutlu etmişti. Okulda ki ön yargıların aksine profesör gerçekten de bütün öğrencilerini seviyordu.

Zorlukla gülümsedim ve "Teşekkür ederim, Profesör. Ama konu erkek arkadaşım değil," dedim. Sanki bunları söylerken bir asır geçmiş gibiydi. Bir kaç hafta önce Profesör Rheanna ile bu konuşmayı yapacağımı söyleseler hayatta inanmazdım; ama bir gün de bile çok şey değişiyordu. Roxanne konusunu nasıl açacağımı düşünmeye başladım. Şikayet ettiğimi düşünmesini istemiyordum. Burada sadece dertleşiyorduk ya da onun gibi bir şey. Çekingen bir şekilde konuşmaya başladım.

"Sakin şikayet ettiğimi düşünmeyin, Profesör. Çünkü konu Slytherinli bir öğrenci hakkında ve bunu size söylemek oldukça garip geliyor." En azından iyi bir başlangıç yapmıştım. En azından öyle umuyordum. "Bir kaç gün öncesine kadar Roxanne Delacroix tarafından kertenkeleye çevrildim de. Sadece bu da değil. Sürekli bir çocuk gibi benimle uğraşıyor. Onun sevgilisi en yakın arkadaşım ve bizi kıskanıyor gibi. Buna anlam veremiyorum. Üstelik ona bir..." Bir öksürüğün ardından sözlerime devam ettim. "Bir erkek arkadaşım olduğunu söylememe rağmen kıskanmaya devam ediyor. Sanırım bir erkek arkadaşım olabileceği gerçeğine inanmak istemiyor." Vereceği tepki için endişeliydim.

Son olarak bir açıklama yapma gereği duydum. "Bunları size neden anlattığımı bende bilmiyorum; fakat anlatmak kendimi iyi hissettirdi. Lütfen beni yanlış anlamayın." Sözlerimin sonunda derin bir nefes aldım. Umarım bu söylediklerimi yanlış anlamazdı. Sonuçta onun binasının öğrencisi hakkında bir sürü şey söylemiştim.

"Teşekkür ederim, Profesör. Ama konu erkek arkadaşım değil,"

Onun bu sözünden sonra nasıl rahatladım ben bile şaşırdım. Of! Tamam. Derin bir nefes aldım sakinleşmek için, geceyi içime çekercesine.

"Sakin şikayet ettiğimi düşünmeyin, Profesör. Çünkü konu Slytherinli bir öğrenci hakkında ve bunu size söylemek oldukça garip geliyor."

Her zaman sorun bir Slytherin öğrencisidir. Kendi binamın öğrencilerinin neyi ne kadar yapabileceğini gayet iyi biliyordum. Evet. Zor bir işti bina sorumluları olmak. Ama ben her birinde ayrı bir cevher görüyordum ve hepsini ayrı seviyordum.

"Bir kaç gün öncesine kadar Roxanne Delacroix tarafından kertenkeleye çevrildim de. Sadece bu da değil. Sürekli bir çocuk gibi benimle uğraşıyor. Onun sevgilisi en yakın arkadaşım ve bizi kıskanıyor gibi. Buna anlam veremiyorum. Üstelik ona bir..."

Öksürdü yavaşça. Devamında ne gelecek merakla bekliyordum.

"Bir erkek arkadaşım olduğunu söylememe rağmen kıskanmaya devam ediyor. Sanırım bir erkek arkadaşım olabileceği gerçeğine inanmak istemiyor."

Onun tüm sözlerinden sonra şok olmuş bir şekilde kalakalmıştım. Bir kertenkele mi? İşte bundan haberim yoktu. Ah! Olmadı işte bu. Tamam, çok yaratıcı bir şey kertenkele ama Roxanne bunu yapmamalıydı. Belli ki büyü başarılı olmuştu. Ama nasıl? Bir öğrenci nasıl bir diğerini kertenkeleye çevirebilecek o karmaşık büyüyü hazırlayabildi okulda?

"Bunları size neden anlattığımı bende bilmiyorum; fakat anlatmak kendimi iyi hissettirdi. Lütfen beni yanlış anlamayın."

Rahat bir tavırla güldüm. Gökyüzünü seyrettim bir müddet sessizce. Sonra ona döndüm ve gülümseyerek baktım. Gryffindor’lu öğrencilerin çoğu böyleydi işte. Bir gurur kaynağı olmalı onların sorumluları olmak. Benim binam için de aynı şey geçerli fakat onların hatalarını göremeyecek kadar kör değildim. Sadece okulda adının çıkması ve senin de bunu körüklemen kötü bir durumdu.

“Sen gerçekten de iyi bir kızsın Clary. Seni yanlış anladığım yok. Öğrencilerimin neyi ne kadar yapabileceklerini biliyorum. Ama kertenkele olayından haberim yoktu. Senin anlatmandan başarılı olduğunu görüyorum. Roxanne için de endişelenme. Sadece yalnız kalamayan biri o. Böyle düşün. Onun da eksikleri var ve bu konuda destek almalı.”

Bahsettiğim aslında tamamen farklı bir konuydu. Clary beni genel olarak anlasa yeterdi. Gryffindor ile Slytherin arasındaki kavga hiç bitmeyecekti. Bu yıllar öncede böyleydi yıllar sonra da böyle olacaktı. Tamamen nesilden nesile geçen bir bayrak misali. Yine de bu kertenkele olayı hakkında bir şeyler yapmalıydım. Tabi ilk olarak Roxanne'yı kutlamalıyım başarılı olduğu için. Böyle bir şeyi başarmak neredeyse imkansız. Lakin sonra da ceza vermeliyim. Ya da uzun ve ikimizinde hoşlanmayacağı can sıkıcı bir konuşma yapacağım. Belki de en uygunu bu olur.

"İntikam almayı düşünüyor musun peki?" Bu tamamen masum bir soruydu. Bir an öğretmen olduğumu unutmuş ve sadece bu Gryffindor'lu kızın ne tepki vereceğini merak eden biri olmuştum. Gerçekten de merak ediyordum. Roxanne olsa kesin intikam alırdı ama o alacak mıydı? Yoksa Clary iyilik meleği rolünü üstlenip olayları unutacak mıydı?

Gülüşü beni yanlış anlamadığının göstergesiydi. İçim rahatlamıştı açıkçası. Bir süre gökyüzünü seyretti ve sonra bana dönüp gülümsedi. Bense ne cevap vereceğini merakla bekliyordum. “Sen gerçekten de iyi bir kızsın Clary. Seni yanlış anladığım yok. Öğrencilerimin neyi ne kadar yapabileceklerini biliyorum. Ama kertenkele olayından haberim yoktu. Senin anlatmandan başarılı olduğunu görüyorum. Roxanne için de endişelenme. Sadece yalnız kalamayan biri o. Böyle düşün. Onun da eksikleri var ve bu konuda destek almalı.” Evet işte bu söylediklerinde haklıydı. Roxanne, kesinlikle destek almalıydı. Bana kalırsa St Mungo'ya kapatılması lazımdı.

Tipik bir Slytherinli'ydi işte. Kötü, acımasız ve Gryffindorlular ile uğraşmayı seven. Artık pek takmak ta istemiyordum onu. Bir gün bu kazdığı çukurlara kendisi düşecekti. "İntikam almayı düşünüyor musun peki?" Aslında intikam konusunu pek düşünmemiştim; ama bu olanları unutacağım anlamına da gelmiyordu. Elbet bir gün elime bir koz geçecekti ve bunların hesabını verecekti. Onun gibi sadist birisi olmadığım için eğlence olsun diye onunla uğraşmayacaktım; ama eğer adalet denen bir şey varsa bu olanların hesabını ödeyecekti.

"Aslında, Profesör, bu konu üzerine pek düşünmedim; fakat samimi olmak gerekirse de bu yaptıklarının yanına kar kalacağını sanmıyorum." Yüzümü gökyüzüne çevirdikten sonra konuşmaya devam ettim. "Onunla aramızdaki fark bu işte. O bu yaptıkları yüzünden sevgisiz ve yalnız kalmaya mecbur kalacak. Bu yaptığıyla ne oldu? Çok sevdiği bir insanı kaybetti. Tabii ne kadar sevebiliyorsa. Antonio, ona çok şans verdi ve o bunları değerlendiremedi." Roxanne'i ben artık umutsuz bir vaka olarak görüyordum. Bu nedenle içimden ondan intikam almak bile gelmiyordu. Bunları bir profesöre söylediğime inanamıyordum; fakat bu gece kuralları umursamıyordum. Profesör Rheanna kendimi iyi hissetmemi sağlamıştı. Bu nedenle gittikçe açılmaya başlamıştım. Garip!

"Aslında, Profesör, bu konu üzerine pek düşünmedim; fakat samimi olmak gerekirse de bu yaptıklarının yanına kar kalacağını sanmıyorum."

Gökyüzünü seyrettik bir müddet. Derin bir nefes aldım. Tipik Gryffindor. İntikam almaz ama yeri geldiğinde bir şeyler yapar.

"Onunla aramızdaki fark bu işte. O bu yaptıkları yüzünden sevgisiz ve yalnız kalmaya mecbur kalacak. Bu yaptığıyla ne oldu? Çok sevdiği bir insanı kaybetti. Tabii ne kadar sevebiliyorsa. Antonio, ona çok şans verdi ve o bunları değerlendiremedi."

Antonio? Yanlış anımsamıyorsam Rawenclaw da ve Slytherin de onların yaşında birer Antonio vardı. Öğrencilerin işlerine akıl sır ermiyordu. Bu yaşlarda çıkıp ne yapıyorlarsa. Gidebildikleri bir yer yoktu yapabildikleri bir şey yoktu. Ama çıkıyorlardı işte. Tuhaf. Gökyüzüne çevirdim gözlerimi yeniden.

"Onu küçümsememelisin Clary. Elbette Roxanne da sevebilir yürekten. Sadece genel olarak tüm Slytherin'e hakim olan o yüksek duvarlarla çevrili savunmasını indirebilirse."

Belki de bu yüzden Slytherin sorumlusuydum. Çünkü diğerlerinin aksine hiç bir zaman öğrencilerimi kötü olarak görmedim. Onlar daha çocuktu. Çoğunluğu yalnız ve ilgiye muhtaç. Bazıları ise ne yapacağını bilmediği için kayboluyordu. Yardım edebilecek fazla kişi yoktu. Ama hayatlarında bazı şeyleri değiştirdiğimi düşünüyordum. Belki de yanılıyorumdur.

"Sana bir sorum olacak Clary. Roxanne bir gün senden yardım isterse tüm yaşadıklarını unutup ona yardım eder misin?"

Bunu gerçekten merak ediyordum çünkü bazılarının affetme gibi bir yeteneği yoktu. Bazıları yoksundu bu güzel duygudan. Gryffindor'lu bu kız da vardır büyük ihtimalle. Herkesi sevebilecek kadar büyük bir kalbi varmış gibiydi. Ama ya affetmek? Roxanne affedilmesi zor biriydi. Gözlerimi parlak yıldızlardan ayırıp ona çevirdim.

"Onu küçümsememelisin Clary. Elbette Roxanne da sevebilir yürekten. Sadece genel olarak tüm Slytherin'e hakim olan o yüksek duvarlarla çevrili savunmasını indirebilirse." Haklı olabilirdi; ama Roxanne'i iyi biri olarak hayal etmek imkansızdı. Benim geniş hayal gücüm bile buna imkan tanımıyordu. Roxanne'i çözebilen biri varsa gelsin onun elini öpeceğim. Gerekirse onu ödüllendireceğim yani.

Bir kaç dakika sessizlik içinde durduk. Gökyüzü aslında gerçekten de güzeldi. Moralimin yavaş yavaş düzelmeye başladığını da bu şekilde fark etmiş oldum. Bir kaç dakika öncesine kadar her şey gözüme berbat geliyordu. Profesör tekrar konuşmaya başlayınca dikkatimi ona verdim. "Sana bir sorum olacak Clary. Roxanne bir gün senden yardım isterse tüm yaşadıklarını unutup ona yardım eder misin?" Bunu hiç düşünmemiştim. Bir keresinde Büyük Salonda Roxanne'e 'Dua ette bir gün bana işin düşmesin,' demiştim. Ama sırf laf olsun diyeydi. Roxanne yardıma ihtiyaç duysa bile geleceği en son kişi bile olmazdım. Gerçi ne olacağı belli olmazdı.

"Bu zor bir soru, Profesör," dedim ve buruk bir şekilde gülümsedim. Bazen keşke Slytherinli olsaydım diyorum. Böylelikle her şey daha kolay olurdu. Birine kötülük yapsam vicdan azabı falan çekemezdim. Sonra silkindim ve bu düşünceleri kafamdan attım. Slytherinli olup sevgisiz olacağıma, Gryffindor olup iyilik meleği olarak bilinirim daha iyi. "Roxanne asla benden yardım istemez. İsterse de muhakkak onun içinde bir iş vardır." Saat gittikçe ilerlemişti. Artık yatakhaneme geri dönmeliydim; ama Profesör beni öylece gönderir miydi bilmiyordum? Belki de ceza vermek isteyecekti. Çözülmesi zor bir insandı.

"Bu zor bir soru, Profesör,"

Aslında soruların en zoruydu. Affedip edemeyeceğini sormak birine. Üzerinde düşünülmemiş bir konytsa eğergerçekten başa bela olabilirdi.

"Roxanne asla benden yardım istemez. İsterse de muhakkak onun içinde bir iş vardır."

Bir kahkaha attım yavaşça. Kedim yerden kalkıp uzaklaştı. Demek benden uzakta durabiliyormuş. İşkenceci kedi! Gülümseyerek Clary'e döndüm.

"Zamanı gelince bir seçim yapman gerekebilir Clary. Ona inanmayı mı seçeceksin merakla bekleyeceğim."

Kahin filan değildim. Sadece basit bir tahmin. Sonuçta bu hayatta her an her şey olabilirdi. Ayağa kalktım saati düşünerek. Saçlarımı düzeltirken elimle:

"Hadi artık seni yatakhanene götüreyim. Yoksa bu sefer ikimizde ceza alırız."

Onu güvenli odasına bırakınca rahatlayacaktım. Tabi artık bu okul ne kadar güvenliyse... Hala içimizde bir hain olabilirdi. Steven olayını düşünmemeye çalıştım. Kadim bir dostum kötü olduğunu öğrenmek hiç iyi değildi. Öğretmenler arasına bile şüphe düşmüştü. Derin bir nefes alıp Clary'e şüphelerimi belli etmeden gülümsedim. Kedim yine belirip bacağıma sürtününce gözlerimi devirip onu kucağıma aldım. Biraz okşadım ve taşımayacağımı belli edercesine yere bıraktım. Yürümeye başladım.