Sabahın ilk ışıklarıyla kalkmıştım ve hazırlanmıştım. Evde birkaç şey atıştırdım ve üstüme siyah bir takım elbise, içine de beyaz bir gömlek giymiştim. Saçlarım ise her zamanki gibiydi. Dağınık durmasına rağmen hoşlardı.

Evden hızlıca çıktım ve arabama atlayarak bakanlığın yolunu tuttum. Arabamı park ettikten sonra yavaşca arabadan indim. Uykusuz olduğumdan dolayı yine omuzlarım düşüktü. Meşhur asansöre bindim ve katıma gitmek için düğmeye bastım. Herkes bana garip bakıyordu. Hatta bakıp bakıp bir şeyler fısıldaşıyorlardı. Bu gerçekten de sinirimi bozuyordu. Yine ne olmuştu ki bu kadar bakıyorlardı? Bakan olmak iyidi ama yaptığın her haraket, laf çabucak yayılıyordu. Bundan nefret ediyordum.

Katıma geldiğimde asansörde tek ben oluyordum genelde. Asansörden hızlıca indim ve bir kaç seherbaza baktım. İşleriyle ilgileniyorlar gibiydiler. Gülümsedim.

- Günaydın millet! diye bir seslenişle başladım işe. Fakat herkes benim gibi dinç değildi. Gerçekten de sabah sabah insanın sinirlerinin hoplaması hiç de iyi değildi. Daha fazla etrafımla ilgilenmeyerek hızlıca odama yöneldim.

- Günaydın Bells dedim ve kapımı açtım. Sonra duraksadım ve

- Odama gelir misin? Lütfen gelirken gazeteyi unutma ve şu insanların nesi var öğren dedim biraz sinirle.

Odama girdim ve perdelerimi açarak içeriye güneş girmesini sağladım. Ayakta birkaç dakika öylece durdum ve dışarıyı izledim. Sonra yerime oturdum ve arkama yaslandım.

Düşüncelerim ile savaşırken dışardan rahat görünüyordum. Fakat aklımda o kadar çok problem vardı ki. Çözümünü bulamadığım birçok soru. Masamın karşısında duran akvaryuma diktim gözlerimi. Bu akvaryum beni rahatlatıyordu. İçinde yüzen balıklar ve su..

Kapım çalınmıştı nazikçe. Gelen asistanımdı. Çalışından anlamıştım.

- Gel Serana! dedim düşenceli halimi yansıtan bir ses tonuyla.

Masama yavaşça gazeteyi bıraktı. Hızlıca gazeteyi açtım ve başlıklara göz gezdirdim. Yine bana taş atmışlardı. Felix ve şu ünlü gazetesi Gelecek Postası! İçimde bir aslan uyanmıştı sanırım. Gerçekten de bu habere çok sinirlenmişti. Gözlerim bakmadığı kadar sinirli bakıyordu. Bu sırada Serena’nın sesiyle uyandım.

’Ölümler gittikçe çoğalıyor. Ve bunları yapanlar kan emicilerden başka kimse olamaz. İlk olarak Hogwarts’ın güvenliğini sağlamalıyız. Sonra da Muggle’lar, büyücüler ve diğerleriyle olan barışı korumalıyız. Ama kan emiciler her zamanki gibi bunu çoktan bozdular’’.

- Anlamıyorum Bells, onları ne harekete geçirdiğini anlamıyorum. Kan ihtiyaçları sağlanıyordu ve anlaşma gereği onları rahatsız etmiyorduk. Ama onlar ne yaptı? Anlaşmayı bozarak kendi rahatlarını bozdular dedim sinirli sinirli.

'' Ve bence ailenizi de koruma altına almalısınız. Küçük kızınızın bir anda kaybolmasını ya da eşinizin. Çok üzücü olur ama bu bize sadece zaman kaybettirir. Kayıpların kendi ailenizden olmaması için onları korumaya almalısınız. ''

Bu olasılığı tahmin etmek zor değildi ama o kadar çok şey kafamda vardı ki aklıma gelmemişlerdi bile. Onlara zarar gelmesini gerçekten de istemezdim.

- Haklısın. Bir an önce bir şeyler yapmalıyız dedim ve gazeteyi kıvırıp çöpe basket olarak attım.

- İlk önce Amié ve Rose’u güvenli bir yere gönderilsin. Onlara zarar gelmesini istemem. Onlar benim her şeyim dedim ve ayağa kalktım.

Aniden ayağa kalktığım için başım dönmüştü. İşte o sırada her şey gözümün önüne geliyordu. Okul hayatım boyunca yaşadığım zorluklar, ölmüş olan ailem, her zaman yanımda olan dostlarım, beni bu karanlıktan çıkaran Amié ve tamamen hayatımı değiştiren biricik kızım Rose…

Kapıma yöneldim ve dışarıya çıktım. Birkaç adım sonra bütün kadro karşımdaydı.

- Herkes işini bırakıp bana dönebilir mi?

İşlerini herkes bıraktı ve ilgiyle bana bakmaya başladılar.

- Bu sıralar artışta olan ölümleri biliyorsunuz.

Herkes kafasını evet anlamında sallamıştı. Derin bir nefes aldım ve devam ettim.

- Bütün ne işiniz var ise onları bırakıp vampir vakalarına yoğunlaşmanızı istiyorum. Özellikle Hogwart çevresine seherbazlar yerleştirilsin. Hogwart’ın güvenliği sağlandıktan sonra her yerde çalışan seherbazlar görmek istiyorum. Hastane, okul, cafe… Ne olursa. Anlaşıldı mı? Dedim ve suratlarına baktım.

Tanrım! Berbat bir konuşmaydı.

O sırada bir seherbaz izin alarak öne çıktı ve:

- Affedersiniz Sayın Bakan ama yeterli kişiye sahip değilsek ve güçlü değilsek?

Gülümsedim.

- O zaman her başvuranı alın ve onları en iyisi olması için amaçlandırın. Ve beyler üzgünüm ama evlerinize gidemeyeceksiniz. Her gün her saat tatbikatlar ve geliştirmek amacıyla eğitimler düzenlenecek. Bunlar bittikten sonra ise her birinizin biriminden özel kişiler seçilerek halk içine karışacak.

Derin bir nefes aldım tekrar.

- Lütfen şimdi birimlerinizin başına gidin ve bilgileri onlara da sunun. Sonra da işinize dönün dedim ve odama yöneldim.

Berbattım. Kesinlikle Berbattım. Bells’e döndüm ve:

- Şimdi senin de halk içine karışma vaktin. Ama eğitimini almalısın. Buna vakit yoktu belki ama bu olmazsa daha da beter olabilirdi.

‘’Şaka yapıyor olmalısın John. Eğitimimin tam olduğunu bilmiyor musun? Ya da benim hakkımda ne biliyorsun mu demeliyim?’’

Aslında doldurduğu forma pek baktığımı söyleyemezdim.

- Neyse canım. Daha önemli işlerimiz var bizim dedim ve Bell'se baktım.Gereçekten de işinin hakkını veriyordu.

’Halk içine karışmak mı? Bunu seherbazların yapması gerekiyor. Ayrıca basit işlerle beni görevlendirmeyeceksin değil mi?’’

- Seherbazlar işlerini yapıyorlar zaten. Aslında aklımda daha iyisi var. Vampirlere katılman iyi fikir dedim ve gözlerimi akvaryumuma diktim.