Uzun bir tatil olmuştu. Okulun kapanmasından sonra kaybolmuştum ortalıktan. Kimseye haber vermeden. Aslında haber vermem gereken birileri mi vardı? Yaşlı ve yalnız biriydim. Anlaşılan tatil de yaramamıştı bana. Hala canım sıkkındı.

Kızımın evine geldim döndüğümü haber vermek istercesine. Eğer evde yoksa gerçekten de bir kez daha tatile çıkmayı düşünebilirdim. Hem de uzun bir tatil...

Kapıyı çaldığımda hizmetçi beni tanıdı ve içeri aldı. Acaba John da evde miydi? Sanmıyordum. O çok çalışıyordu. Zavallı çocuk.

Bir odaya aldığında hizmetçi beni Amelie'nin gelmesini bekliyordum. Belki beni özlemişti belki de yokluğumu bile fark etmemişti. Sıkıntıyla bir nefes verdim.

Yaşlanmıştım gerçekten de.

Evimde oturmuş tatil günümün tadını çıkartıyordum. Evin göle bakan kısmında cam kenarına kurulmuş, bir yandan kitap okuyor bir yandan da kahvemi yudumluyordum. Rose'un uyku saatlerinde gerçekten de çok sıkılıyordum.

Kapının çaldığını duyduğumda pek önemsemedim. Açıkçası, günün bu saatinde pek de önemli birisini beklemiyordum. Davetsiz misafirleri saymazsak... Kısa bir süre sonra hizmetçi geldi ve bana Steven'ın geldiğini söyledi. Bir anda küçük bir kız çocuğu gibi yerimden kalktım. Bu sırada kahvemi yere dökmüştüm ama fazla umursamadım.

Oturma odasına geçtiğim anda Steven'ı gördüm. Tanrım, onu öylesine özlemiştim ki. Hemen yanına gittim ve ona sımsıkı sarıldım. Sanki yıllar olmuştu. Küçücük bir haber vermeden çekip gitmişti... Kanepeye oturduğumuzda fark ettim ki, Steven'ı gerçekten çok önemsiyordum. Onun yokluğu benim için çok zordu...

- Minicik bir haber bile vermeden gittin. Seni ne kadar merak ettim ve özledim, biliyor musun?

Sözlerimde kızgınlık yoktu, sitem vardı. Beni bırakıp gitmesine çok içerlemiştim. Ailem diyebileceğim sadece o kalmışken...

Amelie içeri girdiğinde koşup boynuma sarıldı. Kanepeye oturduk sonra da.

- Minicik bir haber bile vermeden gittin. Seni ne kadar merak ettim ve özledim, biliyor musun?

Üzüldüğünü görüyordum. Demek benim gibi yaşlı bir adam da sevilebiliyormuş. Gülümsedim ona bakarken ve yüzümü avuçlarımın arasına aldım.

"Amelie. Ben de seni çok özledim. Ama sadece tatile gitmiştim."

Ellerini tuttum. Kızım benim tüm ailemdi.

"Benim gibi yaşlı bir adamın yokluğunu farketmezsin diye düşünmüştüm."

Belki de biraz mahcuptum bu sözlerimle.

"Ama sen bana asıl ailenden bahset. Nasıl gidiyor evliliğin? John nasıl?"

Güzel bir yaşamı varmış gibiydi. Umarım mutludur da. Onun mutsuz olması beni çok üzecekti...

"Amelie. Ben de seni çok özledim. Ama sadece tatile gitmiştim."

Yeniden ellerini tutabilecek kadar ona yakın olmak muhteşem bir duyguydu. Steven, babamdan bana kalan tek kişiydi. Babamın en yakınıydı... Bir nevi babamdı.

"Benim gibi yaşlı bir adamın yokluğunu farketmezsin diye düşünmüştüm."

Bu sözleri beni sinirlendirmişti. O benim her zaman aklımdaydı. İnsan babasını nasıl unutabilir ki?

- Yokluğun öylesine büyük bir boşluk oluşturuyor ki hayatımda, fark etmemek elde değil...

"Ama sen bana asıl ailenden bahset. Nasıl gidiyor evliliğin? John nasıl?"

Ona sımsıcak gülümsedim. Aileme ailemden bahsetmek çok ilginç gelmişti...

- Ben çok mutluyum. Gerçekten bak. John, çok iyi bir eş. Sanırım ondan iyisini bulamazdım. Rose'sa, bildiğin Rose işte. dedim ve güldüm.

- Yokluğun öylesine büyük bir boşluk oluşturuyor ki hayatımda, fark etmemek elde değil...

Bu sözleriyle yaşlı bir adamın kalbini fet etmişti adeta. Gülümsemesi ise neden burada olduğumu anlatıyordu bana.

- Ben çok mutluyum. Gerçekten bak. John, çok iyi bir eş. Sanırım ondan iyisini bulamazdım. Rose'sa, bildiğin Rose işte.

Gülümsedim.

"Mutlu olmana çok sevindim. Senin üzgün olmanı istemem. Bir aile kurmuş olman da beni ne kadar mesud ediyor bilemezsin."

Çevreme bakındım sonra da.

"Ailen nerede? Size hediyeler getirmiştim."

Hizmetçi getirdiğim çantaları getirdi ve yanıma koydu. Teşekkür ettim kibarca.

"Mutlu olmana çok sevindim. Senin üzgün olmanı istemem. Bir aile kurmuş olman da beni ne kadar mesud ediyor bilemezsin."

Böylesine büyük bir karar alırken benimle olduğu için ona minnettardım. Hep yanımda ol.

"Ailen nerede? Size hediyeler getirmiştim." dedi. O sırada hizmetçi, yanında bir sürü çantayla içeriye girmişti.

- Rose, odasında uyuyor. John ise, muhtemelen bakanlıktadır. Çok fazla çalışıyor...

Hizmetçiye bize kahve getirmesini söyledikten sonra, babamın yanına geri döndüm ve:

- Sen nerelerdeydin? Tatil için nereye gittin?

- Rose, odasında uyuyor. John ise, muhtemelen bakanlıktadır. Çok fazla çalışıyor...

Gülümsedim bu sırada Amelie kahve söylemişti bize.

- Sen nerelerdeydin? Tatil için nereye gittin?

Tekrar ellerini tuttum. Onunla bu kadar yakın olmak, bir kızım olduğunu bilmek ve onun da büyüdüğünü görmek, benim için harika ve anlatılmaz bir duyguydu.

"Sadece basit bir tatildi. Yunanistan'a gittim. İyice dinlendim. Okul açılacağı için de geri döndüm. Ama beni boşver. İlk önce sana aldığım hediyeyi vermek istiyorum." dedim ve çantalardan birini ona uzattım.

İçinde bir zümrüt bir takı seti vardı. Beğeneceğini umdum.

"Sadece basit bir tatildi. Yunanistan'a gittim. İyice dinlendim. Okul açılacağı için de geri döndüm. Ama beni boşver. İlk önce sana aldığım hediyeyi vermek istiyorum." dedi ve elindeki paketi bana uzattı.

Çok güzel paketlenmiş bir hediyeyi elimde tutuyordum. Steven çok zevkli biriydi. Onun zevkine güvenirdim. Elimde tuttuğum paketi nazikçe -yırtmamaya özen göstererek- açtım. Kadifemsi bir kutuydu. Kutuyu açtığımda bir hayli şaşırmıştım. Zümrüt bir set... Yeşilin en güzel tonu. Onlara zarar vermekten korkarcasına elime aldım ve kolyeyi takması için Steven'a uzattım.

- Gerçekten çok zarifsin. Muhteşem bir hediye bu dedim.

-Yakıştı mı?

Bana kolyeyi uzatıp arkasını döndü. Kibarca taktım.

- Gerçekten çok zarifsin.

Döndüğünde o hediyenin bile gözlerindeki parıltının yanında bir hiç olduğunu gördüm.

-Yakıştı mı?

Gülümsedim.

"Elbette ki yakıştı. Ama hiç bir şey gözlerindeki parıltı kadar güzel olmaz Amelie."

Ona sarıldım. Bu yaşlı yüreğim böyle şeylere dayanamazdı ki!

"Rose için de hediyem var. Ama onu sana versem iyi olacak."

Büyük bir paket gösterdim. İçinde oyuncak bir bebek ve onun giysileri vb. diğer eşyalarından oluşan bir set vardı. Ama oyuncağın asıl güzelliği bir çocuk boyunda olmasıydı.

"Elbette ki yakıştı. Ama hiç bir şey gözlerindeki parıltı kadar güzel olmaz Amelie."

Bana sarıldığında kendimi çok iyi hissetmiştim. Onun gibi bir vaftiz babam olduğu için çok şanslıydım.

"Rose için de hediyem var. Ama onu sana versem iyi olacak."

Rose'un Barbie koleksiyonu tüm evi doldurmuştu ve yenileri ekleniyordu. Yakında evde bize yaşayacak yer kalmayacak, ona yanıyorum. Ama bebeğim bu hediyeyi gördüğünde ne kadar mutlu olacak onu düşündükçe ben de mutlu oluyordum.

"Bunu gördüğünde vereceği tepkiyi düşündükçe... Aman aman" dedim gülerek.

Bu sırada hizmetçi kahvelerimizi getirmişti. Kahvelerimizi aldık ve:

"Sen yokken neler oldu neler... En kötüsünden başlayayım, Rose kayboldu."

"Bunu gördüğünde vereceği tepkiyi düşündükçe... Aman aman"

Gülümsedim ve bu sırada kahveler geldi.

"Sen yokken neler oldu neler... En kötüsünden başlayayım, Rose kayboldu."

Bir an neredeyse elimdekini düşürecektim. Yan tarafa bıraktım korkuyla. Ona baktım.

"Nasıl kayboldu?"

Burada rahatça oturduğuna göre şu an iyiydi.

"Kim kaçırdı?"

Endişelenmiştim. Benim yaşlı yüreğim bunları kaldırmazdı ama... Mavi gözlerimi ona diktim.

"Nasıl kayboldu? Kim kaçırdı?" dedi. Çok şaşırmıştı belli ki...

Gülümsedim ve kahvemden bir yudum aldım. Uzun bir hikayeydi. Biraz da can sıkıcıydı...

"Babası eve pek sık uğramıyordu geçenlerde. Benim de işte okulla ilgili işlerim vardı. Kısacası prensesimize fazla vakit ayıramıyorduk. Böyle bir günde, dadısını uyutmuş ve evden kaçıp Alexander'ın yanına gitmiş. Nasıl yaptığını hala aklım hayalim almıyor. Daha sonra, Alexander da onu Disneyland'e götürmüş. Her şey orada olmuş. Prensesimiz Alex'e kızınca onu da bırakmış ve kaybolmuş. Ama suç Alex'te değil. Rose'da ve bende. Onu dadısına bırakıp okula gitmemeliydim..."

Bu olaydan birkaç gün sonra dadısına kapının yolunu göstermiştik zaten. Benim en değerlime sahip çıkamayacak olanın evimde işi yok.

"Babası eve pek sık uğramıyordu geçenlerde. Benim de işte okulla ilgili işlerim vardı. Kısacası prensesimize fazla vakit ayıramıyorduk. Böyle bir günde, dadısını uyutmuş ve evden kaçıp Alexander'ın yanına gitmiş. Nasıl yaptığını hala aklım hayalim almıyor. Daha sonra, Alexander da onu Disneyland'e götürmüş. Her şey orada olmuş. Prensesimiz Alex'e kızınca onu da bırakmış ve kaybolmuş. Ama suç Alex'te değil. Rose'da ve bende. Onu dadısına bırakıp okula gitmemeliydim..."

Ben şaşkınca dinlerken o çok rahattı.

"Suçu kendinde bulmamalısın. Artık ben de buradayım. Böyle bir şey olduğunda bana haber vermen yeterli."

Her şeyi anlayabilirdim. Rose evden kaçabilirdi çünkü kendisini ilgi görmüyor gibi hissediyor olabilirdi. Ama kaçınca Alex'in yanına gitmesi tuhaftı. Çoğu çocuk parkta oturur ve ağlar.

"Ama neden Alexander'ın yanına gitmiş?"

Babasını görebilmek için yollara da düşebilirdi. Kahveden bir yudum aldım ben de. Artık biraz daha sakindim.

"Suçu kendinde bulmamalısın. Artık ben de buradayım. Böyle bir şey olduğunda bana haber vermen yeterli. Ama neden Alexander'ın yanına gitmiş?"

Rose'un ağzından laf almak gerçekten zor bir işti. Daha 2-3 yaşlarında olmasına rağmen feci derecede asi olmuştu.

"Sokaklarda başıboş gezerken kalabalığa gözü takılmış. Bir bakmış orada Alex var, film çekiyor. İyi ki oradaymış Alex. Yoksa başına neler gelirdi...."

Onu evde tek başına bırakmam gerçekten çok aptalca bir hareketti. Bunun yüzünden kendimi asla affetmeyecektim. Babası birkaç gün eve gelememişti ve ben kızımızı kaybetmiştim.