" Ve işte mükkemmel bir maç daha izleyeceğiz bu gün. Bir tarafta Gryffindor ve bir tarafta Slytherin. Mücadele başladı... Fakat o da ne ? Tex Daniels'mi o ? Süpürgesini kontrol edemiyor. Havada taklalar atmaya başlıyor. Aman Tanrım biri bu çocuğu durdursun, yere düşecek ..! " Kan ter içinde uykudan kalktım. Belli ki bir kabus görmüştüm. Asamı aldım ve üstümü değiştirdim. Dışarıya, Yasak Orman'a doğru, temiz bir nefes almak amacıyla gidecektim. Nefes almak bahanesiyle bile Yasak Orman'a gidiyordum. Nedense orasını çok seviyordum. Belkide oturup bir şeyleri düşünmek için en mükkemmel yerdi. Tabi sadece bana göre. Başkasına sorarsan, Yasak Orman ancak korkmak için gidilebilen bir yer olarak söylerler. Yasak Orman'a geldiğimde etrafı kolaçan etmeye başladım. Burada gezmek hoşuma gidiyordu açıkçası. Fakat bir yerlerden bir hışırtı geliyor gibi. Ya da hala uykudan uyanamamıştım. Sadece biraz yorgun olduğumu düşündüm ve Orman'da gezmeye başladım. Fakat hala yaprak hışırtıları geliyordu. Buna emindim. Asamı kaldırdım ve " Lumos " dedim ve asamı yaprakların arkasına doğru yanaştırdım. " Kim var orada ? " dedim. Cevap gelmiyordu sadece, yaprak hışırtıları geliyordu. Asama sıkıca sarıldım. Büyü yapmak için hazırdım. Yaprak hışırtıları gittikçe hızlandı ve ağacın arkasından biri gözüktü. Francesca'dan başkası değildi... Rahatlamış bir şekilde " Hey Francesca, burada ne işin var ? Beni gerçekten korkuttun. " Burada ne işin var mı ? Benim ne işim vardı ki burada, birde Francesca'dan hesap soruyordum... Komik.

Saatlerce yatağın içinde dönüp durdumuştum, bir türlü uyuyamıyordum. Yavaşça yatağın içinde doğruldum. Etrafıma bakındım ve herkesin uyuduğundan emin olduktan sonra kalkıp, üstümü değiştirdim. Sonra sessizce yatakhaneden çıktım, kordidorlar çok sessiz ve karanlıktı. Dışarı çıkıp Yasak Orman'a doğru yürümeye başladım. Orası herkes için ürkütücü olabilirdi ama bana huzur veriyordu. Ağaçların dibine oturup hayal kurmayı severdim. Çok yorgundum ve hiçbir şeyin varamıyordum. Öyle boş boş yürüyordum ve derinlerden gelen bir ses duydum. Ne söylediğini anlamamıştım, ama aniden aldığım bir kararla sesi duyduğum yöne doğru hızla yürümeye başladım. Sesin kaynağını görebilmek için ağacın arkasından yavaşça kafamı uzattım. Bu sırada asamı sıkı sıkı tutuyordum. Kafamı dışarı çıkarır çıkarmaz yüzüme bir ışık vurdu ve ben birden sıçradım. Işıkla birlikte bir ses daha duymuştum "Hey Francesca, burada ne işin var ? Beni gerçekten korkuttun." bu Tex'in sesiydi. Onu korkutmuş muydum? Asıl o beni korkutmuştu. Yavaşça ona doğru ilerlemeye başladım, "Ben mi seni korkuttum? Asıl sen beni korkuttun." gülümsedim. Yüzüme bakıyordu, benden bir cevap daha bekliyor gibiydi. O anda 'Burada ne işin var?' sorusunu cevaplamadığımı hatırladım, "Uyuyamadım, biraz yürümek için buraya geldim." diye yavaşça cevap verdim. Sonra durup sordum, "Peki sen burada ne yapıyorsun?" cevabını beklemeye başladım.

"Ben mi seni korkuttum? Asıl sen beni korkuttun." dedi. Komik bir durum açıkçası, ikimizde birbirimizden korkmuşuz. E sonuçta gece gece bir başına Yasak Orman'a çıkarsan, kardeşinden bile korkarsın. "Uyuyamadım, biraz yürümek için buraya geldim." dedi. Acaba o da kabus mu görmüştü ? Bu kabus olayını kimseye anlatmama kararı aldım. Çünkü kime anlatsam bana güleceğine eminim. O kadar saçma bir kabus daha olamaz. Quidditch ile fazla mı kafayı bozmuştum ? "Peki sen burada ne yapıyorsun?" dedi. " Ah, ben mi ? Sadece bir kabus. Anlatmaya değmez. " dedim. İnşallah anlatmamı istemez diye düşünüyordum. Asamın hala elimde olduğunu farkettim ve gerisin geriye cübbemin içine koyucakken işime yarayabilir diye düşündüm ve tam koyacakken geri çıkardım. "Asanın ne zaman işimize yarayacağı belli olmaz." dedim. Onu korkutmak istiyordum. Sonuçta ondan büyüktüm ve küçükleri korkutmak bazen hoş olabiliyordu.

"Ah, ben mi ? Sadece bir kabus. Anlatmaya değmez." dedi. Sadece gülümsedim. Aslında biraz merak etmiştim, ama konuşurken yüzü ifadesinden anlatmayı istemiyor gibi görünüyordu. "Asanın ne zaman işimize yarayacağı belli olmaz." dedi, haklıydı. Ama bence gerek yoktu, burası bana pek tehlikeli görünmüyordu. Hiçbir zaman ihtiyaç duymamıştım. "Haklısın, ama bence gerek yok. Ben hiçbir zaman ihtiyaç duymadım." derken pot kırdığımı fark ettim. 'Hiçbir zaman' demiştim ve bu daha öncede buraya geldiğim anlamına geliyordu. Umarım bunu kimseye söylemez. "Benimle biraz, yürümek ister misin?" kızardığımı hissettim. Neden bilmiyorum ama biraz utanmıştım. Sonra konuşurken saçma sapan davrandığımı fark ettim. Elimle saçlarımı karıştırmıştım ve sonra da tarar gibi hareketler yapmıştım. Bu gerçekten aptalca bir hareketti.

" Haklısın, ama bence gerek yok. Ben hiçbir zaman ihtiyaç duymadım." Hiç bir zaman mı ? Buraya daha önce kaç defa gelmişti acaba ? Pot kırdığının farkına O da varmıştı. Tabi ki buraya daha önce geldiğini kimseye söyleyecek değildim. " "Benimle biraz, yürümek ister misin?" " Ah, tabi ki. Biriyle yürümek, yanlız yürümekten çoğu zaman daha iyi olmuştur. Ayrıca asa konusuna gelirsek, asanı hazır tut. Burası Yasak Orman, Hogwarts'ın içine benzemiyor. " Nedenini bilmediğim bir biçimde kendimi tehlikede hissediyordum. Bu daha önce pek olmamıştı.

"Ah, tabi ki. Biriyle yürümek, yanlız yürümekten çoğu zaman daha iyi olmuştur. Ayrıca asa konusuna gelirsek, asanı hazır tut. Burası Yasak Orman, Hogwarts'ın içine benzemiyor." "Korkuyor olamazsın?!" dedim, şaşırmıştım. Kendini pek de güvende hissetmiyor gibiydi. Ama o zaman burada ne işi vardı ki? Ben buradan korkuyor olsam geceleri yanlız başıma buraya asla gelmezdim. "Buraya ilk kez mi geliyorsun?" aslında bu biraz saçma bir soruydu. Kim kabus gördükten sonra hiç bilmediği ve tehlikeli bir ormana gitmek ister ki?

"Korkuyor olamazsın?!" Korkmuyordum zaten. Sadece hislerim kuvvetliydi ve başımızın belada olduğunu hissediyordum. Hem korkuyor olsam burada olmazdım. "Buraya ilk kez mi geliyorsun?" " Sence de kabustan sonra ilk defa gelinecek bir yer olarak garip bir yer değil mi ? Elbette, daha önceden de çok kez buraya geldim. " Bende büyük bir pot kırmıştım. " Tabi bunların hepsi aramızda kalabilir... " dedim toparlamaya çalışarak. Ağaçların arkasından yaprak hışırtıları duyuyor gibiydim. Hatta gibi değil, bir güzel duyuyordum işte. Francesca'yı durdurdum. Acaba sesler ondan mı geliyor diye kontrol ettim. Fakat hayır, sesler ondan gelmiyordu. Yani sonuçta Francesca'nın "Hrrr" sesi çıkaracak hali... NE ! Çalıların arkasından hırlama sesi geliyordu. Asamı kaldırdım ve " Lumos Maxima " dedim. Ardından ağacın arkasına doğru gitmeye başlamıştım ki, gitmeme gerek kalmadı. Çünkü onlar bizden daha önce davranmıştı. 4-5 tane Kurtadam'ı karşımda gördüm. " Aman Tanrım... Francesca, asanı çıkar... " Lanet olsun ki hislerim tekrar doğru çıkmıştı... Asamı bir Kurtadama doğru tuttum ve kısık ses ile " Everte Statum " dedim. Havada taklalar atmaya başladı. Fakat bunun pek iyiye gittiğini düşünmüyordum. Çünkü bu sadece diğer Kurtadam'ları harakete geçirmeye yaramış gibi görünüyordu. Aklıma büyüler getirmeye başladım ve bir süre sonra " Evanesco " diye bağırdım. Fakat olmamıştı. Tüm gücümü topladım ve tekrar bağırdım. " Evanesco ! " bir kurtadamı yoketmeyi başarabilmiştim. Vay canına. Fakat diğerleri ile ne yapacağıma tam karar verememiştim. " Hadi Francesca, bir şov yapalım ve bu pis hayvanların hepsini yokedelim ! "

"Sence de kabustan sonra ilk defa gelinecek bir yer olarak garip bir yer değil mi ? Elbette, daha önceden de çok kez buraya geldim. Tabi bunların hepsi aramızda kalabilir..." gülümsedim. Tam cevap verecekken beni durdurdu. Sonra sessizce "Lumos Maxima" dedi ve o tam bir adım atmışken önümüzde birkaç Kurtadam belirdi. Kurtadam'lar çok ürkütücüydüler ve ilk kez böyle birşey yaşadığım için resmen şoka girmiştim. Tex'in "Aman Tanrım... Francesca, asanı çıkar..." demesiyle yarım saniye süren şokumdan çıktım ve hemen asamı elime aldım. Ancak korkudan aklıma hiçbir büyü gelmiyordu. Tex'in bir Kurtadamı yok ettiğini gördüm ve "Hadi Francesca, bir şov yapalım ve bu pis hayvanların hepsini yokedelim!" dediğini duyduğum anda; tam karşımdaki Kurtadam'ı hedef alarak aklıma ilk gelen büyüyü söyledim. "Expulso!" diye bağırdım ve Kurtadam birden patladı. Aslında büyünün patlatma büyüsü olduğunu tamamen unutmuştum, sadece aklıma gelen tek büyü bu olduğu için söylemiştim. Sanırım bunu artık kendime de itiraf etmeliydim; Kurtadam'lardan çok korkuyordum. Arkadaşını patlattığım için olsa gerek, içlerinden biri tam önüme geçmiş bana bakıyor ve hırlıyordu. Bu kez hiçbir şey yapamadım donup kalmıştım. Öylece onun gözünün içine bakıyordum, sanırım bayılacaktım. Bilinçsizce sağ ayağımla bir adım geriye giderken bir taşa takılıp yere kapaklandım. O anda etraf kararmaya başladı ve tüm sesler kesildi...

"Expulso!" ve kurtadam patladı. Gerçekten başarılı bir cadı. Taşa takıldı ve düştü. Sanırım bayılıyordu. Fakat ona doğru gelen Kurtadam'a bir anda asamı tuttum ve bağırdım. " Dawod " ardından direk onu yerden kaldırdım ve onu kucaklayıp koşmaya başladım. Arkamızda sadece iki tane kurtadam kalmıştı ve son güçleriyle koşuyorlardı. Nereye gideceğime dair hiç bir fikrim yoktu. Fakat durmadan koşuyordum. Bir ara arkamı döndüm ve tüm gücümü toplayıp bağırdım ; " Pullus " dedim ve kurtadamın bir tavuğa dönüştüğünü görerek, istem dışı güldüm. Tek bir kurtadam kaldığında asamı ona doğrulttum ve " Petrificus Totalus " yaptım. Yere düştüğünde ona hiçbirşey yapmadım. Sadece koştum. Hepsini atlatmıştık. Francesca'yı bir yere yatırdım ardından ayılmasını bekledim.

Etraf ne kadar da karanlık... Neredeyim böyle? Ne kadar da soğuk... Başımın arkası ağrıyordu, yere düştüğümde vurmuş olmalıydım. Üşüyordum ama hareket edemiyordum. Sonra aniden nasıl bayıldığımı hatırladım; Kurtadamlar, Karanlık Orman'daydım, Tex'de vardı, birini patlatmıştım, sonra diğeri bana hırladı ve bende takılıp düştüm... Sonra yavaş yavaş rüzgarın sesini duymaya başladım, ama etraf hala karanlıktı. Hareket edebiliyor muyum diye kontrol etmek için elimi oynatmaya çalıştım. Olmuştu, hareket edebiliyordum. Hemen olduğum yerde doğrulmaya çalıştım. Hala tam olarak kendinde değildim ama neler olduğunu görmem lazımdı. Güçlükle doğruldum ve tam önümde duran Tex'i zor fark ettim. Çok karanlık olduğu için onu görmekte zorlanmıştım ama sanırım o da bana bakıyordu. "Neler oldu?" dedim ve başımın arkasını tuttum. Hala çok ağrıyordu.

Uyanmıştı. Hafifçe doğruldu "Neler oldu?" dedi. " Kurtadamları atlattık. Sen bayılınca seni buraya getirdim. Gerçekten şanslıymışız. Ucuz atlattık. dedim. Ardından onu yerden kaldırdım ve Hogwarts'ın yolunu tuttuk.