Gecenin Ufku, Sabahın Körü.

RP Yaşı : 27. Mesaj Sayısı : 14 Gerçek Adı : S. #4

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]&[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Sessiz Bir Oda
05.18

Başımı sarıp sarmalayan korkunç ağrı, Jolene'e kavuşmama az kala, mutlu mesut gördüğüm bir rüyadan aniden uyanmama sebep olmuştu. Sadece bir rüya olabilme ihtimali de gözden kaçırılmaması gereken bir ihtimaldi ancak rüya olsa bile bu ihtimali kısmen yaşamak son iki yıldır istediğim tek şeydi. Odanın içerisi, dışarıya nazaran daha sıcaktı. Camda oluşan buğuların kimi yerlerinde su izleri ve garip lekeler vardı. Gerinmek ve kendime gelmek için kollarımı araladığımda elim çıplak bir tene değdi. Gözlerimi hemen yana çevirdim, saçları yüzüne dolanmış, bedenini sımsıkı bir şekilde büzmüş bir kız vardı. Başını biraz oynatması ile yüzü saçlarından arınıp göründü ve yataktan küfür ederek düştüm. Letje'nin, küçük Hufflepuff öğrencisinin yatağımda ve çıplak oluşu derin bir korkuya düşmeme sebep olmuştu. Aşırı hızlı bir biçimde üzerimi giyindim ve Letje'nin üzerine örtülü yorganı iyice sıkıştırdım etrafına. Ona bakmadan, soğukkanlı bir biçimde seslendim. "Letje, uyan..."

Konu: Geri: Gecenin Ufku, Sabahın Körü. Cuma Haz. 03, 2011 3:32 pm

Asla rüya görmeyen ben, dipsiz olduğunu düşündüğüm bir rüyanın içinde yuvarlanıyordum. Düzenli nefes alışlarım yörünge değiştirip, beni terletirken, olası sayılamayacak bir kudret hissettim. Küçük vücudumu saran kudret sahibi, beni korkuma itelerken, nefesim kesilmişti. Karanlık bir çukura tıkılıp, üstüme dolan toprağa herhangi bir tepki verememek, tattığım en kötü duyguydu. Soğuksa, hissettiğim yegâne şeydi. Birkaç saniye sonra toprakları çekerek, donuk bir ifadeyle, gözlerini bana dikmiş adamı tanıyor muydum? “Letje, uyan…” En az ifadesi kadar soğuk olan sesinin bir rüyadan ibaret olmadığını, kulağımda tekrar yankılanırken anladım. Gözlerimi üşene üşene açtım ve büzülmüş bedenimi gerdim. Olanları anlayabilmem yirmi saniye sürmüştü. “Bu–” dedikten sonra, tüm sözcüklerin, boğazımda tıkandığını hissettim. “Bu bir kâbus.” Cümlesi sonunda ağzımı terk ederken, zaten örtülü yorganı, biraz daha üzerime çektim.

RP Yaşı : 27. Mesaj Sayısı : 14 Gerçek Adı : S. #4

Yaklaşık 20 saniye kadar yatağın içinde dönen Letje olanları farkettiğinde yüzünde oluşan ifade, kendimden nefret etmeme, tiksinmeme ve adi bir sapık olduğumu düşünmeme sebep olmuştu. Nasıl yapabildiğime dair bir fikrim yoktu. 15 yaşında bir kızın bana karşı olan ilgisine sarhoşken bile karşılık vermiş olmanın verdiği ağır mükafat omuzlarımın çökmesine sebep veriyordu. “Bu–” Söylediği anlamsız kelimenin ardından Letje korkmuş bir biçimde bana baktı. Kalbimde korkunç bir sızı oluşmuş, o an kendimi öldürme dileği ile dolmuştu. “Bu bir kâbus.” Cümlesini bitirişi ile, Letje korkunç bir anı yaşarcasına ufak bir titreme geçirdi. Kalkıp yanına gitmek ve üzgün olduğuma dair tonlarca cümle söylemek istiyordum. Birkaç kadeh ile sahip olduğum saflığın temizliğin hakkakiyetini veremeyecektim. Yerimden doğruldum, ona milyonlarca adet borçlu olduğum özürlerden birisini dile getirmek istiyordum. "Sana yemin ederim ki, Letje, böyle bir emelim yoktu. Ben, yeryüzünde kimsenin görüp geçirmediği kadar pişmanlık içerisindeyim." Konuşmanın yarısında boğazıma takılan korkunç sanrı büyümekte devam ediyordu. Kendimi gerilim dizilerinden birinde oynuyormuş gibi hissettim ancak oynanan ne diziydi ne de yaptığım sadece bir senaryo icabıydı. Karşımdaki 15 yaşında genç, saflığı elinden alınmış bir kızdı. "Ben.. Tanrım!" Avuçlarımı sımsıkı sıkarak bütün gücümle yumruklarımı bacaklarımın yanında tuttum. Yaptığım, affedilir düzeyde bir adilik değildi.

Konu: Geri: Gecenin Ufku, Sabahın Körü. Cuma Haz. 03, 2011 3:58 pm

Durumumu gözden geçirmek gerekirse: Dün gece, kendimden on iki yaş büyük birine, bekâretimi hediye etmiştim. Üstelik, hoşlandığım –ah, evet, gerçekten de hoştu– adamı sonunda ele geçirmem bir yana, gerçekten de korkunç hissediyordum. Bu konu hakkında hep takıldığım Penthesilea’dan bir farkım kalmamıştı. Bu gerçek, yüzüme korkunç bir hızla çarparken, adamın cümlesini duydum: “Sana yemin ederim ki, Letje, böyle bir emelim yoktu. Ben, yeryüzünde kimsenin, görüp geçirmediği kadar pişmanlık içerisindeyim.” Bunu yaptığımızdan gerçekten de pişman olmuş gibi görünüyordu ve buna şaşırmamak elde değildi, sonuçta herkes hikâyeyi bilirdi: Erkekler, bakire kızlar için ilk olmayı severler. Kendi şaşkınlığım, adamınkiyle karışırken, tekrar duydum onu: “Ben... Tanrım!” O an, kaslı kollarını nasıl düşünebilmiştim, bilmiyordum. Avuçlarını sıkan adama, nasıl bir tepki vermeliydim? O an, aklıma gelen ilk cümle: “Banyo nerede? Sanırım kusacağım.” olmuştu.

RP Yaşı : 27. Mesaj Sayısı : 14 Gerçek Adı : S. #4

Odada bariz bir sessizlik ve çaresizlik dolanıp duruyordu. Letje gözlerini bir o yana bir bu yana çevirirken söyleyebileceği en ufak tümceye bile muhtaç olduğumu farkettim. Letje son bir kararlılıkla gözlerimin tam içine baktı.“Banyo nerede? Sanırım kusacağım.” Ağzından çıkan cümlenin ardından elini ağzına götürdü ve içimde korkunç bir his, dürtü uyanmıştı. Geceye dair tam olanları hatırlamak istiyordum. Letje'i ayartanın ben olup olmadığına dair ufak bir sanrı bile ölmeyi istememe sebep olacaktı. Yerimden kalkdım ve hızla kapıya yöneldim. Son bir hareket ile başımı tuvalet kapısına yönelttim. "Bana bir şekilde ihtiyacın olursa, aşağıdayım." Söylediğim sözlerin saçmalığına küfretmemek içten bile değildi, bu yüzden hızla odayı terkettim. Aşağıda ufak bir grup insan eğleniyor konuşuyordu. Bakışlarımı hızla yere eğdim ve bir masaya oturup yanıma gelen garsona bir kahve getirmesini söyledim. "İhtiyacın olursaymış, neden yanına gelecek?! Geceyi anım gülmek ve eğlenmek için mi?!" Kendi kendime söyleniyor ve masama konan kahve fincanı ile oynuyordum. Aldığım ufak yudum boğazımdaki acıyı tetiklediğinde gözlerimi yumup çenemi elime dayadım. Dirseğim masaya saplanmışçasına sert ve dik dururken, ağız dolusu bir yudum daha aldım.

» Gecenin Hüznü.
» Gecenin Yaratıkları

Gecenin Ufku, Sabahın Körü.

Gecenin Ufku, Sabahın Körü.

Similar topics

Similar topics