Lanet olası bir hastalık geçirdiğim için elimi kolumu kaldıramıyor,
hapşuruklarımın kemiklerimi ağzımdan çıkaracağını düşünüyordum. Uzun
bir süredir buradaydım ve sanırım şifacıların dediğine göre uzun bir
süre daha burada olacaktım. Günler geçmiyor, hastalığım iyileşmiyor ve
içimde, derinlerde bir yerlerde bir şeyin yükü beni beter ediyordu.

Umudumu kestiğim, buraya mahkum olduğuma inandığım bir gün, kapıda görünen Hell her şeyi değiştirdi. Geleceğini düşünmüyordum. İlk ve son görüşmemizin ardından bir daha haber alamamıştık birbirimizden. Benden nefret edeceğini düşünüyor, bu ihtimalle daha da kahroluyordum. Hiç farkedemediğim bir yanım ona gittikçe daha fazla bağlanıyordu. Onu gördüğümde yerimden kalkıp yanına gitmek, onu kucaklamak istedim; fakat ağrıyan kemiklerim buna müsade etmedi. Ağzımdan sadece "Gelmeni beklemiyordum." sözleri dökülebildi.

İçeri girip kapıyı kapadıktan sonra yanıma yaklaştı. Ağrıların ve bu hastane odasının artık o kadar da sorun olmadığını hissediyordum. Gözlerini, içindeki parıltıyı ve ruhu görmek her şeyi katlanılır hale getirmişti. Yatağımda hafifçe doğruldu.

"Neyin var?"

Sesindeki acıdan, beni özlemiş olabileceğini ihtimaline çıkardım. Bu küçücük umuda öylesine bağlanmıştım ki..

- Seni özledim.

Muzip bir şekilde gülümsedim. Aciz bir zavallı olduğumu söylemektense, bu işime gelmişti. Yatağımın yanında bir yere diz çöktüğünde elinden tutup kaldırdım yatağa oturması için. Kendini neden her zaman en iyi yerlere değil de köşelere layık görüyordu, anlamış değildim.

"Yapabileceğim bir şey olduğunu söyle, lütfen."

Keyfim yerine gelmişti ve onu bu kadar özlemişken bu ortamı acı dolu hastane anılarıyla değil, kahkahalarla doldurmak istiyordum.

- Hemşire ciddi bir konuşma yaptı benimle. Dediğini uygulamazsam çok kötü şeyler olabilirmiş.

Ciddi bir ifade takınıp yüzüne baktım. Tepkisini görmek istiyorum. Uzun süre ölüm haberimi verecekmiş gibi durduktan sonra aniden Hell'i kollarım arasına aldım ve dudaklarına belli belirsiz bir öpücük kondurdum.

- Yanımda olmadığın sürece iyileşemezmişim. Bu aciz hastaya acıyın sinyoritam!

"Sonsuza dek, yanında olacağım Roy."

Gözlerime kısa bir süre baktıktan sonra boynuma eğildiğinde kalp atışlarım hızlanmıştı. Sonsuzluktan kastı, gerçek anlamda sonsuzluk muydu yani? Bir vampir olma ihtimalimi hayatımın hiçbir döneminde düşünmemişken aniden ve emin olamadan gerçekleşme ihtimali ürkmeme neden olmuştu. Fakat Hell istiyorsa, sonsuzluk demek onunla olmak demekse itiraz edemeyeceğim için gözlerimi kapatıp son bir nefes aldım. Soğuk dudakları gergin boynuma temas ettiğinde sırf bu duygu için bile vampir olmayı kabul edebileceğimi anladım. Fakat ardından beklemediğim uzun bir öpücükten sonra geri çekildi Hell.

"Sonsuza dek Roy, sen huzurlu bir şekilde öldüğünde; kalbimde ve anılarımda sonsuza dek."

Bir an aklıma çılgın bir fikir geldi. Yaparsam pişman olup olmayacağımı bile bilmediğim bir fikir...

- Hell, beni dönüştürmeye ne dersin?

Cevabının merakı ve düşüncenin adrenaliniyle gözlerine baktım. Onu yanımdan ayırmamaya karşılık ruhum. Adil bir takas gibi görünüyordu.

Yanımdaki boş yere kıvrılmasını seyrederken asamla odamın kapısını da kilitledim. Rahatsız edilirsem sinirlenecektim ve bu hiç iyi olmazdı içeri girmeye cüret eden densiz için.

"Daima birlikte olmak için senin ruhunu almam, fazla bencilce Roy. Daha muggle işi olan girişimlerde bulunmak; iyi bir koşulmuş gibi görünüyor."

Gözlerim parladı bir an. Anladığım şeyi kastetmişse eğer... Ardından bu düşünceyi aklımdan çıkardım. Bunu düşünemem. Yapamam. Düşüncemden utanmış, rahatlamak için Hell'i kollarımın arasına alıp yüzümü saçlarına gömmüştüm. Bu huzur hissini annemin kollarından sonra ilk defa hissettiğimi farkedip gözlerimi kapadım. Evimde, şöminenin karşısında, rahat bir koltukta elimde şarap varken yaşatmak isterdim bu sahneyi Hell'e. Kokan bir hastane odasının rahatsız, beyaz yatağında değil... Derin bir iç çektim.

- Ölümümün ne zaman olduğunu bilemezsin Hell. Belki burada, şu anda, kollarında, hasta yatağımda ölürüm.

Bu ihtimale tabi ki inanmıyordum; fakat Hell'i ikna etmenin başka yolu yoktu. Geç bulmuştum, erken kaybetmek istemiyordum. Sonumun pastaya sahip olan ve onu kaybeden ihtiyarlar gibi olmasını istemiyordum...

Sıkıntıyla yanımdan kalkmış, beni yaşlı ve hasta bir adam olarak yatağımda yalnız bırakmıştı. Odada bir aşağı, bir yukarı dolanırken üzerindeki bol tişörtü çıkarmış, ince askılı bir tişörtle kalmıştı ve ben ona bakmamak için ekstra çaba göstermek zorunda kalıyordum.

"Seni normal bir büyücüyle ya da mugglela evlenip baba olma zevkinden mahrum bırakacak kadar bencil değilim, Roy. Sağlıklı bir kadınla sağlıklı bir
ilişkin olacak ilerde buna eminim."

Ne derece ciddi olduğunu görebilmek için yüzüne baktım. Bana bakmamaya ayrı bir özen gösteriyor gibiydi. Ona farkettirmeden ayağa kalktım ve yayına gittim. Yorgun hissediyordum ve öksürürsem yere kapaklanmam muhtemeldi. Yatağın demirliklerine tutunup manevi destek almaya çalıtşım.

- Açıkça görüyorum ki ölümlü bir büyücü yerine bir vampiri tercih ediyorsun sen de. Zaman kaybı olarak değerlendireceğin birlikteliğimizden çok keyif alıyordum halbuki..

Düşünceleri, aynı olmayışımızı sorun yapması üzmüştü beni.Vereceği cevabı ayakta kaldıramayacağımı düşünerek köşede duran tozlu ve çürümüş sandalyeye oturdum.