Ne güzel bir gün bugün böyle. Kendimi dışarı attığım anda bir serinlik vurmuştu yüzüme. Etraf hala karlarla kaplıydı ve bu benim çok hoşuma gidiyordu. Çok küçükken annem karla oynamama izin vermezdi ve ben bunu hiç bir zaman anlamazdım. Karın beni hasta edebileceğini söylerdi ama ben karın pamuk olduğunu düşünürdüm bu yüzden beni hasta etmesi çok salakça gelirdi. Ne kadar salakmışım ama çocukluk işte. Gerçi bulutların hala pamuk olduğunu düşünüyorum. Neyse ki bu salaklıklarımı sadece Clary biliyor ve ben şimdi Clary ile buluşmak için göl kenarına gidiyordum. Nihayet onunla buluşuyorduk. Adrian hakkında anlatması gereken şeyler olduğuna emindim. Tabi ki bende Tex hakkında konuşacaktım. Göl kenarına geldiğimde Clary hala ortalıkta yoktu. Bende oradaki bir kayanın üzerine oturup Clary'i beklemeye başladım. Neler söyleyeceğimi aklımdan tekrarlıyordum ve tabi ki neler soracağımı. Hiç bir şeyi atlamamam gerekiyordu. Gölü izliyor ve Clary'i bekliyordum.

Hava soğuk olmasına rağmen benim içimde garip bir sıcaklık, heyecan ve anlayamadığım bir kıpırtı vardı. Bunun nedenini biliyordum; ama bilmemezlikten geliyordum. Çünkü sanırım bu duygu seline hazır değildim. Sanki hisslerimi kabul edersem kendimi savunmasız ve güçsüz hissedecekmişim gibi geliyordu. İşte böyle garip hisler içerisinde siyah okul cübbemi giydip, Gryffindor atkımı boynuma dolayıp Cecelia ile buluşmak üzere göl kenarına doğru yürümeye başladım.

Onunla konuşmayalı biraz zaman geçmişti ve anlatacak çok şey birikmişti. Cecelia benim en yakın arkadaşımdı ve ona bu olanları anlatmazsam ölebilirdim. İçimde sanki fırtınalar kopuyordu ve aynı zamanda da hiç olmadığım kadar dinç hissediyordum kendimi. Göl kenarına vardığımda Cecelia, bir kayanın üzerine oturmuş gölü seyrediyordu. Biraz daha hızlanıp yanına ulaştım.

"Selam. Seni sersem nerelerdesin bakalım?" Yana doğru kaymasını işaret ettim ve ben de yanına oturdum. Etrafta bir kar tabakası vardı ve hala kar topu oynamadığım aklıma geldi; ama şimdi daha önemli meseleler vardı. Cecelia'ya olanları anlatmalıydım.

"Selam. Seni sersem nerelerdesin bakalım?," demesiyle başımı gölden çevirip ona gülümseyerek baktım. Yana doğru kaymamı işaret etti ve yanıma oturdu. Gözlerinin içi gülüyordu. Clary'i ilk defa bu kadar neşeli görüyordum. "Selam şekerim. Asıl sen nerelerdesin? Burada böyle oturmaktan popom ağırdı. Ah benim nazik popom senin yüzünden şimdi acı çekiyor. Çabuk popomdan özür dile," dedim ve kahkaha attım.

"Selam şekerim. Asıl sen nerelerdesin? Burada böyle oturmaktan popom ağırdı. Ah benim nazik popom senin yüzünden şimdi acı çekiyor. Çabuk popomdan özür dile," dedi ve kahkaha attı. Bende ona eşlik ettim. Bu kız gerçekten çatlaktı. Çok farklı yönlerimiz olmasına rağmen iyi anlaşıyorduk ve bu gerçekten tuhaf ötesi bir durumdu. Cecelia daha dışa dönükken, ben her zaman daha çekingen ve içe dönük olmuşumdur. Tabii ortama ve arkadaşlarıma alışana kadar bu durum geçerli olurdu.

"İşte gördüğün üzere artık buradayım. Sana anlatacak ve soracak o kadar çok şeyim var ki. Ben anlatmadan önce sen başla." Anlatacaklarını gerçekten çok merak ediyordum. O da anlatmak ve benden duyacağı şeyleri bir an önce dinlemek için can atıyor gibiydi. "Eee, söyle bakalım. Tex ile aranda neler oldu? Hiç bir ayrıntıyı atlamadan anlatmanı istiyorum," dedim imalı bir ses tonuyla.

Sözlerim onu güldürmüştü. "İşte gördüğün üzere artık buradayım. Sana anlatacak ve soracak o kadar çok şeyim var ki. Ben anlatmadan önce sen başla," dedi. Anlatacakları şeyleri biran önce duymak için çıldırıyordum bu yüzden her şeyi bir çırpıda anlatacaktım. "Eee, söyle bakalım. Tex ile aranda neler oldu? Hiç bir ayrıntıyı atlamadan anlatmanı istiyorum," dedi. Beklediğim soru gelmişti işte.

"Bunu soracağını tahmin ediyordum şekerim. Tex ile aramda büyük bir aşk var. Yani sanırım bu sefer gerçek aşkımı buldum diyebilirim. Bana aşkını baloda itiraf etti," diyerek başladım ve en ince ayrıntısına kadar her şeyi anlattım. Daha fazla şeyler duymak istiyor gibi bir hali vardı. Öpüşüp öpüşmediğimizi merak ediyor gibiydi. "Duymak istediğin şeyi biliyorum şekerim, ama üzgünüm hala öpüşmedik," dedim ve pamuk şekeri elinden alınmış küçük bir çocuk gibi dudaklarımı büzdüm.

"Ee sen anlat bakalım Adrian olayını? Kalbini çalmayı nasıl başardı?," dedim kaşlarımı bir yukarı bir aşağı hareket ettirdim. Aslında biliyordum çünkü Adrian'la sık sık Clary hakkında konuşuyorduk. Birlikte olmalarında çok büyük bir payım vardı ve bu beni çok mutlu ediyordu.

"Bunu soracağını tahmin ediyordum şekerim. Tex ile aramda büyük bir aşk var. Yani sanırım bu sefer gerçek aşkımı buldum diyebilirim. Bana aşkını baloda itiraf etti," dedi ve olan biten herşeyi anlatmaya başladı. Tex'in onu sevdiğini biliyordum; fakat Cecelia bildiğimi bilmiyordu. En yakın arkadaşımdan bir şey saklamak istemiyordum; ama eminim onunda benden sakladığı bir şeyler olmuştur. Herkesin sırları vardır.

Eee, yani bu kadar mı?, der gibi Cecelia'ya baktım. Ne demek istediğimi anlamış olmalı ki "Duymak istediğin şeyi biliyorum şekerim, ama üzgünüm hala öpüşmedik," dedi. Yüzündeki hayalkırıklığı ifadesi gülümsememe sebep olmuştu. Cecelia'nın Liam'ı unutması beni mutlu etmişti. O aptal herif için bunalıma girmesini asla istemezdim.

"Ee sen anlat bakalım Adrian olayını? Kalbini çalmayı nasıl başardı?," dedi ve her zaman ki kaş hareketini yapmaya başladı. Bu beni utandırdı. Tanrım! Son zamanlarda ne kadar da çok kızarır olmuştum böyle. Adrian beni çok fazla etkiliyordu. Merlin'in Sakalı! Gerçekten Adrian kalbimi çalmayı başarmıştı. Ben şuan da bunu kabulleniyordum ve kendimi güçsüz ve savunmasız hissetmiyordum. Aksine çok daha iyi hissediyordum.

Derin bir nefes aldım ve Cecelia'ya baktım. "Cecelia, ben galiba aşık oldum." Bunu söyleyebilidiğime inanamıyordum. Sonunda diye geçirdim içimden. Sonunda kalbimi birisi çalmıştı işte. "Nasıl olduğunu bilemiyorum. Oldu işte ve ben kendimi mükemmel hissediyorum. Her zaman orta seviyede bir kızdım. Ne çok güzeldim, ne de çok çirkin. Ne çok inektim, ne de çok tembel. Hiçbir zaman bana bu kadar çok değer verildiğini hissetmemiştim ve Cecelia şimdi ben," biraz duraksadıktan sonra sözlerime devam ettim.

"Kendimi dünyadaki en güzel insan gibi hissediyorum. En başarılı ve mutlu insan. Artık birisinin benim için gerçekten bir şeyler hissettiğini ve bir şeylerden vazgeçebileceğini biliyorum. Bu da beni orta seviyede bir kız olmaktan çıkarıyor. Yani ben bu şekilde hissediyorum. Daha önce hiç böyle hissetmemiştim. Bu çok garip..." Sözlerimi bitirdiğimde kendimi çok rahatlamış hissettim. Cecelia'ya bunları anlatmak gerçekten kendimi iyi hissettirmişti.

"Cecelia, ben galiba aşık oldum." Bu sözleri duymak beni çok mutlu etmişti. Clary'nin birine aşık olması imkansız gibi bir şeydi. Ama sonunda olmuştu işte. "Nasıl olduğunu bilemiyorum. Oldu işte ve ben kendimi mükemmel hissediyorum. Her zaman orta seviyede bir kızdım. Ne çok güzeldim, ne de çok çirkin. Ne çok inektim, ne de çok tembel. Hiçbir zaman bana bu kadar çok değer verildiğini hissetmemiştim ve Cecelia şimdi ben," biraz duraksadıktan sonra sözlerine devam etti.

"Kendimi dünyadaki en güzel insan gibi hissediyorum. En başarılı ve mutlu insan. Artık birisinin benim için gerçekten bir şeyler hissettiğini ve bir şeylerden vazgeçebileceğini biliyorum. Bu da beni orta seviyede bir kız olmaktan çıkarıyor. Yani ben bu şekilde hissediyorum. Daha önce hiç böyle hissetmemiştim. Bu çok garip..." Aklıma ister istemez yaramazca düşüncüler geldi ve imalı bir şekilde gülümsedim. "Vay canına bu gerçekten harika. Bu çocuk seni bulutların üzerine çıkarmış anlaşılan. Clary doğru söyle öpüştünüz mü hiç?," dedim haylaz bir çocuk gibi gülerek.

Sözlerimi bitirdiğimde imalı bir şekilde gülümsedi. "Vay canına bu gerçekten harika. Bu çocuk seni bulutların üzerine çıkarmış anlaşılan. Clary doğru söyle öpüştünüz mü hiç?," diyerek güldü. İşte Clary için utanma saati. Merlin'in Sakalı! Bir domates gibi kızarmıştım. Cecelia benim en yakın arkadaşımdı; ama ben yine de utanıyordum.

"Evet," dedim kısık bir ses tonuyla. Daha fazla şey soracağına adım kadar emindim. Aklından geçenleri duyar gibiydim. "Bana öyle bakma. Başka bir şey söylemeyeceğim. Sadece bu kadar," dedim ve aklıma o sırda bir şey geldi. Şu intahar eden Hufflepufflı kız Vlasic. Cecelia ile bu konu hakkında konuşmamıştık.

Vlasic ile birbirimizi pek sevmesekte, ölmesini asla istemezdim. "Sen onu bırakta, olanları duydun mu? II. kattaki kızlar tuvaletinde intihar eden kızı. Adı Vlasic'ti. Çok üzücü bir durum. Sence hayalet olarak geri döner mi?" diye sordum Cecelia'ya. Belki Myrtle gibi o da geri dönerdi. Kim bilir?

Clary sorduğum soru karşısında çok utanmıştı. Öyle utanmıştı ki domates gibi kıpkırmızı olmuştu. Bu arada Clary küçüklüğünden beri nefret eder. Ah bu kızı hiç anlamıyorum. Yüzlerce farklı özelliğimiz olmasına rağmen kadeş gibiydik. Aklımdan geçti işte. Neyse kısık bir sesle "Evet," diyebildi. Buna ister istemez şaşırmıştım tam ayrıntıları soracaktım ki "Bana öyle bakma. Başka bir şey söylemeyeceğim. Sadece bu kadar," dedi.

Hayal kırıklığına uğramıştım. Sormaktan vazgeçtim çünkü zaten sorsamda söylemezdi. Kafasına koyduğunu yapardı Clary. Ama elbet bir gün anlattıracaktım. Sonra yüzüne bir hüzün çöktü. Sen onu bırakta, olanları duydun mu? II. kattaki kızlar tuvaletinde intihar eden kızı. Adı Vlasic'ti. Çok üzücü bir durum. Sence hayalet olarak geri döner mi?" Tanrım! Duyduklarıma inanamıyordum, ağzım açık kalmıştı. Vlasic ölmüş olamazdı. Cümlesini bitirdiğinde "Neeee!," diye çığlık kopardım. Ölüm haberleri her zaman tüylerimi ürpertmiştir. İşte şimdi de böyle olmuştu.

Ürperdiğim için içimi bir üşüme kapladı ve kollarımı göğsümde sımsıkı kavuşturdum. Vlasic'in aklından zaten şüphe ediyordum. Çok tuhaf davranışları vardı. Ama yine de aramız iyi olmamasına rağmen çok üzülmüştüm. Sadece "Neden intihar ettiğini biliyor musun?, diye sorabildim hüzünlü bir şekilde.

"Neeee!," diyerek bir çığlık kopardı. Onun gibi ilk duyduğumda ben de çok şaşırmış ve üzülmüştüm. Cecelia üşümüş olmalı ki kollarını göğsünde kavuşturdu. Yüz ifadesinden de çok üzüldüğü anlaşılıyordu. Ben de üzülmüştüm; her ne kadar Vlasic ile çok samimi olmasakta.

Gölü seyrediyorum ki Cecelia'nın üzgün ve şoke olmuş sesini tekrardan duydum. "Neden intihar ettiğini biliyor musun?, diye sordu. Hiçbir fikrim yoktu. Ortada bir kaç söylenti dolaşıyordu; ama bunların gerçek olmadığına emindim. Hayır, anlamında başımı salladım. Ortama negatif bir enerji çökmüştü. Bu durum gerçekten de çok üzücüydü.

"Artık okula geri dönsek iyi olacak. Hava kararmaya başlıyor," dedim. Zaman anlayamadığım bir şekilde hızla akıp gitmişti. Kendimi şimdi biraz hüzünlü hissediyordum. Vlasic gerçekten de ölmüştü. Bu çok tuhafıma gidiyordu. Sanki hala oralarda bir yerlerde duruyordu da biz onun farkında değildik; fakat maalesef bu sefer Vlasic gerçekten gitmişti.

Hayır anlamında başına iki yana salladı. İkimizde çok üzülmüştük. Ölüm en sevmediğim birinin başına gelse bile bu beni üzüyor ve korkutuyordu. Ölümden nefret ediyordum. Hava kararmaya başlamıştı ve ben açıkçası biraz korkmuştum. Tam o anda Clary, "Artık okula geri dönsek iyi olacak. Hava kararmaya başlıyor," dedi.

Ortamı biraz olsun yumuşatmak için gülümsedim ve "Bu çok iyi olur aslında. Bende tam gidelim mi diye soracaktım," dedim. Hava oldukça soğuktu, içimi titretmişti. Atkımı boynuma iyice doladım ve Clary'e de "Boğazını sıkı sıkı sar hasta ol istemem şekerim," dedim. Cebimden iki tane çikolata çıkardım. "İşte bu bizi mutlu edecek olan büyü," derken göz kırpmıştım. İkimizin de yüzünde çocuksu bir gülümseme olmuştu. Çikolataları yiyerek okulumuza gittik.