Büyük Salon'da oturmuş, kitap okuyordum ki baykuş sesiyle yerimden sıçradım. Beyaz tüylü baykuşum Shelby, bana doğru inişe geçmişti. Gagası ile tuttuğu zarfı önüme attı ve tekrardan havalandı. Sabırsızlıkla zarfı açtım. İçerisinden iki tane kağıt çıktı. Bir tanesini açtım ve okumaya başladım. Mektup büyükannemden geliyordu.
"Canım Torunum Clary;
Seni öyle çok özledim ki. Umarım derslerin iyi gidiyordur. Bendeki de soru, senin derslerin her zaman iyi olmuştur zaten. Geçen gün buraya hafiften kar yağdı. Görseydin, kesin havalara uçardın. Zarfın içerisinde bir tane daha kağıt olduğunu göreceksin. Sakın bana kızma, tatlım. Annenden gelen mektubuda zarfa koydum. Yırtıp atmadan önce okumanı istiyorum. Noel tatilini sabırsızlıkla bekliyorum. Okulda başına bela açma. Seni seven büyükannen Regina."

Mektubu zar zor okumuştum. O kadar duygulanmıştım ki, az kalsın ağlayacaktım. Son zamanlar da sürekli ağlamaya başlamıştım zaten. Bana neler olduğu hakkında hiç bir fikrim yoktu. Büyükannemin mektubunu zarfa geri koydum ve diğer kağıdı elime aldım. Açıkçası annemin ne yazdığını çok merak ediyordum. Kağıdı dikkatlice açtım ve onu da okumaya başladım.
"Canım kızım;
Umarım bu mektubu okuyorsundur. Seni ne kadar çok sevdiğimi ve özlediğimi söylemek istedim. Gelmeyeceğini bile bile her Noel ve yaz tatillerinde yolunu gözlüyorum. Bana olan kızgınlığının bir gün elbette geçeceğini umuyorum. Kızgınlıktan konu açılmışken, zaten bana yeteri kadar kızgınsın. O yüzden şimdi söyliyeceklerime kızsan bile bir şey fark etmeyecek. Senden bir şey daha sakladım. Büyükannenden öğrendim ki okulda bazı dedikodular varmış. Babanın ölümü hakkında. Sakın onlara kulak asma, tatlım. Sana şimdi olanları bir bir yazacağım. Belki çok geç kaldım, ama yine de anlatmalıyım. Baban okuldayken onu seven bir kadın varmış. Adını hatırlamıyorum. Baban bu kadına karşı hiç bir şey hissetmiyormuş, fakat kadın onu elde etmek için elinden geleni yapmış. Ama başarılı olamamış. Baban mezun olduktan sonra benimle tanıştı ve birbirimize aşık olduk. Babanı seven kadın, evleneceğimizi duyunca çok öfkelenmiş. Aslında artık babanı sevmiyormuş, ama onun yerine benim gibi, siz ne diyorsunuz bilmiyorum, birisini tercih etmesine katlanamıyormuş. Biz baban ile evlendikten bir kaç ay sonra onunda evlendiğini öğrendik. Evlendiği adamın adını hatırlamıyorum, fakat sanırım soyadı Delacroix'ydu..."
Ne? Buna gerçekten inanamıyorum. Bu bir şaka falan olmalıydı. Büyük bir merakla mektubun geri kalanını okudum.
"O kadın ve ailesi kötü taraftaymış. O aile hakkında pek bir şey bilmiyordum. Daha sonra savaşlar başladı. İyiler ve kötüler arasında. -Özür dilerim,tatlım. Sizin deyimlerinizi bilmiyorum-. Daha sonra, baban ölünce herkes onu öldürenin o adam, yani Delacroix, olduğundan şüphelendi, fakat o değildi. Nerden biliyorsun dersende, o gece Delacroix bir operasyondaymış. Buna inandım, çünkü John Amca'n söyledi. Bunu daha önce söylemeliydim biliyorum. Çok üzgünüm. Sana babanın ölümü ile ilgili bir kaza olduğunu söylemiştim. Bunu söylememin nedeni; benimde babanın nasıl öldüğünü bilmiyor olmam. Bana inanmayacağının farkındayım, fakat gerçek bu. Seni çok seven annen, Emily."

Ne diyeceğimi, ne düşüneceğimi bilemez haldeydim. Bu olanlara inanamıyorum. Hayatım karmakarışık olmuştu yine. Roxanne yalan söylüyorsa, babam nasıl ölmüştü o zaman? Kağıdı zarfın içine koydum ve Slytherin masasına doğru baktım. Gözlerimle Roxanne'i arıyordum. Bana bir açıklama yapmak zorundaydı. Orda oturduğunu görünce hemen ayağa kaltım ve hızla yanına doğru gittim. Bazı kişilerin hayretle bana baktığından emindim. Şimdi Roxanne ile aramızda bir masa vardı. "Konuşmamız gerek," dedim yüksek sesle ve bana doğruları anlatmasını umdum.

"Bernstein? Seninle konuşacak neyim olabilir ki benim?" Etrafa bir göz attı. Ben de onun baktığı yöne bakınca Slytherin masasındaki herkesin bana ters ters baktığını gördüm. Sanki onlar benim çok umrumdaydılar. Roxanne herkesin önünde benimle konuşmak istemiyor olacak ki, kolumdan tutup bir köşeye çekti beni. Ona karşı koyacak halim bile yoktu. Mektubun verdiği şoku hala üzerimden atamamıştım.

"Yine ne var? Sevgilime aşık olduğunu mu itiraf edeceksin yoksa?" İşte bu beni öfkelendirmişti. Antonio benim dostumdu. Tabii gerizekalı birinden bunu anlaması beklenemezdi. Öfkeyle soludum. "Konu Antonio ile ilgili değil seni sersem. Bil diye söylüyorum o benim dostum ve ne kadar sana söylemek istemesemde, ki Antonio ile aramda bir şey olduğunu sanma diye söylüyorum, zaten birisi var." Bunu söylemek istediğim en son kişi oydu; fakat artık bu Antonio ile benim aramda bir şey olduğu saplantısından kurtulmalıydı.

Derin bir nefes aldım ve konuyu açtım. "Konu; senin bana söylediğin yalan ile ilgili. Yani senin baban ve benim babam hakkında." Roxanne'den nefret etsem de konuyu anladığına emindim. Ne de olsa onda bir şeytanın zekası vardı.

" Ne yalanıymış bu? Ben yalan falan söylemedim. " İnkara başvuracağını tahmin etmiştim. Bu Roxanne'di. Öylece yalan söylediğini kabul edecek hali yoktu. Bu durumu nasıl açıklayacağımdan emin değildim. Her lafıma bir şeyler bulacaktı. Ayrıca ona nerden öğrendiğimi söylemekte istemiyordum. Onu böyle merak içinde ve sinirli bir vaziyette görmek hoşuma gidiyordu. Bu kötü düşüncelere bir şekilde engel olmalıydım.

"Benimle oyun oynama, Roxanne. Neyden bahsettiğimi sen gayet iyi biliyorsun," dedim, meydan okuyan bir ses tonu ile. Bu aptal yalanın, bir gün ortaya çıkacağını bilmiyordu sanki. Anlık bir kötülük yapma hevesi ile kendini küçük bir duruma düşürmüştü. İşte onunla aramızdaki farklardan birisi de buydu.

Roxanne'in yine inkar edeceğini tahmin ettiğimden, sözlerime devam ettim. "Babamı öldürenin, senin baban olamdığını biliyorum. Ama bunu senden de duymalıyım. Bir kere olsun doğruyu söyle, Delacroix." Son sözlerimi söylerken gözlerimden adeta alev çıktığına emindim. Bu iş gittiçe karışmaya başlamıştı.

Yüzüne alaycı bir gülümseme yerleştirdi ve İşaret parmağıyla omzumu sertçe ittirdi. Bu sendelememe neden oldu. "Yalan olsa ne olur Clary? Hala eziksin ve hala bir baban yok. Hala Antonio'ya sarkıyorsun. Hala çok çirkinsin." Bu kız tam bir fiyaskoydu. Söyledikleriyle küçük bir çocuk gibi ağlayarak oradan uzaklaşacağımı sanıyorsa, hayal kırıklığıyla baş etmesi gerekecekti.

Abartılı bir şekilde iç çekmişti. Bende onunla konuşmaya çok meraklı değildim ve bir an önce öğreneceklerimi öğrenip onun iğrenç suratına bakmaktan kurtulmak istiyordum."Ee, başka bir sorun var mı?" Alaycı bir şekilde gülme sırası bendeydi. Beni uğraştıracağa benziyordu; fakat pes etmeyecektim.

Madem oyun oynamak istiyordu, o zaman öyle yapacaktık. "Madem çirkinim Roxanne, o zaman Antonio için neden bu kadar çok endişeleniyorsun? Kabul et seni terkedecek diye ödün patlıyor." Ufak bir kahkaha attım. "Bu oldukça şaşırtıcı. Kötü cadı Roxanne'in de bir kalbi varmış. Merlin'in Sakalı! Merak etme sırrın benimle güvende. Bir kalbin olduğunu kimseye söylemem," dedim alaycı bir ifade ile.

Artık sıkılmaya başlamıştım. Roxanne, beni de kendisine benzetiyordu. Böyle insanları küçümsemek bana göre değildi; ama Roxanne bunu hak etmişti. "Konuyu saptırmaya çalışma. Antonio ile arkadaş olduğumu milyonlarca defa söyledim ve artık inanıp inanmam umrumda bile değil." Bir adım daha yaklaştım ve onu suçüstü yakalamışım gibi bir ifade takındım. "Asıl konumuza geri dönelim. Bu yalanı sadece beni deli etmek için söyledin değil mi? Senden de tam olarak bu beklenirdi." Artık daha yaratıcı fikirler bulmasının zamanı gelmişti.

"Madem bunda bundan o kadar eminsin, neden sorup duruyorsun? Sana bir cevap vermeyeceğim. İstediğin neyse onu düşün." Kaçamak cevaplar vermeye devam ediyordu ve ben ondan bir şey öğrenemeyeceğim için tedirgin olmaya başlamıştım. Belki de başkasından yardım isterdim; fakat yine de bu kadar çabuk pes etmeyecektim.

"Peki Clary. Sana karşı dürüst davranacağım. Antonio ile arandaki ilişkiyi kıskanıyorum." Yüzünde üzgün bir ifade vardı. Gerçekten samimi davranıp davranmadığına emin olamıyordum. "Senden nefret ediyor olsamda Antonio seni çok önemsiyor. Ama hayatında gerçekten biri varsa bu kıskançlığı bırakırım tabii. Kim bu çocuk?" Roxanne gerçekten garip davranmaya başlamıştı. Bir an için ona söyleyecektim. Tam ağzımı açmıştım ki zihnimde sanki bir şimşek çaktı.

"İyi deneme Roxanne. Neden bir an da hayatımdaki kişiyi merak etmeye başladın? Sanki istesen bunu çoktan öğrenemeyecekmişsin gibi." Bu kız tam anlamıyla bir şeytandı. Üzüntü numarasını az kalsın yiyebilecek olmama inanamıyordum. "Gerçekten de nasıl bu kadar nefret dolu olabiliyorsun hiç anlayamıyorum. Dua ette bir gün bana işin düşmesin," dedim ondan iğrendiğimi belirten bir ses tonuyla. Emindim ki, şuan da aklından, sana asla işim düşmez, aptal kedicik ,gibi şeyler geçiyordu.

"Bu konuşma artık gittikçe sıkıcı olmaya başladı. Aklından benimle ilgili neler geçiyor bilmiyorum; ama yalan söylemiyormuş gibi yaparak beni kandıramazsın. Seninle işim bitti. Şimdilik...," dedim imalı bir ses tonu ile ve gitmek üzere arkamı döndüm.