Kütüphanede, bir kitabın sayfalarını çeviriyordum ve kendi kendime mırıldanıyordum. Kütüphane boştu, sadece ben vardım. Ödev için buraya gelmiştim ve açıkçası yorulmuştum. İç çektim ve kitabı yerine bırakıp bir yere oturdum. Gözlerimi dinlendirmeye başladım. Büyük ihtimalle şu an herkes ödevini bitirmişti. Fakat ben, yine sona kalmıştım. Dolayısıyla da başım zordaydı. Parşömeni çıkardım ve kitaplardan bulduklarımı geçirmeye başladım. Aynı zamanda kendi kendime şarkı mırıldanıyordum. Bir anda parşömeni yazmayı bıraktım ve kendimi uykuya bıraktım. Rüyamda eski günleri görüyordum. Audrey ve ben... Küçüğüz ve birbirimizle oyun oynuyoruz. Audrey ile ilk tanıştığım günü görüyordum rüyamda şüphesiz. Ah, ne günlerdi ama. Audrey'i bayağıdır görmemiştim. Yani Slytherin'e seçildikten sonra diyelim. Rüyamda zaman ve mekan bir anda değişti, şimdi Audrey ile Hogwarts Express'inde oturuyorduk ve rüyamda duyamadığım bir şeye gülüyorduk. Onu güldürüyorum gibi gözüküyor. Audrey bana " Umarım ikimizde Slytherin'e seçiliriz. " Slytherin'e seçilmek istemiyordum. Fakat Audrey'den hoşlanıyordum. Onunda benden hoşlandığına eminim. Şimdi ise Hogwarts'a varmıştık. Başıma Seçmen Şapka'yı takmak için bekliyordum. Audrey şapkayı taktı ve şapka bağırdı ; " Slytherin. " Bana gülümsedi ve Slytherin masasına geçti. Seçmen Şapka'yı başıma taktığımda şapka " Gryffindor " diye bağırdı. Bir hayal kırıklığıydı, ya da tamda öyle değildi. Audrey'e baktım ve hayal kırıklığıyla yerime geçtim. Bunları düşünürken bir anda bir kitabın yere düşmesiyle uyandım. Aman Tanrım, karşımda gördüğüm kişi hiçte yabancı gelmiyordu...

Tanrım bu profesörler sürekli ödev vermek zorundalar mıydı? Dört senedir ödev vermeyen bir profesör görmemiştim. Üstelik de bu sefer ödevimi son güne bırakmıştım. Gerçekten berbat bir durumdu. Ayağımdaki küçük topuklu ayakkabılarımla sertçe yerlere basıyordum ve sabahın erken saatlerinde kimsenin olmadığı koridorda ayakkabılarımın sesiyle sakinleşmeye çalışıyordum. En sonunda kütüphanenin tahta kapısına vardım. Beyaz ellerim kapının kolunu aşağı doğru çekti ve sessizce içeri girdim. Masanın üzerinde bir kafa görmüştüm. Tanrım, bu saatte uyuklanır mıydı? Bu da neydi böyle? Yine de uyandırmak istememiştim. Kapıyı yine dikkatlice kapattım ve ses çıkarmamaya çalışarak kitapların olduğu bölüme gittim. Bir an için dönüp bakma isteği duydum. O da ödev yaparken uyuyakalmış gibi görünüyordu, önündeki parşömen ve kitaplara bakılacak olursa.
Sonra kitaplara bakmaya tekrar başladım ve sonunda aradığım kitabı buldum. Kitap bayağı kalın bir kitaptı. Tanrım, bütün büyüleri bir kitaba sığdırmışlar gibiydi. Onu kaldırmaya çalıştım, çok fazla ağırdı. Sonra kitabı elimden düşürdüm ve kütüphanede büyük bir gürültü yaratmış oldum. Ne sakardım ama!
Yere eğilmiş kitabın sayfalarını düzenlemeye çalışırken, refleks olarak uyanmış mı diye masadaki çocuğa baktım. Bu surat hiç ama hiç yabancı gelmiyordu. Ne kadar da yakışıklıydı!
Sonunda kitabı toparladığımda, güçlükle onu tutup ayağa kalktım ve gülümsedim.
"Ah, ne kadar da sakarım! Seni uyandırdığım için öz..."
Birden gözlerimi kıstım. Sanırım bu yakışıklı çocuğu tanıyordum. İçimden büyük bir oha çekmiştim. Şaşkın bir ifadeyle ona baktım. Heceleyerek şunları söyledim ve daha sonra sessiz bir kahkaha attım.
"Jeffrey Alex Daniels!"
Eski sevgilimdi. Onu birinci sınıfın başından beri görmüyordum. Jeff'e de bakın hele, taş bir çocuk olup çıkmış. Gülümseyerek yanına gittim.

Ayağa kalktı ve gülümsedi. Kim olduğunu önce anlayamamıştım. "Ah, ne kadar da sakarım! Seni uyandırdığım için öz..." dedi ve kaldı. O da beni tanımıştı galiba. Bu Audrey'di, Aman Tanrım, bu kadar güzel olacağını bilseydim o seçmen şapka bozuntusuna Slytherin olmak istediğimi bangır bangır söylerdim. "Jeffrey Alex Daniels!" dedi ve sessiz sayılabilecek bir kahkaha attı. Gülümsedi ve yanıma geldi. Yanıma gelmesine şaşırmıştım. Cecelia ile çıktığımı biliyordur umarım. " Ah, Merhaba Audrey. Görüşmeyeli epey zaman oldu ha? Neler yaptın görüşmeyeli ? " dedim ve bende gülümsedim. Vay canına, gerçekten değişmişti, tek şey hariç... Gülüşü. Hala gülmek ona çok yakışıyordu.

"Ah, Merhaba Audrey. Görüşmeyeli epey zaman oldu ha? Neler yaptın görüşmeyeli?" dedi ultra etkileyici sesiyle. Bu adama nasıl aşık olduğumu yavaş yavaş hatırlıyordum. Daha sonra gülümsedi. Tanrım, kendimi tutmalıydım. Kalbim ağzıma çıkıyormuş gibi oldu. Eski anılar aklıma geldi ve içim kahkahalar atmak, ona sarılmak isteğiyle dolup taşıyordu. Ancak yapamazdım. Zaten bu hissettiklerim sadece eskiye dair birkaç izden ibaretti. Biriyle çıktığını biliyordum ancak kim olduğu hakkında bir fikrim yoktu. Rakibim olabilecek türden bir kız olup olmadığını merak etmiştim.
Gülümsememi bozmayarak samimi bir şekilde konuştum, konuşurken onun karşısındaki sandalyeye oturdum.
"Merhaba! Evet, uzun zaman.. Aynı okulda olmamıza rağmen neden hiç görüşmedik ki?"
Bir an için durup ona en etkileyici bakışımı attım. Ne yapıyordum böyle? Hemen kendimi düzeltip tekrar gülümsedim.
"Değişen bir şey yok, sana sormalı cesur Gryffindor? Ah o gün ayrılmayı gerçekten istememiştim, bu kadar farklı olduğumuzu sen tahmin edebilir miydin?"
Başımı sola doğru salladım "tüh" anlamında. Bu adamı tanıyordum. Sahi, biz neden ayrılmıştık?

Gülümsemesini bozmadı. Samimi bir şekilde karşıma oturdu "Merhaba! Evet, uzun zaman.. Aynı okulda olmamıza rağmen neden hiç görüşmedik ki?" Bir an için durdu ve bana en etkileyici bakışlarından birini attı. Ah, evet. Bu bakışları tanıyorum. Fakat sonra kendini düzenlercesine bir hareketle tekrar gülümsedi. Ne yapamayacağımı bilerek bende gülümsemiştim. "Değişen bir şey yok, sana sormalı cesur Gryffindor? Ah o gün ayrılmayı gerçekten istememiştim, bu kadar farklı olduğumuzu sen tahmin edebilir miydin?" dedi. Gerçekten bu kadar birbirimize yakınken, aslında nasıl aynı zamanda bu kadar değişik bir ikiliydik ? Buna bende hiç anlam verememiştim. Aynı zamanda laf atmayı da unutmuyordu. "Cesur Gryffindor..." Binalar ile ilgili daha fazla yoruma girmek istemedim. " Ah, beyinlerimiz ne kadar farklı olsa da, bizim kalplerimiz birdi. dedim. Sonra kendimi toparlayarak " Yani eskiden öyleydi. " dedim ve gülümsedim. Şimdi daha da battığımı fark ettim. " Yani, halen öyle ama, eskisi gibi değil. " dedim. Sanırım bu sefer toparlamıştım. " Audrey, o gece için üzgünüm. Sana bir Slytherin'le asla çıkmam dediğim gece, bilmiyorum sinirliydim. Kendimde değildim. Fakat o günden sonra neredeyse her gün vicdan azabına uğradım. Beni gerçekten affedebilir misin? " dedim. O gün hangi akla hizmet edipte böyle güzel bir bayana böyle bir şey demiştim bilemiyorum. Fakat aramızda artık buna benzer bir şey olamazdı. Benim biricik Cecelia'm vardı...

Yüzünü inceliyordum. Özlemiştim. O kadar sene önce bir şeyler yaşadığınız biriyle şimdi karşı karşıya oturup konuşuyordunuz. Garipti.
"Ah, beyinlerimiz ne kadar farklı olsa da, bizim kalplerimiz birdi." dedi. Kalplerimiz birdi. Evet öyleydi. Benim cevap vermeme fırsat vermeden ekledi:
" Yani eskiden öyleydi." Suratımın şekli değişti, birden somurttum. Sonra aynı hızla " Yani, halen öyle ama, eskisi gibi değil. " dedi. Yine ortalama sessizlikte bir kahkaha attım. Ne de olsa kütüphanede kimsecikler yoktu. Bu haliyle fazla sevimli oluyordu ama. Daha sonra " Audrey, o gece için üzgünüm. Sana bir Slytherin'le asla çıkmam dediğim gece, bilmiyorum sinirliydim. Kendimde değildim. Fakat o günden sonra neredeyse her gün vicdan azabına uğradım. Beni gerçekten affedebilir misin? " dedi. Beni şaşırtmıştı. Bunları çoktan unutmuştum. O gece beni gerçekten üzmüştü, yani üzmekten çok sinirlendirmişti. İnsanları kolay affederdim çünkü umursamazdım. Hele yakışıklı bir eski sevgiliyi affetmemezlik yapamazdım. Ancak biraz muziplikten bir şey çıkmazdı. Suratımı aynı anda üzgün ve kızgın bir ifadeye boyadım.
"Bilemiyorum Jeff... Beni o gece çok kırdın. " dedim. Kahkahalarımı sürekli bastırıyordum.
Eski bir dostla karşılaşmak kadar güzel bir şey olmadığını anladım, ikiniz de birbirinizi iyi tanıyorsunuz gerçekten iyi tanıyorsunuz. Ve bu güzel bir şeydi.
Jeff'in ne tepki vereceğini merakla bekledim. Umarım bu küçük muzipliği anlamazdı.

Suratına üzgün ve aynı zamanda kızgın bir ifade yerleşti. İşte bundan korkuyordum, eğer beni affetmezse sonsuza kadar bu vicdan azabıyla yaşayamazdım. "Bilemiyorum Jeff... Beni o gece çok kırdın. " dedi. Benimde yüzümde üzgün bir ifade oluştu. " Gerçekten çok üzgünüm Audrey. Belkide o zamanlar Slytherin'i yanlış anlıyordum. Bu güne kadar hayatımda hiç senin kadar iyi bir Slytherin görmedim. dedim. Ardından onun elini tuttum ve dizlerimin üzerine çöktüm. " Bu güzel bayan, beni affedebilecek mi acaba? Gerçekten o gün için çok üzgünüm. dedim. Bu gün hiç beni affetmese, sonuna kadar deneyecektim. Bunda kararlıydım.

Üzüldüğünü fark ettim. Gerçekten pişman görünüyordu. "Gerçekten çok üzgünüm Audrey. Belkide o zamanlar Slytherin'i yanlış anlıyordum. Bu güne kadar hayatımda hiç senin kadar iyi bir Slytherin görmedim." Elimi tuttu ve dizlerinin üzerine çöktü. Elleri hala yumuşacıktı, tıpkı eskisi gibi. Gülmemek için kendimi zor tutuyordum ancak içim erimiyor değildi. Daha sonra " Bu güzel bayan, beni affedebilecek mi acaba? Gerçekten o gün için çok üzgünüm. " dedi.
Bu nazik adamı nasıl olmuştu da ellerimden kaçırmıştım, gerçekten salaktım. Ne yapacağımı bilemedim. Belki de affetmemiş gibi yaparsam peşimden koşturabilirdim daha fazla. Ancak onu bu kadar üzgün görmeye gönlüm hiç el vermiyordu. Tanrım, gerçekten ben nasıl bir Slytherindim böyle?
Tekrar o bilindik kahkahamı attım. Büyük ihtimal buna şaşırmıştı. Daha sonra ciddileştim ve gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladım. "Ben o günü unuttum Jeffrey. " Hafif bir tebessüm kondurdum dudaklarıma tekrar. "Hala çok naziksin." dedim ve elimi onun elinden aldım. Bu beni heyecanlandırıyordu ve kontrolümü kaybetmeyi hiçbir zaman istemezdim.

O bilindik kahkahalarından birini attı. Buna gerçekten şaşırmıştım. Durduk yere neden kahkaha atmıştı ? Daha sonra birden ciddileşti ve gözlerimin içine bakarak "Ben o günü unuttum Jeffrey. " dedi. Bende gülümsemiştim. Bunu duymak gerçekten hoşuma gitmişti. "Hala çok naziksin." dedi ve elini, ellerimin içinden aldı. " Ah beni şımartıyorsun Audrey. Audrey, ben eski günleri özledim. Yani tekrar yaşamak için değil. Eski günleri hatırlamıyor musun? Ne çok eğlenirdik ama küçükken. O zaman bile gülüşün, bütün dünyaya bedeldi benim için. Yani şu an öyle değil. Yani gülüşün hala güzel. Fakat bana değil, yani... Öf ne demek istediğimi gayet iyi biliyorsun..." dedim ve gülümsedim. " Benim hayatımda çok büyük bir şey değişti. Hayatıma yeni bir düzen verebilecek kadar iyi bir şey. Cecelia... Tanıyorsundur büyük ihtimalle, Gyffindor'lu kız. " dedim ve gülümsedim. " Ee, senin hayatın nasıl geçti ? Yeni bir erkek arkadaşın oldu mu ? Ah, bir dakika sen söyleme ben söyleyeyim. Elbette benden daha iyisini bulamadın. " dedim ve gülmeye başladım. " Alay ediyorum, bana bakma sen. E, hadi anlat. Merak ediyorum..." dedim. Merak ediyordum ; benden başkası dokunmuş muydu ellerine ? Benden başkası sevmiş miydi onu delicesine ? Bizimkisi çocukluk aşkı denip geçilecek kadar küçük bir aşk değildi...

"Ah beni şımartıyorsun Audrey. Audrey, ben eski günleri özledim. Yani tekrar yaşamak için değil. Eski günleri hatırlamıyor musun? Ne çok eğlenirdik ama küçükken. O zaman bile gülüşün, bütün dünyaya bedeldi benim için. Yani şu an öyle değil. Yani gülüşün hala güzel. Fakat bana değil, yani... Öf ne demek istediğimi gayet iyi biliyorsun." dedikten sonra gülümsedi. Onu anlayabiliyordum, zaten ona hiçbir zaman alınmazdım çünkü bana alınılacak şeyler söylemezdi. Söylerse de bunun yalan olduğunu bilirdim. Daha sonra devam etti. "Benim hayatımda çok büyük bir şey değişti. Hayatıma yeni bir düzen verebilecek kadar iyi bir şey. Cecelia... Tanıyorsundur büyük ihtimalle, Gryffindor'lu kız."
Birden suratım asıldı. Hayatıma yeni bir düzen verebilecek kadar iyi bir şey.. Ben ona istediği huzuru vermeye hazırdım ancak olanlar yüzünden bunu başaramamıştım. Şimdi de bana bir başkasını anlatıyordu. Garip gelmişti. Cecelia'yı düşündüm. Onu tanıyordum. Yani sadece birkaç defa görmüşlüğüm vardı. Balolarda falan. Benden güzel olamazdı. Kimse benden güzel değildi?!
Biraz moralimin bozulmasına rağmen gülümsedim ve kaşlarımı kaldırdım. Daha sonra devam etti.
" Ee, senin hayatın nasıl geçti ? Yeni bir erkek arkadaşın oldu mu ? Ah, bir dakika sen söyleme ben söyleyeyim. Elbette benden daha iyisini bulamadın. "
Sonra gülmeye başladı. Ah, tanrım... Gülme, gülme, yapma bunu... " Alay ediyorum, bana bakma sen. E, hadi anlat. Merak ediyorum..."
Sahi, ondan sonra birçok kişiyle çıkmıştım ama şu an hayatımda biri olmaması garipti. Güldüm.
"Senden sonra birçok kişiyle çıktım, beni bilirsin boş durmam." dedim ve dalgacı bir şekilde göz kırptım. "Ama şu anda hayatımda biri yok. Yani, ciddi biri yok diyelim." dedim, sonra tekrar güldüm. Bir süre aramızda sessizlik oldu. Ben onu kıskandıracak bir şey yapamamıştım, o 1-0 öndeydi. Daha sonra konuşmaya başladım.
"Cecelia ha? Adını birkaç defa duydum, onu gördüm de. " Yüzümü buruşturdum ve "Fena değil, ancak sana layık biri değil açıkçası J." dedim. İçten içe ne kadar güzel olduğunu biliyordum elbette, kızın masmavi gözleri vardı. Bunun kıskançlık olduğunu anlamasın diye gülümsedim.

Güldü "Senden sonra birçok kişiyle çıktım, beni bilirsin boş durmam." dedi ve göz kırptı. Bir anda ne yapacağımı bilemedim. Sinirlenmiştim, benden başkasını nasıl sevebilirdi ? Gözlerimi ondan istemeden kaçırdım. Ardından yaptığımın ne kadar saçma bir şey olduğunu düşünerek ona baktım ve gülümsedim. "Ama şu anda hayatımda biri yok. Yani, ciddi biri yok diyelim." dedi. Umarım ki olmazdı. Nedense onu hala kıskanıyordum. Acaba o da beni kıskanıyor muydu ? Fakat kıskançlığımı dışarı vurmam lazımdı. "Cecelia ha? Adını birkaç defa duydum, onu gördüm de. " Bunları söyledikten sonra yüzünü buruşturdu. Ah, hala beni kıskanıyordu. "Fena değil, ancak sana layık biri değil açıkçası J." diye ekledi ve gülümsedi. Onu daha fazla kıskandırmak istiyordum açıkçası. Bunu neden yaptığımı da bilmiyordum. " Ah, öyle düşünme. Çoğu zaman ona layık olmadığımı bile düşündüm. Onunla tanışırsan anlarsın. Onu çok seviyorum. O çok, nasıl desem bilemiyorum, benim yaşam kaynağım gibi. " dedim ve gülümsedim. " Eh, tabi ki birde Gryffindor'lu..." dedim. Ardından gülmeye başladım. " Ah, tabi ki şaka yapıyordum. " diye ekledim. Tekrardan bir hata yapmak istemezdim.

"Ah, öyle düşünme. Çoğu zaman ona layık olmadığımı bile düşündüm. Onunla tanışırsan anlarsın. Onu çok seviyorum. O çok, nasıl desem bilemiyorum, benim yaşam kaynağım gibi. Eh, tabi ki birde Gryffindor'lu..." Gülmeye başladı. En son, ben Slytherin'e seçildiğim için kavga etmiştik. Sinirlenmedim değildi. Ona layık olmadığını düşünüyormuşmuş. O kimdi ki? Ezik ve inek biriydi sadece. Benim Jeffrey'im ona fazlaydı bile. Daha sonra ekledi " Ah, tabi ki şaka yapıyordum. "
Bu beni rahatlatmadı çünkü son kelimelerini açıkçası pek takmamıştım. Benim aklıma takılan. Onu çok seviyorum, ona layık olmadığımı düşündüm, yaşam kaynağım. Ups. Sinirlerimi fazla bozmuştu bu olay. Suratımı astım ve tepki vermedim. Cevap vermeyince yine bir süre sessizlik olmuştu. Önüme düşen bir tutam kahverengi, dalgalı saçı kulağımın arkasına attım. Böyle rahat olmadığımı düşünerek bacak bacak üstüne atmaya karar verdim sonra. Hala kütüphanede sessizlik hakimdi. Bir konu açmalıydım. Elbette bu geçmişten bir konu olacaktı. Onu geri kazanmamın tek yolu buydu. Birden gülmeye başladım, o benim ani gülüşlerime elbette ki alışıktı. "Hatırlıyor musun, küçükken bana sürekli evlenme teklif ederdin!" Gülmeye devam ettim. "Hatta bir keresinde gül dalından bir yüzük yapmaya çalışmıştın. Ama dikenlerini kesmeyi unuttuğun için parmağım mahvolmuştu." dedim. Gülmeye devam ettim. Sanki mırıldanıyormuş gibi, ama duymasını isteyerek, yere bakarken şöyle dedim:
"Keşke kabul etseymişim."
Ve içimden umarım duymuştur diye dua etmeye başladım.

Son söylediklerim onu gerçekten kıskandırmış olmalıydı. Bu hoşuma gidiyordu. Birkaç dakika sessizlik oldu. Suratını astı ve tepki vermedi. Saçlarını kulağının arkasına attı. Hepsini izliyordum ve keyif alıyordum. Çünkü onu küçükken de kızdırdığım da aynılarını yapardı ve ben o zamandan beri bu yaptığı şeyleri çok şeker bulmuşumdur. Bir anda gülmeye başladı. Artık alışmıştım, çok fazla bir tepki vermedim. Sadece olduğum yerde sıçradım ve ona boş bakışlarla baktım. "Hatırlıyor musun, küçükken bana sürekli evlenme teklif ederdin!" dedi ve gülmeye devam etti. Bende sırıtmaya başladım. Nasıl unutabilirdim ki? Hayatımın en güzel günleriydi. Bir an yere bakarak kısık sesle bir şeyler söyledi. Bunu bir müddet sonra anladım. Fakat anlamamazlıktan geldim. " Ya, ne günlerdi ama. O zamanlar senin aşkın için her şeyi yapabilirdim. Babama gidip gidip' Audrey ile evleneceğim ' derdim. Babamda gülerdi. Sen ise hep aynı şeyi söylerdin ; ' Daha çok küçüğüz Jeffey. Ama büyüyünce evlenebiliriz. ' Bazen o günleri çok özlüyorum... dedim ve iç çektim.

" Ya, ne günlerdi ama. O zamanlar senin aşkın için her şeyi yapabilirdim. Babama gidip gidip' Audrey ile evleneceğim ' derdim. Babamda gülerdi. Sen ise hep aynı şeyi söylerdin ; ' Daha çok küçüğüz Jeffey. Ama büyüyünce evlenebiliriz. ' Bazen o günleri çok özlüyorum..." dedi. Dediklerimi duymamıştı! Tanrım, şimdi bağıracaktım eski günlere geri dönmeliyiz diye. Neden duymamıştı ki sanki?
Nazik bir biçimde gülümsedim. Az sonra diyeceklerim için kendime inanamıyordum. Audrey bunları yapacak biri değildi. Ya da belki yapardı, istediğini elde etmek için. Ve yapacaktı da. Yavaşça konuştum, kelimeleri adeta onun beynine işlemeye çalışarak. "Özlediklerini geri getirmek çok da zor değil."
Onu geri kazanmalıydım. Bir çocukluk aşkından daha fazla şeyler ifade ediyordu bana. Onu elimden kaçırmak istemiyordum, üstelik seneler sonra, daha olgun bir şekilde böyle karşılaşmışken. Tesadüfler peşimizi bırakmayacakmış gibime geliyordu. Bu halimizle müthiş bir çift olabilirdik. Tanrım, şu tipe bakın. Çenesindeki gamzesi beni delirtmeye hala devam ediyordu.