Roy Platts yaklaşık olarak şöyle görünüyor:

Ders saatine yakın bir zamanda elimde yeni yaptığım kahve fincanımla Kehanet Kulesi'ne doğru ilerledim ve basamakları yavaş yavaş çıktım. Kolumdaki saat henüz vaktimin olduğunu gösteriyordu, bu da biraz rahat hareket etmeme olanak sağlıyordu. Son zamanlarda kahveyi elimden düşürmüyordum. Bunun neticesinde uykumu alamıyor, birkaç saat uyumanın ardından okula dönüp hayaletleri andırmayacak bir uyuşuklukla etrafta geziniyordum. Bu günkü dersim de verimsiz geçecekti. Çünkü tam anlamıyla uykum vardı. Her zaman koşarak ve geç kalmış bir şekilde sınıfa girmeme alışmış öğrenciler kapıya doğru elimde kahvemle ağır ağır ilerlediğimi görünce şaşırdı mı, bilemiyorum. Sınıfa girince masama geçip etrafı gülümseyerek inceledim. "Günaydın arkadaşlar. İyi olduğunuzu yüzlerinizden okuyabiliyorum." Aslında yalan söylüyordum. Derslerin stresi yüzlerinden okunuyordu. Bu dersin hem benim için, hem de onlar açısından rahat geçmesi için eğlenceli bir şeyler yapmaya karar verdim. Ayağa kalktım, öğrenciler arasında dolaşmaya başladım. Ön sıralardaki solgun yüzlü bir öğrencinin yanına gidip yüzüne eğildim. “Solgun görünüyorsun küçüğüm. Söyle bakalım geleceği görmek teknikleri nelerdir?” Titrek bir sesle cevap verdi öğrenci. Onunla ilgili kötü işaretler hissediyordum. “Astroloji, kuş organları, kart bakımı, kristal küre, rüya yorumu, ateş kehanetleri, el falı, çay yapraklarının okunması.” Soluk almadan, sadece cevabı saymıştı. Sanırım sözlerim onu da germişti. “Teşekkür ederim, kendine dikkat et. Bir grip yüzünden derslere giremeyebilirsin.” Ardından sırtını sıvazlayıp arkalara ilerledim. Köşelerdeki bir öğrenciyi işaret ettim. “Bakın burada kim var. Yolculuğa çıkacaksın. Annenin iyi olduğundan emin misin?” Amacım eğlendirmekti; ama sanırım kimse eğlenmiyordu. Bu sınıfta ters olan ne vardı? Keyfim kaçmıştı.Bir an önce dersi bitirip öğrencileri özgürlüğüne kavuşturmak istedim. “Gelecek gökyüzünde. Bu gece gökyüzüne dikkatli bakın.” Sınıftan çıkmadan önce sınıfa son bir bakış attım. “Çıkmadan önce masama on dakika içinde yazacağınız gelecek kehanetlerinizi bırakın.” Ardından kitaplarımı toplayıp sınıftan çıktım. Çocuklar sınıfta verdiğim ödevi yapıyorlardı.

Rp out

*Ödevinizi spoiler olarak eklerseniz sevinirim.
*Kehanetlerde bulunduğum öğrenciler yazan ilk iki kişidir.
*İlk rpyi bırakan öğrenciye ise +2 puan.

Sınıfa girdiğimde henüz profesör gelmemişti. Yerime oturdum ve profesörün gelmesini bekledim. Profesör sınıfa girince masasına geçip etrafı gülümseyerek inceledi. "Günaydın arkadaşlar. İyi olduğunuzu yüzlerinizden okuyabiliyorum." demişti. Aslında mutlu görünen neredeyse bir yüz yoktu. Profesör ayağa kalktı, öğrenciler arasında dolaşmaya başladı. Ön sıralardaki solgun yüzlü bir çocuğun yanına gidip yüzüne eğildi. “Solgun görünüyorsun küçüğüm. Söyle bakalım geleceği görmek teknikleri nelerdir?” dedi. Çocuk titrek bir sesle cevap verdi: “Astroloji, kuş organları, kart bakımı, kristal küre, rüya yorumu, ateş kehanetleri, el falı, çay yapraklarının okunması.” Soluk almadan, sadece cevabı saymıştı. profesör: “Teşekkür ederim, kendine dikkat et. Bir grip yüzünden derslere giremeyebilirsin.” dedi .Ardından profesör benim olduğum yere doğru gelirken beni işaret etti. “Bakın burada kim var. Yolculuğa çıkacaksın. Annenin iyi olduğundan emin misin?” dedi. Ben hiçbir şey söylemedim. Profesör bizi böyle görünce keyfi kaçmıştı.“Gelecek gökyüzünde. Bu gece gökyüzüne dikkatli bakın.” Sınıftan çıkmadan önce bize doğru son bir bakış attı. “Çıkmadan önce masama on dakika içinde yazacağınız gelecek kehanetlerinizi bırakın.” dedi. Ardından kitaplarımı toplayıp sınıftan çıktı. Herkes ödevi yapmaya başladı.

Spoiler:

10 dakika dolmuştu ve ödevi masaya bırakıp çıktım...

Hogwarts'ın en saçma dersine girmek için merdivenleri çıkıyordum. Kehanet Kulesi ortak salona oldukça uzaktı. Bu yüzden biraz erken çıkmıştım. Ne çok merdiven vardı böyle? O saçma derse katlandığım yetmiyormuş gibi birde bu merdivenleri çıkmak zorundaydım. Daha fazla merdiven çıkamayacağımı düşündüğüm sırada Kehanet Kulesi'ne ulaşmıştım. Geç kalmıştım yine. Belki beni derse almazdı ha? Böylece o aptal dersten kurtulurdum. Sınıfa doğru ilerledim. Profesör içeride değildi. 'Ne şans ama.' diye mırıldandım.

Arkalarda bir yere oturdum. Benim üzerimde saçma kehanetlerde bulunmasını istemiyordum. Genelde öğrenciler üzerinde kehanetlerde bulunmak en sevdiği şeylerden biriydi profesörün. Benim anlamadığım tek şeyse kehanetin neden bir ders olduğuydu. Tahminler yürütmenin nesi ders? "Günaydın arkadaşlar. İyi olduğunuzu yüzlerinizden okuyabiliyorum." Sınıfa baktım. Kimse iyi görünmüyordu. Profesörümüz bugün pek iyi tahminlerde bulunamıyor galiba. Ayağa kalkıp sınıfta dolaşmaya başlamıştı. Ne olur benden uzak dursun diye düşündüm. Ön sıralarda bir kızın yanına gidip bir soru sormuştu. Tanrım, iyki arka sıralarda bir yere oturmuştum. Bu saçma derse katılmak istediğim falan yoktu. “Teşekkür ederim, kendine dikkat et. Bir grip yüzünden derslere giremeyebilirsin.”
Şu aptal kehanetlerinde bulunmasa daha inandırıcı olurdu bence. Gözlerimi devirdim ve sınıftakilere bakmaya başladım. Onun söylediklerinden etkilenenler vardı. Profesör arkalara doğru ilerlemeye başlamıştı. Hızlıca önüme döndüm. Tam yanımdaki bir kızı işaret etti. “Bakın burada kim var. Yolculuğa çıkacaksın. Annenin iyi olduğundan emin misin?” Kehanet dersi dedikleri şey birinin gelip bize saçma tahminlerde bulunması mıydı acaba? Öyle olmalıydı. Çünkü profesör başka bir şey işleyecek gibi görünmüyordu. Bize bakarken keyfinin kaçtığını fark ettim. Herkes sıkılmış görünüyordu. “Gelecek gökyüzünde. Bu gece gökyüzüne dikkatli bakın.” Harika. Bir sürü ödevim varken oturup gökyüzünü mü izleyecektim? Hiç sanmıyorum. “Çıkmadan önce masama on dakika içinde yazacağınız gelecek kehanetlerinizi bırakın.” Birde kehanet ödevi çıkmıştı. Ne tahmini yazacaktım ki? Bu konularda çok kötüydüm. Bu tarz şeyleri çok saçma buluyorum. Kafadan atmaktan başka çarem yoktu anlaşılan. Şu Karanlık Lord ile ilgili bir şeyler yazabilirdim. Her şey kötü olacak falan. Aklıma başka bir şey gelmiyordu. Önüme bir kağıt alıp yazmaya başladım. Yazmayı bitirince ödevimi profesörün masasına koydum ve sınıftan çıktım.

Kehanetlerim:

Kehanet dersini seviyordum ama beni tedirgin ediyordu. Son zamanlarda garip rüyalar görmeye başlamıştım. Sanki onlar gelecekten bir parçaymış gibi hissediyordum. Bu durum beni korkutuyordu. Çünkü gördüğüm şeyler hiç güzel şeyler değildi. Normalde takındığım havalı tavrım yerine sessizce sınıfa girdim ve Blair'ın yanına oturdum. Hiç konuşmadım çünkü kendimi kötü hissediyordum.

Profesör dersliğe elinde kahvesiyle girdi. Masasına geçti gülümseyerek. "Günaydın arkadaşlar. İyi olduğunuzu yüzlerinizden okuyabiliyorum." Aman ne iyi! Dalga geçiyor olmalıydı. Kimsenin iyi gibi bir hali yoktu. Her zaman bakımlı olan tırnaklarım bile benim bu durumuma isyan ediyorlardı. Profesör ön sıralardaki bir öğrenciye doğru giderken her şey karardı. Bayılmış mıydım? Hayır, bir şeyler görüyordum. Ama sınıfta değildim bundan emindim. Yer kaygandı. Su olabileceğini düşündüm ama suyun renki kırmızı olmadı. Her taraf kan içindeydi.

Çığlık atmak istedim ama başaramadım. Sanki bir karabasan üstüme çökmüş gibiydi. İnsanlar vardı, oradan oraya koşuşturan. Asalardan çıkan ışıklar gözleri kör ediyordu adeta. Ne olduğunu anlayamıyordum. Nasıl bir rüyaydı bu böyle. Uyanmak istiyordum. Kendimi tokatladım ama uyanamadım. Hayır, daha fazla görmek istemiyordum. Ve sonra bir an da her şey normale döndü. Şaşkın ve soluk soluğa kalmış bir şekilde etrafıma bakındım. Her şey yerli yerinde duruyordu. Sonra Profesör Platts'ın sesini duydum. “Gelecek gökyüzünde. Bu gece gökyüzüne dikkatli bakın. Çıkmadan önce masama on dakika içinde yazacağınız gelecek kehanetlerinizi bırakın,” dedi ve sınıftan çıktı.

Olamaz, acaba o gördüğüm şey... Yo bu olamazdı. Başımı ellerimin arasına aldım. Nefes almak gittikçe güçleşiyordu. Hemen tüy kalemimi aldım ve gördüklerimi yazmaya başladım.

Kehanet:

Yazmayı bitirdiğimde gözümden bir damla yaş düştü. Ağlamıyordum; fakat bu yaşın nereden çıktığına da anlam verememiştim. Hızla eşyalarımı toplayıp sınıftan ayrıldım. Acilen Profesör Platts ile konuşmam gerekiyordu.

Kehanet dersine ilk girişim olacaktı.Diğer okulumda en sevdiğim dersti.Ama biz bu araçları kullanmadığımız için tedirgindim.Zaten ilk gelen öğrenci bendim kapının önüne.Profesör gelince içeriye girdik.Bence sınıf muhteşemdi.Herkes yerlerini alınca profesör;

"Günaydın arkadaşlar. İyi olduğunuzu yüzlerinizden okuyabiliyorum." dedi.Bence doğruydu.Çünkü ben çok mutluydum...Ama bazı kişiler öyle değildi.Profesör öndeki bir öğrenciye soru sordu;

“Solgun görünüyorsun küçüğüm. Söyle bakalım geleceği görmek teknikleri nelerdir?” dedi.Çocuk cevapları sayarken ben içimden eski okulumda neleri söylediğimizi düşündüm.Zeytin yağı,Anibus'in zarları,küre,İsis düğümleri...O kadar dalmışım ki Bay Platts 'ın sesi ile uyandım.;

“Gelecek gökyüzünde. Bu gece gökyüzüne dikkatli bakın. Çıkmadan önce masama on dakika içinde yazacağınız gelecek kehanetlerinizi bırakın,”dedi.Hemn önüme kristal bir küre çektim ve odaklanmak için "Hah-ri"dedim.Sessizce.Bir anda hiçbir şey duyamaz oldum.Ölüm tanrısı Anibus'un tılsımını gördüm ondan sonra kafamda görüntüler belirdi hemen yazmaya başladım.

Spoiler:

Kağıda bakınca Antik mısırca yazdığımı fark ettim.Bunu hemen İngilizceye çevirip derin bir nefes aldım.Ödevin altına Tanrıça Bastet'in işaretini yani imzamı yapıp.Titreyen ellerle Profesörün masasına bıraktım...








[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Katheryn, tarağını saçında son bir kez daha gezdirdikten sonra masaya bıraktı. Aynadaki görüntüsünden tatmin olmuştu. Omuzlarına dökülen sarı, dalgalı saçları ve dudağına sürdüğü açık pembe parlatıcısıyla güzel görünüyordu. Hem bu görünüm için fazla uğraşmasına da gerek kalmamıştı. Saatine baktı ve bir süre daha oyalanması halinde Kehanet dersine geç kalacağını fark etti. Bu yüzden aynadaki görüntüsünü son bir kez kontrol edip gerekli malzemeleri yanına aldıktan sonra Kehanet Kulesine doğru hızlı adımlarla yürümeye başladı. Derse geç kalmamayı umut ediyordu. Sınıfa vardığında profesörün henüz gelmediğini görerek rahat bir nefes aldı ve ortalarda boş bulduğu bir sıraya oturdu. Fazla beklemesine gerek kalmadan da dersin profesörü elinde bir kahve fincanıyla içeri girdi. "Günaydın arkadaşlar. İyi olduğunuzu yüzlerinizden okuyabiliyorum." dedi profesör. Söylediğine kendisinin de inanmadığı açıktı. Belki de bu sözüyle sınıftakileri motive etmek istemişti ancak pek işe yaradığı söylenemezdi.

Profesör, öğrencilerden birine bir soru sorup cevabını aldıktan sonra onun hakkında grip olacağına dair kehanette bulunarak başka bir kızın yanına gitti. Onun hakkında da bir kehanette bulunduktan sonra "Gelecek gökyüzünde. Bu gece gökyüzüne dikkatli bakın." dedi ve "Çıkmadan önce masama on dakika içinde yazacağınız gelecek kehanetlerinizi bırakın." diye ekleyerek sınıfı terk etti. Katie'nin ödevlerden pek hoşlandığı söylenemezdi ama Kehanet dersi hoşuna gittiğinden bu dersin ödevini diğerlerinden ayrı tutuyordu. Katie, tüm düşüncelerinden arınarak kalemini eline aldı ve kehanetini parşömene yazmaya başladı.

Spoiler:

Kehanetini yazmaya son verdikten sonra yavaşça oturduğu sıradan kalktı ve parşömenini profesörün masasına bırakarak sınıftan çıktı. Yazdığı şeyler içini karartmıştı. Fakat bir süre sonra bu düşünceleri kafasından attı ve 'Gün daha yeni başlıyor.' diye düşündü. 'Daha yapılacak çok iş var.'

Güneşin ışınlarıyla bizi okşadığı o tatlı ilkbahar günlerinden birindeydik. İnsanlar sınıfta dutmak istemiyor Hogwarts penceresinden aşağı özelemle bakıyorlardı. Bu günlerde öğrenciler çok daha arkadaşcanlısı ve kesinlikle daha muziptiler. Ve aşk aşk yine her yerde kendini belli ediyor Hogwartsın gizli köşelerinde öpüşen çiftler sessizce bu güzel güne şükranlarını yolluyorlardı. "Aman ne güzel " dedi Penelope öpüşen çifti görünce yüzünü çevirerek. Bu insanlar salaktı yahu. Saçma salak birine aşık olduklarını zannediyor aşklarından ölebileceklerini düşündükleri an ayrılıyorlardı sonra gelsin hüngürdemeler. Zavallı mahlukatların hiçbiri gerçek aşkı tatmamıştı. Çoğu varlığından habersizdi. İki insanın bedenlerinin birbirini sevmesinden başka ruhlarının birbirini sevmesinin mümkün olduğunu bilmiyordu. Onlara son bir kez acımayla bakarak kehanet sınıfına girdi.

Her zaman ki gibi geç kaldığınını işareti olsa gerek profesör çoktan sınıfa girmiş dersin konusunu anlatmaya başlamıştı. Üstelik tüm sıralar doluydu demek ki biri fazlalıktı! Öyleyse birilerinin kalkması gerekecek diye düşündüğü Penelope ve gözüne kestirdiği bir Ravenclawlıyı yerinden iterken profesöre gülümsedi. Adam kehanet diyordu yahu? Tamam kehanet sınıfındalardı bunun abes bir şey olmaması gerekirdi ama o hangi akla hizmet kehanet seçtiğini bilmiyordu o ne zaman bu tarz şeylerle ilgilenmeye kalksa başına kötü şeyler gelirdi. Ve lanet olsun söylediklerinin çıktığını çok iyi biliyordu. Bir de bu işkencenin dersini almaya ne diye ihtiyaç duymuştu ki?Sakin olmaya çalışarak derin bir nefes aldı ve Penelope kendisi olmayan her şeye dönüşürken tanımadığı kalın bir ses kehaneti aktarıyordu;

Spoiler:

Yavaşça gözlerini açtı kesinlikle rahatlamıştı kehaneti çok olağanüstü ve saçma değildi ve kesinlikle tahmin edilebilirdi yine de içinde bir huzursuzluk kırpırdanmaya başlamıştı. Yanlış bir kehaneti olmuş muydu?