Kertenkele

Konu: Kertenkele Ptsi Tem. 18, 2011 10:16 pm

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] x [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] x [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] x [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Roxanne Delacroix . Antonio Carlevaro . Clary Bernstein . Monique Marlow

Konu: Geri: Kertenkele Ptsi Tem. 18, 2011 10:28 pm

İnce siyah hırkamın cebindeki minik iksir şişesi, sürekli cebimde duran elimin içindeydi. Onu sıkıca tutuyordum. Hazırlaması hayli zaman almıştı ve zahmetli olmuştu. Yinede yakalanmadan tamamlamıştım işte. Tavanında sahte güneşin parladığı ve kuşların uçuştuğu Büyük Salona girerken pis pis sırıttım.

Tuhaf bir şekilde, buraya çıkmadan önce özenle hazırlanmıştım. Dar kot bir pantolonun üzerine uzun siyah çizmeler giymiş, üzerime Slytherin yeşili V yakalı dar bir kazakla bol, ince siyah bir hırka giymiştim. Boynumda Antonio'nun bana aldığı ilk hediye, ucunda parlak yeşil bir taşın olduğu zincir kolye vardı. Saçlarımı büyüyle dümdüz ve parlak hale getirmiştim. Hatta makyaj bile yapmıştım. Gözlerimin üzeri simsiyah farla kaplıydı, dudaklarımda da koyu kırmızı bir ruj vardı. Bunların beni daha korkunç göstermesi hoşuma gitmişti.

Gözlerimi içeride biraz gezdirince o şapşalı hemen gördüm. Önümdekiler yüzünden göremediğim biriyle, sırıtarak konuşuyordu. Sevgili olduğu iddia edilen çocuk olduğunu umdum, Adrian mı ne, işte o. Ama o değildi. Bunu yaklaşınca görmüştüm. Yanındaki Antonio'ydu. Clary'i birazdan bir sürüngene çevirecek olmamın sebebi. İntikamımı aldığımda hissedeceğim tatmini düşünerek derin bir nefes aldım ve suratımı asmamayı başararak yanlarına gittim.

"Hey, merhaba!"

dedim neşeli bir ses tonuyla. İyi rol yapıyordum doğrusu. Eğilip Antonio'nun yanağına bir öpücük kondurdum.

"Nasılsınız? Henüz kahvaltı bile etmedim. Ne kadar lezzetli görünüyorlar."

Gryffindor masasındaki çöreklere bir bakış attım. Planım onları alacakmış gibi eğilirken iksiri Clary'nin içmekte olduğu balkabağı suyuna dökmekti. Antonio bile beni durduramazdı.

Konu: Geri: Kertenkele Ptsi Tem. 18, 2011 10:47 pm

Güneşli bir gündü ve ben bugün kendimi harika hissediyordum. Bütün bu olan olayların aksine bugünkü ruh halim oldukça iyiydi. Antonio ile oturmuş muhabbet ediyorduk. Uzun zamandır onunla konuşma fırsatımız olmamıştı ve ben arkadaşımı özlemiştim. Onunla konuşmak bana her zaman iyi gelmiştir zaten. Ona Adrian'ı anlatınca oldukça şaşırmıştı. Çünkü benden beklenmeyecek bir şeydi. Okulun havalı çocuğuyla çıkmak! Bu duruma ben bile anlam veremezken Antonio'nun anlam vermesini beklemiyordum tabii ki.

Hafta sonlarını seviyordum. Derslere yetişme derdi yoktu. En önemlisi erken kalkma derdi yoktu ve bu benim için harika haberdi. Erken kalkmayı hiç sevmem. Balkabağı suyumdan bir yudum aldım ve Antonio ile konuşmaya devam ettim. Aslında ona Roxanne ile aralarının nasıl olduğunu sormak falan isterdim. Her normal arkadaşın yaptığı gibi. Ah, ama bir dakika! Hogwarts'daydık ve burada normallik denen şey yoktu. En yakın arkadaşımın sevgilisi bir numaralı düşmanımdı.

Roxanne ile aramızda önceden düşman olmamızı gerektirecek bir sebep vardı en azından. Şimdi ise saçma sapan bir kıskançlık. Gerçi bunun dışında söylediği yalanlar yüzünden hala içimde ona karşı bir öfke vardı. Günü daha fazla berbat etmemek adına aklımdan bu düşünceleri attım. Hemen ardından duyduğum ses ise günün çoktan berbat olmaya başladığının bir göstergesiydi. "Hey, merhaba!" Roxanne ve neşeli bir ses tonu. İlginç! Hele ki Antonio ile burada muhabbet ediyor olmam, neşeli ses tonunu daha da ilginç kılıyordu.

"Nasılsınız? Henüz kahvaltı bile etmedim. Ne kadar lezzetli görünüyorlar." Masadaki çöreklere bakıyordu. Bu durum gittikçe garipleşmeye başlamıştı. Normalde Gryffindor masasının yanından bile geçmeyen Roxanne şu an da masadaki yiyeceklerden yemek istiyordu. Vay canına! Antonio'nun hatırına kavga çıkarmak istemiyordum ama ses tonumun alaycı olmasına da engel olamadım."Ah, bizde bir numaralı Gryffindor düşmanı ile çörek yemek için can atıyorduk zaten!" Gerçekten ilginç!

RP Yaşı : 15 Mesaj Sayısı : 19

Ah, Hogwarts'ta güzel bir haftasonu. Açan çiçekler, kuşların cıvıltısı, ortalıkta dolaşan bir sürü birinci sınıf öğrencisi... Hogwarts'ta baharın geldiğini işaret ediyordu tüm bunlar. Bahar Antonio'da ki İtalyan ruhunu biraz daha ortaya çıkartıyordu. Bu aylarda daha bir duygusal ve sıcak bir insan olduğu yadsınamazdı. Hogwarts'ın güzel havasını bir kez daha ciğerlerine çekti. Samarçı Söğüt'ün yakınlarında, erkenden dolaşmaya çıkmıştı. Haftasonu o da herkes gibi geç kalkmak isterdi. Ama ailesinin ona kazandırdığı bu erken kalkma huyunu bir türlü aşamamıştı. Saatler 6.44'ü gösterdiği anda göz kapaklarına hakim olamazdı. Her kalktığında heyecanla saatine baksada saatin hep aynı olduğunu görünce dudaklarından aynı kelimeler dökülüverirdi: *Lanet olsun!*.

Haftasonları erken kalkmak hiç işine gelmiyordu. Neredeyse tüm okul uyuyordu ve Antonio'ya yapacak pek bir şey kalmıyordu. O da havaların güzel olduğu zamanlarda dışarda vakit geçirmeyi tercih ediyordu. İşte yine öyle bir zaman gelip çatmıştı. Ortak salondan Şamarcı Söğüt'e kadar yavaş adımlarla yürümüştü. Yolun sonuna geldiğinde saatin 9 civarı olmasını umuyordu. Saatine bakmadan önce her zaman ki gibi bir totem yapmalıydı. Bu tarz şeylere gerçekten çok fazla takıntılıydı. Ayak parmak uçlarını ve sağ baş parmağını olabildiğince kasarak derin bir nefes aldı. Bu totemi oracıkta uyduruvermişti. İşe yaracağını umuyordu. Nefesini verdikten sonra göz ucuyla saatine baktı ve...
Aha! Saat 8.55'i gösteriyordu. O anda Antonio'nun yüzünden beliren gülümseme görülmeye değerdi. Saati görmenin mutluluğuyla hemen Büyük Salon'a doğru hızlıca gitmeye başladı.

Büyük Salon'a varmayı karın ağrılarıyla başarmıştı. Gerçekten bir kurt gibi acıkmıştı ve ne bulursa ağzına tıkmak istiyordu. Kapıdan girer girmez, masanın üzerindeki yemekleri görmesi Antonio'nun ağzının suyunu akıtmıştı. Yemekler bir av, Antonio ise bir avcıydı. Avların işini hemen bitirmeliydi. Emin ve hızlı adımlarla kendi masasına doğru yürüyordu. Masasına yaklaşmaya birkaç adım kalmıştı ki. Mavi cüppesi, bakımlı eller tarafından sertçe çekilmişti. Antonio ne olduğunu anlayamadan kendini Gryffindor masasında buluvermişti. Clary ona gülümseyerek bakıyordu. Antonio ise tüm dikkatini yemeklere vermişti. Clary'den bir işaret almadan yemeklere saldırmıştı. O kadar hızlı yiyordu ki boğulması işten bile değildi. Clary ise onu gülerek izlemekle yetiniyordu.

Sonunda Antonio'nun karnı koymuş ve akabinde Clary ile koyu bir sohbet başlamıştı. Clary ona başından geçen olayları anlatırken Antonio onu şaşkın ve heyecanlı bir biçimde dinliyordu. İkiside birbirlerine konsantre olmuşlardı. Ta ki dışardan duyulan tatlı bir ses bu konuşmayı bölene kadar. Evet! Bu Rox'du. Son zamanlarında kötü giden ilişkileri şimdi düzelmiş ve her geçen gün daha iyiye gidiyordu. Aralarında ki tek problem Clary'di. İkiside birbirlerinden nefret ediyordu. Şuanda Rox ne kadar samimi gözüksede niyeti çok farklı olabilirdi. Kısacası bu iki bela demekti. Antonio olanları fazla izleme niyetinde değildi.

İlk hamle Clary'den gelince Antonio birden masadan kalkarak tatlı bir tonla: "Yapma ama Clary. Roxanne'ye baksana ne kadar iyi niyetle yaklaşıyor sana." bunları söylerkende Clary'e kaş göz işaretleriyle durumu idare et gibisinden hareketler yapıyordu. Clary'in bunu anlamasını umuyordu. Yoksa çok geç olabilirdi.

Konu: Geri: Kertenkele Salı Tem. 19, 2011 2:23 pm

Clary, tahmin ettiğim gibi, dostça tavrıma benim gibi karşılık vermemişti. Tamam tavrım aslında dostça falan değildi ama en azından Antonio'nun önünde rol yapıp sorun yokmuş gibi davranabilirdi. Bu fındık beyinliden nasıl o kadar düşünceli olmasını beklemiştim ki? Hep aynıydı işte.

"Ah, bizde bir numaralı Gryffindor düşmanı ile çörek yemek için can atıyorduk zaten!"

Ses tonu oldukça alaycıydı. Tabii herkese iyi davranmalıyız diye dolanan bir Gryffindor'un sesi ne kadar alaycı çıkabilirse... Gözlerimi devirdim fakat konuşmamayı kırmızı dudaklarımı birbirine bastırarak becerdim. Tam dayanamayıp laf sokacağımı düşünürken Antonio ayağa kalktı.

"Yapma ama Clary. Roxanne'ye baksana ne kadar iyi niyetle yaklaşıyor sana."

Kaş göz işaretlerini farketmediğimi sanıyorsa yanılıyordu. Yinede görmezden geldim ve kırılmış gibi omuzlarımı düşürdüm, iç çektim.

"Herneyse, en azından senin yanında kavga etmeyelim diyordum. Ama Clary bunu bile idare edemeyecek kadar nefret ediyor olmalı benden."

Açıkçası performansıma ben bile şaşırmıştım. Sesim kırgın çıkıyordu. Antonio'ya çevirdim kafamı.

"Ben gideyim öyleyse..."

Clary arkamdan kötü bir laf atacak olsa bile Antonio beni bırakmazdı, biliyordum. Gerçi bu üstün performanstan sonra Clary kötü bir niyetim olduğunu sezsede ters davranmazdı herhade, en azından yanımızda Antonio varken. Çünkü böyle davranmaya devam ederse suçlu o olacaktı.

Konu: Geri: Kertenkele Salı Tem. 19, 2011 3:32 pm

Bu kız tam anlamıyla şeytandı. Antonio nasıl oluyordu da onun gerçek yüzünü göremiyordu. Aşk dedikleri lanet olasıca şey böyle bir şeydi işte. Antonio masadan kalktı ve "Yapma ama Clary. Roxanne'ye baksana ne kadar iyi niyetle yaklaşıyor sana." dedi. Ardından da idare et dercesine kaş göz işaretleri yapmaya başladı. Gözlerimi devirdim ve tüm bu olanlara içimden bir küfür savurdum. Bazen Antonio'yu anlayamıyordum ve ufacık bir an belki de artık onunla konuşmamalıyım diye düşünüyordum. Çok ufacık bir an olsa da bu his oldukça güçlü bir histi. Belki böylece herkes mutlu olurdu ve Roxanne salağı benimle uğraşmaktan vazgeçerdi.

Ondan korktuğum falan yoktu; ama sadece birazcık huzur istiyordum. Ona baktığımda omuzları düşmüştü ve hüzünlü bir şekilde iç çekip konuşmaya başladı."Herneyse, en azından senin yanında kavga etmeyelim diyordum. Ama Clary bunu bile idare edemeyecek kadar nefret ediyor olmalı benden." Ağzımdan çıkan alaycı kahkahaya engel olamamıştım. Şimdi de sanki sürekli onunla uğraşan benmişim gibi davranıyordu. Bazen onu ölesiye pataklamak istiyordum. Bir Gryffindor olduğum için iyi kalpli olduğumu düşünüyordu. Tamam, bu doğruydu; ama bazen ben de bir şeytana dönüşebiliyordum.

Ben böyle düşünürken Roxanne sözlerine devam ediyordu. "Ben gideyim öyleyse..."Bunları Antonio'ya bakarak söylemişti. Tabii, biliyordu Antonio'nun ona kıyamayıp gitmesine engel olacağını. Şeytan! Öfkemi Antonio'nun yanında göstermenin bir faydası olmayacağını anlayınca sesimi daha makul bir seviyeye indirdim ve "Bu günleri göreceğimi hiç düşünmezdim. Hadi Roxanne, bizimle 'Gryffindor' masasına otur," dedim. Gryffindor kelimesini bilerek vurgulamıştım. İyi niyetli gibi görünmeye çalışıyordum; ama sinirden kuduruyordum. Bu imkansızdı! Roxanne hain bir planı olamadığı sürece Gryffindor masasının yanından bile geçmezdi. Ne olacağını görecektik artık.

RP Yaşı : 15 Mesaj Sayısı : 19

Rox, Clary'nin sözlerine kırılmışa benziyordu. Yüzündeki gülümseme, güzel bir çiçeğin solması gibi yerini hüzne bırakmıştı. İç çekerek Clary'e sitemde bulunmuştu. Antonio, Rox'un Clary'e bu şekilde davrandığını hiç görmemişti. Aslında hayal bile edilemeyecek bir davranıştı. Yüzünün halini ve iç çekerek konuşması şimşekler gibi sürekli aklında çakıyordu. Acaba Rox gerçektende anlayışlı birine dönüşmüş olabilir miydi? Son zamanlarda Antonio'ya karşı olan anlayışı, aralarının harika bir hal alması aslında bu davranışı destekler nitelikteydi. Antonio kalben buna inanmak istesede, aklı her zamanki gibi bir adım daha önde seyrine devam ediyordu. Bu da Antonio'nun şuan için gözlemde kalacağının habercisiydi.

Aman Tanrım! Rox, Clary'e cevap dahi vermeden oradan ayrılmaya niyetlenmişti. Üzgün bakışlarını Antonio'ya dikmiş, sanki onu korumasını istercesine bir tavır sergilemişti. Bu tavrı son zamanların duygusal adamı Antonio'yu bir hayli etkilemişti. Antonio, Rox'un burdan ayrılmasına müsade etmeyecekti, çok ısrarcı olursada onunla beraber gidecekti. Ama bu hamlelere geçmesini önleyen bir güç, Clary'nin sözleri, kafalarda ki tüm soru işaretlerini ikiye katlamıştı. Duygusallaşan Antonio aniden kafasını sesin geldiği yöne çevirdi. Şaşkın bakışları çok komik gözüküyordu. Clary nasıl olurda Rox'u masasına, üstelik Gryffindor masasına davet edebilirdi ki? Gryffindor'un yarısı zaten Rox'dan nefret ederken Clary'nin böyle bir hamle yapması gerçekten şaşırtıcı olmuştu. Bu çağrıya Rox'unda şaşırdığına emindi. Şaşkın bakışlarını bu kezde Rox'un üzerine çevirmişti. Birbirlerine birkaç saniye bakakalmışlardı. Rox sanki Antonio'nun onayın bekliyor ya da Antonio'nun şapşal bakışlarının sona ermesi umarak Antonio'ya bakmaya devam ediyordu.

"Şey..Öhm.. Bu daveti geri çevirmeyiz değil mi tatlım?" diyerek yüzündeki şaşkın ifadeyi biraz yok etmeyi başarsada, aklında dönen soru işaretleri şaşkınlığını tam olarak gizlemesine izin vermiyordu. Aslında tüm bu davranışlar, Antonio'ya fırtına öncesi sessizliği çağırıştırmamıştı. Sanki her şey iyi olacakmış gibi hissediyordu. Ama zamanın neler getireceği merak konusuydu.

Konu: Geri: Kertenkele Salı Tem. 19, 2011 11:27 pm

"Bu günleri göreceğimi hiç düşünmezdim. Hadi Roxanne, bizimle 'Gryffindor' masasına otur,"

Clary'nin ses tonu bir anda değişivermişti. Ne kadar da ilginç! Zaferimin içimde yarattığı mutluluğu dışarıya yansıtmamak için birden gelen gülüşümü bir öksürüğe çevirdim. Clary'nin gözlerinin içine bakıyordum. Adeta aramızdaki gerginlik ve nefret elle tutulacak cinstendi. Antonio ya safları oynuyordu ya da bu durumu görmezlikten gelmeyi seçiyordu. Bunu düşünmek beni bir kez daha sinirden deliye çevirsede dilimin ucuna kadar gelen sözcükleri yutmayı tercih ettim. Birazdan intikamımı alacaktım nede olsa.

"Şey..Öhm.. Bu daveti geri çevirmeyiz değil mi tatlım?"

Oldukça neşeli görünerek, sıcacık bir gülümsemeyle ona baktım.

"Tabii ki çeviremeyiz tatlım."

Clary'e doğru ilerledim ve onun dönük olduğu tarafa değil, diğer tarafına geçtim. Daha onlar ne olduğunu anlamadan çöreklerden birini almak için uzandım, bu sırada diğer elim boş durmuyordu. Cebimden çıkardığım iksiri hızlıca Clary'nin balkabağı suyuna döktüm. Boş iksir şişesini cebime atıp, çöreklerden birini diğer elimle kaptım ve doğruldum. Kocaman bir ısırık aldıktan ve yuttuktan sonra Antonio'nun az önce oturduğu yere iliştim.

"Bunlar bir harika! Davetin için teşekkürler Clary."

Kıza pis pis sırıtarak çöreği yemeye devam ettim. Gözüm sürekli olarak Clary'nin üstündeydi.

Konu: Geri: Kertenkele Çarş. Tem. 20, 2011 11:39 am

Sözlerime Antonio'nun şaşırdığını görebiliyordum. Ben bile kendime şaşırmıştım. Sırf Antonio'nun hatırına birazcık Roxanne'e katlanabilirdim. Roxanne ile birbirimize bakıyorduk ve bu bakışların altında yatan nefreti ancak bir salak fark edemezdi. Bana kalırsa Antonio'da anlamış ama anlamamazlıktan geliyordu. Biz birbirimize öfke dolu gözlerle bakarken Antonio'nun sesi duyuldu. "Şey..Öhm.. Bu daveti geri çevirmeyiz değil mi tatlım?" Çok geçmeden Roxanne'de yapmacık neşeli ses tonuyla konuşmaya başladı. "Tabii ki çeviremeyiz tatlım." Sözlerinin ardından bana doğru yaklaştı ve diğer tarafıma geçti.

Bir süre onlara dönmeden bekledim. Kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. Bu oyundan gerçekten sıkılmıştım. Sanki başımda yeteri kadar dert yokmuş gibi Roxanne'in saçma sapan oyunlarıyla uğraşıyordum bir de. Neden sadece çekip gitmiyordu? Açıkçası Antonio'yu da alıp gidebilirdi. Çünkü şu an da Antonio'ya da kızmıştım. Eğer kötü bir şeyler olursa Antonio bana bir hesap vermek zorunda kalacaktı. Roxanne'e asla güvenmiyordum.

Onlara doğru baktığımda Roxanne'in çöreklerden birini yemeye başladığını gördüm. "Bunlar bir harika! Davetin için teşekkürler Clary." Sözlerinin ardından pis pis sırıtmaya başladı. Lanet olsun! Gerçekten bunun gerçek yüzünü sadece ben görüyor olamazdım. Gözlerimi devirdim ve sinirle kadehimi elime alıp balkabağı suyunu başıma diktim. Tadında bir gariplik vardı. Bu balkabağı suyundan başka her şey olabilirdi. Kadehi tekrardan masaya bıraktım ve midemin bulanmaya başladığını fark ettim.

Gözlerimi hemen Roxanne'e çevirdim. Bana bakıyor ve sırıtıyor olduğunu fark ettim. Lanet olsun! Biliyordum. Kesin bir şeyler atmıştı içine. Balkabağı suyu bu kadar yoğun olamazdı. Eğer sinirli olmasaydım bunu fark eder ve içmezdim. Yavaş yavaş etraf bulanıklaşmaya ve tenim karıncalanmaya başladı. Ayağa kalkmaya çalıştığımda başımın dönmesiyle tekrardan oturmak zorunda kaldım. Tenim adeta harekete geçmişti. "Seni şeytan! Ne yaptın bana?" Ah, hayır! Bunun olmasını istemiyordum. Sadece biraz huzur istiyordum!

RP Yaşı : 15 Mesaj Sayısı : 19

Rox'un güzel davranışlarının devam etmedi Antonio'yu daha da memnun ediyordu. İştahlı bir biçimde önündeki çörekleri yerken etrafına gülücekler saçmayı ihmal etmiyordu. Antonio onu hayranlıkla izlerken Clary'nin yanı başında kıvranması tüm dikkatini o yöne vermesine neden olmuştu. Balkabağı suyunu içer içmez birden fenalaşmıştı. Bu diğer sınıfların Clary'e bir şakası olabilirdi. Clary'nin bu halini görmesiyle bir kaç isim kafasında belirmişti. En son böyle bir şaka yaptıklarında onları çok sert bir biçimde uyarmış, hatta vücutlarında kısa bir süreliğine yaptıklarını hatırlatacak bazı lekeler bırakmıştı. Yine bu baş belalarının böyle bir şeye kalkışmış olması Antonio'yu çok kızdırırdı.

Ama şimdi yapılması gereken bunları düşünmek değil Clary'e ne olduğunu anlamaya çalışmaktı. Sarsılan Clary'e düşmesin diye elleriyle destek olurken hiç durmadan sakin bir ses tonuyla: "Clary? İyi misin?" diye sorup duruyordu. O sırada Clary'den gelen beklemedik hareket Antonio'ya soğuk duş etkisi yapmıştı. Clary'nin Rox'a bakarak sarf ettiği sözler... Merlin aşkına! Yoksa tüm bunlar bir oyun muydu Rox? Bakışlarını birden Rox'a çevirdiğinde artık herşey çok açıktı. Orada telaşlanan biri değil sırıtıp yaptığı şeyle gurur duyan birisi vardı. Açıkçası Rox'un son zamanlarda bu tür şeylere bulaşmayacağını düşünüyordu. Her şey iyi giderken böyle bir şey yapması Antonio açısından çok büyük bir sorun olacaktı.

Şok olmuş görünüşünün ardından aniden çatılan kaşlarını Rox'un üzerinden ayırmıştı. Sıra onada gelecekti fakat Clary'e ne olduğu öğrenmesi gerekiyordu. Rox'a bakmadan sert bir ses tonuyla: "Rox! Neler oluyor?" diyerek neler olduğunu öğrenmeye çalışırken bir yandan Clary'nin kontorülünü kaybetmiş bedenini ayakta tutmaya çalışıyordu.

Konu: Geri: Kertenkele Çarş. Tem. 20, 2011 11:00 pm

Clary'nin eli kısa bir süre sonra balkabağı suyuna gitmiş, içine bir bakış bile atmadan içeceğini kafasına dikmişti. Ne kadar da aptal. diye düşündüm sırıtışım büyürken. Ancak son yudumunu yuttuktan sonra tadında bir terslik olduğunu anlamış olmalıydı, kadehi sertçe masaya bıraktı. Yüzünün rengi aniden solmuştu. Boğulur gibi bir hali vardı ki bu, çok güzel bir görüntüydü. Keşke onu öldürüp Azkabana girmemenin bir yolu olsaydı.

Clary, olan biteni anladığı anda gözlerini bana çevirdi. Sonunda! Masaya tutunarak ayağa kalkmaya çalıştı ama beceremeyip tekrar oturdu. Bana büyü falan mı yollayacaktı, neden kalkmaya çalışıyorsa? Sevinç naraları atmamak için kendimi zor tutuyordum. Sevgilimle aramın sürekli olarak bozulmasına sebep olan, gereksiz kedicik birazdan bir kertenkeleye dönüşecekti. Bende kollarımı kavuşturup onu izleyecek, sonra yatakhaneye sakladığım kavanozu büyüyle çağırıp onu içine tıkacaktım. Bir hafta falan ortada görünmese bile benim için yeterdi.

"Seni şeytan! Ne yaptın bana?" Antonio'nun bana nefretle bağıran kıza yardım etmeye çalıştığını görmek beni iyice çıldırttı ve yaptığıma bir kez daha memnun oldum. Yüzünü bana bile dönmeden bağırdı. "Rox! Neler oluyor?" Clary'i sımsıkı tutmuştu. Onları her birbirine yakın bir halde görüşümde ihanete uğramış hissediyordum. Aynı his yine oluşmuştu. Ben cevap vermeye yetişemeden, önce Clary'nin derisi bir kertenkeleninkine dönüştü, sonra birden küçüldü ve gözle anlaşılamayacak bir hızda kertenkeleye dönüştü. O kadar yüksek sesle kahkaha attım ki salonun yarısı dönüp bana baktı. Kimse Clary'nin bir sürüngene dönüştüğünün farkında değildi gerçi. Asamı kaldırdım ve hafifçe salladım. "Accio kavanoz" bir kaç saniye içinde bir kavanoz büyük salonun açık kapısından süzülerek yanımıza geldi. Onu havada yakaladım, kertenkelenin hareket etmesine fırsat vermeden kuyruğundan yakaladım ve kavanoza koyup kapağını kapattım.

Kavanozu sarsarak Antonio'nun gözünün önünde salladım. "Neler olduğu birde Ona sormaya ne dersin? A-ah, ne yazık ki sana cevap veremez. Çünkü Clary aslında olduğu gibi, bir sürüngene dönüştü!" Son cümleyi neredeyse bağırarak söylemiştim. Delicesine bir neşeyle. Keskin bakışlarımı Antonio'ya diktim. "Nasıl? Beğendin mi? Bence böyle daha güzel oldu. Yakın arkadaşınla rahatça dertleşebilirsin, o uyuz çenesini hiç açmaz. Açamaz." Bir deli gibi kıkırdayarak kavanozu sertçe salladım tekrar. Gözlerimi cama yapıştırdım. "Nasılmış bakalım Clarycik?"

RP Yaşı : 15 Mesaj Sayısı : 19

Clary'nin gözlerinin önünde kertelenkeleye dönüşmesi Antonio'yu çılgına çevirmişti. Sinirden kıpkırmızı olmuş ve avuç içleri terlemeye başlamıştı. Antonio'nun sabrını kırmak gerçekten çok güçtü ve bunu başarabilen tek insan olan Rox şimdide neşeli tavırlarla kertenkeleyi kavazonza almış onunla alay ediyordu. Antonio sadece sinirli tavırlarla en doğru hamleyi hesaplamaya çalışıyordu. Sinirli hali onun sağlıklı düşünmesini bir hayli engelliyordu. Artık Clary ile dalga geçmeyi bırakmış Antonio ile alay eder gibi konuşuyordu. Rox bunu Antonio'nun önünde nasıl yapabilirdi ki? Her şeyi mahvedeceğinin farkında değil miydi? En azından inkar etmesi gerekiyordu ama niyeyse olayı daha büyütme yolunu tercih etmişti.

Artık Antonio kendini tutamamıştı ve ani bir hareketle Rox'un eline vurup kavanozun düşmesini sağlamıştı. Yere düşen kavanoz tuzla buz olmuşken Clary'de Rox'dan uzaklaşmaya çalışıyordu. Antonio, Clary'i kurtarmak adına hızlıca ayağa kalktı. Rox'un herhangi bir hareketinin önüne geçmeliydi. Rox'un delice bir hareketi kötü sonuçlara yol açabilirdi. Bir kaç hızlı adımla Clary'i yakaladıktan sonra gözlerini tekrar Rox'a dikmişti. Yanına yaklaştı "Bunu niye yaptın bilmiyorum ama sana sevgime böyle teşekkür ediyorsan buda benim teşekkürüm." sözleriyle beraber Rox'u sert bir biçimde masaya doğru itti. Clary'in yarım kalan balkabağı suyu üzerine dökülmüş ve yapış yapış bir hal almıştı. Bu harketinden sonra Rox'un nasıl bir tepki vereceği hiç umrunda değildi.

Konu: Geri: Kertenkele Perş. Tem. 28, 2011 7:10 pm

Ricimar beni birkaç gün önce, sabahın köründe bozuk kızlar tuvaletinde kazan, bazı kuru bitkiler, iksir şişeleri vb. bir takım eşyalar bulduğunu söyleyerek, bağıra çağıra uyandırmıştı. Bitkibilim deposunu kontrol ettiğimizde nelerin eksik olduğunu öğrenmiştik. Ve yanılmıyorsam, belli bir iksirin malzemeleri kayıptı. Gidip tuvaleti kontrol ettiğimde neredeyse emin olmuştum tahminimden. Şimdi iksirin panzehiri cebimde, temkinli dolaşıyordum okulda. Hangi öğrenci o tür bir iksiri yapmak istesindi ki?

Düşünceli ifademle, gözlerimi sahte gökyüzüne dikmiş balkabağı suyumu ağır ağır yudumluyordum. Okulla ilgili bunca sorun varken birkaç kayıp malzemeyi umursamamalıydım belki de. Gözlerimi tavandan masalara indirdim. Haftasonunun ve parlak gökyüzünün verdiği neşe öğrencilerin yüzlerinden belli oluyordu. Ah, şurada ki bir kaç tanesi hariç. Gözlerimi kısarak emin olmaya çalıştım, yanılmıyorsam az önce Antonio Carlavaro elinde tuttuğu kavanoza tuhaf bir mutlulukla bakan Roxanne Delacroix'i Gryffindor masasına ittirmişti. Roxanne Delacroix Gryffindor masasında mı? diye düşündüm irkilerek. Bu işte bir tuhaflık vardı.

Elbisemin uzun etekliğini ellerimle kaldırarak Gryffindor masasına koşar adımlarla gittim. Roxanne öfkeli bir ifadeyle karşısında ki çocuğa bakıyordu. Üstüne balkabağı suyuna benzer bir sıvı dökülmüştü. Daha koyu ve daha katı görünüyordu. Garip.

"Size inanamıyorum Bayan Delacroix!" Şimdi durumu kavramıştım. "O kavanozda ki Gryffindorlu bir arkadaşınız olmasın sakın? Vah vah, hale bakın, okulda bir arkadaşınız öldürülüyor ama siz eğlence olsun diye düşman gördüklerinizi bir, şeye mi çeviriyorsunuz, şeye..." Kaşlarımı çatarak kavanozun içinde çırpınan yaratığa baktım. "Bir kertenkele! Delacroix, cezan ağır olacak! Ver bakayım şunu bana..." Kavanozu kaptığım gibi kapağını açtım ve cebimde bulunan sıvıyı kavanoza döktüm. Debelenen yaratığı kuyruğundan yakalayıp dışarı, Gryffindor masasının üzerine bıraktım. Bir kaç saniye içinde eski haline dönecekti ama bu öfkeli görünen kızın yaptıklarının cezasız kalacağı manasına gelmiyordu. Diğer öğrenciye döndüm. "Siz bu işin içinde değilsiniz herhalde, değil mi Bay Carlevaro?"

Konu: Geri: Kertenkele Perş. Tem. 28, 2011 8:45 pm

Olaylar anlayamadığım bir hızla gelişiyordu. Vücudum yavaş yavaş şekil değiştirirken belli belirsiz Antonio'nun yanıma geldiğini fark ettim. Bir şeyler söylüyordu; ama ben duyamıyordum. kulaklarım uğulduyordu. Roxanne ise pis pis sırıtıyordu. En sonunda küçücük ve yeşil bir şeye dönüşmüştüm. Lanet olsun! Konuşamıyordum bile ya da sesim duyulmuyordu. Roxanna hızla beni bir kavanoza kapattı. Harika burada havasızlıktan ölecektim.

En azından Roxanne Azkaban'a giderse biraz olsun ruhum huzur bulurdu. Sonra da hayalet olarak geri dönerdim ve Roxanne'e musallat olurdum. Tabii tam tersi olup bu durumdan kurtulabilirsem Roxanne'e kesinlikle bir büyü yollayacaktım. Kavanozun içinde kapana sıkılmıştım ve nefes almak güçleşiyordu. Kesinlikle ölecektim. Ben yaşam çabası verirken Antonio'nun Roxanne'i ittirdiğini görmek biraz olsun beni mutlu etmişti. Bakalım küçük şeytan şimdi ne halt edecekti. Antonio'yu tamamen kaybedebilirdi. Gerçi Antonio her haltı affederdi ve Roxanne bu işin içinden de sıyrılmanın bir yolunu bulurdu; fakat bu sefer Antonio onu affederse onunla arkadaşlığımız hakkında bir kere daha düşünmem gerekecekti. Hey, bencil falan değilim. Sonuçta burada yaşam mücadelesi veriyorum.

Sonra bir an da ortalık sessizleşti. Bu Profesör Marlow'du. Ah, Tanrım, sana şükürler olsun! Kurtulmuştum. Roxanne'e bir şeyler söyledi; fakat duyamadım. Çünkü görüşüm yavaş yavaş bulanıklaşmaya başlamıştı. Neyse ki hemen kavanozun içerisine bir şey döktü ve beni oradan çıkarıp masanın üzerine koydu. Kendi halime gelmeye başladığımda başım çok feci derece ağrıyordu. Acı son bulunca hemen asama yapıştım ve Roxanne'e doğru hamle yaptım. "Everte Statum!" diye haykırdım ve Roxanne havada taklalar atmaya başladı. Ne yani öylece bana yaptıklarına seyirci kalacağımı mı düşündünüz? Hiç sanmıyorum. "Seni şeytan! Bunun hesabını daha da kötü ödeyeceksin," dedim ve anında sustum. Profesör Marlow'un varlığı tamamen aklımdan çıkmıştı.

Spoiler:

RP Yaşı : 15 Mesaj Sayısı : 19

Evet! Profesör Marlow tam zamanında olay yerine gelmişti. Antonio'nun çığrından çıkmasına ramak kala bir süper kahraman gibi masanın başında dikilmişti. Konuşmaları olayı kısa sürede çözümlediğini gösteriyordu. Sanki sinirliyken daha hızlı düşünebiliyordu. Birden Rox'a yüklenivermişti. Oysa dışardan bakıldığında olayın ne olduğunu anlamak bile oldukça güçtü. Antonio ise bu durumdan memnun bir şekilde Profesör Marlow'u izliyordu. Profesör Marlow, Rox'u azarlarken bir yandanda kavanozun içindeki Clary'i kurtarmaya çalışıyordu. Aslında buna kurtarmak denemezdi. Her şey o kadar kısa sürmüştü ki.. Profesör Marlow kavanozun içine bir sıvı damlatmış ve saniyeler içinde kertenkele tekrardan Clary olmuştu. Acılı geçen kısa bir sürenin ardından Clary kendine gelmiş gibi gözüküyordu. Yere kapaklanmış görüntüsü kötü gözüksede Antonio öncellikle Profesör Marlow'un bakışlarından kendini kurtarmalıydı. Profesör Marlow'un sorusu üzerine hemen öne atılarak: "Ben mi? Sinirlerini yatıştırın Profesör. Sizi hata yaparken görmek istemeyiz." İğneliyici sözler sarfetmişti. Ardından yerde oturan Clary'nin yanına eğildi ve kulağına "Hadi kalk bakalım ayağa" diye fısıldadı. Ayağa kalkması için elleriyle Clary'e destek oluyordu ki, Clary ani bir şekilde asasına sarıldı ve Rox'a bir büyü yaptı. Profesör Marlow'un önünde bunu nasıl yapabiliyordu? Yüce Merlin! Gerçekten sinirden deliye dönmüş olmalıydı. Rox'a attığı büyü Antonio'da değişik duygulara sebebiyet vermişti. Pişmanlık, acıma, öfke... Ve bunları tek bir söz öbeğiyle ifade edebiliyordu: " A-ov!"

» Kertenkele

Kertenkele

Kertenkele

Similar topics

Similar topics