Odamda öylece duruyordum. Sıkıntıdan artık eşyaları yerinden kaldırıp hareket ettiriyordum. En azından bu şekilde odayı düzenliyordum ama hala sıkıcıydı. Büyü işi bitince kitap okumaya karar vermiştim ama o da fazla işe yaramıyordu. Okuduğumu bile fark edemeden 4 sayfanın geçtiğini anlamıştım. "Ne kadara sıkıcı bir gün." diye söylenmeye başladım. Oturduğum deri koltuktan kalktım ve pencereyi açtım. Dışarıya bakınca uzak olsada orman gözüküyordu. Belki orada yapabileceğim bir şey bulabilirdim. Asamı o tarafa yönelttim ve "Carpe Portus!" diyerek bağırdım.


Kendimi hemen ormana cisimlenmiş bir halde buldum. Nerede olduğumu fazla bilmiyordum ama tanıdık bir yerdi burası. Sanki daha önce gelmiştim buraya. Yürümeye başladım. Ağaçlardaki karlar erimeye başlamıştı. Çiçekler açıyordu. Akşam az yağmur yağacak gibi görünüyordu ama kesin bir şey söyleyemem. Belki bulutlar sonradan dağılır. Biraz yürüdükten sonra bazı şeyler görmeye başladım. Bunların ne olduğunu sanki biliyordum. Daha da yaklaşınca bunların Testraller olduğunu gördüm. Burayı tanıma nedenim buydu. Burası onların kaldığı yerdi. Bir kaç kere gelmiştim. İlk geldiğimde korkmuştum ama bana saldırmadıklarında ona yaklaşabilmiştim. Syb dersinde ne olduklarını öğrenince daha çok korkmuştum ama. Sadece ölüm görenler görebiliyordu. Bende öldürmesem bile bir kaç kere yanımda insan öldürmüşlerdi o yüzden görebiliyordum. Daha da yaklaştım. Beni fark edince ürkmüş gibi oldular ama düzeldiler. Muhtemelen onları göremediğimi falan sanmış olmalılar. Daha sonra daha da yaklaşıp bir tanesini okşamaya başladım. Hiç sorun çıkarmamıştı. Orada 5-10 dakika durduktan sonra arkadan bazı sesler gelmeye başlamıştı. Biri yaklaşıyordu. Ama kim olduğunu tam anlayamamıştım.

Arkamda duran kişi daha da yaklaşıyordu. Bu bir kızdı, ve bir öğrenci olmalıydı o boylardaydı. Ve geri kaçmak yerine daha da yaklaştı buraya. Artık kim olduğunu biliyordum. Şu an görmek istediğim son kişilerden biriydi. Gelen kişi yıllar sonra ortaya çıkan Audery'di. Burada ne arıyordu ki. Buraya gelmesi onun için yasaktı. Buraya gelmek için nasıl cesaret bulduklarını anlamıyordum. Aslında bende ilk olarak öğrenciyken geldim. İyice yanıma geldi. İstemeyerek gülüyordu. Bu numarayı yutacağımı sanıyordu. Ama yanılıyordu bu gülüşü benim ailem bulmuştu ve bunu Lauren'de çok görüyordum. Tam yanıma geldi ve konuşmaya başladı. "Bu ilginç yaratıklar da ne böyle?" dedi. Bunları görebiliyormuydu o zaman ölüm görmüş olmalıydı ama kimin ölümü. Bunu sonra öğrendim. "Hogwarts'a gelirken seni taşıyan arabaları kim sürüyor hiç fark etmedinmi. Bunlar onlar. Bu güzel şeyleri sadece ölüm görmüş insanlar görebilir. Aslında hiç uysal değillerdir ama bunlar eğitildi. Çiğ et falan yerler. Yani korkmana gerek yok." dedim. Şaşırmış gibi görünüyordu. Ve korkuyor gibi görünüyordu. Bu sefer nazikliği bırakıp bir profesör gibi. "Sen neden buradaydın acaba?" dedim. Sesim biraz yükselmiş olabilirdi ama fazla korkutucu bir şeyler yoktu.

"Biraz dolanayım dedim." dedi hiç dedirgin olmadan. Babası olmamdan bir şey yapmayacağımı mı sanıyordu yoksa dersime girmediği için mi fazlasıyla rahattı. Sonra omuz silkip devam etti. "Bir baktım buralardayım." dedi. Burası yasak ve bu konu hakkında hiç bir şey olmamış gibi konuşuyordu. Fazlasıyla cesurdu. Nasıl Gryffindor'a seçilmedi anlayamamıştım. Bu konuşmaları ona pahalıya patlayacaktı. "Onlarla kanka olmuş gibi görünüyorsun." diyerek kahkaha attı. Bu sinirimi bozmaya yetmişti. "Öncelikle Slytherin'den 10 puan düşürüyorum. 2.'si bir profesörünle nasıl böyle konuşabilirsin. Baban olduğumu tam öğrendiğimizde bunun hiç bir şeyi değiştirmeyeceğini söylemiştin. Yine senin sadece profesörün olacaktım ama sen bu küstahlığınla aynı olmayacağını kanıtladın." dedim. Sinirlerimi bozuyordu bu olay. "Soruna gelirse bunların adını bile bilmiyorsundur. Testraller. Kanka olmuşum demek. Bu canavarlar sana sadece geçmişi hatırlatır. Ölümü gördüğün zamanı. Sen kimin ölümünü gördün? Bunları başka şekilde görmen imkansız." dedim. Hala sinirli bir şekilde. Cevap vermesini beklemeden önüme döndüm ama bu olay onu sinirlenmiş görünüyordu.

Bu olaydan fazla etkilenmemişti ama sinirim onu sinirlendirmişti ve bun bunu çok sevmiştim. Demek ki ona ayrıcalık göstermeyeceğimi anlamış olmalıydı. Genede umurunda değildi bu olay. Yakında umurunda olmasını sağlayacaktım. Sadece iyi kalpli biri olduğumu zannetmemeliydi. Konuşmaya devam etti. "Bir arkadaşımın ölümünü görmüştüm." dedi. Ben hiç tanımadığım kişilerin ölümünü gördüm ama arkadaş ölümü daha zorlu olmalıydı. Hala ona doğru dönmemiştim. Ama ayakta durmaktan yorulduğumdan dolayı bir ağacın kenarına oturdum. Sesim daha sakindi şu an. Ama o kadarda sakin değildim. Hala kızgın olduğumu anlaması gerekiyordu. "İnsanların ölümünü görmek zor bir olaydır. Yakınlarının kini görmek daha zor bir olaydır." dedim. "Bu şeyler kötü yaratıklar gibi görünse de onları görmek ayrıcalık gibi bir şey. Bir keresinde okula giderken gördüğümü söylemiştim ve benim deli olduğumu söylemişti. Orada kimsenin olmadığını söylemişti." dedim. Omuz silktim o sıra. Kafamı kaldırdım ve yere düşen sararmış yapraklara bakmaya başladım.

“Demek başka kimse göremiyor ha?” dedi ve gülmeye başladı ama deminki kahkahası gibi değildi. Bu normal bir gülüştü. Neden gülüyordu bilmiyorum ama tuhaf bir durum olmalı çünkü şaşırmış gibi görünüyordu bu gülüşünden dolayı. Sonra gülmesi geçti ve konuşmaya devam etti. “Dilimizi anlayabiliyorlar mı?” dedi. Komik bir durumdu. Bakışından onlardan korktuğu belli oluyordu. Eğer saldıracak olsalar çoktan saldırırlardı zaten kendimi tutamadan gülmeye başladım.

"Korkma çiğ et yemeleri bize de saldıracakları anlamına gelmez. Zaten saldırmayı deneseler bizi koruyabilirim. En azından hemen cisimlenebiliriz." dedim. Artık gülüyordum. Ama hala yukarı bakıyordum. Başımı çevirdim ve testrale baktım. "Bizi anlayabiliyormusun." dedim. Cevap gelmedi bir türlü. "Efendim cevap yokmu. Sanırım anlamıyorlar." dedim. Ciddi anlamda gülüyordum. Bana biraz sinirli bir biçimde bakıyordu şu an.

Gülmeye başlamıştı benimle dalga geçercesine, ancak buna daha fazla izin vermeyecektim. "Korkma çiğ et yemeleri bize de saldıracakları anlamına gelmez. Zaten saldırmayı deneseler bizi koruyabilirim. En azından hemen cisimlenebiliriz." dedi. Yukarıya dönük olan başını testrale çevirdi ve "Bizi anlayabiliyor musun?" diye sordu ona. Cevap gelmeyince "Efendim, cevap yok mu? Sanırım anlamıyorlar." dedi. Belli etmesem de içim rahatlamıştı. Sinirli bir şekilde konuştum ancak saygılıydım. "Bu iyi." dedim ve kısa bir süreden sonra devam ettim. Gözlerimi kısarak "Korktuğumu da nereden çıkarıyorsunuz Profesör?" dedim. Profesör kelimesini vurgulayarak söylemiştim, "seni babam olarak görmüyorum" anlamında. Daha sonra gülümsedim. Az önce soracak bir şeyim vardı ancak aklımdan tamamen uçup gitmişti şimdi. Ne diyeceğimi bilemeyerek omuz silktim.

Daha fazla burada kalırsam beni şikayet edebilirdi. Aslında kalmayı ve bana daha çok şey anlatmasını isterdim elbette ama o bir Profesördü ve daha fazla geçmeden buradan kaybolmalıydım. "Öyleyse sen beni şikayet etmeden, ben gideyim." dedim ve arkamı döndüm. Çimenlik zeminde adımlarımı yavaşça atıyordum çünkü bir şey demesini bekliyordum

"Bu iyi." dedi. Rahatladığı her halinden belliydi ama bana belli etmemek için elinden ne geliyorsa yapıyordu. "Korktuğumu da nereden çıkarıyorsunuz Profesör?" dedi. Gözlerini kısarak. Profesör kelimesini vurgulayarak söylüyordu. İçimi eritiyorsun tatlım. Çok da umurumdaymış gibi konuşuyordu. Omuz silkti sonra da.

Bir süre öylece durmuştuk. Sanki bir karar vermeyi deniyordu. Sonuçta ne düşündüğünü bana söylerdi büyük ihtimalle bu yüzden karışmamaya karar verdim. "Öyleyse sen beni şikayet etmeden, ben gideyim." dedi ve arkasını döndü. Ama yavaş bir şekilde yürüyordu. Konuşmamıştım ama her halde bu yavaş yürüme nedeni benden bir cevap istediğini belli ediyordu. Yerimden kalktım ve "Audrey burada durmak zorunda değilsin. Yasak ormanda kalabilirsin. Ama gerçekten tehlikelidir. Ve yakalanırsan. Benim sana ceza verdiğimi yada izinli olduğunu söyleyebilirsin. Ne yapacağın sana kalmış." dedim. Kızımı tehlikeye atmak kötü bir olaydı ama yaşam kendisine aitti ve bu beni ilgilendirmezdi.

Ondan daha cevap gelmemişti ve gökten bazı sesler gelmeye başladı. Anka kuşumun sesiydi bu. Burada ne arıyordu. En son odamdan uçmuştu. Beni buldu ve yere kondu. Bir mektup taşıyordu. Annemden olduğu belliydi. Bu anka kuşunu kullanmamasını kaç kere söyleyecektim. O yaşlı işe yaramaz baykuşunu kullanabilirdi. Bu bir posta kuşu falan değildi. Mektubu aldım ve "Ah anne ah!" diyerek açtım. Audrey'in ilgisini çekmiş gibi görünüyordu anka kuşu.

Mektubu gene ıvır zıvırla doluydu. Sonra cevap yazabilirdim. Ona büyükanne olduğunu söylesem her halde beni öldürürdü. Bunu düşünmesi bile komik geliyordu insana. Ama söylemeyeceğim için sorun yoktu. Audrey'e bakınca hala benim olduğum tarafa baktığını gördüm. Ama bu sefer kuşa değil direk mektuba bakıyordu ne olduğunu merak etmişti sanırım. Sonra mırıldanmaya başladım. “Öyleyse burada kalabilirim, yapacak bir şeyim yok.” dedi. Mektubu önüme aldım ve hafifçe güldüm. Umarım bunu fark etmemiştir. Mektubu okuduktan sonra rulo yapıp cübbemin cebine koydum. "Neden olmasın tabi benden rahatsız olmazsan. Yani yanında durmamdan." dedim. Bunları derken gene deminki ağacın oraya oturdum ve anka kuşumu yere bıraktım. Normalde uçup giderdi ama bu sefer gitmemişti. Mektup falan vermemi bekliyorsa boşunaydı bu olay.


"Neden ayakta duruyorsun öyle. Biraz yaklaşabilirsin Testrallere bir şey yapmayacaklarını söylemiştim. Yada konuşmak istersen yanıma da gelebilirsin sorun olmaz." dedim. Biraz umursamaz bir tavırla söylüyordum ama içten içe fazlasıyla umursadığımı biliyordum.