Okulların açılmasına bir kaç gün kalmıştı. Ben Yaz Kampı'na gelmiştim. Ancak yaz kampı hiçde umduğum gibi gitmiyordu. Burada Clary ile geçirebildiğim kadar çok vakit geçirmeye niyetliydim. Ancak o benden kaçıyordu. Gölde yaşadıklarımızdan sonra kaçmasını anlamıştım. Ama bu kadar uzatacağını beklemiyordum. Kızgındım açıkçası. Yatağımda huzursuzca yer değiştirdim. Başımı çevirip saate baktığımda, konserin başlamasına bir çeyrek saat vardı. Artık oraya erkenden gidip, ön sıralardan yer bulma şansım kalmamıştı. O yüzden gidip gitmeme konusunda kararsızlığa düşmüştüm. Bir dakika daha düşündükten sonra gitme kararı aldım. Clary oraya gelebilirdi. Belki karşılaşırdık. Aslında bütün konser boyunca onu arayacağımı biliyordum. Kalktım ve hızlı bir şekilde, üstümü değiştirdim. Aynada kendime bir göz attım. Her zaman ki gibi, çok yakışıklıydım. Gülümsedim ve odadan çıktım. Hızlı adımlarla, konser alanına doğru gidiyordum. Iron Mask!. Normalde olsa asla kaçırmazdım. Favorilerim arasında bir gruptu. Ancak Nedense Clarissa'sız her şey bana anlamsız görünüyordu. Hızımı daha da arttırdım ve bir of çektim.

Konser alanına geldiğimde kalabalık çoktan coşmaya başlamıştı. Uzun boylu olmanın bir avantaj olması gerekiyordu ancak, bu kadar kalabalık bir yerde işe yaramıyordu sanki. Yüksek bir yere çıktım ve Clary'e bakındım. Çok dikkatli bir şekilde bakıyordum. Aslında bu yaptığım bana aptalca geleyordu. Onu bu kadar kalabalığın arasında, burada olsa bile bulamayacağımı düşünüyordum. Bir kaç dakika daha bakındım. Umudumu kaybetmeye başladığım sırada, Clary'i gördüm. Oda benim gibi ön saflara gitmemişti. Kalabalığın arasına daldım ve insanları ittirerek kendime yol açtım. Bir kaç olumsuz ses duydum ancak aldırış etmedim. Clary bir görünüyor bir kayboluyordu. Bir dakika kadar olağan üstü bir aba harcayarak Clary'i bulmaya çalıştım. Aramızda bir metrelik mesafe vardı ve ben ona ulaşmak üzereyken, aramıza bir grup insan girdi ve tekrar gözden kayboldu. AAAHHH!!. Hırsla insanları ittirerek yoluma devam ettim. Asamı çıkartıp, koca bir krater açmayı düşünüyordum şu anda... Tanrıya şükür. Ona ulaşmıştım. Tekrar gözden kaybolmadan önce ona seslendim. Daha doğrusu haykırdım. Bu kadar gürültünün arasında beni duyması bile şanstı. Durdu ve bana bakıp gülümsedi. Soluk soluğa yanına gittiğimde sinirlerim oldukça bozulmuştu."Selam," Sesinde ki tereddüt, sinirlerimi iyice gerdi ve kontrolümü kaybettim. Bir kaç gündür onu göremiyor olmamım verdiği sıkıntı, o gün gçlde yaşadıklarımızdan dolayı benden kaçması, ne düşündüğü bilememek ve şu son on beş dakikada ona ulaşmak için verdiğim çabanın etkileri yüzünden biraz kızgın bir şekilde çıkıştım ona.
"Selam? Selam öyle mi? Bir hafta.. Bir hafta boyunca benden kaçtın ve sen sadece selam mı diyorsun?" Kızgındım.. Kaşlarım çatık bir şekilde ona bakıyordum. Aslında tartışmanın hiç bir anlmı yoktu. Ama gerilmiştim bir kere..

O yaz, Hogwarts'da kampa kalmıştım. Daha doğrusu, büyük anneme kampta kalmak için yalvarmıştım. Targaryen köşkündeki yorucu ve bir o kadar da sıkıcı hayata ve hiçbir zaman benimseyemediğim Targaryen ailesine dönmeye hiç de niyetim yoktu. Yaz sonu çabuk gelmişti ve bir konser olacağını öğrendiğimde açıkçası heyecanlanmıştım.

Konser günü gelip çattığında, dolabımın altını üstüne getirmiştim. Konsere uygun giyecek hiçbir şeyim yoktu. Bir de bunun üstüne kimseyle gitmiyor oluşumu eklersek, acayip derecede gergin ve sinirli bir ruh hali içerindeydim diyebilirim. Sonunda yaz boyunca giymiş olduğum kısa şortumu altıma geçirdim ve üstüne de siyah askılı bluzumu giydim. Aslında normalde kıyafet takıntısı olan biri değildim, dışarı çıkmak için hazırlanmam en fazla 10 dakika sürerdi. Ancak bu defa bunu çok dert etmiştim. Üstümdeki kıyafetlerden memnun olmayarak odamı terk ettim ve konser alanına koşar adımlarla ilerledim.

Alana vardığımda Marialena şarkısına daha yeni başlamıştı. Etrafıma bakındım ve kendime dikilmek için uygun bir yer aradım. Sonra çok fazla kişinin olmadığı, ancak sahneden de çok uzak olmayan bir yer gözüme kestirdim ve oraya doğru ilerledim. Yine de hala önümde, sağımda ve solumda insanlar vardı. İki Gryffindor öğrencisi ve bir tane de hangi rütbeye ait olduğunu bilmediğim bir çocuk. Gryffindor öğrencilerini de sadece aynı rütbede olduğumuzdan tanıyabilmiştim zaten.

Tekrar Marialena'yı izlemeye koyuldum. Oldukça yetenekliydi, iyi dans ediyordu, sesi de mükemmeldi. Ama ben bu konsere daha çok Iron Mask için gelmiştim. Sahneye çıkmalarını ilgiyle beklemeye koyuldum. Açıkçası, bu konsere neden geldiğimi bilmiyordum. Iron Mask'in öyle deli gibi hayranı değildim, yaptıkları müziği kaliteli buluyor, onlara saygı duyuyordum. Ancak buradaki tek yalnız öğrenci bendim. Neden buradaydım? Belki de bir şeylerin değişmesini umduğum içindi. Belki de başka bir şey. Bu düşünceleri kafamdan uzaklaştırdım ve konserden zevk almaya çalıştım.

Homurdana homurdana yataktan kalktım ve bavulumu açtım. İçinden bir şort ve kırmızı tişört seçtim. Tekrar homurdana homurdana saçlarımı dağınık bir at kuyruğu yaptıktan sonra yatakhaneden çıkıp konser alanına doğru yavaş yavaş yürümeye başladım. Nasılsa beni bekleyen biri yoktu. İşte homurdanmamın asıl sebebi de buydu. Konsere beraber gidecek kimsem yoktu ve bu benim son derece canımı sıkıyordu.
"Merlin aşkına, madem konsere gidecek kimsem yok,neden gidiyorum ki?!" dedim kendi kendime. Harika, şimdi de kendi kendime konuşmaya başladım.

Konser alanına vardıktan sonra kendime bir serinletme büyüsü yaptım ve derin bir nefes aldım. Sahnede sarı saçlı bir kadın şarkı söylüyordu. Açıkçası tanımıyordum. Benim şu anda daha büyük dertlerim vardı Tek başıma kimle takılacak, kimle konuşup konserin tadını çıkartacaktım ki?
Tam Gryffindor Başkanı Clary'i gördüm diye sevinmiş, o kesinlikle beni yalnız bırakmaz diye düşünmüştüm ki yanında Rawenclaw'dan bir çocuk gördüm. Sevgilisiydi sanırım. Biraz da sinirli gibi görünüyordu. En iyisi yanlarına yaklaşmamaktı.

Bakışlarımı konser alanında gezdirdim ve tam vazgeçmiştim ki gözlerime bir başka kızıl takıldı. Bu kızı tanıyordum, nasıl tanımazdım ki! O da Gryffindor'daydı. Aleksandra Targaryen. Şu ünlü köşkte yaşayan kız.
Yalnızdı. Herhalde yanına gitsem bir sorun olmazdı. Yavaşça yaklaştım ve omzuna dokundum.
"Merhaba Aleksandra"

Marialena'yı izlerken, bir yandan da yalnız olmamın verdiği pişmanlığın artmasına engel olmaya çalışıyordum. Belki milyonuncu kez kendime neden bu konsere neden geldiğimi sordum. Bütün arkadaş grupları, birlikte eğleniyor ve gülüyorlardı. Bense nefesimi tutmuş, sıkıldığımı belli etmemeye çalışıyordum. Acaba can sıkıntısını gideren bir büyü de var mıydı? Eğer varsa, ona o anda öyle çok ihtiyaç duyuyordum ki. Aklımda bildiğim büyü isimlerini sıraya dizmekle öylesine meşgul olmuştum ki, omzuma biri dokunduğunda yerimden sıçramıştım.

"Merhaba Aleksandra." Kıza döndüm ve hafifçe gülümsedim. Bu Anastacia Bouveir'di. O da Gryffindor'daydı ancak onunla hiç tanışma ya da konuşma fırsatımız olmamıştı. Gülümsemeye devam ederek, "Selam Anastacia. Bana Alex diyebilirsin. Nasıl gidiyor?" diye sordum. Mutlu olmuştum, artık bu kalabalık yerde iki laf edebileceğim birisini tanıyordum. Belki de neden bu konsere geldiğimle ilgili kendime milyon kez sorduğum sorunun yanıtını artık biliyordum.

Aleksandra belli ki birini beklemiyordu, omzuna dokunduğumda yerinden sıçradı. Yine de bu irkilme bana döndüğünde yüzüne yayılan gülümsemeye engel olmamıştı. Belli ki beni tanıyordu.
"Selam Anastacia. Bana Alex de diyebilirsin. Nasıl gidiyor?" diye sordu. Şimdi, onu uzaktan gördüğümdeki gibi somurtmuyordu. Aksine, yüzünde huzurlu bir gülümseme vardı.

"İyi gittiğini pek söyleyemem" dedim alt dudağımı biraz sarkıtarak. "Son derece yalnızdım. Taa ki seni görene kadar. Burada olmana sevindim. Yalnızsın?"
Sanırım biraz fazla ardı ardına konuşmuştum. Bazen cidden kendimi kaybediyordum. Ama sevinçtendi. Sonuçta biriyle Iron Mask'in tadını çıkartabilecektim. Bu düşünceyle beraber yüzümdeki gülümseme iyice genişledi.

Anastacia'nın yüzünde sözcüklerimi ve ifademi çözümleyen bir ifade vardı. Onu anlayabiliyordum, çünkü aynı şeyi ben de yapıyordum. Ama belli etmemeye çalışıyordum. Onu korkutup kaçırmayı hiç istemiyordum. Anastacia soruma cevap verdi, "İyi gittiğini pek söyleyemem." dedi alt dudadığını hafifçe sarkıtarak. Sonra, "Son derece yalnızdım. Taa ki seni görene kadar. Burada olmana sevindim. Yalnızsın?" diye sordu. Biraz üzgün bir ifadeyle, başımı onaylarcasına aşağı yukarı salladım, "Evet. Yanıma gelmen çok iyi oldu. Ee, Iron Mask için mi buradasın, yoksa Marialena için mi?" diye sordum.

Gerçi, hangisinin hayranı olduğunu, tarzından anlayabilirdim. Şort ve sade kırmızı bir t-shirt. Kesinlikle Marialena hayranı gibi giyinmiyordu. O an, ikimizin ortak yönleri olduğunu farkettim. Örneğin, ikimiz de yalnızdık, konserlerde bile. Bir şort ve bir bluzu, dışarı çıkmaya yeterli görüyorduk, konserdeki birçok kızın aksine. İkimiz de kızıl saçlıydık. Bunları düşünürken ona tekrar gülümsedim ve yanıt vermesini beklerken, Marialena'nın tüm konser alanında yankılanan gür sesi bile beni rahatsız etmedi, aksine ayağımla ritim tutup, müziğin güzelliğine zihnimi ilk defa gerçekten bıraktım.

Yüzüne baktığımda bana kızgın olduğunu bir kez daha fark ettim. Aslında haklı sayılırdı. Aynı şeyi o bana yapsa muhtemelen öfke nöbeti geçirirdim. ""Selam? Selam öyle mi? Bir hafta.. Bir hafta boyunca benden kaçtın ve sen sadece selam mı diyorsun?" O bunları söylediğinde kaşları çatıktı ve garip bir şekilde tatlı görünüyordu. Ona en şirin gülümsemelerimden birisini yolladım. Bunun onu sakinleştirmesini umuyordum ancak o kadar kolay olmayacak gibiydi. Biraz mahcup da olmuştum. Ne diyeceğimi bilmiyordum. 'Ah, Adrian. Tutkulu bir şekilde öpüştükten sonra seni beklemeden gittiğim için üzgünüm. Yerin dibine geçmiştim ve yüzüne bakabileceğimi sanmıyordum. Umarım beni affedersin,' mi diyecektim? Hiç sanmıyorum. Bir şeyler yapmalıydım. Her zaman o benim gönlümü alırdı. Bir şeylerden dolayı hep ona kızardım ve o da bana kendisini açıklamaya çalışırdı. Anlaşılan sıra bana gelmişti ve özür dilemek benim için sorun değildi. Eğer hatalıysam özür dilerdim. Tabii aynı şekilde haklı olduğumu düşünüyor olsaydım da hayatta özür dilemezdim.

Masumca ona bakıyorken elimi eline doğru uzattım ve parmaklarımı parmaklarının arasından geçirdim. Bunun hoşuna gittiğini biliyordum. Birbirimize karşı en ufak temasımızda yumuşuyordu. Tabii sadece dokunuşlarımla özür dileyecek değildim. Gerçek bir özrü hak ediyordu. "Özür dilerim, sevgilim. Seni kırmak istemedim." Hemen arkasından da eklemeden edemedim. "Ama bir konuda yanılıyorsun. Senden kaçmıyordum. Sadece biraz yalnız kalmaya ihtiyacım vardı ve seninle bir türlü karşılaşamadık. Bilerek kaçmadım senden." Açıklamam gayet mantıklıydı ve bunu kabul etmekten başka seçeneği yoktu. Ona asla yalan söylemezdim. Elini yanağıma götürdüm ve avucunun içine yanağımı sürttüm. "Evet, affedildim mi?" Sözlerimin ardından elini yavaşça bıraktım. Ne tepki vereceğini merak ediyordum. Bu sırada konser de hız kesmeden devam ediyordu.

"Özür dilerim, sevgilim. Seni kırmak istemedim." dedi. Sevgilim kelimesine bitiyordum. Karşımda durmuş bana tatlı tatlı bakınca yumuşamamak elimde değildi.
"Ama bir konuda yanılıyorsun. Senden kaçmıyordum. Sadece biraz yalnız kalmaya ihtiyacım vardı ve seninle bir türlü karşılaşamadık. Bilerek kaçmadım senden." dedi. Şüpheyle ona baktım. Yalan söylediğini düşünmüyordum. Ancak gerçeği çarpıtıyor olabilirdi. Uzanıp elimi tuttu. Sonrada elimi yanağına götürdü. Hızlı bir şekilde sakinleştim. Elimi yavaşça serbest bıraktı ama geri çekmedim. Bir adım daha yaklaştım. "Evet, affedildim mi?" Diğer elimide yüzüne uzattım.
"Evet. Affedildin. Ama aynı şeylerin tekrar olmasına izin verme." ASlında onu tekrar öpmek istiyordum. Bu kadar kalabalığın içinde yapıp yapamayacağımdan emin değildim. Bir çok kişinin bize baktığından emindim.
"Sen varya, başıma dertsin. Tatlı belam benim. Seninle ne yapacağım bilemiyorum." dedim sonrada çarpık bir gülüşle ona baktım.
"Hadi önlere doğru gidelim. Konserin tadını çıkaralım" dedim. Aslında önlere gitmeyi pek istediğim söylenemezdi. Ancak konsere geldiysek, biraz eğlenmek gerekiyordu. Elini tuttum ve döndüm ileriye doğru gitmek için bakınmaya başladım.

"Evet. Affedildin. Ama aynı şeylerin tekrar olmasına izin verme." Bunu bir daha yapıp yapmayacağımı bilemezdim. Sürekli değişen ruh halimde bunun bir kanıtıydı. Bir söz verip sonrasında tutamamak daha kötü olurdu. Bu yüzden ses çıkarmadım. Bunun yerine Adrian'ın gözlerinin içine bakmaya devam ettim. Gerçekten birkaç yıl önce bunların olacağını söyleseler asla inanmazdım. Zaman birçok şeyi değiştiriyordu ve en çok da ben değişmiştim. Ben bunları düşünürken Adrian tekrardan konuşmaya başladı. "Sen varya, başıma dertsin. Tatlı belam benim. Seninle ne yapacağım bilemiyorum," dedikten sonra bayıldığım çarpık gülüşlerinden birisini yolladı bana. Bu gülüşle birlikte kalbim tekrardan çarpmaya başlamıştı. Neyse ki sonrasında konu değişti ve ben de kendimi toplama fırsatını buldum.

"Hadi önlere doğru gidelim. Konserin tadını çıkaralım." Aslında pek sahne önüne gitme taraftarı değildim ama biraz eğlence iyi olabilirdi. Fakat daha önlere gitmeyi başaramadan kulağıma tanıdık bir ses geldi. Kafa karışıklığı beni esir alırken olduğum yerde kalmıştım. Adrian'da 'Ne oldu?' dercesine bana bakıyordu. Parmaklarımın ucunda yükseldim ve sahnede en yakın arkadaşım Cecelia'yı görünce kısa süreli bir şok geçirdim. Duyduğum ses gerçekten de ona aitmiş. Adrian ile konuşurken sahnede neler olup bittiğini anlayamamıştım ancak belli ki Cecelia şarkı söyleyecekti. Arkadaşımı orada görmek, sanki ben çıkmışım gibi heyecanlanmama neden olmuştu. "Merlin'in Sakalı! Bu Cecelia! Buna inanamıyorum." Şarkısını söyleme başladığında tüm kalabalık coşmuştu. Söylediği şarkıya bayılırdım ve bazen bana söylemesi için ona işkence ederdim. Sesi güzel birine rastladığım zaman peşini bırakmıyordum. Cecelia'da en yakın arkadaşım olduğu için bana katlanmak zorunda kalıyordu.

Yanımda Adrian'ın elini tutarken bir yandan da Cecelia'nın şarkısına eşlik ediyordum. Gerçekten şu an, hayatımdaki nadir yaşanan anlardan birisiydi. Mutluydum. Adrian ile aramı düzeltmiş, en yakın arkadaşımın sahnede şarkı söyleyişini dinliyordum. Ruh halimde eskisi kadar kötü değildi. Ölüler bugün başıma dert olmayacaktı. Her şey güzeldi ve ben bu şekilde devam etmesini umuyordum.

"Merlin'in Sakalı! Bu Cecelia! Buna inanamıyorum." Dediklerini düşündüğümde bende inanamıyordum. Cecelia.. Elimde olmadan bir kahkaha attım
"Bu kız gerçekten çatlak...Şuraya baksana sanki yıllardır sahnede şarkı söylüyormuşçasına rahat.." dedim. Bir Clary'e bir Cecelia'a bakıyordum. Clary'nin neşesi beni de etkiliyordu. Cecelia'ı bu şekilde şarkı söylerken hiç duymamıştım. Kendimi şarkının ritmine bıraktım. Şarkı bittikten sonra avazım çıktığı kadar bağırdım ve var gücümle alkışladım. Cecelia, gerçekten takdiri hak ediyordu. Tekrar Clary'e dönüp;
"Her zaman şarkı söyler mi? Yoksa sadece çılgınlık yapacağı zamanlarda mı?" diye sordum. Sırıtarak Clary'e bakıyordum. Tekrar sahneye baktığımda Cecelia şarkısını bitirmiş, sahneden aşağıya iniyordu.. Daha iyi görmek için, boynumu uzattım. Ancak bu kalabalıkta çabalarım nafile idi.