-Gene yetişemedim! İnanamıyorum kendime!
2005 yılı Hogwarts açılış töreni yaklaşık 5 dakika önce başlamıştı. Fakat ben hala hazırlanamamıştım. Anne çoktan hazırlanmış, bir de bana yardıma girişmişti. İki ayağımız bir papucta, oradan oraya koşturuyorduk.
Tören için Ravenclaw'ın armasına yakışır şekilde, lacivert ve bronz tonlarında bir elbise seçmiştim kendime. Hogwarts'daki ilk açılışımda sorumlu olduğum binaya, idolum McGonaggall'a ve müstakbel öğrencilerime yakışır bir şekilde hazırlanmak beni epey yormuş ve sinirlendirmişti. Ben zaten bu tür 'kadınsı' aktivitelerde hiç becerikli değilimdir. Hatta berbatımdır. Anne olmasa saçlarımı, makyajımı nasıl yetiştirirdim bilemiyorum.
Sonunda tüm hazırlıkları bitirip Büyük Salon'a girdim. Bir an bakakaldım salona. Tıpkı öğrencilik yıllarımdaki açılışlar gibiydi. Bu sefer Hogwarts tavanına dolunaylı bir gece büyüsü hakimdi. Her binanın flaması, masalarının üzerinde dalgalanıyordu. Askıda kalan mumlar çarptı gözüme. Öğrenciyken biri düşer de yangın çıkar diye ne çok ürkerdim.
Profesörlerin olduğu masaya takıldı gözlerim. Neşeli gülüşmeler, tedirgin sohbetler, selamlaşmalar... Profesör Marlow'un kürsüye yaklaştığını gördüğümde Profesörler masasına doğru adımlarımı sıklaştırdım ve kibar olmaya çalışarak yerime oturdum.

" Maalesef müdürümüz Piotr Radwańska şölene geç
kalacak, bu yüzden açılış konuşmasını yapmak durumundayım. Hepiniz
Hogwarts'daki yeni yılınıza hoş geldiniz! Geçen senenin şampiyonu olan
Hufflepuff'ı tebrik ederim! Bu senede eminim ki hepiniz elinizden
geldiğince binanızın kupayı kazanması için çalışacaksınız. Herkese
başarı ve eğlence dolu bir yıl dilerim. Şölen başlasın! "

O kadar çok duygulanmıştım ki nedenini anlayamadan. Öğrencilik yıllarım, yaşanan onca eziyet, zülum, cinayetler... Hepsi gözümün önünden birer birer geçmeye başladı.Gözlerim Weaf'i aradı. Masanın diğer ucunda, ellerini birleştirmiş, bacak bacak üstüne atmış pür dikkat dinliyordu Prof. Marlow'u. Gülümsedim.
Şölen başlar başlamaz öğrencilerin çatal kaşık sesleri, gülüşmeleri çalındı kulağıma ve gözlerim Ravenclaw'ın flamasına takıldı.Usulca, asaletle dalgalanan mavi-bronz renklere... O an anladım. Hogwarts eskisi gibi değildi. Eskisinden daha muhteşemdi.

Okulun açılış törenine geç kalmamak için tüm gün koşuşturmuştu. Her şeyin tam anlamıyla mükemmel olmasını istiyordu. Artık yaz değildi, yavaş yavaş havalar soğumaya başlamıştı. Bu duruma belki de en çok üzülen Amié'ydi. Bulutlu ve kapalı havalarda gözlem yapmak çok daha zordu ve gökyüzüne bakamadığı zamanlarda asabi oluyordu. Yine de, yeni öğretim yılı tüm büyücü dünyası için muhteşem bir şeydi. Özellikle de onun için. Yıllar sonra ilk defa profesör olarak giriyordu bu okula... Bu çok farklı ve güzel bir yıl olacaktı hissediyordu.

Salona girdiğinde bütün öğrenciler yerlerini almıştı bile. Profesörlerden ise sadece birkaç tanesi yerindeydi. Yerine geçerken ona bakan meraklı gözlerin neredeyse hepsine gülümsemeye çalıştı. Yerine oturdu ve gözüne ilk çarpan kişi Monique oldu. Tam açılış törenine yaraşan bir biçimde giyinmişti. Amélie, müdür Piotr Radwańska'nın konuşmasını beklerken Monique söze başladı ve o anda tüm salon sessizliğe gömüldü:

" Maalesef müdürümüz Piotr Radwańska şölene geç kalacak, bu yüzden açılış konuşmasını yapmak durumundayım. Hepiniz Hogwarts'daki yeni yılınıza hoş geldiniz! Geçen senenin şampiyonu olan Hufflepuff'ı tebrik ederim! Bu senede eminim ki hepiniz elinizden geldiğince binanızın kupayı kazanması için çalışacaksınız. Herkese başarı ve eğlence dolu bir yıl dilerim. Şölen başlasın! "

Bütün masalar içeceklerle donandıktan sonra önündeki bardağı eline aldı ve içindeki Ateş Viski'den bir yudum aldı. İsmi kadar keskin bir içecekti. Sabah kırdığı ayağının acısını ancak bu şekilde giderebiliyordu...

Öğrencilere bakarken hep kendi öğrencilik yıllarını aklına geldi ve doğal olarak çok duygulandı. Eski dostu Pho'ya baktığında onun da aynı şeyleri yaşadığını anlayabiliyordu. Tüm o sürtüşmeler, kavgalar, aşklar... Hepsi artık mazideydi. Onlar burada artık Profesör'dü...

Sakin bir şekilde yerinde oturuyordu. Saçları şık bir şekilde toplanmış, makyajı mükemmel denebilecek bir şekilde yapılmıştı. Giysisinde tek bir kırışık yoktu. Öğrencilerini süzerken sakin bir şekilde yanında oturan öğretmenle konuşuyordu alçak sesle bir yandan. Diğer yanı boştu. Mavi gözleri öğrencilerin üzerine gitti ve bu sırada müdür yardımcısı konuşmaya başladı:
" Maalesef müdürümüz Piotr Radwańska şölene geç kalacak, bu yüzden açılış konuşmasını yapmak durumundayım. Hepiniz Hogwarts'daki yeni yılınıza hoş geldiniz! Geçen senenin şampiyonu olan Hufflepuff'ı tebrik ederim! Bu senede eminim ki hepiniz elinizden geldiğince binanızın kupayı kazanması için çalışacaksınız. Herkese başarı ve eğlence dolu bir yıl dilerim. Şölen başlasın! "

Yiyecekler belirdi ve herkes yemeğe başladı. Eleanore hariç. Onun aklı müdüre takılmıştı. Neden gecikmişti acaba? Yine de bunun kendi üzerine vazife olmadığını düşünerek diğer öğretmenlere baktı.
Biçim Değiştirme Profesörü ve Ravenclaw Bina Sorumlusu olan profesör gözüne takılınca gülümsedi yavaşça. Sonra bakınmaya devam etti. Yeterince incelediğini düşününce çevreyi önündeki yemeğe başladı kibarca. Bardağındaki içkiden bir yudum aldı ve kendi binasının masasına baktı. V. Sınıf öğrencisini görünce “Metehan.” Diye düşündü ve ona doğru gülümsedi. Keskin bakışları her öğrencisinin üzerinde gezinmişti. Sonra eksiğin olup olmadığını düşündü. Geçen sene mezun ettikleri öğrenciler hariç. Yüzündeki gülümseme silinmeden yemeğine devam etti.
İçinden de:
“Umarım bu sene herkes için iyi bir yıl olur.” diyordu.

Uzun yıllardan sonra bir zamanlar öğrenci olduğum Hogwarts'a profesör olarak dönmenin heyecanının yaşıyordum Açılış Şöleni öncesi.

Mezun oluşumuz, ilk defa sihir yapmayı öğrenmemiz, tehlikeli iksirlerle dolu maceralarımız ve ardından gelen cezalar... Hepsi dün gibi gözümün önündeydi.

Şimdiyse karşımızda oturan öğrenci grubunda görüyordum aynılarını. Yeni başlayanların acemi ve heyecanlı bakışları, benim heyecanımla yarışıyordu.

Profesör arkadaşlarıma selam verdim ve bana ayrılan yere oturdum. Müdür yardımcısının konuşmasıyla yeni yılımız ve şölenimiz başladı.

" Maalesef müdürümüz Piotr Radwańska şölene geç
kalacak, bu yüzden açılış konuşmasını yapmak durumundayım. Hepiniz
Hogwarts'daki yeni yılınıza hoş geldiniz! Geçen senenin şampiyonu olan
Hufflepuff'ı tebrik ederim! Bu senede eminim ki hepiniz elinizden
geldiğince binanızın kupayı kazanması için çalışacaksınız. Herkese
başarı ve eğlence dolu bir yıl dilerim. Şölen başlasın! "

Donanan masalar, geç kalan ve yetişmeye çalışan öğrenciler, birbirlerine laf atan Gryfinddor ve Slytherin öğrencileri, her şeyden öte özlem dolu bakışlar...

Yemeğimin tadını çıkarıp geleceğe yöneldim.

Yeni umutlarla başlamıştı yıl hepimiz için. Bizi ne beklediğini bilmiyorduk. 2004'ün götürdüklerini, 2005 geri getirse...

-Ah! Kahretsin yine geç kaldım.

Mugglelardan kalma bir alışkanlıktı bu galiba. Yine açılışa geç kalmıştım. Masadaki yerime gitmeye çalışırken herkesin bakışlarından dolayı utandım. Ve bu yüzden masanın o aslan işlemeli ayaklarından birine takılıp yere düştüm. Ve en arkalardan Phoneix kahkasını duydum. Ama hızlı bir hareketle yerime geçmeye çalıştım. Çünkü Bayan Marlow'un konuşmasına başladığını duydum;

Maalesef müdürümüz Piotr Radwańska şölene geç kalacak, bu yüzden açılış konuşmasını yapmak durumundayım. Hepiniz Hogwarts'daki yeni yılınıza hoş geldiniz! Geçen senenin şampiyonu olan Hufflepuff'ı tebrik ederim! Bu senede eminim ki hepiniz elinizden geldiğince binanızın kupayı kazanması için çalışacaksınız. Herkese başarı ve eğlence dolu bir yıl dilerim. Şölen başlasın!

O muhteşem Büyük Salon'un masalarında birden yiyecekler belirdi. Şöyle bir öğrencilere baktım ve mutlu oldum. Çünkü o yemeklere yumulan minik eller ve öğrenmeye aç gözler beni öğretmeye teşvik ediyordu. Aklımda tek bir ses vardı;

-Bu dönem çok güzel olucak

Diagon Yolu'ndaki alışverişin yorgunluğunu henüz üzerimden atamamışken, şölen hazırlıkları da üzerine eklenmişti.

Şölen sadece yeni yılını açılışını müjdelemez, kızlar arasındaki sözsüz bir inanca göre şölen de nasıl olursan, bütün bir yıl öyle hatırlanırsın.

Ayna karşısında harcadığım saatlerden sonra en azından suratıma bakılacak düzeye gelmiştim. Cüppemi üzerime geçirdim ve müdürün konuşmamasını kaçırmamak için koşarak Büyük Salon'a gittim.

Herkes yerlerini yeni yeni alıyordu. Slytherin'deki yerime geçtim ve tatil dedikodularına ben de katıldım. Bir süre sonra salon, müdür yardımcısının konuşmaya başlamasıyla sessizliğe gömüldü.

" Maalesef müdürümüz Piotr Radwańska şölene geç
kalacak, bu yüzden açılış konuşmasını yapmak durumundayım. Hepiniz
Hogwarts'daki yeni yılınıza hoş geldiniz! Geçen senenin şampiyonu olan
Hufflepuff'ı tebrik ederim! Bu senede eminim ki hepiniz elinizden
geldiğince binanızın kupayı kazanması için çalışacaksınız. Herkese
başarı ve eğlence dolu bir yıl dilerim. Şölen başlasın! "

Şölen tam anlamıyla başlamıştı! Birbirinden lezzetli yemeklerle karnımızı doyururken, okula dair her şeyi ne kadar özlediğimizi fark ettim.

İçime doğuyordu belki; ama bence bu yıl da başımızı derde sokmakta zorlanmayacaktık.

Gülümsedim.

Okul açılacağını öğrendiğim anda jet hızıyla İtalya'dan İngiltere'ye gelmiştim ve saatler boyunca hazırlanıp cüppemi üzerime geçirip Gryffindor Masası'nda yerimi almıştım. Herkes vardı az, çok. Neredeyse bütün profesörler yerini almıştı. Bayan Griotte, Bayan Andrea, Bayan Rheanne ve o. Onu gördüğü anca gözleri bir kaç dakika boyunca delici bakışlarla ona bakmaya devam ettim. Beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Roy, roy da Hogwarts'daydı ve o bir profesördü. "Ahh, lanet olsun! Ben ne yaptım?" diye kendi kendime kızmaya başladım. Bir anlığına Roy'un da beni gördüğünü zannettim ve kendimden çok utandım. Aslında, Roy eğer buradaysa işim daha kolay olabilirdi. Sürekli yanıbaşında olurdu. Ben düşüncelerimden dolayı yanımda oturan Crystal'in bile söylediklerini duyamazken Bayan Marlow konuşmaya başladı:


" Maalesef müdürümüz Piotr Radwańska şölene geç kalacak, bu yüzden açılış konuşmasını yapmak durumundayım. Hepiniz Hogwarts'daki yeni yılınıza hoş geldiniz! Geçen senenin şampiyonu olan Hufflepuff'ı tebrik ederim! Bu senede eminim ki hepiniz elinizden geldiğince binanızın kupayı kazanması için çalışacaksınız. Herkese başarı ve eğlence dolu bir yıl dilerim. Şölen başlasın! "

Yemekler önüne geldiği anda her sinirli ve üzgün genç kızın yapacağı şeyi yaptım: Tabağımı tatlıyla doldurup onlara gömüldüm.

"Bu sene benim ve Roy'un yılı olacak!" diye düşündüm ve onun mükemmel orantılı yüzüne bir kez daha baktım...

Roxanne İtalya'dan yine o aptal muggle aracıyla İngiltereye gelmişti fakat Çatlak Kazan'a uğrama fırsatı bile olmamıştı. Heryerinin sızladığını hissediyordu. Günlerce yorgun argın gezinmiş, günde birkaç saatlik uykuyla durmuştu. Eh, şimdi acısı çıkıyordu. Hogwarts'a vardıklarında şatoyu gördüğü an ilk gün yaşadığı kalp çarpıntısının tekrarlandığını hissetti. Heyecanı asla bitmiyordu çünkü bu şato gizelerle ve macerayla doluydu.

İçeri girdiğinde Büyük Salonun kapılarının yeni açıldığını gördü. Kalabalıkta gözleri arkadaşlarını arıyordu; geçen dört yılın alışkanlığıyla gözü kapalı bulabileceği Slytherin masalarına gitti. Joyce çoktan yerini almıştı. Roxanne kızın yanına oturup gülümsedi ama Profesör Marlow konuşmasını bitirene kadar sesini çıkarmadı. Şölen konuşması bittiğinde ve masada envai çeşit yiyecekler belirdiğinde herkes çığlık çığlığa haline dönmüştü bile. Roxanne Joyce'a döndü.

" Bu sena fena eğleneceğiz, ha? "

dedi manalı manalı sırıtarak.

Yürümeye başladılar. On dakika yürüdükten sonra Bir kapıya geldiler. Asasıyla kapıya dokunduktan sonra kapı açıldı ve içeri girdiler. Birkaç dakika sonra şatoya gelmişlerdi. Mete başını sürekli çeviriyor, her gördüğü yeri aklında tutmaya çalışıyordu. Bir daha kimseye ihtiyacı olmadan buraları gezmeliydi.
Profesörü odasına kadar takip etti ve odasına girince eşyalarını aldı. Ona Slytherin ortak salonunun yerini tarif etti ve gönderdi. Metehan eşyalarını büyüyle peşinden getirerek kendisine tarif edilen yere gitti. Ortak Salon denilen yerin girişine geldi. Tereddütle kendisine söylenen parolayı tekrar etti. Sağ tarafında bir kapı açıldı. Dönüp oraya baktı. Sırıtarak içeri girdi.
“En azından doğru yere geldim.”diye düşündü. Yatakhaneyi buldu. Eşyalarını yerleştirdi ve üstünü değişti. Bir saat sonra Yatakhaneden ortak salona geçti. Şöminenin karşısında biraz oyalandıktan sonra kendisine gitmesini söylediği Büyük Salona gitmek için ortak salondan çıktı. Yürürken birden duvardan bir hayalet çıkıp ona doğru geldi.
Burada hayalet görmeyi beklemiyordu ama gene de gülümsedi.

"-Öğrencilerin gelmesine daha var. Senin burada ne işin var ki?" diye sordu ona hayalet.
“Ben başka bir ülkeden geldim. O yüzden biraz erken gelmiştim. Büyük Salona nasıl gidebilirim acaba?’’ dedi.
“Konuşmandan belli oluyor. Gel seni götüreyim. Ben Kanlı Baron Slyhterin Binası’nın yerleşik hayaletiyim. Sen nerden geldin?’’ diye sordu.
“Adım Metehan. Mete desen de olur. Türkiye’den geldim. Durum öyle olmasını gerektirdi.’’ Dedi. Büyük Salon’a laflayarak geldiler ve içeri geçtiler. Mete içerinin çoktan öğrenci dolduğunu görünce şaşırdı.

“Geç mi kaldım acaba?’’ diye sordu hayalete.
“Hayır, aslında tam vaktinde geldik. Daha müdür gelmemiş. Slyhterin Bina masası şurada. Oraya otur. Tanıştığımıza memnun oldum Mete.” Dedi ve başka tarafa yöneldi. Büyük Salona girince bütün kafala ona dönmüştü. Anlık bir sessizlik ve tekrar konuşmalara devam etti herkes. Kendisine gösterilen masaya giderken Öğretmen masasına baktı. Orda Profesör Eleanore’yi görüp başıyla selam verdi ve yoluna devam etti.
Masaya varınca zarif denilebilecek bir hareketle oturdu. Beklemeye başladı. O sırada bir öğretmen ayağa kalktı ve müdürün geç kalacağını, geçen yılın kupa şampiyonunu tebrik ettiğini söyledi. Birkaç bir şey daha söylemişti. Ama dediklerini anlamadı Mete. İngilizcesinin yetersiz olması yüzünden. Bir dakika sonra yiyecekler önünde belirmişti. Sessizce yemeğini yemeye başladı. O sırada yanında oturan öğrencilerden bir kaçı ona sorular yöneltti. Soruları cevapladı. En azından İngilizcesi yettiği kadar. Sonra aklına bir şey geldi. İngilizcesi bu kadar yetersizken nasıl sınıf geçecekti?

(Bu kurgunun başı Çatlak Kazan'da)

Roxanne'le tatilimizi birbirlerimize ballandıra ballandıra anlatırken bir yandan pudinglerimizi kaşıklıyorduk.

Aslında benim anlatacağım çok şey yoktu. Tatilimi neredeyse çatlak kazanda geçirmiştim. Kaymak biraları ve tanıştığım yakışıklı büyücüler de cabası... Derin bir iç çektim. O düzene bir süreliğine veda etmem gerekiyordu.

Bayan Marlow'un konuşmasından sonra Roxanne " Bu sene fena eğleneceğiz, ha? " dedi hain bir şekilde sırıtarak. Neler düşündüğünü şimdiden tahmin edebiliyordum. Dediğim gibi, başımız beladan bu yıl da kurtulmayacaktı. Zaten.. kurtulmasını isteyen de kim?

"Bu sene okul çok fantastik olacak yeni gelenlerle." dedim. Aynı sırıtış benim yüzümde de vardı.

Bilirsiniz işte, bazılarının hain planlar kurmaya ihtiyacı yoktur. Her zaman için yedek planları vardır.

" Bu sene okul çok fantastik olacak yeni gelenlerle. "

Roxanne Joyce'un yüzündeki bu ifadeyi çok iyi biliyordu. Kurallara uymamak ve eğlence mi? Slytherin bunun karşılığıydı ve iki kız görevlerini layığıyla yerine getiriyordu. Roxy pudingini kaşıkladı ve etrafına aldırmadan ağzına tıkarken bir anda Antonio'yu hatırladı. Oh, hayır. Onu böyle görmemiş olmasını dileyerek yerinde doğruldu ve hemen bir peçeteyle ağzını sildi. Zaten İtalya'dan beri aralarında bir soğukluk vardı.

Balkabağı suyunu yudumlarken masaya gelen sessiz çocuk dikkatini çekti. Joyce'u dirseğiyle dürttü ve gözleriyle onu işaret etti. Çocuk kendi yaşlarında görünüyordu ama okula yeni geldiğinden emindi. Ona daha önce hiç görmemişti. Boğazını temizleyip her zamanki kendini beğenmiş tavrıyla masanın karşısında oturan çocuğa dikti gözlerini.

" Hey, merhaba. Başka okuldan mı transfersin? Birinci sınıf gibi görünmüyorsun. "

Gryffindor'dan bir kızın Beauxbatons'dan geldiğini duymuştu. Belki bu çocukta Durmstrang'dan gelmiştir diye düşündü ve onu süzmeye devam etti.

Yemek ilerliyor ve herkes halinden memnun bir şekilde gülümsüyordu. Sadece Eleanore hariç. Üzerini değiştirirken odasında, en son icat ettiği iksiri denemişti kendi üzerinde ve sonuç olarak da başı dönüyor ve midesi bulanıyordu. “Okulun ilk gününde yapmamalıydım.” Diye düşündü. Yine de dayanamamış ve iksiri denemişti.
Aslında şaşkındı da bir yandan. Birkaç dakika öncesinde hiçbir şeyi yoktu. Şimdi ise bayılacak gibi hissediyordu. Hüzünlü bakışlarını yanındaki profesöre çevirdi. Sahi kimdi bu? Gözünün önünde yıldızlar uçuşmaya başlayınca gitmesi gerektiğini anladı. Yine de yerinden kalkamıyordu. Bakışlarını tabağına dikmişti ve bazı kelimelerin kafasının içinde uçuşmasına izin veriyordu. Kısa bir süre kendi kendisiyle boğuştuktan sonra görme yeteneği yerine geldi. Hala bakmakta olduğu tabağına doğru biraz eğilmiş olduğunu anlayınca tekrar düzeldi. Fakat zihninde bir ışık çakınca hızla ortamı terk etme kararı aldı. Çünkü tabağındaki yemeğin içinde olan o şey –kafası o kadar karışmıştı ki kelimeler aklına gelmiyordu- iksir yapımında kullandığının zıttıydı ve birlikte kullanılmaması gerekiyordu. Normalde bir patlamaya yol açardı. Şimdi ikiside midesinde olduğuna göre iş ciddiydi. “Havaya uçarsam komik olur.” diye düşünüp gülümsedi. Sonra da kibar bir şekilde yanındaki öğretmene selam verip ayağa kalktı. Yanında olan boş sandalyeye doğru bir adım attı ve aynı anda etraf karardı. En son hatırladığı şey yaklaşan yerdi.
Büyük bir gürültüyle yere düştüğünü hiç hatırlayamayacaktı.


OUT: Ortamı biraz karıştırayım dedim.

Roxanne, yeni gelen çocuk hakkındaki detayları öğrenmek için yanına giderken, ben de merakıma engel olamamıştım..

Roxanne'le birlikte çocuğu büyük bir dikkatle süzüyorduk. Büyük ihtimalle rahatsız olmuştu. Amaan, kimin umrunda.

" Hey, merhaba. Başka okuldan mı transfersin? Birinci sınıf gibi görünmüyorsun. "

Farklı olan bir şeyler vardı sanki. Farklı olan, ama ona çok yakışan..

Bunları düşünmemeye çalışırken, profesör rheanna'nın bayıldığını gördüm. Salonda şok etkisi yaratmıştı.

Gerçekten de, bu sene okul çok fantastik olacağa benziyordu.

" Hey, merhaba. Başka okuldan mı transfersin? Birinci sınıf gibi görünmüyorsun. "

Mete kendine olan ilgiden ötürü biraz rahatsız olmuştu. Tam cevap verecekti ki Profesör Rheanna'nın bayıldığını gördü. Normal bir durumda bayılması umurunda olmazdı. Ancak şu anda ki vasii olduğu için meraklandı. Endişelenerek yerinden kalktı ve öğretmen masasına yöneldi.

Herkesin kendine baktığının hayal meyal farkındaydı. Diğer profesörler kalkmış onun etrafında toplanmıştı. Ona sesleniyor, hafifçe sarsıyorlardı. Masanın başına gelince tanımadığı profesörlerden biri ona yerine dönmesini söyledi. Metehan:

“O benim ailem. Ondan başka kimsem yok.” Dedi. Bunun üzerine Profesör ona dik dik baktı. Sonra beklemesini işaret etti. Garip bir hissiyatla beklemeye başladı. Saniyeler ona eziyet edercesine geçiyordu. Ondan sonra Profesör Rheanna kıpırdanmaya başladı. Ve birden gözlerini açıp öksürmeye başladı.