Sabahları içilen kahvelerin tadı tuzu kalmamıştı son zamanlarda. Rose ile yapılan kahvaltılarda cadıya bakışları bir garipti. Kadının uzattığı bardağı adeta tiksinerek alması, geceleri ortadan yok olması ve sabaha karşı dönmesi büyük bir sorundu. Amélie korkuyordu sormaya, alacağı cevap korkutuyordu onu. Yani bir torba dolusu çöpe bakıyormuş gibi bakıyordu adam ona. Bu nasıl bir şeydi böyle? Onu bu kadar gücendirecek ne yapmış olabilirdi ki? Rose’un bile bakışlarında sorular vardı. Yüzlercesi, babasını kaybettiğinden beri iyice içine kapanan kız bu gergin havayı sezdiği için odasından çıkmak istemiyordu. Bu yüzden adam elindeki kostümlerle eve geldiğinde mutluluk havalara uçmuştu. İçinden binlerce kez şükretmişti Tanrı’ya, nihayet Roy geri döndüğü için.

Cadılar bayramı akşamı geldiğinde dadıyı iyice tembihleyip Hogwarts’a cisimlenmişlerdi. Kendisini bir garip hissediyordu orada. Eskiden evi olarak gördüğü yer artık çok yabancıydı. Duvarlar bile yabancıydı, korkmuş gibiydi. Roy’un koluna sıkıca sarıldı; ama adamın hafifçe geriye çekildiğini hissetti. Üzerinde durmak istemediği bir detaydı bu. Bu gece eğlenmek istiyordu. Işıldayan düşlerle ayrıldığı bu binaya karşı suç işlemiş gibi hissediyordu kendisini. Hayal ettiği hiçbir şey gerçekleşmemişti. Becermemişti, her şeyi batırmıştı. Tıpkı Steven’ı üzdüğü gibi Hogwarts’ı da hayal kırıklığına uğratmıştı. Ailesi için ve çevresindeki herkes için büyük bir hayal kırıklığından başka bir şey değildi. En önemlisi kendisi için. Ne yapmıştı şu son birkaç yılda? Mükemmel evlat olarak bilinen Amélie hatalar silsilesinin içinde yuvarlanıyordu sürekli. İçine girdiği bu bataktan kurtulamayacak gibi hissettiğinde Roy’a bakıyordu ve her şey düzeliyordu. Fakat son zamanlar o bile yüz çevirmiş gibiydi cadıya. Bunu kaldıramayacağını biliyordu. Böylesine büyük bir şeyi yaşamaktansa ölmeyi yeğlerdi; ama Rose… Artık kimsesi yoktu. Annesi de gittiğinde kim bilir ne hale gelirdi. Bunları düşünmek istemiyordu, zaten yeterince düşünüyordu. Ölüm büyük bir geçeklik olmaya başlamıştı kadın için. Son zamanlarda sürekli düşündüğü kaçınılmaz son belki de, ya da pek çok şeyin başlangıcı. İyi bir şeylerin başlangıcı olsa bari… Büyük salona girdiklerinde Amélie gözlerine inanamadı, mükemmel bir ortam hazırlanmıştı. Belki de sorunlardan birkaç saatliğine de olsa uzaklaşmak iyi gelirdi. İkisine de iyi geleceğini düşünüyordu; Roy’un yüzünü görse onun da aynı fikirde olduğunu görse keşke… Neyse, görmesi gerekmiyordu. Kendisini bir şeylere inandırmak konusundaki büyük ustalığı burada devreye girebilirdi. İçki almak için ve birkaç kişi ile konuşmak için Roy’dan ayrıldı. Uzaktan onu seyrediyordu, biraz huzursuz mu duruyordu? Kuruntu yapıyordu muhtemelen ama adam çok gergin duruyordu. Cadılar bayramını sevmiyordu belki de, çok garip. Uzun yıllardır birlikte olmalarına rağmen bundan hiç bahsetmemişti.

Canı sıkıldığında Roy’u aradı gözleri ve Luigi’sinin yanına gitti. Arkadan ona yaklaşıp yanağına öpücük konduracaktı ki Roy onu oldukça sert bir şekilde geri çevirdi. İşte bu çok ağırdı. Sinirden gözleri büyüyen kadın adamı kolundan tuttuğu gibi bahçeye çıkardı. Hiçbir kadın kendisine böyle davranılmasını kabul edemezdi, en azından o etmezdi. Bu zamana kadar tahammül etmesinin tek sebebi de Roy’u çok sevmesiydi. Hiçbir şey için bu muameleye katlanmazdı, hiç kimse için. Neden bu hale geldikleri konusunu düşündü kısacık bir saniye ve ardından sinirlenmemek için derin bir nefes aldı. Televizyonda öğrendiği rahatlama tekniklerini kullanmaya çalıştı ama işe yaramıyordu. Kalbi inadına saniyede yüzlerce kez atıyordu. "Biliyorum John. Her şeyi biliyorum, içtiğin iksirleri ve Amélie'nin kılığıyla beni alt etmeye çalıştığını. Her şeyi görmezden geldim. Çocukluk aşkımı, hayatımı ve sevdiğim her şeyi elimden almanı görmezden geldim. Fakat onu kullanarak beni arkamdan bıçaklamaya çalışman katlanılamaz. Bitti. Game Over, Daisy." Roy’un asasını çekmiş olması ve yasak ormandaki lanet baykuşların korkutucu sesleri değildi cadıyı korkutan. Adamın gözlerindeki o bakıştı. "Roy ne diyorsun. John öldü hatırlamıyor musun? Öldü o, Ben Amélie'yim. Çok içtin galiba, alkollü içecek yokken nasıl içtin anlayamadım ya, neyse." Çarpık bir gülümsemeyle kıvrılan dudakları kötü bir oyuncu olduğunu kanıtlarcasına seğiriyordu gözleriyle. O anda orada olan herhangi bir kişi korkudan o saniye ölebilirdi. Roy’un bakışları ve ses tonundaki o gariplik, tanınmayacak bir şekilde delirmişçesine kurduğu senaryo… "Hayır, bakan ölmedi. Ne olduğunu anlatayım. Mutluluğumuzu kıskandın ve onu benden aldın. Şimdi de karşımda bir dolu kara büyüyle dikilmiş saçmalıyorsun. Sen de ölmeyi hak ediyorsun John. En çok sen hak ediyorsun." Bir an tüm vücudundan ılık bir his geçti, rahatlamış gibiydi. Olayı tam anlamıyla bildiğine göre daha rahat çözebilirdi. Hala umudu vardı cadının, aptalların umudu olduğunu bilmiyordu tabi. "Hak ediyordu ve öldü Roy. O yok artık anlamıyor musun? O zaten ÖL-DÜ! Hepimizin hayatından bir şeyler alıp götürdü; ama gitti. Şimdi şu asayı indir." Göz kırpmalık bir zaman diliminde yeşil bir ışık gördü ve ardından toprağın kokusunu hissetti. Bunlar yalnızca birkaç salise içinde olup bitmişti, artık sözcüklerin hiçbir anlamı yoktu. Sadece son vardı. Büyük bir şeyin başlangıcı olan son. Hiç böyle hayal etmemişti ölümü, daha acı dolu zannediyordu. Halbuki kendisini kuğu gibi hafif hissediyordu, elini uzatsa yıldızlara dokunabilecek kadar güçlü. Gücün anlamının olmadığı bir dünyada bunların hiçbir anlamı olduğunu bilmiyordu ama. Artık her şeyin anlamsız olduğu yerdeydi. Amélie Anne Andrea’nın yirmi dokuz yıllık serüveni yeşille son bulmuştu.