Kalabalıktan bir an önce kurtulmak için hızlı adımlarla yürürken, ruh halimi tam anlamıyla yansıtan gökyüzüne baktım: Bulutlu. Memnun değildim. Havanın güneşli olması durumunda da aynı şekilde düşüneceğimi biliyordum. Tek fark, o zaman benim dışımda her şeyin 'güneşli' bir hal aldığına bozulacaktım, tıpkı benim gibi bulutlanmalarına değil. Bir yandan, sana diyorum, göl kenarının keyif vermesi gerekmez mi, diye vızıldayan iç sesimden kurtulmak için her şeyi yapabilirdim. Vızıldayan ses bu sefer, düşünecek iyi bir şeyler olmalı, deyince ona hak verdim ve tüm sinirlerimi bir önceki gece Ortak Salon'da, önümde duran parşömenleri kelimelerle doldurmaya çalışırken aklıma gelen Muggle müziğine odaklanmaya zorladım.


Adımlarımı neyin aksattığını merak ederek -ve müziğin ritmini unutmama neden olduğu için huysuzluk ederek- başımı yukarı kaldırdım. Daha kimin ya da neyin beni durdurduğunu görmeden söylenmeye başlamıştım: ''Önüne bakmaktan aciz misin sen?'' Gördüğüm yüzse, başlı başına şaşırtıcıydı. Karşımda duran kız hakkında hangi binada olduğu dışında hiçbir şey bilmiyordum. Bu beni kötü hissettirmedi; büyük ihtimalle o da Hogwarts'taki çoğu kişide olduğu gibi uzun, kendine güvenen -en azından öyle görünmeyi başarabilen- çehrem dışında tanıdık gelen hiçbir şey bulamıyordu bende. Haklıydı, artık ben de bulamıyordum.

Asıl tuhaf olan, kızın konuşmamasıydı. Savunmaya geçmiyor ya da benimkine karşılık herhangi bir hakarette bulunmuyordu. Rahatsız olduğunu sadece gözlerinden anlıyordum. Mavi, bir an için aynada gördüklerime benzettiğim gözleri boş bakıyordu. Hayır, 'boş' tanımı yeterli değildi sanırım. Boşluğun içinde birtakım duygular vardı. Daha önce bana çarptıkları için birçok kişiyi gereksiz yere azarlamıştım. Fakat bu ağzını bıçak açmayan kızın karşısındayken, kaçıp gitmekle orada durup kızı daha fazla sinirlendirmek arasında seçim yapmaya çalışıyordum. Ve tahmin edin, evet, seçim yapmak konusunda ilk defa kendimi bu kadar beceriksiz hissediyordum.

Onu incelediğinizde, yorgunluğunun 'saçlarına' bile yerleşmiş olduğunu görebilirdiniz. Derin bir nefes aldığında esen hafif rüzgarın oynattığı, tuhaf şekilde yaşlı kadınlarınkini hatırlatan bir sarılığı olan saçları, alelade toplanmış olmasından mı, farkına varamadan düşünmeye iterdi sizi. Oh, fakat bir şey vardı. Siz Lysander Niocnas değildiniz, bu yüzden olacak ki, yüzünüze küçümseyen bir ifade yerleştirip kızı orada bırakabilirdiniz, bırakırdınız. Oysa ben, nedenini merak ediyordum. Neden çekip gitmediğini ve neden tek bir kelime etmediğini. O sırada müziğin sonunda, kadife sesli, adını bilmediğim kadının söyledikleri aklıma geldi ve Kara Göl'den, sarı saçlı kızın yanından gerçekten kaçıp Ortak Salon'un tanıdıklığına gitmek istedim.


Gözlerim yüzünden ayrılıp yere eğildiğinde, eski görünümlü çantasının üzerindeki -muhtemelen herhangi bir asanın zarif bir el hareketiyle kullanılmasının sonucu olan- özenle yazılmış isim etiketini gördüm: ''Nadine Fitzgerald'' Bir an içimden, güzel bir ismin var, demek bile geçmişti ama içinde olduğum durumun garipliğini sezince, davranışlarımı 'normal'e ayarlamanın daha iyi olacağına kanaat getirdim ve düşüncelerimi yansıtan buruşuk bir ifadeyle sordum: ''Tanrı aşkına, beni duyuyor musun?''

Adının Nadine Fitzgerald olduğunu öğrendiğim kızın yüzüne tanımadığım bir ifade yerleşirken, bir türlü çekip gidemediğimi fark ettim. Neden mi? İnanın, kendi kendime sorduğumda bile cevaplayamayacağım bir soruydu bu. 'Her neyse,' deyip anında yok olabilirdim oysa. Yok olmak konusunda gerçekten iyiydim. Tekrar kızın suratındaki ifadeye baktım. Neydi bu? Ne hissediyordu? Bir kere bile -nedenini bilmediğim bir şekilde- konuşmayan Nadine, ne demeye hazırlanıyordu? Bu sorunun cevabını alacak olanın kulaklarım olmayacağını, yakında öğrenecektim.

Ben varlığımı fark ettirmemeye çalışarak onu izlerken, o bir şey hatırlamış gibi çantasına eğildi ve eline buruşmuş bir parşömen parçası, hokka, mürekkep ve tüylü kalem çıkardı; ne kadar olduğunu ancak tahmin edebileceğim bir süre boyunca elindeki parşömene bir şey yazdı. Ardından, çok normal bir şey yaptığını düşünür gibi saçlarını gözünün önünden çekti, son bir kez yazdıklarını kontrol etti ve parşömeni bana gösterdi. Yazdığı iki kelime boğazımda bir şeylerin düğümlenmesine neden oldu. En ekşimsi ve alçak duygu, acıma, diye bir ses duydum. Bu sefer konuşan iç sesim değildi. Duyduğum ses bana aitti ve o gün ilk defa doğru bir şey söylemiştim.

Parşömende, 'Ben sağırım,' yazıyordu. Öylesine anlaşılmaz, yabancı bir şeydi ki o 'sağır' kelimesi bana, ne tepki vereceğimi bilmiyordum. En sonunda derin bir nefes aldım ve bana daha önce hiç rastlamadığım türden bir umursamazlıkla bakan kızın gözlerinin içine bakarak, zorla konuştum: ''Biliyorum, bir şey ifade etmiyor ama, üzgünüm. Sana acımıyorum. Sadece üzgünüm.''

Dostum, sen tam bir salaksın, bunu biliyor muydun? Kızın seni duyamadığını bilmiyorsun ve hala üzgün olduğunu söylemeye devam ediyorsun. Oh, aslında evet, doğru söyledin; bir şey ifade etmiyor. İç sesimi susturmayı başarmıştım fakat anlaşılan, söylenme sırası bana gelmişti. Beynimin 'mantık' bölümünün çok uzağında bir yerlerde olasılıklar ve düşünceler çarpışıyordu. Hangi birinin savaşı kazanacağını kim bilebilirdi ki? Apaçık tek bir gerçek vardı: Hava soğuyordu ve ayaklarım tabanları yağlamakla oldukları yerde sonsuza kadar kalmak arasında gidip geliyordu. Yapacak bir şey bulmalıydım. Ben tüm vücudumda ve aklımda oluşan aksaklıklarla ilgilenip yüzüme boş bir ifade yerleştirmeye çalışırken, kız yine çantasını açtı ve bir parşömen parçası çıkardı. Aynı özen ve zariflikle kağıda bir şeyler çiziktirirken, midemde bir şeylerin patladığından gayet emindim. Bugün şekerleme yedin mi, Lysander? Hayır. O zaman kesinlikle bundan korkman gerekiyor.

'Nadine.' Kızın isminin yazılı olduğu parşömen önümde belirip siyah gömleğini görünmez yaptı. Akşam Ortak Salon'da eski defterime bir şeyler karalarken neden el yazımın Nadine'inki gibi güzel olmadığını merak edecek ve -küçük bir özentiyle- onunkinin aynısını yapmayı deneyecektim. Gözlerimi kaldırıp sarı saçlı kıza baktığımda bana gülümsediğini kavrayabilmem dakikalar aldı. Dakikalar! Bu sefer iç sesim ne kadar şapşal olduğumla ilgili bir şeyler mırıldandı; bu sefer ona hak verdim. Bu tebessüm karşısında Nadine'e en kayıtsız gülüşlerimden birini hediye ettim. Her şey yavaşça yerine oturuyordu. Midemdeki kasılma gitmiş, beynim her zamanki hızıyla çalışmaya başlamıştı. Üzerinden belli bir süre geçen her söze alışırsınız, diye geçirdim içimden. Bunlar birkaç yıl önce ölen ağabeyimin sözleriydi; elbette, nadir zamanlarda doğru şeyler söylerdi. Bazen.

Yüzümdeki gülümsemeyi silmeden, tıpkı onun yaptığı gibi çantama uzandım, içinden mürekkep, hokka, tüy kalem ve parşömen çıkardım. Boşuna zaman kaybedeceğim için, yazacaklarımı onun yazdıklarına benzetmek için uğraşmadım bile. Aklıma gelen ilk şeyi yazdım: 'Lysander. Ve senin güzel gözlerin var.'

Dudağını ısırdığını fark etmediğimi mi sanıyordu? Fark etmiştim; bir tesadüf. İçinde olduğumuz durum tesadüf müydü? Bu kelimenin gerçekliğini tartışacak vaktim yoktu. Nadine'e çarptığım -ya da o bana çarptığı- andan itibaren, bir şeyleri tartışmanın 'gerekli' olduğunu sanmıyordum. Hiçbir şey gerekli değildi. Hiçbir şeyden güzel şey var mıydı? Evet, belki de gözlerimin önünde duran parşömende yazanlar, güzellik konusunda hiçbir şeyle yarışabilirdi: 'Sen de kurabiye gibi kokuyorsun.' Şaşırmıştım. Kulaklarım henüz böyle bir cümleye hazır değildi, sanırım hiç olmayacaklardı. Ardından aklına o anda gelmiş gibi telaşla birkaç kelime daha çiziktirmişti; bu seferki kelimeler daha çok 'açıklama' niteliğindeydi: 'Demek istediğim, bu güzel bir şey. Ben kurabiye canavarı sayılabilirim.' Bu beni güldürmüştü. Kendini bir ironi içinde hissedip saçma şeyler yapan -pekala, ya da öyle yaptığını sanan- tek kişi ben değildim.

Gülümsemesinde tuhaf olan bir şeyler vardı; kahkaha atmaktan korkuyor gibiydi. Neden bu kadar şapşal olduğumu merak ettim. Onun yerinde olsam, daha önce hiç duymadığım sesin, kendi sesimin, bir başkasının kulağına alelade bir ritmde gitmesine izin verir miydim, ister miydim böyle bir şeyi? Tüm bunların farkında olmama rağmen, anlayamadığım, yabancı hissettiğim öyle çok şey vardı ki Nadine'le ilgili, fakat tüm kuşkuları rafa kaldırmaya kararlıydım. Aklımın başında olduğu zamanları detayların sinir bozuculuğuyla ilgilenerek geçirmeyecektim. Kararlılık, diye mırıldandı biri, bazen işe yarıyor, diye de ekledi.

Elimde hazır duran parşömene yazmaya başladım. Yazdım, aklıma geldiği gibi, parşömenin üzerinde mürekkep izleri halinde duruyordu kelimeler: 'Nadine, dün gece dinlediğim bir şarkı, arzuları bir kenara bırakmamı söylüyordu. Onlar içimdeyken hayatta kalamayacağımı. Bana göre, eh, eğer bu düşüncem seni rahatsız etmeyecekse, Mugglelar hiçbir zaman haklı olmadılar, maalesef.'

Nedenini ne kendime ne de başkalarına açıklayamayacağım şeylerin sayısı gitgide artıyordu. Elindeki buruşuk parşömen parçasına, 'Eğer arzuları bir kenara bıraksaydım, sesini duymaya can atamazdım.' yazan Nadine adındaki kız da, açıklamanın yakınından bile geçemeyeceğim şeylerden biriydi. Belki de böyle şeyleri kelimelere dökmemiz gerekmezdi. Belki de açıklayamadıklarımızdı, övündüğümüz değerleri oluşturanlar. Nadine karşımda dururken, 'değerlerden' sonsuza dek bahsedebileceğimin farkındaydım. O an farkında olmadığım tek şey, onun beni duyamayacağıydı. Kitap okuyarak geçen saatlerden sonra, uzun süre konuşmadığımda çatallı çıkan sesimi, ya da feci Fransız aksanı taklidimi. Hiçbirini.

Ona bomboş bakarken, birden yere oturmuştu. Hiç tereddüt etmeden onun gibi yaptım, sırtımı yaslayacak bir yerim olmamasına rağmen kendimi iyi hissediyordum. Bu, son zamanlarla kıyaslanacak olusa, bir ilkti. Çantamdan bir parşömen daha çıkardım ve çirkin yazımla yazmaya başladım: 'Benim sesimi duysan, arkana bakmadan kaçardın. Bundan adım gibi eminim.' Yazdıklarımın yanına, kendime benzetmeye çalıştığım bir çocuk ve ağzından çıkan yamuk yumuk notalar çizerken, odaklanmaktan heykel gibi olan yüzümü hayal edebiliyordum. Muhtemelen bu görüntü onu korkuturdu. Fakat bu benim en son isteyeceğim şeydi. Öğrencilerin her zamanki kuru gürültüsünü duymaktansa, bu huzurlu sessizliği içime çekmeyi yeğlerdim. Huzursuz sessizliği ve Nadine'den geldiğini tahmin ettiğim vanilya kokusunu.

Çizdiğim, daha doğrusu çizmeye çalışırken altı yaşındaki bir çocuğu taklit ettiğim resme baktı. Orada duran koca kafalı şeyin ben olduğumu anladığı her halinden belli oluyordu: Kıvrılan dudakları, ardından yüzünün sanki yasaklı olan bir şeyi yapıyormuş gibi bir şekil alması... Varlığının nedenini bilmesem de, ben de o suçluluğu iliklerime kadar hissediyordum. Bir şey, yapamazsın, diyordu. Yapmayı sürdürdüğümde de suçluluk tarafından kıskıvrak yakalanıyordum. Başımı kaldırdığımda, Nadine ise resme eleştirel bir gözle bakmaktaydı. Resim konusunda benden daha duyarlı olduğunu anladım. Seslere karşı duyarsızlığı düşünülürse, çok güzel resim yapıyor olabileceğini fark ettim, ardından onun elinin çizdiği resimleri görmeyi ne kadar isteyeceğimi...

Uzanıp saçlarımı tıpkı parşömende çizili çocuğunki gibi dalgalandırdığındaysa, neden bu kadar telaşlandığımın farkında değildim. Sanki görebilecekmişim gibi gözbebeklerimi yukarı kaldırdım, saçlarımın halini düşündüm ve yüzüme buruşuk bir ifade yerleştirdim. Nadine, elindeki parşömene, bana vermek üzere bir şeyler yazarken, merakın getirdiği ciddiyetle yüzümün düşen parçalarını yerden topladım ve 'her zamanki Lysander' oldum, birazdan tamamen başka birine dönüşeceğimi aklımın ucundan bile geçirmeden. Okuduğum kelimelerse, bunu doğrular nitelikteydi: 'Diyelim ki ben kaçardım. Peki, sen niye kaçmıyorsun?'

Kahkaha attım; uzun, gerçekten uzun zamandır yapmadığım şekilde, başımın istemsizce arkaya gittiğini, ellerimin saçlarımda dolaştığını fark etmeden. Ardından yüzümdeki gülümsemeyi yok etmeden, tadını çıkararak, yavaşça tüy kalemimi aldım ve parşömene yazdım: 'Ait olduğum başka bir yer yok. Ama, artık sen varsın. Belki, olduğumuz yerden hiç ayrılmadan, buradan kaçmanın yolunu bulabiliriz.' Başkasında görsem dalga geçeceğim türden bir cesaretti bu. Benden, Lysander'dan kilometrelerce uzak, beynimin bomboş olan kısmının yanı başında bir cesaret.