Soğuk bar tezgahına yaslanmış elimdeki kırmızı sellection şarabını bitirmeye çalışıyordum. Kaçıncı şişedeyim sayamamıştım. Zaten bu bitince bela çıkarmadan gidecektim. Yanıp sönen ışıklar gözümü rahatsız etmişti. Bu kadar fazla içip hala sızmamış olmama şaşıran barmen elindeki bardağı silerken beni şaşkın bakışlarla süzüyordu.

Şu sıralar çok fazla alkol alıyordum. Bunun için vicdan azabı çekiyordum; fakat kısa sürüyordu. Yine Ateş Viskisi'ne gelmiştim. Bar tezgaha ağır adımlarla yürüyordum. Loş ışık ve gürültülü müzik şimdiden yormuştu. "Bu gece bitmez." diye düşündüm.

Boş bir yere oturdum. Yanımda biri vardı. Tanıdık görünüyordu ama yüzüne net olarak görememiştim. Barmen'le birlikte sandım. Barmen ağzı bir karış açık onu izlerken, yanımdaki güzel hanım narin parmaklarıyla tuttuğu şarabını yudumluyordu.

Parfümü çok güzel kokuyordu. Bir viski de ben söyledim ve kendisiyle tanışmak için ona doğru döndüm. O zaman gerçek kafama dank etti. Geçen gün gördüğüm gizemli kadındı karşımdaki.

Bir şey söyleyemeden doğruca ona baktım. Konuşmaya o başladı.

''Vay canına Roy Platts de buralardaymış hayal mi görüyorum yoksa''

Sarhoşlara özgü kahkahalarından birini attı. Çok fazla içtiği nelli oluyordu.

İstemsizce ''Bu kadar çok içecek ne vardı ?'' diye mırıldandım.

Sertleşen yüz ifadesiyle karşılığını vermesi geç olmamıştı.

''Herkes mükemmel kehanet profesörümüz gibi güle oynaya yaşamıyor .''

Herkes gibi o da ukala biri olduğumu düşünüyordu. Okul yıllarımda da böyleydi. Zengin züppesi, şımarık Roy Platts.

- Hep böyle mi olacak bana karşı tavrınız? Neden bu kadar nefret ettiniz benden anlayamıyorum.

Tatlı tatlı gülümsedim. Umarım cazibemin etkisi altına alabilirdim...

- Hep böyle mi olacak bana karşı tavrınız? Neden bu kadar nefret ettiniz benden anlayamıyorum.

Söyledikleri umrumda değildi, gülümsemesine odaklanmıştım.Yanağında bir gamze belirmişti. İstemsiz olarak parmağımla gamzesine dokundum. Yüzüne ilk kez görmüş gibi bakıyordum. Yaptığım şeyim saçma olduğunu ve sarhoş olduğumu fark ettim. Birden elimi çekip sandalyemden kalktım. Birden kalktığım için başım döndü. Düşeceğimi anlayıca Roy da hızlıca kalkmıştı. Düşmeden belimden yakaladı. Ve bana sarıldı. Geri çekilmedim o anın tadını çıkardım. Göğsü sonbaharda yağmurdan sonra topraktan gelen o mükemmel kpku gibi kokuyordu.

'' Dikkat et .''

dedi ve belimi dikketlice bıraktı. Bana çok zarif yaklaşıyordu kırmaktan korkar gibi..

Tatlı tatlı ona gülümserken biraz daha yaklaşmak için sandalyesinden kalktı ve kalkmasıyla içkinin etkisiyle sendelemesi bir oldu. Ani bir hareketle belinden tuttum ve yavaşça "Dikkat et." diye fısıldadım. Birden bulunduğumuz yakın temas heyecanlanmama neden oldu. Rahatsız olup olmadığını anlamak için yüzüne baktım ve belini yavaşça bıraktım.

Tatlı kokusundan ve narin bakışlarından uzaklaşmak zor olmuştu.

- Anlaşılan fazla içmişsin. Ama aramızda kalsın, bu sersemlemiş tavrınla çok hoş oluyorsun.

Keyifle gülümsüyordum. Anlaşılan eğlenceli geçecekti bu gece.

Bizi seyreden barmeni sert bir tavırla tersledi.İşine baksana sabaha kadar bizi mi izleyeceksin sen!

Artık sarhoş olduğuna emindim. Onun yaptığı şeyi düzeltmek amacıyla barmenden özür dilerken ben,o çoktan kapıya doğru gidiyordu. Yani, gitmeye çalışıyordu. Denge konusunda çok iyi olduğu sayılamaz. Çantasını da unutmuştu. Alıp peşinden koştum.

- Caroline!

Durmuştu. Yanına gittim. Evine bırakmayı teklif edecekken, bilincini kaybetti, son anda kucağıma aldım.

Şimdi ne yapmam gerekiyordu, bilemiyordum. Tek çareyi gerçekleştirip Hogwarts'taki odama götürdüm.

''Hey perdeleri kim açtı ben her zaman kapalı tutarım'' diye düşündüm. ışık tarafından uyandırılmaktan nefret ederdim . .Kalkıp perdeyi kapatacaktım .Gözlerimi açtım ve şaşırdım, burası benim evim değildi.Buraya nasıl geldim diye düşündüm . Sonra dün geceyi hatırladım yanımda Roy vardı ama ,en son kapıya yürüdüğümü hatırlıyorum , onun odasına geldiğimi değil. Ve birden-BAM- jeton düşmüştü . Ben sızınca o da beni buraya getirmek zorunda kalmıştı. Çok mahcup olmuştum. Bu ona ikinci yük oluşumdu. Kızardım ,etrafa bakındım ama onu göremedim beni rahatsız etmemek için gitmişti sanırım. Ama sonra su sesleri duydum. ''Duştaymış'' diye düşündüm ,çıkana kadar odasını incelemeye karar verdim.
Roy'un odası :Masanın üzerinde üst üste dizilmiş kehanet kitapları , bir laptop, pahalı kalemler, çok düzenli ve muntazam bir kitaplık.Kısaca lüx döşenmiş bir oda.
Sonuç: Düzenli,tertipli,akıllı bir kehanet profesörü.Ayrıca lüx yaşamaya alışmış.
Benim odam:Bembeyaz duvarlar ve tavanda kocaman bir avize. Aynalarla kaplı bir gardrop, iki kişilik bir yatak(yanlış anlamayın rahatı severim),dağınık kıyafetler, çekmeceden gözüken şarap şişesi ve yatağımın yanında duran asam.Odanın büyüklüğüne göre az eşyaya sahibim.
Sonuç:şizofreninin sınırında bir alkoliğim.

Güneşin ilk ışıklarıyla uyanıp etrafıma bakındım. Etrafta ağır bir alkol kokusuna karışmış hoş bir kadın parfümü kokusu vardı. Geceyi hatırladım. Caroline'ı buraya getirmiştim. Hafifçe tebessüm ettim ve kendime gelebilmek için duşa girdim. Şampuanın kokusu heyecanımı ve gerginliğimi atmama yardım etmişti. Bornozumu üzerime geçirip içeri geçtim. uyanacağını düşünmemiştim; ama o yattığı kanepede doğrulmuş bana bakıyordu. Bir an pişman oldum, ama çok sürmedi. Orası benim alanımdı.

- Günaydın. Başın ağrıyordur sanırım, ilaç falan ister misin?

Bulunduğumuz durumda hiçbir anormallik yokmuş gibi davranıyordum; ama ilk fırsatta üzerime normal şeyler giyecektim.

Ben odada oyalanırken duştan çıktı. Üzerinde bornozu vardı ,bense ona dik dik bakıyordum. Yüzünden bir utangaçlık geçti, ben de kızararak bakışlarımı indirdim .

- Günaydın. Başın ağrıyordur sanırım, ilaç falan ister misin?

dedi .Sesinde utangaçlık sezmedim . Başım ağrımıyordu . Konuşmak için yutkundum.

-Ben gerçekten çok üzgünüm ,seni böyle bir duruma sokmak istemezdim . Bu iki oldu , özür dilerim.

dedim tek nefeste.Ona karşı çok mahçuptum. Beni azarlamasını bekliyordum. Gerçekten suçlu hissediyordum .

Beni bornozlu bir şekilde görünce yüzü kızararak bakışlarını
indirdi. Sorumu duyunca kısa bir süre düşündü. Halbuki o durumda söylenebilecek şeylerin en hafifiydi.

-Ben gerçekten çok üzgünüm, seni böyle bir duruma sokmak istemezdim. Bu iki oldu, özür dilerim.

En azından rahat durmadığının farkındaydı, eh bu da bir şeydir. Ama o karşımda suçlu bir şekilde dururken benim kötü bir şey söylemem imkansızdı. Nitekim, söyleyemedim.

- Zor durumda bırakmış olmadın ki. Aksine, günlerdir doğru düzgün uyuyamıyordum, bugün senin varlığınla rahat bir uyku çektim.

Çapkın çapkın gülümsedim. Onun yanaklarının kızarmasına inat, ben arsızlaşıyordum.

- Zor durumda bırakmış olmadın ki. Aksine, günlerdir doğru düzgün uyuyamıyordum, bugün senin varlığınla rahat bir uyku çektim.


Bu cevabı karşısında utancımı bir kenara bırakıp gözlerimi kaldırdım ,ne demek istediğini anlamaya çalıştım. Neden uyuyamıyordu acaba? Ve neden ben yanındayken rahatça uyumuştu ? Belki de başıma bela açma konusundaki tartışılmaz yeteneğim onu endişelendirmişti ve onunlayken güvende olduğum için için rahatlamıştı .''Saçmalama Caroline ,kimse yeni tanıştığı birine bu denli önem vermez'' dedim kendi kendime . Ama ben ona önem veriyordum . Bu düşüncelerden sıyrılıp gözlerimi doğruca onun arsızca bakan gözlerine diktim ve :

''Kendimi nasıl affettirebilirim?''

diye sordum gülümseyerek. Bir yemek ısmarlayabilirdim. Ya da her ne isterse onu yapabilirdim. Ona yaptığımdan sonra onu sırtıma alıp Hogwarts 'ın bahçesinde tur atmamı istese haklıydı. Bunu hayal edince ister istemez gülmüştüm.

Söylediklerim düşünme gerektirecek şeyler olmamasına karşın uzun süre dalgın bir şekilde bana bakıp düşünmüştü. En sonunda o büyük ve güzel gözlerini bana dikti ve sesinden mahrum etmedi.

''Kendimi nasıl affettirebilirim?''

Kendini affettirmesi için üzerindeki fazlalıklardan kurtulaması yeterli olabilirdi. Öhöm. Bunu dillendirmemeye çalıştım. Zor olmuştu. Üzerine çok yakışan kıyafetinin düşünmemeye çalıştım.

- Benimle romantik bir yemek yiyerek.

Kısa ve öz bir şekilde isteğimi söylemiştim. Onu bir daha kaçırırsam bulamamaktan korkuyordum ve işimi şansa bırakamazdım.