John ile yaşadığımız o unutulmaz akşamın ardından bugün benim için zorlu bir gün olacaktı. Evlilik haberimizi ilk olarak vaftiz kızı ve aynı zamanda benim de en sevdiğim öğrencim olan Clary'e vermeyi istemişti. Clary onun için çok önemliydi. Sanki vaftiz babası değil de gerçekten onun babasıymış gibi davranıyordu çoğu zaman.

Sabah olan derslerim bittikten sonra odamda beklemeye başladım. John geldikten sonra Clary'e haber yolladık ve onu beklediğimizi söyledik. Kim bilir neler düşünmüştü çağırdığım söylenince? Aslında ben de heyecanlıydım. Clary beni severdi ,yani en azından ben öyle düşünüyordum, ama acaba ne tepki verecekti? En azından olgun ve anlayışlı bir cadı olduğunu biliyordum ve ne olursa olsun John'un yanımda olduğunu.

- Sence ne tepki verecek? dedim John'a.

Endişeliydim. Böylesine tatlı bir öğrencimle zıt düşmek istemiyordum...

Muhteşem bir geceden sonra benim için zor bir gündü. Yüzümde anlatamadığım bir mutluluk yansıyordu dışarıya. İşlerimi hallettikten sonra Hogwart'a gittim ve Ami'nin odasına koşarak çıktım.

İlk Clary'nin bilmesini istiyordum. Sonuçta o benim kızım sayılırdı. Aslında sayılmazdı. Çünkü ben onu kızım gibi görüyordum. Ayrıca çok da heycanlıydım. Çünkü; Clary biraz asabi bir kızdı. Düşünmeden hareket edebilir bunu öğrendiğinde.

- Sence ne tepki verecek ? diye sordu Amié.

- Şaşıracağına eminim ama onun dışında nasıl bir tepki verecek tahmin etmesi zor dedim gülerek.

Günüm normal seyirinde gidiyordu. Ta ki Profesör Andrea'nın odasına çağırılana kadar. Buna oldukça şaşırmıştım.Üstelik John Amca'da oradaymış. Şimdi durduk yere beni neden çağırmışlardı ki? Ne yapmış olabileceğimi düşünüyordum. Bu sıralar kuralları çiğneme girişiminde bulunmamıştım. En azından şimdilik. Bunu düşününce yüzümde yaramaz bir gülümseme oluştu. Etraftan birisi görse deli olduğumu düşüneceklerdi.

Beni neden çağırmış olabileceklerinin merakı ile hızla Astronomi Kulesi'ne doğru yürümeye başladım. Kafamda binlerce senaryo oluşuyordu. Açıkçası hafiften de tedirgin olmuştum."Umarım kötü bir şey yapmamışımdır," diye söylendim kendi kendime.
Nihayet Profesör Andrea'nın odasına ulaşmıştım. Hafifçe kapıyı tıklattım ve odaya girdim.

"Beni çağırmışsınız, efendim."

- Şaşıracağına eminim ama onun dışında nasıl bir tepki verecek tahmin etmesi zor dedi gülerek.

John'un rahatlığı bana da yansımıştı ve ben de rahattım. Gerçi önemli olan bizim rahat olmamız değil, Clary'nin rahat olmasıydı.

Onu çağıralı çok uzun zaman olmasına rağmen gelmemişti. "O da meraklandı tabii" diye düşündüm kendi kendime...

Daha sonra kapı çaldı ve:

"Beni çağırmışsınız, efendim."

Bana efendim demişti. İşte bu kötü bir şey. Demek ki, beni ciddi biri zannediyordu.

- Gel Clary, şöyle otur dedim ve devam ettim:

- Geçen gün birileri seni iksir alırken görmüş İksir Dersliği'nden ve ben de bunu John'a haber verdim. Seninle burada konuşmak istedi. dedim. Gülmemek için kendimi zor tutuyordum.

Ne? Ben iksir falan almamıştım. İnanamıyorum. Bana bu iftirayı kim attıysa ona büyülerin en kötüsünü uygulamak istiyordum. Bu kesin Roxanne'in işidir. Ondan başka kim olabilir ki zaten? Ben şaşkın bir şekilde ne diyeceğimi düşünürken John Amca söze girdi. "Bu yaptığınız kötü birşey bayan. Biliyorsunuzki okuldan izinsiz malzeme almak ağır suçlarla cezalandırılır. Sizden bu davranışınızın açıklamasını bekliyorum küçük hanım?"

Okuldan malzeme çalmanın suç olduğunu herkes bilirdi. Ayrıca John Amca'nın böyle resmi konuşması beni daha da telaşlandırdı. Hem ayrıca ben bir iksir alacak olsam, bunu kimseye farkettirmeden yapardım. Şuan haksız yere suçlanmış olmanın korkusu ve kızgınlığıyla ne diyeceğimi şaşırmıştım." Efendim, ben gerçekten hiçbir şey almadım. Yani neden böyle bir şey yapayım ki zaten? Bu kötü bir iftira. Size bunu söyleyenin adını vermenizi istiyorum. Asla böyle bir suçlamayı kabul edemem Mr. Dillinger ve Profesör Andrea."

Konuşmamı sonlandırdığımda nefes nefese kalmıştım. Bunu ortaya atanı bir bulursam, elimden kurtulamayacak.

"Efendim, ben gerçekten hiçbir şey almadım. Yani neden böyle bir şey yapayım ki zaten? Bu kötü bir iftira. Size bunu söyleyenin adını vermenizi istiyorum. Asla böyle bir suçlamayı kabul edemem Mr. Dillinger ve Profesör Andrea."

Çok fazla telaşlanmıştı. Sadece minicik bir şakaydı bu halbuki ama bu onu telaşlandırmıştı. Acaba düşmanları mı vardı... Sözlerine söylerken nefes nefese kalmıştı. Çok sinirlenmişti belli ki, John'un gözlerine baktım ve bunu daha fazla sürdürmemeye karar verdim.

- Tamam telaşlanma bir problem yok. Biz sadece sana minik bir şaka yapmak istemiştik... dedim sakin bir ses tonuyla.

- Buraya çağırılış sebebin bu değildi. John, sen söylemek ister misin ona? dedim.

biraz olsun rahatlamasını umuyordum. Gerçekten sinirden deliye dönmüştü...

"Efendim, ben gerçekten hiçbir şey almadım. Yani neden böyle bir şey yapayım ki zaten? Bu kötü bir iftira. Size bunu söyleyenin adını vermenizi istiyorum. Asla böyle bir suçlamayı kabul edemem Mr. Dillinger ve Profesör Andrea."

Sinirlenmesine bayılıyordum. Hele resmi davranışlarına. Baya sinirlenmiş ve telaşlı görünüyordu. Amié bana bakarak daha ''fazlası zarar '' anlamında bir bakış attı ve ekledi:

Tamam telaşlanma bir problem yok. Biz sadece sana minik bir şaka yapmak istemiştik...

Amié bunu dedikten sonra kahkahalara boğulmuştum. Uzun bir süre güldükten sonra derin bir nefes aldım. Muhtemelen Amié ve Clary delirdiğimi düşünmüşlerdir ama bu gerçketen de çok komik görünmüştü bana.

- Buraya çağırılış sebebin bu değildi. John, sen söylemek ister misin ona ? dedi Amié.

'' Bunu söylemek benim için onur '' diye düşündüm ve kırık bir gülümsemenin ardından lafa başladım.

- Elbette profesör dedim küçük bir kahka eşliğinde.
Derin bir nefes aldım ve Clary'e döndüm.

- Biliyorsun ki biz yani Amié ve ben uzun bir süredir birlikteyiz. Bilmiyor olsan da şimdi öğrendin işte dedim.
Sonuçta bilmemesi imkansızdı. Gelecek Postası ve Dırdırcı herşeyi yazmışlardı. Tekrardan söze giriştim.

- Ve biz hayatlarımı birşleştirmye karar verdik. Yani evleniyoruz dedim sesimde inanılmaz bir gürlük ve neşeyle.

Demek ki şaka. Bu gerçekten hiçte hoş bir şaka değildi. Acaba gülüyor gibi bir halim mi var? John Amca'nın haksız yere suçlanmaktan hazzetmediğimi bilmesi gerekiyordu. Daha fazla bu konunun üzerinde durmak istemiyordum. Nezaket gereği bu 'şaka'nın üzerine onlara gülümsedim.
"Buraya çağırılış sebebin bu değildi. John, sen söylemek ister misin ona?" Ah bu iyiye işaret değil. Neydi bu kadar önemli olan ve bana söylemeleri gereken.

"Elbette profesör," dedi John Amca ve bir kahkaha attı. Gerçekten garip bir çiftlerdi.
"Biliyorsun ki biz yani Amié ve ben uzun bir süredir birlikteyiz. Bilmiyor olsan da şimdi öğrendin işte." Tabii ki de biliyordum. Kim bilmiyordu ki. Gelcek Postası ve Dırdırcı hep bundan söz ediyordu. Onların evlilik haberini dört gözle beklediklerinden emindim. Ama ben bu konuda henüz ne düşündüğümü bilmiyordum.
"Ve biz hayatlarımı birşleştirmye karar verdik. Yani evleniyoruz."
Ağzımın açık kaldığını yemin edebilirim. Tamam az önce evliliklerinin merak konusu olduğunu düşünmüştüm, fakat bu kadarını beklemiyordum. Hemen ağzımı kapayıp ne diyeceğimi düşünmeye başlamıştım. Ama bir dakika. Bunu bana söylediklerine göre, benim düşüncem onlar için büyük bir önem ifade ediyordu. Bu beni gerçekten duygulandırdı. Düşüncelerime değer verilmesine pek alışık değilimdir.

İşte o anda aklıma hınzırca bir fikir geldi. Şaka yapma sırası bendeydi. Beni o kadar telaşlandırmalarını onlara ödetecektim. Hemen yüz ifademi gayet ciddi ve biraz da sitemli bir hale büründürdüm."Ah sizi tebrik ederim, Mr. Dillinger. Fakat bunu bana neden söylediğinizi anlamış değilim. Ben de diğer herkes gibi Gelecek Postası'ndan öğrenirdim nasıl olsa. Ayrıca sizin evlilik kararınıza bir yorumda bulunmak benim ne haddime, efendim.

Mugglelar boşuna intikam soğuk yenen bir yemek dememişler.

- Elbette profesör dedi ve çok hoş bir kahkaha attı.

- Biliyorsun ki biz yani Amié ve ben uzun bir süredir birlikteyiz. Bilmiyor olsan da şimdi öğrendin işte. dedi. Bu gerçekten kaba bir girişti. "Neden böyle giriş yaptı ki?" diye düşündüm.

- Ve biz hayatlarımı birşleştirmye karar verdik. Yani evleniyoruz. dedi. Bu kelimeleri onun ağzından duymak beni öylesine mutlu ediyordu ki...

Clary'nin tepkisini çok merak ediyordum ama o hiçbir şey söylemiyordu. Yaklaşık 1 dk. boyunca boş gözlerle bize baktı. Ne düşündüğünü kesinlikle anlayamıyordum. Bu haberi ilk verdiğimiz kişi o'ydu ve ilk kişi bu kadar şaşırıyorsa diğerleri kim bilir neler söyleyecekti...

Meraktan çatlamak üzereydim ki sonunda ciddi bir ifadeyle "Ah sizi tebrik ederim, Mr. Dillinger. Fakat bunu bana neden söylediğinizi anlamış değilim. Ben de diğer herkes gibi Gelecek Postası'ndan öğrenirdim nasıl olsa. Ayrıca sizin evlilik kararınıza bir yorumda bulunmak benim ne haddime, efendim."

Böyle demesine neden olacak ne yapmıştık? Verdiği tepki gerçekten beni paramparça etmişti.

- Clary, sen ikimiz için de çok değerlisin. Fikirlerini önemsiyoruz. Kendini diğer kişilerle lütfen bir tutma dedim sıcak bir gülümsemeyle.

Clary, uzun bir süre boş gözlerle ve kıpırdamadan bize bakıyordu. Ne diyecekti diye düşünmüyordum. Sonuçta '' sevindim diyecekti. '' Ben de artık Clary'e bakıyordum. Bir cevap bekliyoruz der gibi. Clary, ciddi bir tavır aldı ve:

"Ah sizi tebrik ederim, Mr. Dillinger. Fakat bunu bana neden söylediğinizi anlamış değilim. Ben de diğer herkes gibi Gelecek Postası'ndan öğrenirdim nasıl olsa. Ayrıca sizin evlilik kararınıza bir yorumda bulunmak benim ne haddime, efendim."
dedi.

Gerçekten çok şaşırmıştım. Bu cevabını beklemiyordum. Tam ben bir şeyler söyleyecekken Amié söze girdi.

- Clary, sen ikimiz için de çok değerlisin. Fikirlerini önemsiyoruz. Kendini diğer kişilerle lütfen bir tutma dedi sıcak bir gülümsemeyle.

Amié'e gerçekten de saygı duyuyordum. O kadar sabırlı ve sinirlerine hakim olabiliyordu. Bense bu sıralar sinirlerime hakim olamama problemim vardı. Problem. Bu kelime yüzüme küçük bir gülümseme getirmişti.
Sandalyenin üzerinde biraz kıpırdandim. Sonra ise sandalyeden hafifçe doğruldum.

- Evet, haklısınız Bayan Bernstein. Hata bizde ki size bunu ilk söyleyen biziz. Hatamızı mahzur görünüz diyerek ayağa kalktım ve kapıya yakın olan pencereye hızlı adımlarla ilerledim.

Çok mu ağır konuşmuştum ? Evet, baya ağır olmuştu. Şimdi dönüp özür dilesem olmazdı. O zaman da disiplinini elimde tutamazdım. Söylediklerimde bir gram bile gerçeklik payı yok sayılırdı ama birden çıkıvermişti ağzımdan

Sözlerimin ardından Profesör Andrea'nın hayal kırıklığına uğramış yüz ifadesini gördüm. Bu gerçekten beni üzmüştü. Bir şaka bile yapamacak kadar merhametliydim maalesef. "Clary, sen ikimiz için de çok değerlisin. Fikirlerini önemsiyoruz. Kendini diğer kişilerle lütfen bir tutma." O sıcacık gülümsemesiyle bana bakıyordu.

Bense John Amca'nın ne tepki vereceğini merak ediyordum. Kesinlikle kızacaktı. Bundan neredeyse emindim. Konuşmaya başladığında yanılmadığımıda anlamış oldum.
"Evet, haklısınız Bayan Bernstein. Hata bizde ki size bunu ilk söyleyen biziz. Hatamızı mahzur görünüz."
Gerçekten kızmıştı. Sandalyesinden kalktı ve pencereye doğru yürüdü. Açıkçası bunu haketmiş olabilirim, fakat yine de pişman değilim. Artık daha fazla bunu sürdürmenin bir anlamı yoktu. Zaten daha fazla sürdürebileceğimi de sanmıyordum.

" Affınıza sığınarak, şaka yaptığımı söylemek isterim, efendim. Telaşlanmayın bir problem yok. Ben sadece minik bir şaka yapmak istemiştim."

Kahkaha atmamak için kendimi tutmuştum, fakat gülümsememe engel olamadım. Profesör Andrea'nın birkaç dakika önce bana söylediği sözleri söylemiştim. Bu tepkimin daha kötü sonuçlar doğurmamasını umdum.

Acaba neler düşünüyorlar? diye düşünürken John sandalyesinde huzursuzca kıpırdandı. Belli ki hayal kırıklığına uğramıştı...

- Evet, haklısınız Bayan Bernstein. Hata bizde ki size bunu ilk söyleyen biziz. Hatamızı mahzur görünüz dedi ve pencereye doğru yürüdü.

Gerilmelerini istemiyordum. Benim ,bizim, için böylesine güzel bir haberin birilerini üzmesini hiç istemiyordum... Clary, John'un ailesinden tanıştığım nacizane kişilerdendi. Gerçekten Clary'nin fikrini merak ediyordum ve fikrini açıkça söylemişti. Hiç beklemediğim bir anda Clary söze girdi ve:

- Affınıza sığınarak, şaka yaptığımı söylemek isterim, efendim. Telaşlanmayın bir problem yok. Ben sadece minik bir şaka yapmak istemiştim. dedi ve bir anda oturduğum yerde gevşedim. Kahkayı patlattım ve biraz fazla sesli gülmüştüm.

Yerimden kalktım ve Clary'nin yanına doğru gittim. Ona sarıldım ve :

- Clary, biz seni gerçekten çok seviyoruz ve önemsiyoruz dedim.

- Ve şakan zekiceydi. Hiç hakkını yedirmiyorsun bakıyorum da dedim ve tekrar güldüm. Bu kızı seviyordum.

İyice gerilmiştim. Bu sıralar daha çabuk sinirleniyor ve geriliyordum. Amié'nin birşeyler söylemesini beklerken Clary birşeyler söylemeye başlamıştı.

- Affınıza sığınarak, şaka yaptığımı söylemek isterim, efendim. Telaşlanmayın bir problem yok. Ben sadece minik bir şaka yapmak istemiştim dedi.

Şaka mı ? Hadi canım. Clary, gerçektende hakkını yedirtmiyordu.

Amié, Clary'nin dediklerinden sonra rahatlamış görünüyordu. Bense hala ciddi bir tavırla dışarıya bakıyordum. Bu sıralar çabuk geriliyordum. Gerilince de zor gevşiyordum. Uykusuzluğun da verdiği halsizlikle yaşayan bir ölü gibiydim. Bunl.arı düşünürken Amié'nin söylediği birkaç sözcüğü duyabilmiştim

-...Hiç hakkını yedirmiyorsun bakıyorum da dedi kahkayla.

Gerginliğimi belli etmemeye çalışarak ve bu ruh halimden uzaklaşmak istediğimden Clary'e döndüm ve gülerek yanına doğru ilerledim.

- Clary , bu güzel şakadan sonra bizimle fikrini fikrini paylaşacak mısın ?

Hakkını vermeliyim ki beni gerçekten de korkutacak , hatta şu an ki ruh halimle kötü şeyler yapmaya zorlayacak türden bir şakaydı. Sandalyeye oturdum ve bunu belli etmek istercesine

- Şunu söylemeliyim ki gerçekten de iyi bir şakaydı. Şaka olmadığını söylemeseydin kalpten gidecektim dedim. Sonra ardından da bir kahkaha attım.