Profesör Andrea'nın bana sarılmasını hiç beklemiyordum açıkçası. Hazırlıksız yakalandığım için bir tepki veremedim."Clary, biz seni gerçekten çok seviyoruz ve önemsiyoruz. Ve şakan zekiceydi. Hiç hakkını yedirmiyorsun bakıyorum da." Evet hakkımı yedirtmem doğrusu. Küçük bir tebessüm ettim.

John Amca hala konuşmamıştı. Bu beni biraz telaşlandırdı. Acaba yaptığım şakadan ötürü kızgın mıydı? Ama haketmişlerdi. Çok geçmeden konuşmaya başladı. Bana doğru döndüğünde gülümsüyordu. Ama gerginliğini tam olarak üstünden atmış gibi değildi. "Clary , bu güzel şakadan sonra bizimle fikrini paylaşacak mısın ?
Doğru ya, ne düşündüğümü hala söylememiştim. John Amca karşımdaki sandalyeye oturdu ve konuşmaya devam etti. "Şunu söylemeliyim ki gerçekten de iyi bir şakaydı. Şaka olmadığını söylemeseydin kalpten gidecektim." Konuşmasının ardından bir kahkaha attı. Bu beni oldukça rahatlatmıştı. Sanki omuzlarımda büyük bir yük kalkmıştı.

Ama şuan da ne diyeceğimi gerçekten bilmiyordum. Sevinmiş miydim? Kızgın mıydım? Yoksa umrumda değil miydi? Son düşünceyi aklımdan attım. Tabii ki de umrumdaydı. John Amca benim ailemden sayılırdı. Ah hayır, sayılır değil ailemdendi. Şuan da tüm yüreğimle onları tebrik etmek istiyordum, fakat resmiyeti elden bırakamazdım. Bunu saygısızlık olarak görebilirlerdi. Bu yüzden sevincimin bir kısmını gösterebildim.
"Ah efendim, ben gerçekten çok sevindim. Umarım bir ömür mutlu olursunuz. Bunu gerçekten yürekten diliyorum," dedim.

Aslında John Amca'nın boynuna sarılmamak için kendimi zor tutuyordum. Bu harika ötesi bir haberdi. Nihayet evleniyorlardı. Onların evlilik haberini ilk duyduğum anda şaşırmış olabilirm, fakat daha sonra mutluluk su yüzüne çıkmıştı. Bu sözlerim üzerine ne tepki vereceklerini merak ediyordum.

Canım sıkılmıştı. İkisi de iyice gerilmişti. Bense gayet rahattım. Clary'i gerçekten çok seviyordum. Söylediklerimde samimiydim.

Çok geçmeden John yüzünü bize döndü de neler düşündüğünü anlayabildim. Gülümsüyordu...

- Clary , bu güzel şakadan sonra bizimle fikrini paylaşacak mısın ? dedi. Hala gergindi. Bunu ses tonundan anlayabiliyordum.

Gerçekten de hala bizimle o güzide düşüncelerini paylaşmamıştı. Belki de benden nefret ediyordu? En nihayetinde John onun vaftiz babasıydı ve Clary onu gerçekten çok seviyordu. Belki de John'u paylaşma istemiyordu. Anlardım da...

- Şunu söylemeliyim ki gerçekten de iyi bir şakaydı. Şaka olmadığını söylemeseydin kalpten gidecektim. dedi ve şuh bir kahkaha attı. O kadar güzel gülmüştü ki uzun bir süre yanlızca ona bakabildim. Bu adama gerçekten sırılsıklam aşıktım.

Ben John'a dalmış giderken Clary söze girdi ve:

- Ah efendim, ben gerçekten çok sevindim. Umarım bir ömür mutlu olursunuz. Bunu gerçekten yürekten diliyorum dedi.

Duygularını dizginliyordu. Daha doğrusu duygularını bizimle tam olarak paylaşamıyordu. Bundan gerçekten rahatsız olmuştum. İnsanların gerilmelerinden nefret ediyorum.

Önce John'un yanına gittim elini tuttum ve Clary'e doğru yaklaştık. Sonra, uzandım ve Clary'nin de elini tuttum:

- Clary, yanımızdayken rahat olmanı istiyorum. Lütfen, benim yüzümden ya da başka nedenlerden dolayı gerilme, rahat ol. Unutma sen bizim için çok değerlisin. Ne yaparsan yap öyle kalacaksın dedim ve ona sarıldım.

Gerginliğimi saklamak konusunda berbatım sanırım. Ama en azından belli etmemek gibi bir çabam var. Yine gülümsüyordum.

- Ah efendim, ben gerçekten çok sevindim. Umarım bir ömür mutlu olursunuz. Bunu gerçekten yürekten diliyorum dedi resmiyetle.

'' Hadi ama bu kadar da resmi olunmaz ki '' diye düşündüm. Clary, gerçekten de saygılıydı. Kim olursa olsun yine de saygılıydı. Açıkçası benim vaftiz babam '' Bakan '' olsa havamdan geçilmezdi. Neyseki değil.

Amié oturduğu yerden kalktı ve bana doğru yürüdü. Sonra ellerimi tuttu. Bu bayan hep beni şaşırtıyortu. Ben ne yapıyordum. Hiçbirşey. Bu düşüncelerle birlikte Clary'e doğru ilerledik. Amié , onun da ellerinden tuttarak:

- Clary, yanımızdayken rahat olmanı istiyorum. Lütfen, benim yüzümden ya da başka nedenlerden dolayı gerilme, rahat ol. Unutma sen bizim için çok değerlisin. Ne yaparsan yap öyle kalacaksın.

Amié'yi gerçekten de çok seviyordum. Amié'nin düşünce tarzını çok seviyordum.Herşeye o kadar sıcak ve pürüssüz bakıyordu ki.

- Benim de herhalde aynı şeyleri söyleme gerek yok. Seni sevmesem vaftiz baban olmam. Şimdi, rahat ol ve gerçek duygularını bizimle paylaşmanı istiyorum.

Gerçek tepkisi neydi acaba ? Çığlıklar mı atacaktı yoksa kahkahalar atarak bizi teprik mi edecekti ? Ya da başka birşey mi yapacaktı ?

Sözlerimin ardından Profesör Andrea masasından kalktı ve John Amca'nın elini tutarak yanıma getirdi. Ben de hemen ayağa kalkmıştım. "Clary, yanımızdayken rahat olmanı istiyorum. Lütfen, benim yüzümden ya da başka nedenlerden dolayı gerilme, rahat ol. Unutma sen bizim için çok değerlisin. Ne yaparsan yap öyle kalacaksın," dedi ve bana sarıldı. Bir an bu sarılma işini fazla abarttığını düşündüm. Belki de ben sevgimi bu kadar kolay gösteremediğim içindir. Karşımdakiler genelde onlardan hoşlanmadığımı ya da soğuk nevale biri olduğumu düşünürler. Ama beni tanıdıktan sonra aslında öyle biri olmadığımı da çok iyi anlarlar.

Profesör Andrea gerçi çekildikten sonra John Amca konuşmaya başladı. "Benim de herhalde aynı şeyleri söyleme gerek yok. Seni sevmesem vaftiz baban olmam. Şimdi, rahat ol ve gerçek duygularını bizimle paylaşmanı istiyorum." John Amca beni iyi tanıdığından asıl duygularımı henüz söylemediğimi anlamıştı. Fakat şimdi ben ne diyebilirdim ki? Duygularımı güzel bir biçimde ifade etmeyi asla başaramamışımdır.

Derin bir nefes aldım. Aklımda ne söyleyeceğimi tasarlamaya çalışıyordum. En sonunda olduğu gibi konuşmaya karar verdim. "Şuan nasıl rahatladığımı anlatamam. Profesör sizinle henüz o kadar yakın olmadığımız için resmi davranmak daha kolay, fakat John Amca'ya karşı böyle resmi konuşmak açıkçası benim için oldukça zor oluyor." Profesör Andrea'nın sözlerimi yanlış anlaması ihtimalini göz önünde bulundurarak sözlerime devam ettim. "Sakın beni yanlış anlamayın. Ben sizinle samimi olmak istemiyorum demiyorum sadece nasıl hitap edeceğimi bilemedim."

Sözlerimi bitirdiğimde hala evlilikleri hakkında bir yorumda bulunmadığımı farkettim. Asamı çıkardım ve büyülü sözcükleri fısıldadım. "Orchideous!" Ortaya çok güzel bir buket çiçek çıkmıştı. Buketi Profesör Andrea'ya vermeden önce onu yanağından öptüm. Çiçekleri ona uzakttıktan sonra John Amca'ya da sarıldım. " Ben gerçekten çok mutlu oldum. Bu mutluluğumu dile getirmek gerçekten çok zor. Çok mutlu olmanızı istiyorum. Ayrıca John Amca eğer Amélie'ye kötü davranırsan karşında beni bulursun." Amélie derken biraz tereddüt etmiştim, fakat rahat davranmamı onlar istemişlerdi.

- Benim de herhalde aynı şeyleri söyleme gerek yok. Seni sevmesem vaftiz baban olmam. Şimdi, rahat ol ve gerçek duygularını bizimle paylaşmanı istiyorum.


Gerçek duyguları söylemesi bizim gibi yetişkinler için bile zor iken biz bunu 15 yaşındaki bir cadı'dan bekliyorduk.

Şu dakikadan itibaren daha fazla üstelememeye karar verdim. Nasıl istiyorsa davranabilirdi. Biliyordum ki, biz üstüne gittikçe kendisini stres altında hissedecekti. Çok geçmeden konuşmaya başladı, rahatlamış görünüyordu:

"Şuan nasıl rahatladığımı anlatamam. Profesör sizinle henüz o kadar yakın olmadığımız için resmi davranmak daha kolay, fakat John Amca'ya karşı böyle resmi konuşmak açıkçası benim için oldukça zor oluyor."


John'a karşı resmi olmak benim için de çok zordu. Karşımda tüm o şirinliğiyle dikilirken ben ona başkalarının yanında "John" diye hitap ediyordum.

"Sakın beni yanlış anlamayın. Ben sizinle samimi olmak istemiyorum demiyorum sadece nasıl hitap edeceğimi bilemedim."

Çok olgun davranıyordu ve zaman geçtikçe beni daha da çok şaşırtıyordu. Clary'e olan sevgim artıyordu. Yavaşça asasını çıkardı ve "Orchideous!" dedi. Elinde bir buket çiçek oluştu. Çok kibar bi hediyeydi bu. Buketi bana verirken yanağımdan öptüm ve bu beni duygulandırmaya yetti. Gözümden bir damla yaş aktı ve kimseye göstermeden sildim. Çok duygulanmıştım. Benimle hiçbir kan bağı olmayan bu küçük cadı beni seviyordu ve en önemlisi önemsiyordu...

" Ben gerçekten çok mutlu oldum. Bu mutluluğumu dile getirmek gerçekten çok zor. Çok mutlu olmanızı istiyorum. Ayrıca John Amca eğer Amélie'ye kötü davranırsan karşında beni bulursun." dedi şirin bir şekilde.

John'u tehdit etmesi çok hoşuma gitmişti. Bir kahkaha attım ve ikisi de bana bakmaya başladılar. Bana Amélie demesi de çok güzeldi...

- Merak etme Clary. O beni üzmez, bunu tüm kalbimle inanarak söylüyorum dedim.

- Çiçekler için çok teşekkür ederim. Odamın en güzel köşesini onlar için ayırıyorum.

"Şuan nasıl rahatladığımı anlatamam. Profesör sizinle henüz o kadar yakın olmadığımız için resmi davranmak daha kolay, fakat John Amca'ya karşı böyle resmi konuşmak açıkçası benim için oldukça zor oluyor."

Bilmem mi ? Gerçekten de zor olsa gerek. Hele ki yanınızda profesör varsa iş daha da zordur.

"Sakın beni yanlış anlamayın. Ben sizinle samimi olmak istemiyorum demiyorum sadece nasıl hitap edeceğimi bilemedim dedi.

Clary, Clary ! Leonardo, Clary'i böyle görseydin kesinlikle gurur duyardı. Clary, gittikçe beni daha şaşırtıyordu. Olgun ve anlayışla bizi dinliyor ve mantıklıca cevaplar veriyordu. Halbu ki benim yanımdayken hep çocuksudur.

"Orchideous!" dedi Clary. Elinde bir demet çiçcek olştu ve onu Amié verdi. Bunu yapmaını gerçekten de beklemiyordum ve şaşkınlığım yüzüme yansımıştı.

" Ben gerçekten çok mutlu oldum. Bu mutluluğumu dile getirmek gerçekten çok zor. Çok mutlu olmanızı istiyorum. Ayrıca John Amca eğer Amélie'ye kötü davranırsan karşında beni bulursun." dedi şirin bir ses tonuyla.

- Elbette bayan dedim. Aynı ses tonumla devam ettim:

- Benim acilen erkek çocuk bulmam lazım,sanırım. İki cadıyla baş etmek zor olacak gibi dedim ve bir kahkaha attım.

- Merak etme Clary. O beni üzmez, bunu tüm kalbimle inanarak söylüyorum dedi Amié.

- Kesinlikle onu üzmem ama üzersem - ki bir ihtimal - karşımda kimlerin olacağı belli dedim ve hemen arkasından yüzüme küçük bir tebessüm koydum.

"Elbette bayan.Benim acilen erkek çocuk bulmam lazım,sanırım. İki cadıyla baş etmek zor olacak gibi." John Amca sözlerinin ardından kahkahayı bastı. Ben de gülmüştüm. John Amca istediği zaman gerçekten çok komik biri olabiliyordu. İstediğinde de otoritesini herkese göstermesini biliyordu.

"Merak etme Clary. O beni üzmez, bunu tüm kalbimle inanarak söylüyorum. Çiçekler için çok teşekkür ederim. Odamın en güzel köşesini onlar için ayırıyorum." Mutlu olduğunu görmek beni de mutlu etmişti. Birilerini sevindirmek her zaman hoşuma gitmiştir. Daha sonra John Amca sözlerine devam etti. "Kesinlikle onu üzmem ama üzersem - ki bir ihtimal - karşımda kimlerin olacağı belli." Yüzünde bir tebessüm oluşmuştu. Ben de ikisine birden gülümsedim. Bir aile ortamın da olmak beni daha çok duygulandırmıştı. Zihinsel olarak silkindim ve acı veren düşünceleri kafamdan attım.

Onlara son bir kez daha sarılıp, mutluluklar diledikten sonra odadan çıktım. İyi bir çift olacaklardı. Bunu tahmin etmek hiçte zor değildi. John Amca'nın Amélie'yi mutlu edeceğine adım kadar emindim. Eğer üzecek olursa, az önce kendisinin söylediği gibi, karşısında kimleri göreceğini de biliyordu. Yüzümde onunların evlilik haberinin verdiği mutluluğun tebessümü ile Gryffindor Ortak Salonu'na doğru gittim.

~SON~