Değiş Tokuş

Konu: Değiş Tokuş Cuma Nis. 22, 2011 1:26 pm

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

‘Benimse, senden alacağım şey, seni çürütürken, beni tekrar diriltecek.’ Küstahça ekledi, kan şehvetine yenik düşmüş dişi: ‘Yani o kadar da mühim bir şey değil.’

Konu: Geri: Değiş Tokuş Cuma Nis. 22, 2011 1:26 pm

Dişleri arasında, birkaç damla hayat sıvısı ararken, duraksadı. Niye kalıntılarla yetinmeliydi ki? Onun doğasında parçalamak, kendini doyurmak mecburiyetine engel çıkarmamak vardı. Gözüne kestirdiği rekiklere, saniyeler sonra, kamaşmış gözlerle derin bir ironi yaratan mermerden bir deri hediye etmişti. Aslında cevat bile sayılırdı kadın, gözleri kör olmadığı zamanlarda. Çoğunlukla hiçbir zaman. Sadomazoşizm gönüllüsü, cılız hatlarla bezenmiş bir vücuda sahip, pervasız, septik ya da neyse, o buydu ve kendini kabulleneli dört yüz sene geçmişti. Yutkundu ve mahrem anılarına, kana bulanmış ellerini sürdü. Onları kirletmeliydi, yoksa, kontrol altına alınırdı.

‘Kendine gel, Caja.’
Kimdi bu engin kaosun elçisi? Kıvrımları o kadar çok tanıdıktı ki, kaçınılmaz gerçeğe sürüklendi, Edith.
‘Bana nasıl Caja diye hitap edersin? Seni pespaye!’
Ve o, tutku beslediği bir kadını, yine benzer tutkular yüzünden öldürmüştü. Ona soysuz demiş, vanilya kokan saçlarını yolmuştu.

Benzer birkaç anı daha melodik bir biçimde, onu eğlendirirken, burnuna güzel bir koku çarptı. Edith kadar güzel bir koku. Bir an için, ölmediğini düşündü; bir erkekle karşılaşacağını değil. Oysa güzel bile sayılırdı. Parlak sarı saçları, modaya zıt –tam da onun seveceği gibi– bir biçimde kesilmişti, gözlerinin ne renk olduğunu seçmek zordu; çünkü onlar, kadının ince, beyaz, koyu damarlar sergileyen boynundaki kolyeye sabitlenmişti. Dişinin güzel koku için yapmayacağı şey yoktu, anılarının eş manası antika kolyeyi, gayet de takas edebilirdi. Çekingen sayılmazdı, etkileyici olup olmadığı tartışılabilir bir ses sundu adama: ‘İstersen senin olabilir.’

Birkaç saniye kaybolamayan, gördüğü parıltıya aşinaydı benliği. Sürüyle kan tatmıştı, sigara, eroin hatta insan bağımlısı bile olmuştu. Kısa sürede, bunu kendine yakıştıramadığı kanısına varmış, vazgeçmişti; ama sarraf mecali kaçınılmaz olmuştu. ‘Benimse, senden alacağım şey, seni çürütürken, beni tekrar diriltecek.’ diyerek, keskin bir kılıç misali böldü sükûneti. Bunu garipsemesi elbette doğaldı; o, sükûneti, yar bilmişti kendine. Yüzyıllar öncesine dayanan, kolye kadar antika bir görüntüsü vardı. Küçük ayakları ve elleri, ince ve kısa vücudu, çekici sayılabilecek çehresi, uzun kirpikleri... Onu ele veren şey, bembeyaz teni olmalıydı. Genç adam, ya ırkını anlamamıştı; ya da küçük –aslında büyük– çaplı bir şok geçiriyordu. İkinci seçenekte yanılmayı diledi –yanılmayı ilk defa diliyordu–; karıncalanmış kanlara burun kıvırırdı. Küstahça ekledi, kan şehvetine yenik düşmüş dişi: ‘Yani o kadar da mühim bir şey değil.’

RP Yaşı : 27 Mesaj Sayısı : 328

Mısır. Kahire. Mükemmel bir yer. Eski Mısır uygarlığının kalıntılarının bulunduğu bir ülke. Benim ölmek istediğim bir yer. Tuhaf bir cümle veya düşünce tarzı olabilir ama gerçekten de böyle bir yerde ölmek ve o firavunlarla aynı toprakta bulunduğunu hissetmek benim için bir onur sayılırdı.

Eski Mısır benim için bir yaşamdı.

Bir fantezi.

Bir damla su misali hayat kaynağı.

Yine de sokaklarda dolaşırken nedensiz, aradığım kolyeyi bir şekilde bulabilmeyi umuyordum. Harika bir kolye ancak en az kendisi kadar mükemmel bir şehirde bulunabilirdi.

Antiklerin Tapınağı...

Firavunların mezarı...

Tanrı tanımazların yeri...

Birden karşımda beliren bir kadın beni şaşırtmadı değil. Ama ben onun beyaz tenine değil, direk olarak boynundaki kolyeye odaklandım. Aradığımın aynısıydı. Gecenin en karanlık anında bulmuştum onu.

İyide nasıl alacaktım?

Kadın birden konuştu:

‘İstersen senin olabilir.’

Şaşkınlıkla bakakaldım.

‘Benimse, senden alacağım şey, seni çürütürken, beni tekrar diriltecek. Yani o kadar da mühim bir şey değil.’

Bu sözlerin anlamını kavrayabilmem için biraz zaman geçmeliydi. Sonradan, kalbimin atışı hızlanınca anladım. Hiç kıpırdamadan durdum öylece. Rüzgar savurdu gömleğimi, pantolonumun paçalarını... Bense mavi gözlerimi gecenin altında beyaz teniyle parlayan kişiden ayırmadım.

İhtiyacım vardı.

Öyleyse almalıydım.

"O kolyeyi bana verdiğin sürece istediğin çoğu şeyi yapabilirim." dedim. Biraz abartılı ve tehlikeli bir cümle...

Gülümsedim yavaşça. 'Karanlık daha da büyüdü. '

Konu: Geri: Değiş Tokuş Cuma Nis. 22, 2011 6:00 pm

Aklını yoğuşturan düşünce bulutları arasında nefes almaya çalışan, basit bir hayat kadını olabilirdi. Göze çarpma arzusu onu kadınlara itelemişti ve farklı olmak için, en derin arzularını, gözünü kırpmadan, tarihin puslu sayfaları arasına gömmüştü. Afallamıştı, bu doğruydu; ama uzun zamandır bir erkekle iletişim kurmamıştı. Bir cadı ya da muggle olsaydı, zaten zorlu olan hayatının, daha fazla zorlukla kaplı olacağını düşündü ve belirgin olmayan bir biçimde yutkundu. Güzel bir alışveriş karşısında, güzel bir erkekten, güzel bir ödül alacaktı. Bu olaylar zinciri kadar güzel Kahire, güzel havasını esirgemezken, ne kadar çok güzellikle beraber olduğunu fark etti Jolene. Sarsılmaz otoritesi, yıllar ardından harekete geçerken, hakimiyet hâlâ elindeymiş gibi görünmeye çalışıyordu.

‘O kolyeyi bana verdiğin sürece, istediğin çoğu şeyi yapabilirim.’
Aynı hırs, benzer arzular. Bir an için kendini gördüyse de, benzeri olmadığını anımsadı ve yüzüne kibir temsili bir ifade yerleştirdi. Ve o da gülümsedi. Bunu bir refleksmişçesine yaptı hem de. Bir imrenme, sadece küçük bir an için.
‘Bana güvenme.’
Biçimli ağzından çıkan bu iki sözcüğün amacı da neydi? Dişlerini, dudaklarına geçirirken, biraz daha düşünmesi için zaman tanıdı adama. Vahşi olduğu kadar kibardı da.

Rüzgar tarafından saldırıya uğramış adamı izledi, havadaki tehditi, hücrelerinde yaşattı. Başını kaldırdı, gözlerini yumdu ve havadan ödünç aldığı birkaç parçayı, burnuna enjekte ederken, mırıldandı: ‘Kahire’nin güzel kokmasını sağlıyorsun, dzieci*’ Neden Lehçe konuştuğunu bilmiyordu. Çoğu zaman Diabeł* ya da benzer bir caninin, ruhunu, epeyce büyük bir paraya satın aldığını düşünürdü. Adama arkadan yaklaştı ve çaktırmadan saçlarını kokladı. Tam da Edith gibi. Reenkarnasyona inanan bir Asyalı olsaydı, tırnaklarını yiyebilirdi. Soğuk; ama narin sayılabilecek dokunuşları, adamın boynunu yoklarken, bir kasılma hissetti. Kendine ait olmayan bir kasılma. ‘Damarlarını serbest bırak. Kendini kasarsan, damarlarını teker teker açarım ve bu acıyı misiller. Anlıyor musun?’ derken daha çok kendi kendine konuşur gibiydi.

*Çocuk.
*Şeytan.

RP Yaşı : 27 Mesaj Sayısı : 328

‘Bana güvenme.’

İçimden de güvenmediğim geçiyordu.

‘Kahire’nin güzel kokmasını sağlıyorsun, dzieci*

Derin bir soluk aldım. Bu sırada arkamda olduğunu hissettim. Parmakları enseme değince kasıldım istemsiz bir şekilde.

‘Damarlarını serbest bırak. Kendini kasarsan, damarlarını teker teker açarım ve bu acıyı misiller. Anlıyor musun?’

Kaşlarımı çattım ve arkama dönüp ona baktım. Mavi gözlerimde soğuk bir anlatım vardı.

"Anlaşmayı kabul ettiğimi hatırlamıyorum. Ayrıca önce kolyeyi vermezsen, değil boynumdan ısırmak yakınımdan bile geçemezsin."

Sonrada parmaklarımın arasındaki asayı salladım. Peki bu vampirlerin kanımla ne derdi vardı?

Arzu?

Belki.

Sanırım.

Konu: Geri: Değiş Tokuş Cuma Nis. 22, 2011 6:38 pm

Kaşlarını çatarak, kadına döndü, genç adam. Kadınsa, gözlerinin mavi olduğunu fark etti. Buz mavisi miydi sahi? Yoksa bakışları mıydı, soğuk sıfatını yakıştırdığı? Bu kadar benzerlik hiç hoşuna gitmemişti, hem de hiç. Histerik ve gizem dolu, yüksek bir kahkaha, havayı kaplarken, bir daha garipsedi durumunu. Bu kadar garipliğe pek de aşina sayılmazdı. Rüzgar, saçlarını uçururken, hâlâ parmak ucundaydı.

‘Anlaşmayı kabul ettiğimi hatırlamıyorum. Ayrıca önce kolyeyi vermezsen, değil boynumdan ısırmak yakınımdan bile geçemezsin.’
Ve son radde: Aynı kaos. Ürpermemek elde değildi. Boğazındaki yumru benzeri şey, Kahire’yi, belki de yaşamı çekilmez kılan şeydi.
‘Ah.’
İnledi ve uzun zamandır dillendirmediği bir sözcük, yeniden hayat buldu.
‘Aptal.’

Asasını sallayan büyücüyü izledi ve sırıttı. Bir vampire göre beyaz, bir büyücüye göreyse, sarı dişleri vardı. Hızlı bir dirsek darbesi, tam da kaburgayı hedeflemişti. Duyduğu sese bakılırsa, kırılmamıştı; ancak yadsınamaz bir incinmeydi armağanı. ‘Kibar davranmak da işe yaramaz olmuş.’ Burnunu kırıştırdı ve eğildi. Zevk alması gerekiyordu, acı çekmesi değil. Etraf o kadar ıssızdı ki, adamın ağzını kapamaya ihtiyaç dahi duymadı. Keskin dişlerini, boynuna yerleştirip, hayat sıvısını emmeye koyuldu. Fazlasıyla doyumsuz olsa da duraksadı. Kolyeyi ona verecek miydi? Hiç sanmıyordu. Dudaklarını emdi, dişlerini temizledi ve onu, pek de fark edilemeyeceği bir yere iteledi. ‘Aptal tanrına dua et.’ dedi ve birkaç saniye sonra, tamamen gözden kaybolmuştu.

RP Yaşı : 27 Mesaj Sayısı : 328

‘Kibar davranmak da işe yaramaz olmuş.’

Kabugalarıma yediğim dirsekle ciğerlerimdeki tüm hava boşaldı. Sonra da dişlerini hissettim hayat dolu boynmda. Sapladığında alçak sesli bir inilti çıktı ağzımdan. O istediğini aldı ve:

‘Aptal tanrına dua et.’

Diyerek beni bir duvarın dibine itekleyip gitti. O gittikten sonra ben gülümseyerek avcuma baktım. Kolye bir yürek gibi parlıyordu.

"Aptal kimmiş gördük." dedim. Sonra toparlanıncaya kadar orada oturdum. Gece sabaha karışırken bende kayboldum.
Çekim için çalışmak gerekiyordu.

Uzun bir gün vardı önümde. Boynumu sardım ve kolyeyi cebime koydum.

Konu: Geri: Değiş Tokuş Cuma Nis. 22, 2011 6:57 pm

Bölüm bir, sona ermiştir.