Harika bir gündü ve ben spor için tırmanışı seçtim. Güzel bir dağ ve harika bir tırmanış...
Tehlikeli sporlar benim işimdi. Özellikle böyle yerlerde aklıma gelirdi enteresan fikirler. Yine de o gün dağın zirvesine varabildiğimde o kadar mutlu değildim. Bu yüksek bir dağ olmamasıyla alakalı değildi. Sadece kendimi yukarı çektiğimde karşımda bir oyuncu bulmak beni şaşırtmıştı. Ne işi olduğunu sorduğumda bana bir şey anlatacağını söyledi.
Bende bir kenara çekildim ve yere oturdum. Onu dinlemek için bakışlarımı çevirdim. Fakat kadının derdi başkaydı. Bana aşkını itiraf etti -ki bu beni epey şaşırtmıştı- ben en başta itiraz ettim. Sonra kadın işi iyice kötüleştirdi ve aşkını göstermek için vücudunu kullanmaya çalıştı.
Tabi tüm bu olaylar o kadar hızlı gelişmişti ki benim anlayabildiğim sadece kadının birden kucağıma oturup beni öpmeye başlamasıydı.
Zaten hem yorgundum hem de üzerine bu şoku yiyince donakalmıştım.
Yine de dışardan nasıl göründüğümüzü tahmin etmek zor değildi.

Herkes basit ve sığ bir insan olduğumu düşünse de, gerektiğinde her işe girmeyi bilirdim.Bugün de, soğuk havaya rağmen dağa tırmanmaya karar
vermiş, tüm teçhizatlarımla tırmanışa başlamıştım. Zordu, ama stres atmamı sağlıyordu. Önemli olan da buydu.

Yorucu birkaç saatin ardından dinlenmek için bir düzlükte durdum; fakat manzara çok enteresandı. Alexander, bir oyuncuyla kucak kucağa öpüşüyordu. Onları gördüğüm için ben utandım, fakat Alexander da beni görmüştü. Kaçamazdım. Selam verdim.

- Şey, merhaba. Hava çok soğuk değil mi?

Rezil bir girişti..

- Şey, merhaba. Hava çok soğuk değil mi?

Onu gördüğünde kıpkırmızı oldum utançtan. Kadın da bunu hoşuma gittiği olarak yorumlayınca, ondan kurtulma konusundaki çabalarım boşa gitti.
Kısa süre hiç kımıldamadan durdum -ki bu sırada gözümü Vera'dan ayırmıyordum- kadın da öylece durduğumu farkedince geri çekildi.
Dudağımın kenarındaki ruj izinin varlığından haberdar değildim. Ama kadın bunun için elini uzatınca irkildim ve onu üzerimden itekledim. Geri çekildim hızla. Vera'nın ne düşüneceğini bilemeden:

"Sen ne yaptığını zannediyorsun?" dedim kadına. Sesimden utandığım belli oluyordu.
Kadın ise habire bana yaklaşmaya çalışıyordu. Sürekli 'seni seviyorum' gibi cümleler kuruyordu.
Onunla kavga ettim -ki sürekli geri adım atıyordum- ve kovaladım. Ama o gitmeden önce yapacağını yapıp beni ittirmişti.
O öfkeyle olanları farketmeden çekip gitti.
Ben ise uçurumun kenarında asılı kaldım öylece. Tutunmaya çalıştıkça daha çok kayıyordum.
Asam ise çantamda kalmıştı.
Kahretsin!

Beni gördüğünde Alexander'ın suratı kıpkırmızı oldu, kadından kurtulmaya çalışma çabaları boşunaydı ve önümde resmen sıcak dakikalar geçiriyorlardı. Gerçekten rahatsız olmuştum. En az benim kadar o da... Sanırım tepkimden çekindiği için "Sen ne yaptığını zannediyorsun?" dedi kendini bilmez kadına.

Sözsüz girdikleri tartışmaya misafir olmak beni utandırmıştı. Alexander sürekli geri adım atıp kurtulmaya çalışırken, kadın üstüne gelmeye devam ediyordu. En sonunda çirkef bir şekilde itti, ve kayboldu. Geriye aşağı sallanan Alexander ve onu seyreden ben kalmıştım.

Telaşla bir şeyler yapmam gerektiğini fark ettim. Elimi uzattım ve "Tut elimi, hadi!" diye bağırdım. Sesim sanırım daha da paniklemesine sebep olmuştu; ama sonunda ayakları yere basmıştı. Tanrım, nefes nefese kalmıştım.

Öylece dururken, bir an ölürsem ne olacağını düşündüm.

Filmlerim yarım kalırdı.

Yani ölmemeliydim.

"Tut elimi, hadi!"

Aniden bir melek misali belirdi karşımda Vera. Beni çekip kurtardı. Aslında itiraf etmeliyim ki beni çekebileceğini düşünmemiştim. Ama yukarı çıkabildiğimde rahatladım ve kendimi yere attım. Soluklarımın düzene girmesini beklerken:

"Teşekkür ederim. Hayatımı kurtardın."

Sonra başımı çevirip ona baktım. Hala yerde uzanmış bir pozisyondaydım. Gülümsedim yorgun bir şekilde. Kollarımdaki kaslar titremişti resmen.
Bir elimle saçlarımı karıştırdım.

Bana attığı güvensiz bakıştan onu kurtarabileceğime ihtimal vermediğini anlamıştım. Ama ben son çaresiydim ve elini ellerime bırakmaktan başka yolu yoktu. Nitekim, o da öyle yaptı. Elinin sıcaklığını tenimde hissettiğimde bana güven duymasından -zorunlu olduğunu bilsem de- etkilenmiştim. Gözlerimi kaçırdım.

O, yere yatmış nefes alış-verişlerini kontrol altına almaya çalışıyordu. Tutunmaktan yorgun düşmüştü.

"Teşekkür ederim. Hayatımı kurtardın."

Korkmuştum onu öyle görünce. Belki şimdi onu kurtaramazdım, o gücü kendimde bulamazdım; ama o zaman başkaydı.

- Çok korkuttun beni.

Gözlerinin kuytu derinliklerini görmeye çalışarak baktım yüzüne. Korkmamın sebebi gözlerimin önünde birinin ölümle burun buruna gelmesi miydi, yoksa o kişinin Alexander olması mıydı?

- Çok korkuttun beni.

Gülümsedim ona doğru. Sırtüstü yatmaktan vazgeçip, yan döndüm ve ona baktım.

"Sende beni. Neden beni bırakmadın ki? Senide aşağıya çekebilirdim. Ölmeni istemem açıkçası."

Elimi uzatıp yüzüne dökülmüş saçtan bir tutamını geriye attım. Sonra da utandım ve elimi çektim.

Ağırlığımı sol koluma vermiş, onu seyrediyordum.

"Sen de beni. Neden beni bırakmadın ki? Seni de aşağıya çekebilirdim. Ölmeni istemem açıkçası."

Sadece cümlenin sonuna odaklanıp bir süre kafamın içinde evirip çevirdim. Yüzümde şapşal bir gülümseme vardı. Demek ki beni önemsiyordu... Fakat cümlenin başı sinirlendirmişti.

- Seni bırakmamı nasıl düşünebilirsin? Ölümünü seyredecek halim yok. Tek seçenek vardı, onu yaptım. Başarılı olamasam..

Gözlerimi kapattım. Düşünmek bile hoş değildi. Önce o cadı hakkında birkaç şey sormak geldi aklıma; fakat bana güvenmediğini hatırlayıp sustum...

- Seni bırakmamı nasıl düşünebilirsin? Ölümünü seyredecek halim yok. Tek seçenek vardı, onu yaptım. Başarılı olamasam..

Onu seyrediyordum gülümseyerek.

"Neden kötü konuşuyoruz ki? Olay iyilikle sonuçlanmış. Ya şöyle olsaydı diyerek birbirimizi üzmeye gerek yok."

Doğruldum yerimde.

"Beni kurtarmanın şerefine seni bir yerlere götürmek isterim."dedim. Sonrada onaylayacak mı diye bekledim.
Ona karşı güvensiz yaklaşsam da artık bu andan sonra bazı şeyleri değiştirmem gerektiğini biliyordum.

Gülümsemesi yüzünden düşmüyordu.

"Neden kötü konuşuyoruz ki? Olay iyilikle sonuçlanmış. Ya şöyle olsaydı diyerek birbirimizi üzmeye gerek yok."

Yerinden doğrulup devam etti sözlerine.

"Beni kurtarmanın şerefine seni bir yerlere götürmek isterim."

Cevap bekliyordu. Beklemesine şaşırdım, nasıl reddedebilirdim ki? Ayrıca bu dağdan sağ salim ineceğim için de çok heyecanlıydım. Bir daha dağa tırmanmayı aklımın ucundan bile geçirmeyeceğimden emindim. Yine de, çok hevesli görünmek istemeyerek, sevinç çığlıklarımı içimden attım.

- Çok iyi olur, üşümüşsündür hem. Nereye gideceğimizi sen seç, nerelerde takıldığını öğrenirim hem.

Keyifle gülümsedim. Sonunda gerçek bir randevuydu bu.

- Çok iyi olur, üşümüşsündür hem. Nereye gideceğimizi sen seç, nerelerde takıldığını öğrenirim hem.

Ufak bir kahkaha attım. Sesim rüzgarla karıştı. Doğa bize kucak açtı ve bütün olduk.

Ayağa kalktım hızla. Elimi uzattım kalkması için. Yüzümde asla eksik olmayan bir gülümseme vardı. Saçlarım rüzgarla savrulurken ben karşımdaki meleğe:

"Cisimlensek iyi olur." dedim.
Eşyalarımı aldım ve kolumu uzattım ona. Gözlerimdeki beklenti dostluk özlemi ile doluydu.

Ve ilk defa Vera'yı farklı bir açıdan gördüm.

Melodik kahkahası rüzgara karıştı ve yok oldu. O hızla ayağa kalktı ve bir elini bana uzatarak kalkmama yardımcı oldu. Elini tuttuğumda aynı heyecanı hissetmiştim. Güven verici bir histi. Rüzgar saçlarına hafif bir ahenk verirken, elim hala ellerinde, "Cisimlensek iyi olur." dedi.

O içten gülümseyişi ve açık havanın kattığı yakışıklılığı karşısında eriyip bitmiştim ki, cisimlenmeye hazırlandığımızı fark ettim. İçim bir tuhaf oldu. Acaba nereye gidecektik?

- Hadi artık, gerçekten çok yorgun görünüyorsun ve dinlenmeni istiyorum.

Ben de yorulmuştum artık.. Ve şu dağ başı yerine daha romantik bir yerde olmayı gerçekten tercih ederdim.

- Hadi artık, gerçekten çok yorgun görünüyorsun ve dinlenmeni istiyorum.

Gülümsüyordum karşısında. Onun güzelliği karşısında durmak tuhaf olurdu.

"Yoksa beni evine mi çağırıyorsun?" dedim imalı bir tonda. Ama kötü bir ima değil daha çok bir dostn bir dosta yaptığı şaka kıvamında idi.

Onun ellerini tuttum ve kendi ekseni çevresinde döndürdüm.

"Bugün çok güzel olduğunu biliyor muydun?" diye mırıldandım.

Muzip bir tavırla gülümsüyordu.

"Yoksa beni evine mi çağırıyorsun?"

İmalı bir tonda söylemişti bunu, ama daha çok eski dostların birbirine yaptığı şakalar gibiydi. Daha sonra, elimden tuttu ve kendi etrafımda küçük bir tur attırdı.

"Bugün çok güzel olduğunu biliyor muydun?"

İşte bu beklemediğim bir şeydi; ama şakasının bir parçası da olabilirdi. Ben de sürdürmeye karar verdim.

- Evet beyefendi, evime buyurmaz mıydınız? Ayrıca, sizin göz kamaştırıcılığınızdan çevreme bakabiliyor muyum sanki?

Sessiz bir kahkaha attım ve evime cisimlendik. Umarım çok tuhaf kaçmamıştır bu.