Bu evde ikinci kez bilincim yerine geldiğinde bu sefer hissettiğim tek şey acıydı. Vücudumun her yeri acıyordu, özellikle alnıma doğru büyük bir sancı vardı. Kulaklarıma anlam veremediğim siren sesleri dolmuştu. Ağlayan bir kızın hıçkırıkları da sirene eşlik ediyordu. Neler olduğunu çok merak ediyordum fakat gözlerimi açacak hali bu sefer kendimde bulamıyordum. Karanlığın içinde dönüp dolaşıyordum sadece. Karanlığın içinde beliren bir yüz vardı sadece, hafif bir karartıydı önce. Yavaş yavaş aydınlanmaya yüzündeki gölgeler yerini ışığa bırakmaya başlayınca seçebildim o yüzü. Shou… Bu gördüklerim gerçek miydi yoksa bir düş mü? Beynim artık gerçeği ayırt etmekte zorlanıyordu. Sol elimi kaldırmaya çalıştım ama çok acıyordu, ondan vazgeçip sağ elimi uzattım yavaşça karşımdaki yüze. Elimin altında yumuşak bir ten hissettim, sıcak. Bu gerçekten Shou muydu? O iyi miydi?

Elim Shou’nun yüzünden yavaşça boynuna kaydı oradan da kendi bedenim üzerine düştü. Gözlerinde endişe vardı, ilk defa bu kadar endişeli görmüştüm onu. Benim yüzümden üzgündü değil mi? Kendimi kötü hissetmiştim, buruk bir sancı karnıma saplandı. Benim yüzümden üzülmesini istemezdim. Ona gülümsemeye çalıştım, ben iyiydim. Onun üzülmesini istemezdim. Shou’nun gülümsemesini görmek benim tüm acımı geçirirdi. Onun gülümsemesi beni değiştirirdi, gözlerindeki sevinç ışıltılarını görünce hiçbir şey hissetmez, duymaz ve görmezdim, o hariç. Onu hissetmemem elde değildi. Bu hislerimi her zaman engelledim çünkü biz arkadaştık. Ama artık daha fazla dayanamıyordum. Bu yalan bedenimi oldukça zorlayan bir başka etkendi. Shou’ya yalan söylemem gerekse bile artık bu yalanı kendi içimde sürdüremezdim, onun bakışları beni hayata bağlıyordu. Ben onu seviyor muydum?

Ben hep utangaç biri olmuştum. İnsanlara karşı oldukça çekingendim. Belki de bu yüzden fazla flörtüm olmamıştı. Kimse hakkında böyle bir şey hissettiğimi de hatırlamıyorum daha önce. Bu his bir yandan beni yakıp kavururken bir yandan da iyileştiriyordu, kendi içinde zıtlıklara düşen fakat beni temelimden etkileyen güçlü bir histi bu. Sadece onu düşünmem bile yüzümün yanmasına neden olabiliyordu. Onu gördüğümdeyse koca bir rahatlık dalgası üzerime yavaş yavaş serpiliyor, azimle tüm bedenimi ele geçiriyordu. Bu benim için adı konulamaz bir şeydi, daha önce hiç hissetmediğim, varlığından bile haberim olmayan bir his. Ne olduğunu bilmesem de beni endişelendirmek yerine mutlu eden bir histi. Bu hissin gitmesini istemiyordum, Shou’nun gitmesini istemiyordum.

Kulağıma rahatsız edici bir zil sesi geldi. Hemen ardından sertçe kapı çalındı. Birisini kalkıp hızlı adımlarla kapıya gidip onu açtığını duydum. Konuşmalar duyuyordum fakat bana uğuldamaymış gibi geliyorlardı. Sadece aradan birkaç anlamlı kelime çalınıyordu kulağıma. Duyduğum kadarıyla delenler polisti, sonunda kurtulmuş muyduk? Bedenimin bir anda hafiflediğini hissettim, zorlukla gözümü açtığımda gözlerim yine onun yüzünü gördü, kalbimin daha hızlı çarpmasına yetecek kadar yakınımdaydı. Yerden oldukça yüksekteydim, galiba onun kollarındaydım. Bu beni güvende hissettirmişti. Hiçbir endişe zihnimde yer almadan gözlerimi büyük bir huzurla kapattım. Polisler geldiğine göre artık kurtulmuştuk. Bulunduğum durum ya da bedenimdeki yaralar hiç umrumda değildi, ben olduğum yerden mutluydum.


SON.