John ve Amélie Paris'te buluşmaya karar vermişlerdi.Okullar daha açılmadığı için Amélie musait oluyordu ama John'un boş vakti olmuyordu.John bir haftalığına izin aldı ve Amélie'ya süpriz yapmak istedi.Herşeyi hazırladı. Kalacakları otelleri,gezecekleri yerleri...Herşey hazırdı. Sadece Amélie eksikti.Eline telefonunu aldı ve Amélie'nın telefonunu çevirdi.Telefon çalıyordu,çalıyordu ama açan yoktu.John endişelenmişti.Tam telefonu kapatmak üzereydi ki:

- Alo! diyen narin bir sesle karşılaştı John.
- Merhaba Amélie.Ben John! diye bilmiştim sadece

Amié, evde oturmuş kitap okurken telefonu çalmaya başladı. Telefonu elbette ki sessizdeydi bu yüzden duyması biraz uzun sürdü. Tam arayan kişiye içten içe kin beslemeye başlamıştı ki, arayanın John olduğunu fark etti.

-Alo!
- Merhaba Amélie.Ben John!

Onun o rahatlatıcı sesini duymayalı çok uzun zaman olmuştu. John, işi dolayısıyla çok yoğundu ve Amié onu çok özlüyordu. Bu özleme katlanabilmek için kendisini kitap okumaya vermişti...

- Ben de tam seni düşünüyordum.

- Ne tesadüf ki benim de seni düşünmeden bir günüm geçmiyor demiştim yüzümde küçük bir gülümsemeyle.

Amélie'nın sesini duymak beni rahatlatmıştı.Ona yaptığım süprizi çaktırmadan nasıl söyleyebilirim ki ?

- Amélie! Müsait misin? diyebildim sadece.Neden hep böyle oluyordu?Onunlayken neden konuşamıyordum ?

- Evet müsaidim demişti o bülbül sesiyle.
-Benimle Paris'e gelir misin ? diye şakkadanak sormuştum.
Ne cevap vereceğini bilmiyorum o yüzden de çok korkuyordum.Ya terslerse? Heycandan soğuk terler akıtıyordum.

- Benimle Paris'e gelir misin ?

Bu teklifi hiç beklemiyordum. Her zamanki gibi gönlümü almak için aradı sanıyordum. Oysa ki, Paris... John nedense benimle konuşurken sürekli takılıyordu. Ben zaten onun bu özelliğini seviyordum. Benim yanımdayken Sihir Bakanı veya herhangi bir şey değildi, yanlızca John'du... Hazırladığı bu sürprizi bile damdan düşer gibi sormuştu...

- Biraz nazlı olmalıyım...

Bunu dedikten sonra John'un yüzündeki ifadeyi düşünüp bir kahkaha patlattım.

- Biraz nazlı olmalıyım... Bunu dedikten sonra beynimden vurulmuşa dönmüştüm.Şimdi o heycanım gitmiş yerini korku almıştı.Kesinlikle yine kızgındı bana.Kaprisileriyle bile güzelleşiyordu ama nedense ben onun bu halini pek sevmiyordum.

- Hadi ama Hayatım!Uzun zamandır buluşmayı planlyorduk zaten. Bu da bunun için vesile olur işte.

Ağzımdan bunları söylerken süprizleri de ağzımdan kaçırmamaya çalışıyordum.Uzun bir süre sessilik olmuştu.

-Lütfen! demiştim sadece.Hiç kimse karşısında böyle yalvarmazdım ama Amélie hiç kimse değildi.O benim sevdiğim kadındı....

- Hadi ama Hayatım!Uzun zamandır buluşmayı planlyorduk zaten. Bu da bunun için vesile olur işte. dedi ve ben yelkenleri suya indirdim.

Onun bana böyle yalvarmasını çok da sevdiğim söylenemezdi ama ona kızgındım, aslında değildim de. Konu John olduğunda her şey bir paradokstu benim için... Biliyordum ki, ben kapris yaptığımda beni güzel buluyordu ama bana aynı zamanda kızıyordu. Onu daha fazla üzemezdim. Onu öylesine seviyordum ki, kızamıyordum bile...

- Konu sen olduğunda, asla 'hayır' demeyeceğimi unutmuş olmalısın... Kabul ediyorum. Ne yapmalıyım?

- Konu sen olduğunda, asla 'hayır' demeyeceğimi unutmuş olmalısın... Kabul ediyorum. Ne yapmalıyım? İçimden çığlıklar atıyordum.''Evet işte bu'' diyordum.Beynimde söyledikleri yankı yapıyordu.

-Şimdi bebeğim!Bavullarını hazırla.İstersen alışverişe de çıkabiliriz.Sen bilirsin?1,5 saat sonra seni alırım.Nedersin?

Yine kalbim hızlıca atıyordu.Onunla telefonla konuşurken bir yandan Paris'de olacakları hazırlatıyorum.

-Şimdi bebeğim!Bavullarını hazırla.İstersen alışverişe de çıkabiliriz.Sen bilirsin?1,5 saat sonra seni alırım.Nedersin?

İşte benim tanıdığım o muhteşem John! Her zaman beni şaşırtmayı başarıyordu. Ama ben alışverişten çok onunla başbaşa kalıp konuşmak istiyordum. Belki bir yemek... Ama bu halde onun beni görmesine izin veremezdim. Tıkı bnalımda gibi gözüküyordum. Saçlarım dağınık, üstümde sabahlık ve ev berbattı.

-Evdeyim. Bavullarım ve ben yollarını gözleriz... Ama şunu 2 saat yapsak? Hazırlanmam lazım. Bu halde beni görmeni istemem.

-Peki o zaman sen hazırlanda ben seni bekleyeyim.Hem ufacık işlerim var onları da hallertmiş olurum.

Ahh, şu işleri... Neyse ki, beni nasıl kandıracağını iyi biliyordu. Aslında birgün onun işyerine gidip kendimi göstersem iyi oalcaktı. Herkes bilsin de sonra John'la ilgili hayaller falan kuranlar olur, kaldıramam. En iyisi gidip giyinmekti...

- Görüşürüz... Kendine dikkat et.

- Görüşürüz... Kendine dikkat et

-Görüşürüz tatlım! Sen de kendine dikkat...

Telefonu kapatıp hemen işlerimi halletmek için evden dışarı çıktım.

Hafif mini beyaz bir elbise ve topuklularımı giydikten sonra bavullarımı kapının yanına getirdim. Acaba çok mu sade olmuştu? Makyaj yapmayı unuttuğumu fark edip koşarak banyoya gittim ve son rötuşları yaptım. Çantamı düzenledim ve John için geçen hafta aldığım viskiyi de çantama attım. Bu onun için ayrı bir zevkti ve ben de bu zevke saygı duyuyordum...

Çok geç kalmıştı. Herhalde işleri yoğundu. Ben tam umudumu kesmişken kapı açıldı. Kapıyı açmak için kalktığım sırada, onu biraz bekletmenin uygun olacağını düşünüp ayakta biraz daha bekledim... Daha fazla dayanamayıp kapıyı açtım.

İşlerimi haletmem uzun sürmüştü.Kesin yine geç kalacaktım.Hem buradaki işlerimi bitirmeye çalışyordum hem de Parisdekinleri.Bavullarım bile hazır değildi.Evi arayıp Ms.Bohm'e eşyalarımı hazırlamasını ve bavullarımı kapının önüne çıkarmasını söyledim.Hızlı olmalıydım.Zaten bana kızgındı daha sinirlendirmeye hakkım yoktu.
Evin bahçesinden içeriye girdiğimde elimle işaret yapıp bavulları arabaya yerleştirmesini söyledim.Koşar adımlala banyoya gittim ve banyo yaptım.Saçlarımı düzelttikten sonra dolabımdan siyah takım elbisemi ve beyaz gömleğimi aldım.Üstümü giyindikten sonra hemen arabaya koştum ve yola koyuldum.
Şimdi Amélie'nın evine gelmiştim.Kapıya yaklaştım,zili çaldım ve üstüme son kez çeki düzen verdim.
Evet!Kızmıştı bana yine.Hemen kapının arkasında ayakta durduğunu biliyordum.Kapıyı açtığında yüzü askındı ve kızgın kızgın bana bakıyordu.

-Özür dilerim hayatım!Gerçekten.Paris için birkaç şey hazırlamam gerekti ve biliyorsun ki Bakanlık için biraz görev dedim hafif bir tebessümle.Hala gözlerindeki kızgınlık gitmemişti.
Son anda yine bir şeyler çıkacağını biliyordum.''Tanrım lütfen lütfen birşey olmasın'' diyordum içimden.

-Özür dilerim hayatım!Gerçekten.Paris için birkaç şey hazırlamam gerekti ve biliyorsun ki Bakanlık için biraz görev...

Yüzüm asıktı ama aslında içimden kahkaha atmak geliyordu. Onun karşımda böyle özür dilemesi çok şekerdi. Saçlarına bakılırsa yine son anda duş almıştı... Hep şu işleri yüzünden. Bazen o kadar yoğun oluyordu ki günler boyunca görüşemiyorduk...

- Şimdi ben sana çok kızgınım desem acaba nolur? Muhtemelen üzülürsün ve ben seni üzmek istemiyorum John. O yüzden hadi gidelim ve hala kıyafetim hakkında bir şey söylememiş olman ilginç. Oh la la!

Mimiklerindeki değişim görülmeye değerdi. Önce biraz korku,sonra rahatlama ve endişe...