-Çok güzel olmuşsun meleğim ama sanki..Çok kısa!

Hem beni kızdırmak istemiyor hem de kızdırmak için elinden gelenin en iyisini yapıyor. Ne hoş! Aslında kızmama rağmen beni kıskanması çok hoşuma gidiyordu...

O önden önden hızlı hızlı giderken yanına doğru koştum ve koluna girdim. Bu hareketimle aslında onu biraz olsun yumuşatmak istemiştim çünkü çok gergindi.

- Yorucu bir gün müydü?

-Eee! Gidelim mi ?

Bana yaklaştı ve yanaklarımdan öptü. İşte o anda onun o tanıdık kokusuyla bütün sinirim ve kaprisim uçup gitmişti. Onunla geçireceğim kısacık zamanın mükemmel olmasını istiyordum. Bu yüzden uzanıp elini sımsıkı tuttum. Stresten elleri terlemişti ama yine de sımsıcacıklardı...

- Gitmemize engel bir şey yok. Allons-y! (Gidelim!)

- Gitmemize engel bir şey yok. Allons-y! (Gidelim!)
- Tamam o zaman diyip son hızla kaltım ve yola koyulduk.5 dk sonra arabayla bir an Paris'teydik.Paris yollarındaydık...

Şimdi kalacağımız Le Grand Hotel'e gelmiştik.Kapıdan içeriye girdiğimizde resepsiona gittik ve

-Bonne nuit.Le numéro de chambre est 324 et 325...(iyi akşamlar.324-325 no. odaların anahtarlarını alabilir miyiz?)
Fransızca pek bilmiyordum ve öğrenmek için de bir çabam yoktu.İyiki yanımda meleğim vardı.O bana yardım ederdi.Resepsion görevlisi birşeyler diyip anahtarı uzattı.Anahtarlarımızı alıp yukarıya çıktık.Arkadan ise bavullarımız geliyordu.Amélie'ya çok mulu görünüyordu.Umarım bu mutluluk sonra bozulmaz.
Odalarımıza yerleştikten sonra Amié'nin odasına gittim ve:

- Bir yemeğe nedersiniz prenses?

- Bir yemeğe nedersiniz prenses?

Beni etkilemeyi her zaman biliyordu. Kaldığımız otel, odam, her şey mükemmeldi. Kalbime uzanan yolu gerçekten iyi biliyordu.

-Kısa dediğin elbisemi değiştirip geliyorum hayatım. Sen 15 dk. sonra gelirsin?

-Kısa dediğin elbisemi değiştirip geliyorum hayatım. Sen 15 dk. sonra gelirsin?

- Peki tamam bebeğim! deyip arkamı dönüp odadan çıkmıştım.Şimdi ne giyecekti merakla bekliyordum.Bu sıra da kapının önünde bir ileri bir geri gidip geliyordum.Sonra elime telefonu aldım ve yemek yiyeceğimiz lokantayı arayıp herşeyin hazır olup olmadığını sordum.
Her şey tamamdı.Tek eksiğim Amélie'ydı.Onu çok seviyordum ama bir yandan da kıskanıyordum.Zaten sinir olduğu tek özeliğim buydu.
Odanın kapısı açıldı ve içeriden meleklerin en güzeli çıktı....

Acaba ne giysem diye düşünürken aklıma bana 3. yıldönümüzde aldığı elbise geldi ve alelacele valizden çıkarıp hemen onu giydim. Bu sefer laf etmesin, eğer bir kelime daha işitirsem cidden burayı direk terk ederdim.
Kapıyı açtığımda gözleri şaşkınlıktan faltaşı gibi açılmıştı. Onun o şaşkın bakışına bayılıyordum. Arkamda sakladığım bir şişe en sevdiği marka viski'yi ortaya çıkarttım, yanına doğru bir adım attım ve elini tutup karşısına geçtim.

-Şimdi nasıl?

-Şimdi nasıl? diye sorarkan , en sevdiğim viski elinde duruyordu.Tabi bu güzelliği görünce viski falan umrumda değil.
Dilim tutulmuştu. 3.yıldönümümüzde aldığım tek omuzlu,hafif dekolteli,dizlerine kadar inen,hafif pileli ve pudra renginde aldığım elbiseyi giymişti.
Elimi beline doladım ve:
-Birtanem çok güzel olmuşsun.Elbette güzel olacaksın.Güzele ne yakışmaz bu lafıma eşlik eden bir kahkahayla...Aşağıya indiğimizde herkez Amié bakıyordu.Bunu biraz beni sinir etmişti ama yine de istifimi bozamadan geceyi götürecektim.
Arabaya binmeden önce ona kapıyı açtım ve binmesi için yardım ettim.Sonra tam gaz lokantamıza gittik.
Lokantaya vardığımızda ışıklar sönüktü.Kapandığını düşnüyordu Amié.Ama kapanmamıştı.
-Sihir Bakanı!Ama burası kapalı..Sesinden yine kızdığı belliydi.
- Sanmam birtanem.Gel birlikte içeriye bakalım.Ne dersin ?

- Sanmam birtanem.Gel birlikte içeriye bakalım.Ne dersin ?

Beni kapalı olan bir lokantaya getirmesi çok hoştu. Belki de bir şeyler planlıyordu. Gizli bir şey yaptığında takındığı o yüz ifadesi vardı yüzünde yeniden. Hınzır, çocuksu... Kim inanırdı ki bu adamın en genç Sihir Bakanı olduğuna? Ben inanamıyorum. Ben aslında ona inanamıyorum. O kadar mükemmeldi ki... Sokak ışıkları yüzümüze vuruyordu ve ben sokakta durmaktan dolayı üşümeye başlamıştım...

- Bir an önce bakalım yoksa ben burada donup kalacağım Sayın Sihir Bakanı.

Kızdığımı anlamıştı. Aslında çok da kızmamıştım ama Paris'in buz gibi sokaklarında incecik bir elbiseyle dikelmekten dolayı donmak üzereydim.

Restorana girdiğimizde ışıklar kapalıydı daha sonra fotoğraflarımızdan oluşan bir gösteri, sonra slow bir müzik. Romantik John işte yanıbaşımdaydı. Beni çok şaşırtmıştı. Ne diyeceğimi bilemez bir halde kendimi ona bıraktım.
Yemeklerimizi yemek üzere masaya geçtik ve siparişimizi verdik. Bir yandan da çok utanmıştım aslında. Neyse ki, John'u tanıyan kimseler yoktu etrafımızda. Kimbilir Gelecek Postası'nda neler çıkardı.

- Ben de seni çok seviyorum. Öyle ki, yaşladnığımda bile yanımda olmanı istiyorum John.